Ĉapitr'o 1

Kiam mi proksim'iĝ'is al la ĉef'a pord'o de La Unu'a Bank'o de Paradiz'et'o, ĝi sens'is mi'a'n ĉe'est'o'n kaj sving'e mal'ferm'iĝ'is en aŭtomat'a bon'ven'ig'o. Mi hast'e tra'paŝ'is, kaj halt'is. Sed mi est'is nur tiom en'ir'int'a, ke la pord'o ne pov'is ferm'iĝ'i post mi. Dum ĝi komenc'is glit'ferm'iĝ'i, mi pren'is la arkileton el mi'a sak'o, kaj fulm'e turn'is mi'n, tuj kiam ĝi est'is si'n plen'e ferm'int'a. Dum antaŭ'a'j vizit'o'j al la bank'o mi mezur'is per klik'horloĝ'o ĝi'a'n mekanik'a'n refleks'o'n, do mi sci'is, ke mi hav'is nur 1,67 sekund'o'j'n por far'i ĉio'n neces'a'n. Sufiĉ'e da temp'o.

La ark'o zum'is kaj lum'is kaj veld'is la pord'o'n sekur'e al ĝi'a fram'o. Post tio la pord'o pov'is nur zum'ad'i, sen'efik'e kaj sen'mov'e, ĝis io en la mekanism'o fand'iĝ'is, kaj ĝi el'ig'is kelk'a'j'n krak'et'a'j'n spark'o'j'n kaj mort'is.

– Detru'ad'o de bank'a posed'aĵ'o est'as krim'o. Vi est'as arest'it'a.

Dum ĝi parol'is, la robot'a bank'gard'ist'o etend'is si'a'j'n grand'a'j'n rembur'it'a'j'n man'o'j'n por kapt'i mi'n kaj ten'i mi'n ĝis la al'ven'o de la polic'o.

– Ne hodiaŭ, lam'ant'a lad'ul'o! – mi rikan'is, ŝov'ant'e la erin'apr'a'n incit'il'o'n al ĝi'a brust'o. La du metal'a'j pint'et'o'j produkt'is 300 volt'o'j'n kaj mult'e da amper'o'j. Sufiĉ'e por kapt'i la atent'o'n de mil'kilo'gram'a erin'apr'o. Sufiĉ'e por tut'e fand'i la robot'a'j'n cirkvit'o'j'n. Fum'o ŝpruc'is el ĝi'a'j artik'o'j, kaj ĝi traf'is la plank'o'n en tre kontent'ig'a frakas'o.

Mal'antaŭ mi. Ĉar jam mi est'is antaŭ'salt'int'a, kubut'e for'ŝov'ant'e mal'jun'ul'in'o'n de la kas'o'fenestr'o. Mi tir'is la grand'a'n pistol'o'n el mi'a sak'o, cel'is per ĝi al la kas'ist'o kaj el'grunt'is mi'a'n ordon'o'n.

– Vi'a'n mon'o'n aŭ vi'a'n viv'o'n, fra'nj'o. Plen'ig'u ĉi tiu'n sak'o'n per spes'o'j.

Tre impon'e, kvankam mi'a voĉ'o ja iom'et'e romp'iĝ'is, tiel ke la last'a'j vort'o'j el'ven'is kiel pep'o. La kas'ist'o rid'et'is pri tio kaj prov'is tra'kuraĝ'i.

– Ir'u hejm'e'n, bub'o. Ĉi tie ne est'as …

Mi tir'is la el'las'il'o'n, kaj la 0,75-sen're'frap'a pistol'o tondr'is ĉe ŝi'a orel'o; la fum'o'nub'o blind'ig'is ŝi'n. Ŝi ne est'is traf'it'a, sed la rezult'o est'us sam'a, se ŝi est'us. Ŝi'a'j okul'o'j rul'iĝ'is supr'e'n en ŝi'a kap'o, kaj ŝi mal'rapid'e for'fal'is sub'e'n el mi'a vid'o sub la giĉet'o'n.

Oni ne mal'sukces'ig'as Jimĉjon diGriz tiom facil'e! Per unu salt'o mi trans'ir'is la tabl'o'n por sving'i la pistol'o'n al la ceter'a'j grand'okul'a'j dung'it'o'j.

– Paŝ'u mal'antaŭ'e'n, ĉiu el vi! Rapid'e! Mi ne vol'as, ke ies fingr'et'o puŝ'u la silent'a'n alarm'il'o'n. Jen kiel. Vi, buter'bul'o! – mi gest'is al la dik'a kas'ist'o, kiu ĉiam kutim'is ignor'i mi'n antaŭ'e. Nun li est'is atent'eg'a. – Plen'ig'u ĉi tiu'n sak'o'n per spes'o'j, grand'a'j bilet'o'j, kaj far'u tuj!

Li obe'is, fuŝ'ant'e kaj ŝvit'ant'e, sed labor'ant'e tiom rapid'e, kiom li pov'is. La klient'o'j kaj dung'it'o'j ĉirkaŭ'star'is en strang'a'j poz'o'j, ŝajn'e paraliz'it'e pro tim'o. La pord'o de la ofic'ej'o de la direktor'o rest'is ferm'it'a, indik'ant'e, ke li ver'ŝajn'e ne est'is tie. Buter'bul'o jam est'is plen'ig'int'a la sak'o'n per bank'bilet'o'j kaj etend'is ĝi'n al mi. La polic'o ankoraŭ ne aper'is. Est'is tre ebl'e, ke mi evit'us kapt'iĝ'o'n.

Mi du'on'voĉ'e grumbl'is i'o'n, kio esper'ebl'e est'as fi'a sakr'aĵ'o, kaj montr'is al unu el la sak'o'j plen'a'j de tub'o'j da mon'er'o'j.

– El'ŝut'u tiu'j'n mon'er'o'j'n kaj plen'ig'u ankaŭ tio'n, – mi ordon'is, rikan'ant'e kaj grumbl'ant'e sam'temp'e.

Li obe'is kun plen'a hast'o kaj baldaŭ est'is plen'ŝtop'int'a ankaŭ tiu'n sak'o'n. Kaj ankoraŭ est'is neni'a sign'o de polic'o. Ĉu ebl'is, ke eĉ ne unu el tiu'j sen'cerb'a'j dung'it'o'j prem'is la silent'a'n alarm'il'o'n? Ebl'is. Drast'a'j rimed'o'j est'is bezon'at'a'j.

Mi etend'is mi'a'n brak'o'n por kapt'i ali'a'n sak'o'n de mon'er'o'j. – Plen'ig'u ankaŭ ĉi tiu'n, – mi ordon'is, ĵet'ant'e ĝi'n al li.

Tio'n far'ant'e mi sukces'is traf'i la alarm'buton'o'n per mi'a kubut'o. Je cert'a'j tag'o'j neces'as ĉio'n far'i mem.

Tio don'is la dezir'at'a'n efik'o'n. Kiam la tri'a sak'o est'is plen'a, kaj mi komenc'is stumbl'i al la pord'o kun mi'a rab'aĵ'o, la polic'o komenc'is aper'i. Unu ter'aŭt'o sukces'is kolizi'i kun ali'a (polic'a'j kriz'okaz'o'j est'as sufiĉ'e mal'oft'a'j ĉi-region'e), sed fin'e ili kontent'ig'e ord'ig'is si'n kaj vic'iĝ'is ekster'e kun pret'a'j paf'il'o'j.

– Ne paf'u! – mi pep'is. Kun ver'a tim'o, ĉar la plej'part'o de ili ne aspekt'is tro inteligent'a'j. Ili ne pov'is aŭd'i mi'n tra la fenestr'o'j, sed ili pov'is vid'i. – Ĝi est'as imit'aĵ'o, – mi vok'is. – Rigard'u!

Mi met'is la pistol'o'n al la flank'o de mi'a kap'o kaj tir'is la el'las'il'o'n. Kontent'ig'a fum'nub'et'o ven'is el la fum'produkt'il'o, kaj la bru'efik'o de la paf'o sufiĉ'is por tint'ig'i mi'a'j'n orel'o'j'n. Mi for'fal'is mal'antaŭ la tabl'o'n, for el ili'a terur'it'a rigard'o. Mi atend'is pacienc'e, dum ili kri'is kaj sakr'ad'is kaj fin'e romp'mal'ferm'is la pord'o'n.

Nu, vi ebl'e trov'as ĉio'n ĉi konfuz'a. Se jes, mi ne kulp'ig'as vi'n. Unu afer'o est'as rab'i bank'o'n; ali'a afer'o est'as far'i tio'n en manier'o, kiu cert'ig'as, ke oni est'os kapt'it'a. Kial, oni rajt'as demand'i, est'i tiom mal'saĝ'a?

Mi plezur'os rakont'i al vi. Por kompren'i mi'a'j'n motiv'o'j'n vi dev'os kompren'i, kia est'as la viv'o sur ĉi tiu planed'o, kaj kia est'is mi'a viv'o. Las'u mi'n klar'ig'i.

Paradiz'et'o'n fond'is antaŭ kelk'a'j jar'mil'o'j ia ekzot'a religi'a kult'o, kiu inter'temp'e plen'e mal'aper'is, bon'ŝanc'e. Ĝi ven'is ĉi tie'n el ali'a planed'o; iu'j dir'as, ke ĝi est'is Kot'o aŭ Ter'o, la mit'a origin'ej'o de la tut'a hom'ar'o, sed tio'n mi dub'as. Ĉiu'okaz'e, afer'o'j ne ir'is glat'e. Ebl'e la sen'fin'a labor'ad'o super'is ili'n; ĉi tiu cert'e ne est'is piknik'a planed'o en la fru'a temp'o. Kiel ni'n re'memor'ig'as la lern'ej'a'j instru'ist'o'j tiom oft'e kiom ebl'e, special'e, kiam ili rakont'as al ni, kiom tro'dorlot'it'a'j est'as la hodiaŭ'a'j jun'ul'o'j. Ni klopod'as ne dir'i al ili, ke ankaŭ ili dev'as est'i tro'dorlot'it'a'j, ĉar cert'e neni'o ŝanĝ'iĝ'is ĉi tie en la last'a'j mil jar'o'j.

En la komenc'o est'is mal'facil'e, cert'e. La tut'a plant'ar'o est'is pur'a venen'o por hom'a metabol'o, kaj oni dev'is for'pur'ig'i ĝi'n por kresk'ig'i manĝ'ebl'a'j'n plant'o'j'n. La indiĝen'a faŭn'o est'is sam'e venen'a, kun dent'o'j kaj ung'o'j konform'e. Est'is mal'facil'e. Tiom mal'facil'e, ke ordinar'a'j bov'o'j kaj ŝaf'o'j hav'is ŝok'e mal'long'a'n viv'ekspekt'o'n. Selekt'a gen'manipul'ad'o solv'is tio'n, kaj oni al'send'is la unu'a'j'n erin'apr'o'j'n. Imag'u, se vi kapabl'as, kaj vi bezon'os bon'a'n fantazi'o'n, mil'kilo'gram'a'n apr'o'n kun akr'a'j dent'eg'o'j kaj tre sovaĝ'a humor'o. Tio est'as jam konstern'a, sed imag'u la best'o'n kovr'it'a de long'a'j pingl'eg'o'j kvazaŭ frenez'a histrik'o. Kvankam strang'a, tamen la plan'o funkci'is: ĉar la bien'o'j ankoraŭ bred'as erin'apr'o'j'n grand'kvant'e, ĝi dev'as est'i funkci'int'a. Paradiz'et'a'j Fum'aĵ'it'a'j Erin'apr'a'j Ŝink'o'j est'as fam'a'j tra la tut'a galaksi'o.

Sed vi ne trov'os la tut'a'n galaksi'o'n hast'ant'a por vizit'i ĉi tiu'n pork'ec'a'n planed'o'n. Mi kresk'is ĉi tie, do mi sci'as. Ĝi est'as tiom enu'ig'a, ke eĉ la erin'apr'o'j dorm'as.

La strang'a afer'o est'as, ke mi ŝajn'is est'i la sol'a person'o, kiu rimark'is tio'n. Ĉiu'j rigard'is mi'n strab'e. Mi'a patr'in'o ĉiam opini'is, ke mi nur sufer'as kresk'a'j'n dolor'o'j'n, kaj brul'ig'is erin'apr'a'j'n pingl'eg'o'j'n en mi'a dorm'o'ĉambr'o: popol'a kurac'il'o por tio. Mi'a patr'o ĉiam tim'is frenez'iĝ'o'n kaj konstant'e tir'is mi'n al kurac'ist'o proksim'um'e unu'foj'e jar'e. La kurac'ist'o ne pov'is trov'i i'o'n mal'ĝust'a'n kaj hav'is teori'o'n, ke ebl'e mi est'as re'fal'int'o al la pra'tip'o de la origin'a'j koloni'ist'o'j, mal'gajn'int'o en la mendel'a hazard'lud'o. Sed tio okaz'is antaŭ jar'o'j. Mi'n ne plu ĝen'as ge'patr'a zorg'ad'o, de kiam mi'a patr'o ĵet'is mi'n el la dom'o en la aĝ'o de dek kvin jar'o'j. Tio okaz'is, post kiam li tra'serĉ'is mi'a'j'n poŝ'o'j'n iu'n nokt'o'n kaj trov'is, ke mi hav'is pli da mon'o ol li. La patr'in'o fervor'e sam'opini'is kun li kaj eĉ mal'ferm'is la pord'o'n. Mi pens'as, ke ili ĝoj'is vid'i last'foj'e mi'a'n dors'o'n. Cert'e mi est'is tro grand'a agac'o en ili'a bov'a ekzist'ad'o.

Kaj kio'n mi opini'as? Mi opini'as, ke kelk'foj'e pov'as est'i diabl'e sol'ec'e est'i el'pel'it'o. Sed mi ne pens'as, ke mi prefer'us i'o'n ali'a'n. Sol'ec'o hav'as si'a'j'n problem'o'j'n; sed problem'o'j hav'as solv'o'j'n.

Ekzempl'e, unu problem'o, kiu'n mi solv'is, est'is, ke la pli grand'a'j knab'o'j konstant'e bat'ad'is mi'n. Tio komenc'iĝ'is tuj, kiam mi komenc'is vizit'ad'i la lern'ej'o'n. Mi far'is la unu'a'n erar'o'n sci'ig'ant'e ili'n, ke mi est'as pli inteligent'a ol ili. Frap! Jen nigr'a okul'o. La lern'ej'a'j tiran'et'o'j tiom ĝu'is tio'n, ke ili dev'is vic'iĝ'i por bat'ad'i mi'n. Mi romp'is la pun'ad'o-cikl'o'n nur per tio, ke mi sub'aĉet'is lern'ej'a'n sport'instru'ist'o'n por don'i al mi lecion'o'j'n pri sen'arm'il'a batal'ad'o. Mi atend'is, ĝis mi est'is ver'e spert'a, antaŭ ol re'bat'i. Tiam mi draŝ'is mi'a'n draŝ'ont'o'n kaj plu'ir'is por tan'i la haŭt'o'n de tri ali'a'j tiran'et'o'j unu post ali'a. Mi pov'as cert'ig'i vi'n, ke ĉiu knab'et'o est'is mi'a amik'o post tio kaj neniam lac'iĝ'is re'rakont'i al mi, kiom grandioz'e est'is rigard'i, kiel mi ĉas'is ses el la plej aĉ'a'j brut'ul'o'j laŭ la strat'o. Kiel mi dir'is, el problem'o'j ven'as solv'o'j, se ne plezur'o'j.

Kaj de kie mi pren'is la mon'o'n por sub'aĉet'i la instru'ist'o'n? Ne de mi'a patr'o; tio est'as cert'a. Tri spes'o'j semajn'e est'is mi'a aliment'o, sufiĉ'e por aĉet'i ebl'e du Gaspo-Ŝaŭm'o'j'n kaj mal'grand'a'n Farĉ'u-Vin-bombon'o'n. Neces'o, ne avid'o, instru'is al mi la unu'a'n lecion'o'n pri ekonomik'o. Aĉet'u mal'kar'e kaj vend'u kar'e kaj gard'u la profit'o'n por vi mem.

Evident'e mi pov'is neni'o'n aĉet'i, ne hav'ant'e kapital'o'n, do mi decid'is pag'i neni'o'n por la baz'a var'o. Ĉiu'j ge'knab'o'j ŝtel'as de vend'ej'o'j. Ili tra'ir'as tiu'n faz'o'n, sed ĝeneral'e oni for'bat'as el ili la em'o'n, kiam oni kapt'as ili'n. Mi vid'is la mal'feliĉ'a'j'n kaj larm'o'makul'it'a'j'n sekv'o'j'n de mal'sukces'o kaj decid'is far'i merkat'a'n esplor'ad'o'n kaj eĉ stud'o'n de la daŭr'o'j kaj mov'o'j antaŭ ol ek'paŝ'i sur karier'o'n de krim'et'o.

Unu'e: Rest'u for de la et'a'j komerc'ist'o'j. Ili kon'as si'a'n stok'o'n kaj hav'as fort'a'n motiv'o'n ĝi'n protekt'i. Far'u do vi'a'n butik'um'ad'o'n en la grand'a'j magazen'o'j. Tiam vi dev'as zorg'i nur pri la magazen'a'j detektiv'o'j kaj alarm'sistem'o'j. Atent'a stud'ad'o de ili'a funkci'ad'o liver'os metod'o'j'n por ĉirkaŭ'ir'i ili'n.

Unu el mi'a'j plej fru'a'j kaj plej primitiv'a'j metod'o'j (mi hont'ruĝ'iĝ'as mal'kaŝ'ant'e ĝi'a'n simpl'ec'o'n) mi nom'is la kapt'o'libr'o. Mi konstru'is skatol'o'n, kiu aspekt'is preciz'e kiel libr'o. Sed ĝi hav'is risortopuŝatan fund'o'n kun ĉarnir'o'j. Mi bezon'is nur puŝ'i ĝi'n sub'e'n sur ne'suspekt'ant'a'n Farĉ'u-Vin-brik'o'n por ig'i, ke la bombon'o formal'aper'u el la vid'o. Ĝi est'is krud'a sed uz'ebl'a aparat'o, kiu'n mi uz'ad'is dum long'et'a period'o. Mi vol'is for'las'i ĝi'n favor'e al pli efik'a metod'o, kiam mi ek'vid'is okaz'o'n fin'i ĝi'n en plej pozitiv'a manier'o. Mi vol'is pri'trakt'i Odorulon.

Li'a nom'o est'is Belfront Oderbruko, sed Odorulo est'is la sol'a nom'o, kiu'n ni uz'is pri li. Sam'e kiel kelk'a'j hom'o'j nask'iĝ'is por est'i danc'ist'o'j aŭ pentr'ist'o'j, ali'a'j est'as destin'it'a'j por mal'pli alt'a'j ofic'o'j. Odorulo est'is de'nask'a denunc'ist'o. La sol'a plezur'o en li'a viv'o est'is denunc'i si'a'j'n lern'ej'a'j'n kamarad'o'j'n. Li spion'is kaj rigard'is kaj inform'is. Neni'u ge'knab'a pek'et'o est'is tiom mal'grav'a, ke li ne not'is ĝi'n kaj raport'is al la aŭtoritat'o'j. Kaj pro tio ili am'is li'n, kio dir'as al vi mult'o'n pri kia'j'n instru'ist'o'j'n ni hav'is. Kaj oni eĉ ne pov'is bat'ad'i li'n sen'risk'e. Li'a'n vort'o'n oni ĉiam kred'is, kaj la pun'ad'o'n sufer'is la bat'pun'int'o'j.

Odorulo est'is far'int'a al mi i'a'n et'a'n mal'komplez'o'n. Mi forges'is, pri kio tem'is preciz'e, sed ĝi sufiĉ'is por kirl'ig'i mal'hel'a'j'n konsider'o'j'n, kaj fin'e por produkt'i ag'ad'plan'o'n. Fanfaron'ad'o'n ŝat'as ĉiu knab'o, kaj mi akir'is alt'a'n status'o'n mal'kaŝ'ant'e mi'a'n libr'o'form'a'n bombon'o-kolekt'il'o'n al mi'a'j sam'klas'an'o'j. Aŭd'iĝ'is ho-oj kaj ha-oj, kiu'j iĝ'is eĉ pli ho-aj kaj ha-aj, kiam mi dis'donac'is part'o'n de la ŝtel'aĵ'o. Ĉi tio ne nur kontribu'is al mi'a jun'ul'a status'o, sed mi sam'temp'e cert'ig'is, ke ĝi okaz'is, kie Odorulo pov'is sub'aŭskult'i. Mi ankoraŭ memor'as ĝi'n kvazaŭ de hieraŭ, kaj la memor'o varm'ig'as mi'a'n kor'o'n.

– Ĝi ne nur funkci'as; mi eĉ montr'os al vi, kiel ĝi funkci'as! Ven'u kun mi al la Minga Mult'vend'ej'o!

– Ĉu ni pov'as, Jimĉjo? Ĉu ni ver'e rajt'as?

– Vi rajt'as. Sed ne en grand'a grup'o. Vag'u tie'n en et'a'j grup'o'j kaj star'u, kie vi pov'as rigard'i la Farĉ'u-Vin-vend'o'tabl'o'n. Ĉe'est'u je la 15a hor'o, kaj vi ver'e spekt'os i'o'n!

I'o'n mult'e pli bon'a'n, ol ili iel pov'us imag'i. Mi for'permes'is ili'n kaj gvat'is la ofic'ej'o'n de la direktor'o. Tuj post kiam Odorulo tra'ir'is la pord'o'n, mi en'romp'is li'a'n ŝrank'o'n.

Ĉio funkci'is glat'eg'e. Mi iom fier'as pri ĝi, ĉar ĝi est'is la unu'a krim'a scen'o, kiu'n mi prepar'is por la part'o'pren'o ankaŭ de ali'a'j hom'o'j. Ĉiu'j sen'suspekt'e, kompren'ebl'e. Je la preskrib'it'a hor'o mi vag'is al la vend'o'tabl'o de suker'aĵ'o'j ĉe Mingo, tre pen'ant'e ignor'i la lu'polic'an'o'j'n, kiu'j egal'e pen'is ŝajn'ig'i, ke ili ne gvat'ad'is mi'n. Kun sen'streĉ'a'j mov'o'j mi met'is la libr'o'n sur la suker'aĵ'o'j'n kaj klin'is mi'n por fiks'i mi'a'n bot'ferm'il'o'n.

– Arest'it'a! – kri'is la plej muskol'a el ili, kapt'ant'e mi'n ĉe la kol'um'o de mi'a mantel'o. – Kapt'it'a! – fier'blek'is la ali'a, ek'pren'ant'e la libr'o'n.

– Kio'n vi far'as? – mi grak'is. Mi dev'is grak'i, ĉar la mantel'o est'is jam tir'it'a strikt'e ĉirkaŭ mi'a kol'o, dum mi pend'is de ĝi super la plank'o. – Ŝtel'ist'o! Re'don'u mi'a'n sep'spes'a'n histori'libr'o'n, kiu'n mi'a pa'nj'o aĉet'is per mon'o gajn'it'a teks'ant'e mat'o'j'n el erin'apr'a'j pik'il'o'j!

– Libr'o'n? – rikan'is la grand'a brut'ul'o. – Ni bon'e sci'as pri ĉi tiu libr'o. – Li ek'pren'is la fin'o'j'n kaj tir'is. Ĝi mal'ferm'iĝ'is, kaj la aspekt'o de li'a vizaĝ'o, dum la foli'o'j turn'iĝ'ad'is, est'is bel'eg'a vid'aĵ'o.

– Mi est'as fals'e kulp'ig'it'a, – mi pep'is, mal'ferm'ant'e mi'a'n mantel'o'n kaj fal'ant'e liber'e'n, frot'ant'e mi'a'n dolor'a'n gorĝ'o'n. – Artifik'e kulp'ig'it'a de la krim'ul'o, kiu fanfaron'is pri ĝust'e tiu metod'o por ating'i si'a'j'n fi'a'j'n cel'o'j'n. Jen li star'as, Odorulo laŭ'nom'e. Kapt'u li'n, hom'o'j, antaŭ ol li for'kur'os!

Odorulo pov'is nur star'i kaj gap'i, fort'e ten'at'e de la pret'a'j man'o'j de si'a'j sam'klas'an'o'j. Li'a'j lern'ej'a'j libr'o'j fal'is al la plank'o, kaj la imit'aĵ'a libr'o dis'mal'ferm'iĝ'is vom'ant'e si'a'n en'hav'o'n de Farĉ'u-Vin-brik'o'j sur la plank'o'n.

Est'is bel'eg'e. Larm'o'j kaj kontraŭ'akuz'o'j kaj kri'ad'o. Perfekt'a mal'atent'ig'il'o, ceter'e. Ĉar jen la tag'o, je kiu mi el'prov'is mi'a'n Farĉ'u-Vin-Farĉilon Model'o'n 2. Mi est'is mult'e labor'int'a pri ĉi tiu aparat'o, kiu'n mi konstru'is ĉirkaŭ silent'a suĉ'pump'il'o, kun tub'o laŭ mi'a manik'o. Mi proksim'ig'is la fin'o'n de la tub'o al la bombon'o'j, kaj (glut!) la unu'a el ili formal'aper'is. Ĝi'a fin'staci'o est'is mi'a pantalon'o, aŭ, pli preciz'e, la mal'bel'eg'a golf'pantalon'o, kiu'n ni dev'is port'i kiel lern'ej'a'n uniform'o'n, kaj ties sak'form'a'j krur'um'o'j fiks'it'a'j super la maleol'o per fortik'a elast'a bend'o. La bombon'o en'fal'is en ĝi'n, sekv'at'e de ali'a, kaj ankoraŭ ali'a.

Sed mi ne pov'is mal'ŝalt'i ĝi'n. Dank' al di'o pro la kri'ad'o kaj barakt'ad'o de Odorulo. Ĉiu'j okul'o'j est'is direkt'it'a'j al li kaj ne al mi, dum mi lukt'is kun la ŝalt'il'o. Dum'e la pump'il'o plu'pump'is, kaj la Farĉ'u-Vin-aĵ'o'j paf'iĝ'is laŭ mi'a manik'o kaj en mi'a'n pantalon'o'n. Mi mal'ŝalt'is ĝi'n fin'e, sed, se iu est'us rigard'int'a al mi, nu, la mal'plen'a vend'o'tabl'o kaj mi'a ŝvel'krur'a aspekt'o est'us iom'et'e suspekt'ind'a'j. Sed dank'ind'e neni'u rigard'is. Mi el'ir'is ŝancel'e tiom rapid'e, kiom mi pov'is. Kiel mi dir'is, ĝi est'as memor'o, kiu'n mi ĉiam ŝat'os.

Kio tamen neniel klar'ig'as, kial je mi'a nask'iĝ'tag'o mi nun est'is far'int'a la grav'a'n decid'o'n rab'i bank'o'n. Kaj arest'iĝ'i.

La polic'an'o'j fin'e romp'is la pord'o'n kaj en'svarm'is. Mi alt'e lev'is mi'a'j'n man'o'j'n super mi'a kap'o kaj pret'iĝ'is bon'ven'ig'i ili'n per varm'a rid'et'o.

La nask'iĝ'tag'o, jen la last'a motiv'o. Mi'a dek'sep'a nask'iĝ'tag'o. Ĉi tie en Paradiz'et'o la aĝ'o de dek sep jar'o'j est'as grav'a etap'o en la viv'o de jun'a hom'o.

Ĉapitr'o 2

La juĝ'ist'o klin'is si'n antaŭ'e'n kaj mal'supr'e'n'rigard'is al mi, ne mal'afabl'e.

– Nu, Jimĉjo, dir'u al mi, kio'n signif'as tiu arleken'ad'o.

La juĝ'ist'o Niks'o'n posed'is somer'dom'o'n ĉe la river'o, ne tre mal'proksim'e de ni'a farm'bien'o, kaj mi vizit'is ĝi'n sufiĉ'e oft'e kun li'a plej jun'a fil'o, por ke la juĝ'ist'o kon'at'iĝ'u kun mi.

– Mi'a nom'o est'as James diGriz, ul'o. Ni ne iĝ'u tro familiar'a'j.

Tio tuj akr'ig'is li'a'n haŭt'kolor'o'n, kompren'ebl'e. Li'a grand'a naz'o el'star'is kiel ruĝ'a ski'dekliv'o, kaj li'a'j naz'tru'o'j mal'ferm'iĝ'is.

– Vi respekt'u pli bon'e ĉi tiu'n tribunal'o'n. Vi front'as al grav'a'j akuz'o'j, knab'o, kaj pov'us help'i, se vi hav'us ĝentil'a'n lang'o'n en vi'a buŝ'o. Mi nom'um'as Arnold Fortik'ul, la publik'a'n defend'ist'o'n, kiel vi'a'n advokat'o'n…

– Mi ne bezon'as advokat'o'n, kaj precip'e ne av'ĉj'o'n Tikl'o, kiu drink'as jam de tiom long'e, ke neni'u viv'ant'a hom'o iam vid'is li'n mal'ebri'a.

Ridondo al'ven'is el la ĉe'est'ant'ar'o, furioz'ig'ant'e la juĝ'ist'o'n.

– Ord'o'n en la ĉambr'o! – li muĝ'is, martel'ant'e tiel fort'e, ke la ten'il'o de li'a juĝ'male'o romp'iĝ'is. Li for'ĵet'is la pec'o'n trans la ĉambr'o'n kaj fiks'rigard'is mi'n. – Vi el'uz'as la pacienc'o'n de ĉi tiu tribunal'o. La advokat'o Fortik'ul est'is nom'it'a …

– Ne de mi, li ne est'is. Re'send'u li'n al la Trink'ej'o Ĉe Lunulo. Mi konfes'as kulp'o'n kaj sub'met'as mi'n al la juĝ'o de ĉi tiu sen'indulg'a tribunal'o.

Li en'spir'is singult'e, kaj mi decid'is mild'ig'i la afer'o'n, antaŭ ol li sufer'us apopleksi'o'n kaj kolaps'us; tio dev'ig'us re'komenc'i la proces'o'n, kaj pli da temp'o perd'iĝ'us.

– Mi pet'as pardon'o'n, sinjor'o juĝ'ist'o. – Mi klin'is iom'et'e mi'a'n kap'o'n por kaŝ'i rid'et'o'n ne're'ten'it'a'n. – Tamen mi fi'far'is, kaj mi dev'os pag'i la prez'o'n.

– Nu, est'as pli bon'e tiel, Jimĉjo. Vi est'is ĉiam inteligent'a jun'ul'o, kaj mal'plaĉ'as al mi vid'i tiu'n inteligent'ec'o'n for'ĵet'iĝ'i. Vi ir'u do al la Jun'ul'a Korekt'ej'o por ne mal'pli ol …

– Mal'feliĉ'e, vi'a moŝt'o, – mi inter'romp'is, – ne ebl'as. Ho, se mi nur est'us krim'int'a pas'int'semajn'e aŭ pas'int'monat'e! La leĝ'o est'as klar'a je tiu punkt'o, kaj mi hav'as neniu'n el'ir'voj'o'n. Hodiaŭ est'as mi'a nask'iĝ'tag'o. Mi'a dek'sep'a nask'iĝ'tag'o.

Tio bon'e pens'ig'is li'n. La gard'ist'o'j rigard'ad'is, dum li komput'il'um'is inform'cel'e. La ĵurnal'ist'o de la Klarion'o de Paradiz'et'o sam'temp'e klav'um'ad'is ĉe si'a port'ebl'a terminal'o. Jen bon'a rakont'o, kiu'n li send'is. Ne daŭr'is long'e, ĝis la juĝ'ist'o ricev'is la respond'o'j'n. Li suspir'is.

– Prav'e, ja. La arkiv'o'j dir'as, ke vi est'as dek sep jar'o'j'n aĝ'a hodiaŭ kaj tial est'as plen'respond'ec'a. Vi ne plu est'as jun'ul'o kaj est'as pri'trakt'end'a kiel plen'kresk'ul'o. Tio signif'us cert'a'n rest'ad'o'n en mal'liber'ej'o, se mi ne konsider'us la cirkonstanc'o'j'n. Unu'a mis'far'o, evident'a jun'ec'o de la akuz'it'o, li'a agnosk'o, ke li mis'far'is. Ĉi tiu tribunal'o rajt'as far'i escept'o'j'n, provizor'e prokrast'i la pun'o'n, kaj dev'ig'i la akuz'it'o'n…

Li'a verdikt'o est'is tio, kio'n mi mal'plej dezir'is aŭd'i. Tio ne funkci'is laŭ'plan'e, tut'e ne. Mi ag'u. Mi ag'is. Mi'a kri'eg'o kovr'is la vort'o'j'n de la juĝ'ist'o. Plu'kri'ant'e, mi plonĝ'is antaŭ'e'n el la akuz'it'ej'o, ŝultr'o'rul'iĝ'is akurat'e sur la plank'o, kaj est'is trans la ĉambr'o, antaŭ ol la ŝok'it'a ĉe'est'ant'ar'o eĉ pov'is pens'i pri mov'iĝ'o.

– Vi ne skrib'u pli da kalumni'a'j mensog'o'j pri mi, vi fi'a skrib'aĉ'ul'o vi! – mi kri'is. Dum mi vip'rapid'e for'kapt'is la terminal'o'n el la man'o'j de la ĵurnal'ist'o kaj ĵet'frakas'is ĝi'n sur la plank'o'n. Kaj distr'et'is la ses'cent-spes'a'n maŝin'o'n al neni'aĵ'o. Mi evit'is li'n, antaŭ ol li pov'is kapt'i mi'n, kaj fuĝ'is al la pord'o. La polic'ist'o tie kapt'is mi'n, kaj fald'iĝ'is, kiam mi pied'bat'is li'n en la stomak'o'n.

Mi ver'ŝajn'e pov'us eskap'i tiam, sed eskap'o ne est'is part'o de mi'a plan'o je tiu moment'o. Mi fuŝ'turn'ad'is la pord'o'man'il'o'n, ĝis iu kapt'is mi'n, kaj mi barakt'ad'is, ĝis ili sub'ig'is mi'n.

Tiu'n foj'o'n mi est'is katen'it'a, kiam mi star'is en la akuz'it'ej'o; kaj ne plu son'is – Jimĉjo, mi'a knab'o – el la juĝ'ist'o. Iu trov'is nov'a'n male'o'n por li, kaj li sving'is ĝi'n al mi, kvazaŭ li dezir'us frakas'i mi'a'n kap'o'n per ĝi. Li grunt'is kaj prov'is aspekt'i mal'afabl'e.

– James Bolivar diGriz, – li solen'is, – mi kondamn'as vi'n al la maksimum'a pun'o por la krim'o, kiu'n vi far'is. Dev'ig'a pun'labor'ad'o en la urb'a mal'liber'ej'o ĝis la al'ven'o de lig'ŝip'o, kiam vi est'os plu'send'at'a al la plej proksim'a korekt'ej'o por krim'ul're'san'ig'o. – La male'o klak'is. – For'konduk'u li'n.

Tio est'is pli bon'a. Mi barakt'is kontraŭ mi'a'j katen'o'j kaj mal'ben'is li'n, por ke li ne far'u last'moment'a'n kompat'a'n gest'o'n. Li ne far'is. Du fort'a'j polic'ist'o'j kapt'is mi'n kaj tir'is mi'n el la tribunal'ĉambr'o kaj puŝ'is mi'n, ne tre mild'e, en la mal'antaŭ'o'n de polic'kamion'et'o. Nur post kiam la pord'o ferm'iĝ'is kaj ŝlos'iĝ'is, mi permes'is al mi mal'streĉ'iĝ'i kaj rid'et'i pro la venk'o.

Jes, venk'o; tio'n mi ja vol'as dir'i. La cel'o de la tut'a afer'o est'is kapt'iĝ'i kaj est'i send'it'a al la mal'liber'ej'o. Mi bezon'is praktik'a'n trejn'ad'o'n.

En mi'a frenez'o tamen est'is metod'o. Tre fru'e en mi'a viv'o, ver'ŝajn'e je la moment'o de mi'a “Farĉ'u-Vi'n”-sukces'o, mi ek'konsider'is krim'a'n viv'o'n. Pro mult'a'j kial'o'j, inter kiu'j est'is, ke plaĉ'is al mi est'i krim'ul'o. La mon'a'j rekompenc'o'j est'as bon'a'j; neni'u ali'a profesi'o don'as pli da mon'o por mal'pli da labor'o. Kaj ver'dir'e, mi ŝat'is la sent'o'n de super'ec'o, kiam mi rid'ind'ig'is la ceter'o'n de la mond'o. Iu'j dir'us, ke tio est'as infan'ec'a sent'o. Ebl'e, sed ĝi ja est'as plezur'a.

Proksim'um'e je la sam'a temp'o, mi front'is al grav'a problem'o. Kiel prepar'i mi'n por mi'a est'ont'ec'o? Sen'dub'e, krim'ad'o est'as pli ol nur ŝtel'i Farĉ'u-Vin-bombon'o'j'n. Kelk'a'j'n respond'o'j'n mi vid'is klar'e. Mon'o'n mi dezir'is. La mon'o'n de ali'a'j hom'o'j. Mon'o est'as for'ŝlos'it'a, do ju pli mi lern'os pri serur'o'j, des pli mi pov'os pren'i tiu'n mon'o'n. La unu'a'n foj'o'n en la lern'ej'o, mi ek'labor'ad'is. Mi'a'j not'o'j tiom alt'iĝ'is, ke mi'a'j instru'ist'o'j ek'kred'is, ke ankoraŭ rest'is esper'o pri mi. Mi sukces'is tiel bon'e, ke, kiam mi elekt'is la lern'ad'o'n de la serur'ist'a fak'o, ili akcept'is kun entuziasm'o. Ĝi est'is tri'jar'a kurs'o, sed mi lern'is ĉio'n lern'ind'a'n dum tri monat'o'j. Mi pet'is permes'o'n far'i la fin'a'n ekzamen'o'n. Oni rifuz'is.

Tiel oni ne far'as, ili dir'is al mi. Mi ir'u je la sam'a solen'a rapid'o kiel la ali'a'j, kaj post du jar'o'j kaj naŭ monat'o'j, mi ricev'os mi'a'n diplom'o'n, for'las'os la lern'ej'o'n, kaj en'ir'os la vic'o'j'n de la salajr'o'sklav'o'j.

Ne ver'ŝajn'e. Mi prov'is ŝanĝ'i mi'a'n fak'o'n, sed oni inform'is mi'n, ke tio ne ebl'as. Mi jam hav'is la mark'o'n “serur'ist'o” metafor'e stamp'it'a'n sur mi'a frunt'o, kaj ĝi rest'u tie dum mi'a tut'a viv'o. Laŭ ili.

Mi komenc'is mal'diligent'i kaj rest'is for de la lern'ej'o dum tut'a'j tag'o'j. Neni'o'n ili pov'is far'i pri tio, krom riproĉ'i, ĉar mi ĉe'est'is ĉiu'j'n ekzamen'o'j'n kaj ĉiam ricev'is la plej alt'a'j'n not'o'j'n. Mem'kompren'ebl'e, ĉar mi plej bon'e uz'is mi'a'n praktik'a'n trejn'ad'o'n. Mi zorg'e dis'sem'is mi'a'j'n ag'ad'o'j'n, tiel ke la mem'kontent'a'j civit'an'o'j ne pov'is diven'i, ke oni tromp'is ili'n. Vend'maŝin'o don'is kelk'a'j'n arĝent'a'j'n spes'o'j'n iu'n tag'o'n, kas'o en park'ej'o ali'a'n tag'o'n. Tiu praktik'a labor'o ne nur perfekt'ig'is mi'a'j'n talent'o'j'n, sed ĝi pag'is mi'a'n eduk'ad'o'n. Ne mi'a'n lern'ej'a'n eduk'ad'o'n, kompren'ebl'e – laŭ'leĝ'e mi dev'is rest'i tie, ĝis mi far'iĝ'is 17jar'a – sed en mi'a liber'temp'o.

Ĉar mi ne pov'is trov'i gvid'lini'o'j'n por prepar'i mi'n al krim'a viv'o, mi stud'is ĉiu'j'n fak'lert'aĵ'o'j'n, kiu'j iam pov'us util'i. Mi mal'kovr'is la vort'o'n fals'ad'o en la vort'ar'o, kio instig'is mi'n al la lern'ad'o de fotograf'ad'o kaj pres'ad'o. Ĉar sen'arm'il'a batal'art'o jam util'is al mi, mi daŭr'ig'is mi'a'j'n stud'o'j'n, ĝis mi gajn'is Nigr'a'n Zon'o'n. Kaj mi ankaŭ ne preter'atent'is la teknik'a'n flank'o'n de mi'a elekt'it'a profesi'o. Antaŭ ol mi far'iĝ'is 16-jar'a, mi jam kon'is ĉio'n, kio'n oni sci'u pri komput'il'o'j, kaj sam'temp'e far'iĝ'is lert'a mikro'elektron'ik'a teknik'ist'o.

Ĉiu'j tiu'j afer'o'j est'is sufiĉ'e kontent'ig'a'j en si mem, sed kie'n mi ir'u de tie? Mi ver'e ne sci'is. Tiam mi decid'is, ke mi don'u al mi plen'aĝ'iĝ'a'n donac'o'n. Period'o'n en mal'liber'ej'o.

Ĉu frenez'e? Kiel vulp'o! Mi dev'is trov'i krim'ul'o'j'n, kaj kie pli bon'e ol en mal'liber'ej'o? Lert'a cerb'um'ad'o, oni agnosk'u. Ir'i al mal'liber'ej'o est'os kiel hejm'ir'ad'o, por renkont'i mi'a'j'n elekt'it'a'j'n kun'ul'o'j'n, fin'fin'e. Mi aŭskult'os kaj lern'os, kaj kiam mi est'os sufiĉ'e lern'int'a, mi'a dirk'o, la ŝlos'il'hok'o en la pland'um'o de mi'a ŝu'o, kroĉ'e mal'ŝlos'os mi'a'n fuĝ'pord'o'n. Kiel mi rid'et'is kaj kluk'is pro ĝoj'o.

Des pli stult'e, ĉar la afer'o ne dis'volv'iĝ'is tiel.

Mi'a har'ar'o est'is for'tond'it'a. Mi est'is tra'ban'it'a en antiseps'a ŝpruc'ad'o. Mal'liber'ej'a'j vest'o'j kaj bot'o'j est'is don'it'a'j, tiel mal'lert'e, ke mi hav'is abund'a'n temp'o'n por trans'met'i mi'a'j'n dirk'o'n kaj mon'kolekt'o'n. Oni far'is fingr'o'prem'aĵ'o'j'n kaj retin'o'fot'o'j'n, kaj konduk'is mi'n al mi'a ĉel'o. Por konstat'i kun grand'a ĝoj'o, ke mi hav'is kun'ĉel'an'o'n. Mi'a eduk'ad'o fin'fin'e pov'is komenc'iĝ'i. Jen la unu'a tag'o de la rest'o de mi'a krim'viv'o.

– Bon'a'n post'tag'mez'o'n, sinjor'o, – mi dir'is. – Mi'a nom'o est'as Jim diGriz.

Li al'rigard'is mi'n kaj minac'is.

– Mal'aper'u, knab'o. – Li re'komenc'is pur'ig'i si'a'j'n pied'fingr'o'j'n, ag'ad'o'n, kiu'n mi'a en'ir'o est'is inter'romp'int'a.

Tio est'is mi'a unu'a lecion'o. La ĝentil'a'j parol'inter'ŝanĝ'o'j de la ekster'a mond'o ne valid'as mal'antaŭ tiu'j mur'o'j. La viv'o est'as akr'a, kaj tia'j est'as la vort'o'j. Mi tord'is mi'a'j'n lip'o'j'n al rikan'o kaj re'ek'parol'is. Mult'e pli akr'e tiu'n foj'o'n.

– Mal'aper'u mem, pied'fromaĝ'o. Mi 'stas Jim. Kiu vi 'stas?

Mi ne est'is cert'a pri la ĵargon'o; mi est'is lern'int'a ĝi'n el mal'nov'a'j televid'aĵ'o'j, sed mi ja hav'is la ĝust'a'n voĉ'ton'o'n, ĉar mi sukces'is kapt'i li'a'n atent'o'n tiu'foj'e. Li supr'e'n'rigard'is al mi mal'rapid'e, kaj glaci'a mal'am'eg'o bril'is en li'a'j okul'o'j.

– Neni'u, ja neni'u al'parol'as Vilĉjon la Kling'o'n tiel. Mi tranĉ'os vi'n, knab'o, tranĉ'os vi'n aĉ'e. Mi ĉiz'os mi'a'n komenc'liter'o'n sur vi'a'n vizaĝ'o'n. W de Vilĉjo.

– V, – mi dir'is. – Vilĉjo komenc'iĝ'as per V.

Tio mal'pac'ig'is li'n eĉ pli.

– Mi kapabl'as liter'um'i, mi ne 'stas idiot'o! – Li est'is brul'ant'a pro koler'eg'o, furioz'e serĉ'ant'e sub si'a matrac'o. Li el'tir'is seg'il'kling'o'n kun vid'ebl'e bon'e akr'ig'it'a dors'a rand'o. Mort'ig'a arm'il'et'o. Li salt'ig'is ĝi'n en si'a man'o, rikan'is last'a'n foj'o'n, kaj plonĝ'is al mi.

Kompren'ebl'e, tiel oni ne atak'as Nigr'a'n Zon'o'n. Mi flank'e'n'paŝ'is, frap'is li'a'n man'radik'o'n, kiam li pas'is preter mi, kaj pied'bat'is la mal'antaŭ'o'n de li'a maleol'o, tiel ke li kur'plonĝ'is kap-al-mur'e.

Li rest'is sen'konsci'a. Kiam li re'konsci'iĝ'is, mi sid'is sur mi'a lit'o kaj pur'ig'is mi'a'j'n ung'o'j'n per li'a tranĉ'il'o.

– La nom'o 'stas Jim, – mi rikan'is mal'afabl'e. – Nun prov'u: Jim. – Li rigard'is mi'n, li'a vizaĝ'o tord'iĝ'is, kaj li ek'plor'is!

Mi konstern'iĝ'is. Ĉu tio ver'e okaz'as?

– Ili ĉiam atak'as mi'n. Ankaŭ vi. Rid'ind'ig'as mi'n. Kaj vi pren'is la kling'o'n. Mi labor'ad'is dum monat'o por tiu tranĉ'il'o, dev'is pag'i dek spes'o'j'n por la romp'it'a kling'o…

La pens'o pri tiu'j mal'facil'aĵ'o'j re'ek'plor'ig'is li'n. Mi ek'vid'is tiam, ke li est'is nur unu aŭ du jar'o'j'n pli aĝ'a ol mi, kaj mult'e pli mal'sekur'a. Do mi'a en'konduk'o en la krim'a'n viv'o'n konsist'is el tio, ke mi re'gaj'ig'is li'n, al'port'ant'e mal'sek'a'n tuk'o'n por viŝ'i li'a'n vizaĝ'o'n, re'don'ant'e al li la tranĉ'il'o'n, kaj eĉ don'ant'e al li or'a'n kvin'spes'o'n por ĉes'ig'i li'a'n plor'ad'o'n. Mi ek'pens'is, ke krim'viv'o ne est'as tia, kia mi est'is imag'int'a ĝi'n.

Est'is sufiĉ'e facil'e ricev'i li'a'n viv'rakont'o'n; fakt'e est'is mal'facil'e ĉes'ig'i li'n, kiam li komenc'is el'verŝ'i. Li est'is plen'a je mem'kompat'o kaj alt'e taks'is la okaz'o'n mal'kovr'i ĉio'n al aŭskult'ant'o.

Sufiĉ'e aĉ'e, mi opini'is, sed plu silent'is, dum li'a'j ted'a'j memor'aĵ'o'j inund'is mi'n. Mal'lert'a en la lern'ej'o, pri'rid'at'a de la ali'a'j, la mal'plej alt'a'j not'o'j. Mal'fort'a kaj atak'at'a de la tiran'et'o'j, gajn'ant'e rang'o'n nur tiam, kiam li mal'kovr'is, hazard'e, kun romp'it'a botel'o, ke ankaŭ li pov'is far'iĝ'i tiran'o per arm'il'o. Post tio, pli'alt'ig'o de rang'o, kvankam ne de respekt'o, per minac'o de per'fort'o kaj pli da tiran'ad'o. Ĉio ĉi pli'fort'ig'it'a per demonstr'ad'o de dis'sekc'ad'o de viv'ant'a'j bird'o'j kaj ali'a'j mal'grand'a'j kaj ne'danĝer'a'j best'et'o'j. Post'e li'a rapid'a fal'o, post kiam li tranĉ'vund'is knab'o'n, kaj oni kapt'is li'n. Send'it'a al la Jun'ul'ar'a Korekt'ej'o, liber'ig'it'a, pli'a'j problem'o'j, kaj re'e'n al la Jun'ul'ar'a Korekt'ej'o. Ĝis ĉi tie, kie li star'is ĉe la zenit'o de si'a karier'o kiel tranĉ'il'hav'a bub'aĉ'o, send'it'a en'e'n pro trud'pet'o de mon'o per minac'o de per'fort'o. De infan'o, kompren'ebl'e. Li est'is tro mal'sekur'a por prov'i minac'i plen'kresk'ul'o'n.

Kompren'ebl'e li ne dir'is ĉio'n ĉi, ne la unu'a'n foj'o'n, sed ĝi evident'iĝ'is post li'a'j sen'fin'a'j plend'o'j. Mi ignor'is li'n kaj en'fokus'ig'is mi'a'j'n intern'a'j'n pens'o'j'n. Mal'bon'ŝanc'o tio est'is, tut'e simpl'e. Oni ver'ŝajn'e met'is mi'n kun li por protekt'i mi'n de la ver'a'j hard'it'a'j krim'ul'o'j, kiu'j plen'ig'is la mal'liber'ej'o'n.

La lum'o mal'ŝalt'iĝ'is je tiu moment'o, kaj mi kuŝ'iĝ'is sur la lit'o. Morgaŭ est'os mi'a tag'o. Mi renkont'os la ali'a'j'n enulojn, ekzamen'os ili'n, el'trov'os la ver'a'j'n krim'ul'o'j'n inter ili. Mi amik'iĝ'os kun ili kaj komenc'os mi'a'n super'a'n krim'kurs'o'n. Tio'n mi cert'e far'os.

Mi ek'dorm'is ĝoj'a, malgraŭ la mol'a ond'o de ĝem'ad'o el la najbar'a lit'o. Nur mal'bon'ŝanc'o, est'i ŝov'it'a kun li. Vilĉjo est'is escept'o. Mi'a kun'ĉel'an'o est'is fuŝ'ul'o, do. Ĉio est'os mal'sam'a en la maten'o.

Mi esper'is. Et'a dub'turment'o ten'is mi'n mal'dorm'a dum moment'o, sed mi fin'fin'e ignor'is ĝi'n. Morgaŭ est'os bon'e, jes ja. Bon'e. Sen'dub'e bon'e…

Ĉapitr'o 3

Maten'manĝ'o ne est'is pli bon'a – aŭ pli mal'bon'a – ol tiu'j, kiu'j'n mi far'is por mi mem. Mi manĝ'is kvazaŭ aŭtomat'e, trink'is la mal'fort'a'n kakt'a'n te'o'n, kaj maĉ'is obstin'e la kaĉ'o'n, rigard'ant'e al la ali'a'j tabl'o'j. Est'is ĉirkaŭ tri'dek mal'liber'ul'o'j, kiu'j plen'ŝtop'is si'a'j'n faŭk'o'j'n en la ĉambr'o, kaj mi rigard'is jen tiu'n, jen ĉi tiu'n vizaĝ'o'n, kun kresk'ant'a sent'o de mal'esper'o.

Unu'e, la plej'mult'o el ili aspekt'is sam'e vak'e kaj stult'e kiel mi'a kun'ĉel'an'o. Nu, mi pov'us ja akcept'i tio'n – ke la krim'a'j soci'o'klas'o'j kompren'ebl'e en'hav'as la kontraŭsociemulojn kaj mens'difekt'ul'o'j'n. – Tamen dev'as est'i pli ol tio! – mi esper'is.

Du'e, ili ĉiu'j est'is tut'e jun'a'j. Est'is neni'u, kiu jam fin'is si'a'j'n du'dek'a'j'n jar'o'j'n. Ĉu ne ekzist'as mal'jun'a'j krim'ul'o'j? Aŭ ĉu krim'em'o est'as mis'funkci'o de la jun'ec'o, rapid'e kurac'at'a de la soci'e ĝust'ig'ant'a'j maŝin'o'j? Dev'as est'i pli ol tio. Dev'as est'i. Mi iom kuraĝ'iĝ'is pro tiu pens'o. Ĉiu el tiu'j mal'liber'ul'o'j est'as fuŝ'ul'o, tio evident'is, fuŝ'ul'o'j kaj mal'kompetent'ul'o'j. Tio est'is ja evident'a, post pri'pens'ad'o de la afer'o. Se ili bon'e majstr'us si'a'n profesi'o'n, ili ne est'us en'e! Ili util'is nek al la mond'o nek al si mem.

Tamen ili util'is al mi. Se ili ne pov'us proviz'i mi'n per la kontraŭ'leĝ'a'j fakt'o'j, kiu'j'n mi bezon'is, per ili mi cert'e pov'us ek'kon'i tiu'j'n, kiu'j pov'us far'i tio'n. De ili mi pov'us trov'i spur'o'j'n de la krim'ul'o'j, kiu'j plu rest'is ekster'e, la ankoraŭ ne'kapt'it'a'j profesi'ul'o'j. Tio'n mi far'u. Amik'ig'i ili'n kaj ĉerp'i la inform'o'j'n, kiu'j neces'as. Ne ĉio est'is jam perd'it'a.

Post ne'long'e mi el'trov'is la plej bon'a'j'n el tiu aĉ'ul'ar'o. Mal'grand'a grup'o kolekt'iĝ'is ĉirkaŭ jun'ul'o kun romp'it'a naz'o kaj cikatr'a vizaĝ'o. Eĉ la gard'ist'o'j ŝajn'e evit'is li'n. Li pav'is mult'e, kaj la ali'a'j las'is vak'a'n spac'o'n ĉirkau li, kiam li marŝ'is tra la kort'o post la tag'manĝ'o.

– Kiu est'as tiu? – mi demand'is Vilĉjon, kiu sid'is sur la benk'o apud mi vigl'e fos'ant'e en si'a naz'o. Li palpebr'um'is, ĝis li fin'e re'kon'is tiu'n, kiu'n mi cel'is, kaj mov'is la man'o'j'n sen'esper'e.

– Gard'u vi'n kontraŭ li, evit'u li'n, li est'as mal'bon'ŝanc'o. Urtik'o est'as murd'ist'o, mi aŭd'is tio'n, kaj mi ja kred'as tio'n. Li est'as ankaŭ ĉampion'o pri kot'lukt'o. Vi ne dezir'as kon'i li'n.

Ja kurioz'e. Mi jam iom'et'e kon'is kot'lukt'o'n, sed mi ĉiam loĝ'is tro proksim'e de la urb'o por vid'i ĝi'n, dum ĝi okaz'is. Pro la polic'o, ĝi neniam okaz'is tiom proksim'e, ke mi pov'us ek'sci'i pri ĝi. Kot'lukt'o est'as mal'elegant'a – kaj kontraŭ'leĝ'a – sport'o, kiu'n oni ĝu'as en mal'proksim'a'j urb'et'o'j. En vintr'o, dum la erin'apr'o'j rest'as en la erin'apr'ej'o'j, kaj la rikolt'aĵ'o'j rest'as en la ten'ej'o'j, la liber'temp'o pez'as al la rikolt'ist'o'j. Tiam komenc'iĝ'as kot'lukt'o. Fremd'ul'o ven'as kaj defi'as la lok'a'n ĉampion'o'n, kutim'e iu'n tro'muskol'a'n plug'ist'o'n. Oni aranĝ'as sekret'a'n renkont'o'n en iu for'a ten'ej'o, for'send'as la vir'in'o'j'n, kaŝ'e al'port'as hejm'far'it'a'n viski'o'n en plast'a'j botel'o'j, far'as vet'o'j'n – kaj tiam nud'pugn'a batal'o komenc'iĝ'as. Ĝis la fin'o, kiam unu el la batal'ant'o'j ne pov'as si'n lev'i de la ter'o. Ne sport'o por naŭz'iĝ'em'ul'o aŭ ne'drink'e'mul'o. Bon'a, kamarad'a, ebri'a, vir'a amuz'o. Kaj Urtik'o est'is unu el tiu fort'ul'ar'o. Mi dev'is pli bon'e kon'at'iĝ'i kun Urtik'o.

Tio'n mi sufiĉ'e facil'e far'is. Mi supoz'as, ke mi pov'us tiam simpl'e ir'i al li kaj al'parol'i li'n, sed mi'a'j pens'o'j est'is ankoraŭ tord'it'a'j pro tiu'j mal'bon'a'j dis'send'o'j, kiu'j'n mi rigard'is dum la plej'part'o de mi'a tiam'a viv'o. Mult'a'j el ili tem'is pri bandit'o'j, kiu'j ricev'is en mal'liber'ej'o si'a'j'n pun'o'j'n laŭ'merit'e; ebl'e tiel mi el'pens'is la nun'a'n aventur'o'n. Tamen la ide'o est'is ankoraŭ solid'a. Mi pov'us pruv'i tio'n parol'ant'e kun Urtik'o.

Por far'i tio'n, mi promen'is fajf'ant'e ĉirkaŭ la kort'o, ĝis mi est'is proksim'a al li kaj li'a'j sekv'ant'o'j. Unu el ili mal'rid'et'is al mi, kaj mi kur'is for. Nur por re'ven'i, tuj post kiam li turn'is si'a'n dors'o'n, por ir'i al la flank'o de la ĉef'kanajl'o.

– Ĉu vi est'as Urtik'o? – mi flustr'is el la flank'o de mi'a buŝ'o, kun la kap'o turn'it'a for de li. Ver'ŝajn'e ankaŭ li est'is rigard'int'a la sam'a'j'n program'o'j'n, ĉar li sam'e respond'is.

– Jes. Kiu vol'as sci'i?

– Mi mem. Mi ĵus en'iĝ'is ĉi tiu'n kaĝ'o'n. Mi hav'as mesaĝ'o'n por vi de ekster'e.

– Do, dir'u.

– Ne ĉi tie, kie tiu'j stult'ul'o'j pov'as aŭd'i. Ni dev'as est'i sol'a'j.

Li rigard'is al mi plej suspekt'em'e sub si'a super'pend'a frunt'o. Tamen mi sukces'is sci'vol'ig'i li'n. Li murmur'is i'o'n al si'a sekv'ant'ar'o, kaj promen'is for. Ili rest'is, sed ili ĵet'is murd'a'j'n rigard'o'j'n al mi, kiam mi promen'is sam'direkt'e. Li ir'is trans la kort'o'n ĝis benk'o – la du sid'ant'o'j for'kur'is de tie, dum li proksim'iĝ'is. Mi sid'is apud li, kaj li rigard'is mi'n kun mal'estim'o.

– Dir'u, kio'n vi dev'as dir'i, knab'o, kaj ĝi est'u ja bon'a.

– Tio est'as por vi, – mi dir'is, glit'ig'ant'e du'dek-spes'a'n mon'er'o'n trans la benk'o'n al li. – La mesaĝ'o est'as de mi kaj de neni'u ali'a. Mi bezon'as iom da help'o kaj mi pret'as pag'i por ĝi. Jen antaŭ'pag'o. Rest'as ankoraŭ mult'e en ties font'o.

Li mal'estim'e supr'e'n'turn'is la naz'o'n – sed li'a'j dik'a'j fingr'o'j kapt'is la mon'er'o'n kaj met'is ĝi'n en si'a'n poŝ'o'n.

– Mi ne est'as bon'far'a organiz'o, knab'o. La sol'a ul'o, kiu'n mi help'as, est'as mi mem. Do, mal'aper'u…

– Aŭskult'u mi'n unu'e. Mi serĉ'as iu'n, kiu el'ir'os el la mal'liber'ej'o kun mi. Post unu semajn'o. Ĉu tio interes'as vi'n?

Nun mi hav'is li'a'n atent'o'n. Li turn'is si'n al mi kaj rigard'is mi'n rekt'e en la vizaĝ'o'n, mal'varm'e kaj cert'e.

– Ne plaĉ'as ŝerc'o'j, – li dir'is, – kaj li'a man'o ek'pren'is mi'a'n brak'o'n kaj tord'is. Dolor'is. Mi pov'us facil'e romp'i li'a'n ten'o'n, sed mi ne far'is. Se ĉi tiu minac'ad'o grav'as al li, li minac'u do.

– Ne ŝerc'o. Post ok tag'o'j mi est'os ekster'e. Ankaŭ vi pov'as est'i tie, se vi vol'as. Vi decid'u mem.

Li koler'e rigard'is mi'n iom pli – kaj el'las'is la brak'o'n. Mi frot'is ĝi'n, dum mi atend'is li'a'n respond'o'n. Mi pov'is vid'i, kiel li pes'is mi'a'j'n vort'o'j'n, pen'ant'e decid'i.

– Ĉu vi sci'as, kial mi est'as en'e? – li fin'e demand'is.

– Mi aŭd'is oni'dir'o'j'n.

– Se oni dir'as, ke mi mort'ig'is ul'o'n, oni dir'as ver'o'n. Est'is akcident'o. Li hav'is mol'a'n kap'o'n. Ĝi romp'iĝ'is, kiam mi fal'ig'is li'n. Oni intenc'is prezent'i ĉio'n kiel bien'a'n labor'akcident'o'n, sed iu bub'o vet'perd'is mon'amas'o'n al mi pro la lukt'o. Li dev'is pag'i al mi je la sekv'ant'a tag'o, sed li anstataŭ'e ir'is al la polic'o, ĉar tio mult'e mal'pli kost'is. Nun oni pren'os mi'n al mal'san'ul'ej'o de la Lig'o kaj re'konstru'os mi'a'n kap'o'n. La kap'art'ist'o ĉi tie dir'as, ke mi neniam plu dezir'os batal'i post tio. Ne plaĉ'os tio.

La grand'a'j pugn'o'j ferm'iĝ'is kaj mal'ferm'iĝ'is dum li parol'is, kaj mi ek'kompren'is, ke batal'ad'o est'as por li li'a tut'a viv'o, la unu'nur'a afer'o, kiu'n li pov'is far'i bon'e. Ĝi est'is io, pro kio ali'a'j admir'is kaj laŭd'is li'n. Se oni for'pren'us tiu'n pov'o'n, nu, est'us sam'efik'e for'pren'i li'a'n viv'o'n. Mi ek'sent'is ŝpruc'o'n de kompat'o, sed ne permes'is, ke tiu sent'o montr'iĝ'u.

– Ĉu vi pov'as el'ig'i mi'n? – La demand'o est'is serioz'a.

– Mi pov'as.

– Do, mi est'as tiu, kiu'n vi serĉ'is. Vi vol'as i'o'n de mi, mi sci'as, neni'u en la mond'o far'as i'o'n por neni'o. Knab'o, mi far'os tio'n, kio'n vi vol'as. Oni kapt'os mi'n fin'fin'e; ne est'as kaŝ'ej'o por tiu'j, kiu'j'n oni ver'e serĉ'as. Tamen mi venĝ'os mi'n. Mi pri'trakt'os la bub'o'n, kiu met'is mi'n ĉi tie'n. Mi fin'pri'trakt'os li'n. Unu pli'a batal'o. Li'n mort'ig'i, kiel mi'n li mort'ig'is.

Mi trem'is ne're'ten'ebl'e je li'a'j vort'o'j, ĉar est'is evident'e, ke li intenc'is tio'n. Tio est'is tut'e klar'a. – Mi el'ig'os vi'n, – mi dir'is. Tamen al tio mi al'dir'is ne'parol'e promes'o'n, ke mi cert'ig'os, ke li neniam proksim'iĝ'os al la objekt'o de si'a venĝ'em'o. Mi ne intenc'is komenc'i mi'a'n krim'a'n karier'o'n kun'kulp'ant'e murd'o'n.

Urtik'o komenc'is tuj protekt'i mi'n. Li prem'is mi'a'n man'o'n, fakt'e prem'eg'ant'e ĝi'n per si'a mort'ig'a ten'eg'o, kaj konduk'is mi'n al si'a'j sekv'ant'o'j.

– Jen Jim, – li dir'is. – Kondut'u bon'e al li. Kiu ĝen'as li'n, ĝen'as mi'n. – Sekv'is amas'e ne'sincer'a'j rid'et'o'j kaj promes'o'j pri amik'ec'o – sed almenaŭ ili ne mal'help'os mi'n. Ŝirm'is mi'n tiu'j potenc'a'j pugn'o'j. Unu el tiu'j rest'is sur mi'a ŝultr'o, dum ni promen'is for. – Kiel vi far'os la afer'o'n? – li demand'is.

– Mi dir'os al vi morgaŭ. Mi far'as la fin'a'j'n aranĝ'o'j'n nun, – mi mensog'is. – Ĝis tiam. – Mi ek'promen'is en ekzamen'a rond'ir'o, preskaŭ tiom avid'a kiom li for'las'i tiu'n aĉejon. Pro mal'sam'a motiv'o; la li'a est'is venĝ'o, la mi'a deprim'o. Ili est'is fuŝ'ul'o'j ĉi tie, ĉiu'j fuŝ'ul'o'j, kaj mi prefer'as sent'i mi'n kapabl'ul'o. Mi vol'is est'i sufiĉ'e for'e de ili, kaj de'nov'e en la freŝ'a aer'o.

Mi pas'ig'is la sekv'ant'a'j'n du'dek kvar hor'o'j'n trov'ant'e la plej bon'a'n voj'o'n el la mal'liber'ej'o. Mi pov'is mal'ferm'i ĉiu'j'n mekanik'a'j'n serur'o'j'n en la mal'liber'ej'o, sufiĉ'e facil'e; mi'a dirk'o funkci'is glat'e en ni'a ĉel'pord'o. La nur'a problem'o est'is la elektron'ik'a pord'eg'o, kiu konduk'is al la ekster'a kort'o. Kun sufiĉ'e da temp'o kaj taŭg'a il'ar'o mi pov'us mal'ferm'i ankaŭ tio'n. Sed ne sub la okul'o'j de la gard'ist'o'j, kiu'j star'is en observ'ej'o super ĝi du'dek kvar hor'o'j'n tag'e. Ĝi est'is la voj'o evident'a, do la voj'o evit'end'a. Neces'is pli bon'a super'rigard'o de la mal'liber'ej'o – do mi dev'is esplor'i.

Est'is post nokt'o'mez'o, kiam mi si'n'gard'e el'lit'iĝ'is. Sen ŝu'o'j. Mi dev'is est'i laŭ'ebl'e silent'a; tri par'o'j da ŝtrump'et'o'j dev'us sufiĉ'i. Labor'ant'e silent'e, mi ŝov'is krom'a'j'n vest'aĵ'o'j'n sub la kovr'il'o'j'n, por ke la lit'o aspekt'u okup'at'a, se unu el la gard'ist'o'j tra'rigard'us la pord'o'krad'o'n. Vilĉjo ronk'eg'is, dum mi klak'et'ig'is la serur'o'n kaj glit'is en la koridor'o'n ekster'e. Li ne est'is la sol'a, kiu ĝu'is si'a'n dorm'eg'ad'o'n, kaj la mur'o'j re'son'is pro ronk'ad'o kaj spir'blov'ad'o.

La nokt'a'j lum'o'j bril'ad'is, kaj mi est'is sol'a sur la platform'o. Mi rigard'is si'n'gard'e super la rand'o, kaj vid'is, ke la gard'ist'o en la sub'a etaĝ'o el'labor'is si'a'j'n vet'o'j'n je la ĉeval'o'j. Bon'eg'e; mi esper'is, ke li elekt'as gajn'ont'o'n. Silent'e kiel ombr'o, mi ir'is al la ŝtup'o'j kaj supr'e'n al la sekv'ant'a etaĝ'o. Tiu est'is deprim'e sam'aspekt'a kiel tiu sub'e; neni'o krom ĉel'o'j. Sam'e en la post'a etaĝ'o, kaj en tiu super ĝi. Kiu est'is la plej alt'a etaĝ'o, do mi ne pov'is ir'i pli supr'e'n. Mi pret'is re'sekv'i mi'a'n voj'o'n, kiam kapt'is mi'a'n atent'o'n metal'bril'o ĉe la for'a mur'o. “Kiu neni'o'n risk'as, neni'o'n gajn'os”, kiel oni dir'as, kaj do mi mus'e kur'eg'is preter la krad'o'pord'o'j kaj la – esper'ebl'e – dorm'ant'a'j ĉel'an'o'j al la for'a mur'o. Nu, jen kio'n mi trov'is! Fer'a'j ŝtup'et'o'j en la mur'o, kiu'j mal'aper'is supr'e'n en la mal'lum'o. Mi ek'pren'is la unu'a'n kaj mal'aper'is mem. La plej last'a ŝtup'et'o est'is tuj sub la plafon'o. Ĝi est'is ankaŭ tuj sub klap'pord'o, en la plafon'o supr'e. Metal'a, kun metal'a rand'o – kaj ŝlos'it'a, kiel mi konstat'is, kiam mi prov'is supr'e'n'ŝov'i ĝi'n. Dev'is est'i serur'o, sed ĝi ne est'is vid'ebl'a pro la mal'lum'o. Kaj mi dev'is trov'i ĝi'n. Kroĉ'int'e brak'o'n ĉirkaŭ ŝtup'et'o, mi komenc'is fingr'e palp'i la surfac'o'n de la pord'o laŭ esper'ebl'e regul'a manier'o.

Est'is neni'o. Mi re'prov'is – per la ali'a man'o, ĉar mi'a brak'o sent'is si'n kvazaŭ tir'it'a el si'a ing'o – kun sam'a rezult'o. Tamen dev'is est'i serur'o. Mi panik'iĝ'is, kaj ne uz'is mi'a'n cerb'o'n. Dev'is est'i ia serur'o aŭ fiks'il'o. Ĝi ne est'is sur la klap'pord'o. Do – ĝi dev'is est'i sur la pord'o'rand'o. Mi mal'rapid'e etend'is la man'o'n, palp'is laŭ'long'e ambaŭ flank'o'j'n de la pord'o'rand'o. Kaj tuj trov'is ĝi'n.

Kiel facil'a'j est'as la respond'o'j, se oni nur far'as la ĝust'a'j'n demand'o'j'n! Mi silent'e el'pren'is la dirk'o'n el mi'a poŝ'o, kaj glit'ig'is ĝi'n en la serur'o'n. Sekund'o'j'n post tio ĝi klak'et'e mal'ferm'iĝ'is. Sekund'o'j'n post'e mi supr'e'n'ŝov'is la klap'pord'o'n, grimp'is tra ĝi, ferm'is ĝi'n – kaj ek'flar'is ŝat'e la freŝ'a'n nokt'a'n aer'o'n.

Mi est'is ekster la mal'liber'ej'o! Mi star'is sur la tegment'o, ja, sed mi est'is almenaŭ spirit'e liber'a. La stel'o'j bril'is supr'e kaj don'is sufiĉ'a'n lum'o'n por vid'i trans la mal'lum'a supr'aĵ'o. Ĝi est'is eben'a kaj larĝ'a, ĉirkaŭ'it'a de ĝis'genu'a mur'et'o, kaj punkt'it'a per tub'o'j kaj apertur'o'j. Io grand'eg'a part'e kaŝ'is la ĉiel'o'n, kaj post kiam mi proksim'iĝ'is al ĝi, mi aŭd'is la gut'ad'o'n de akv'o. Akv'uj'eg'o, do; nu, kio vid'ebl'is sub'e?

Ĉe la antaŭ'a flank'o, mi rigard'is sub'e'n en bon'e lum'at'a'n kort'o'n, gard'at'a'n kaj sekur'a'n. Sed kio mal'antaŭ'e?

Mult'e pli interes'e, kred'u mi'n. Jen sen'inter'romp'a kvin'etaĝ'a fal'o al mal'antaŭ'a kort'o, kiu'n mal'fort'eg'e lum'ig'is unu'nur'a ampol'o. Tie est'is rub'uj'o'j, kaj barel'o'j, kaj pez'a pord'eg'o en la ekster'a mur'o. Ŝlos'it'a, sen'dub'e. Tamen i'o'n ŝlos'it'a'n oni pov'as mal'ŝlos'i. Almenaŭ mi pov'as. Jen la voj'o ekster'e'n.

Jes ja, rest'is la kvin'etaĝ'a fal'o, sed oni pov'os i'o'n aranĝ'i pri tio. Aŭ ebl'e mi pov'os trov'i ali'a'n voj'o'n en la mal'antaŭ'a'n kort'o'n. Rest'is temp'o por el'labor'i ĉiu'j'n permut'o'j'n de eskap'ad'o, ankoraŭ ses tag'o'j. Mi'a'j pied'o'j mal'varm'iĝ'is, kaj mi osced'is kaj trem'is. Sufiĉ'is la labor'o por unu nokt'o.

Zorg'e kaj silent'e, mi re'sekv'is mi'a'n voj'o'n. Sen'bru'e re'ferm'is la klap'pord'o'n super mi, cert'ig'is, ke ĝi est'is ŝlos'it'a, ir'is sub'e'n laŭ la ŝtup'et'ar'o kaj ŝtup'ar'o al mi'a etaĝ'o…

Kaj aŭd'is la voĉ'o'j'n antaŭ'e. Laŭt'e kaj klar'e. La plej laŭt'a est'is tiu de mi'a kar'a kun'ĉel'an'o, Vilĉjo. Mi ek'rigard'is konstern'eg'e la mal'ferm'it'a'n pord'o'n de mi'a ĉel'o, kaj la pez'a'j'n bot'o'j'n de la gard'ist'o'j tie, kaj tuj retro'ir'is kaj re'kur'is supr'e'n laŭ la ŝtup'ar'o. Dum la vort'o'j de Vilĉjo son'is kiel damn'os'on'or'il'o en mi'a'j orel'o'j.

– Mi vek'iĝ'is, kaj li est'is for! Mi est'is sol'a! Monstr'o'j manĝ'is li'n aŭ io! Tiam mi ek'kri'is. Sav'u mi'n, mi pet'as! Kio pren'is li'n, tio ir'is rekt'e tra la ŝlos'it'a pord'o! Ĝi pren'os mi'n post'e!

Ĉapitr'o 4

Mi varm'iĝ'is pro koler'o kontraŭ mi'a idiot'a sam'ĉel'an'o, sed la tuj'ec'o de mi'a kapt'iĝ'o tuj re'mal'varm'ig'is mi'n. Mi for'kur'is sen'pri'pens'e, for de la voĉ'o'j kaj de la ag'ad'o. Re'foj'e supr'e'n, unu ŝtup'ar'o'n, pli'a'n…

Tuj post'e ĉiu'j lum'o'j ek'bril'is, kaj la siren'o'j ek'hurl'is. La mal'liber'ul'o'j ek'vek'iĝ'is kaj inter'kri'ad'is. Post mal'long'e ili est'os ĉe la ĉel'pord'o'j, vid'os mi'n, vok'os, kaj la gard'ist'o'j aper'os. Neni'a el'ir'o! Tio'n mi sci'is, tamen ebl'is nur plu'kur'i. Al la plej supr'a etaĝ'o, kaj tie laŭ'long'e de la ĉel'o'j. Ili ĉiu'j nun est'is hel'e lum'ig'at'a'j. Preter'kur'ant'e ili'n, mi est'os vid'at'a de la mal'liber'ul'o'j, kaj iu ajn jun'a mal'bon'far'int'o, kiu ek'vid'us mi'n, cert'e perfid'us mi'n. Jen la fin'o.

Altkape mi preter'ir'is la unu'a'n ĉel'o'n kaj mal'long'e en'rigard'is.

Ĝi est'is mal'plen'a. Sam'e kiel la ali'a'j ĉel'o'j en tiu koridor'o. Ankoraŭ mi hav'is ŝanc'o'n! Kiel frenez'iĝ'int'a simi'o mi supr'e'n'rapid'is la fer'ŝtup'et'ar'o'n kaj ŝov'is mi'a'n dirk'o'n en la serur'o'n. Voĉ'o'j sub'e de mi pli'laŭt'iĝ'is, kaj aŭd'iĝ'is ankaŭ paŝ'o'j, kiam du gard'ist'o'j supr'e'n'ir'is la ŝtup'o'j'n kun si'a'j dors'o'j al mi. Simpl'e turn'ant'e la kap'o'j'n ili ek'vid'us mi'n, kaj sen'dub'e tuj, kiam ili ating'os la etaĝ'o'n.

La serur'o klak'e mal'ferm'iĝ'is, kaj mi puŝ'is la klap'pord'o'n kaj supr'e'n'rapid'is tra la apertur'o. Kuŝ'ant'e sur la tegment'o mi re'ferm'is la pord'o'n, vid'ant'e tra ĝi du gras'a'j'n gard'ist'o'j'n, kiu'j ĝust'e tiam turn'is si'n al mi.

Ĉu ili vid'is la ferm'o'n? Mi'a kor'o bat'ad'is kiel frenez'a tambur'o, kaj mi fort'e spir'is, dum mi atend'is la alarm'kri'o'j'n.

Ili ne aŭd'iĝ'is. Mi est'is ankoraŭ liber'a.

Sed kia liber'o! Tuj kapt'is mi'n deprim'o. Mi est'is liber'a kuŝ'i sur la tegment'o kaj fort'e trem'i, dum la ŝvit'o ek'sek'iĝ'is, liber'a kaŭr'i ĉi tie, ĝis oni trov'os mi'n.

Tiel mi kaŭr'is kaj trem'is kaj kompat'eg'is mi'n mem dum ĉirkaŭ unu minut'o. Post'e mi ek'star'is kaj sku'is mi'n kiel hund'o, sent'ant'e kresk'ant'a'n koler'o'n.

– Grand'a krim'ul'o, – mi flustr'is laŭt'et'e, nur por cert'ig'i, ke mi mem aŭd'u ĝi'n. – Krim'viv'o. Kaj tuj ĉe la unu'a grand'a projekt'o vi las'as tranĉ'il'sving'ant'a'n stult'ul'o'n mal'sukces'ig'i vi'n. Tio est'is lecion'o por vi, Jim, kiu esper'ebl'e iam util'os al vi. Ĉiam gard'u vi'a'j'n flank'o'j'n kaj vi'a'n dors'o'n. Pri'pens'u ĉiu'j'n ebl'o'j'n. Pri'pens'u la ebl'o'n, ke la stult'ul'o vek'iĝ'os. Vi dev'us est'i frap'int'a li'a'n kap'o'n por cert'ig'i, ke li profund'e dorm'u. Sed est'as tro mal'fru'e nun; memor'u la lecion'o'n bon'e, kaj nun ĉirkaŭ'rigard'u kaj klopod'u sav'i i'o'n el vi'a rapid'e detru'iĝ'ant'a fuĝ'o.

Mi'a'j ebl'o'j est'is lim'ig'it'a'j. Se la gard'ist'o'j mal'ferm'us la pord'o'n kaj ven'us sur la tegment'o'n, ili trov'us mi'n. Ĉu est'is kaŝ'ej'o? Por'temp'e mi pov'is kaŝ'i mi'n sur la akv'uj'eg'o, sed se ili ven'us ĝis sur la tegment'o, ili cert'e rigard'us ankaŭ tie'n. Sed, ĉar mi ne pov'is mal'supr'e'n'grimp'i la krut'a'j'n mur'o'j'n, tio est'is la sol'a et'a esper'o. Do supr'e'n!

Ne est'is facil'e. La akv'uj'eg'o est'is el glat'a metal'o, kaj la supr'o est'is iom'et'e super mi'a ating'o'kapabl'o. Sed mi dev'is sukces'i. Mi far'is paŝ'o'n mal'antaŭ'e'n, ek'kur'is, salt'is, kaj sent'is, kiel mi'a'j fingr'o'j kapt'is la rand'o'n. Mi pen'is ten'i mi'n, sed mi'a'j fingr'o'j de'glit'is, kaj mi re'fal'eg'is sur la tegment'o'n. Iu ajn sub'e dev'us cert'e aŭd'i tio'n. Mi esper'is, ke mi est'is super mal'plen'a ĉel'o kaj ne super la koridor'o.

– Sufiĉ'e da esper'ad'o, sed mal'sufiĉ'e da klopod'ad'o, Jim, – mi dir'is, kaj al'don'is kelk'a'j'n mal'ben'o'j'n por plu'instig'i mi'n. Mi dev'is supr'e'n'iĝ'i!

Ĉi-foj'e mi re'paŝ'is ĝis la for'a fin'o de la tegment'o, prem'ant'e la genu'kav'o'j'n kontraŭ la mur'et'o'n. Plur'foj'e mi spir'is profund'e. Ek!

Mi al'kur'is rapid'eg'e, halt'is ĉe la ĝust'a lok'o, kaj ek'salt'is.

Mi'a dekstr'a man'o traf'is la rand'o'n. Mi kapt'is ĝi'n kaj supr'e'n'tir'is mi'n. Mi sukces'is sur'met'i la ali'a'n man'o'n kaj fort'e plut'ir'is mi'n, skrap'iĝ'ant'e kaj kontuz'iĝ'ant'e sur la mal'glat'a metal'o, kaj fin'e supr'e'n'ig'is mi'n sur la akv'uj'eg'o'n.

Tie mi kuŝ'is, fort'e spirant'e, kaj rigard'is en la rigid'a'j'n okul'o'j'n de mort'a bird'o, nur kelk'a'j'n centi'metr'o'j'n de mi'a vizaĝ'o. Mi vol'is for'mov'iĝ'i, kiam mi aŭd'is la klap'pord'o'n pez'e frap'ant'a la tegment'o'n.

– Puŝ'u mi'n supr'e'n; mi kojn'um'iĝ'is!

Pro la sekv'ant'a spir'eg'ad'o kaj grumbl'ad'o mi est'is cert'a, ke tio est'is unu el la gras'a'j gard'ist'o'j, kiu'j'n mi vid'is en la sub'a etaĝ'o. Pli'a anhel'ad'o kaj ĝem'eg'ad'o anonc'is la al'ven'o'n de li'a dik'ventr'a kun'ul'o.

– Mi ne sci'as, kio'n ni far'u ĉi tie, – plend'is la unu'a.

– Mi sci'as, – li'a kun'ul'o firm'e respond'is. – Ni obe'as ordon'o'j'n, kio ankoraŭ neniam mal'util'is al iu ajn.

– Sed la klap'pord'o est'is ŝlos'it'a.

– Sam'e kiel la ĉel'pord'o, tra kiu li ir'is. Rond'rigard'u!

La pez'a'j paŝ'o'j rond'ir'is la tegment'o'n, post'e re'ven'is.

– Neni'u ĉi tie. Kaj neni'u kaŝ'ej'o. Li eĉ ne pend'as de la rand'o; mi kontrol'is.

– Rest'as unu lok'o, unu lok'o, kie'n ni ne rigard'is.

Mi sent'is brul'a'n rigard'o'n tra la solid'a metal'o. Mi'a kor'o de'nov'e far'is si'a'n tambur'imit'o'n. Mi kramp'is mi'n al la rust'a metal'o kaj sent'is mal'esper'o'n, kiam la paŝ'o'j al'proksim'iĝ'is.

– Li neniel pov'us sur'grimp'i. Ĝi est'as tro alt'a. Mi eĉ ne pov'as ating'i la supr'o'n.

– Vi eĉ ne pov'as ating'i vi'a'j'n ŝu'laĉ'o'j'n, kiam vi klin'iĝ'as. Ek, ŝov'u mi'n supr'e'n. Se vi apog'os mi'a'n pied'o'n, mi pov'os ating'i kaj ek'pren'i la supr'o'n. Mi dev'os nur rigard'et'i.

Li prav'is. Nur rigard'et'i. Kaj mi neniel pov'is mal'help'i tio'n. Kapt'it'e de mal'venk'a malag'em'o mi kuŝ'is tie, aŭd'ant'e la grat'ad'o'n kaj la mal'ben'o'j'n, la tro'pez'ec'a'j'n ĝem'ad'o'n kaj skrap'ad'o'n. La grat'ad'o al'proksim'iĝ'is, kaj nur kelk'a'j'n centi'metr'o'j'n antaŭ mi'a vizaĝ'o aper'is grand'a man'o, serĉ'ant'e palp'ant'a super la rand'o.

Nun mi'a sub'konsci'o ag'ig'is mi'n, ĉar mi ĵur'as, ke neni'u logik'a pens'o en'miks'iĝ'is. Mi'a man'o antaŭ'en'ŝov'iĝ'is kaj puŝ'is la mort'a'n bird'o'n al la rand'o, sub la fingr'o'j'n – kiu'j mal'lev'iĝ'is kaj ferm'iĝ'is ĉirkaŭ ĝi.

La rezult'o est'is eg'e kontent'ig'a. La bird'o mal'aper'is, kun'e kun la man'o, kaj sekv'is kri'o'j kaj vok'o'j, skrap'ad'o, kaj du laŭt'a'j obtuz'a'j bru'o'j.

– Kial vi far'is tio'n?

– Mi kapt'is tiu'n aĵ'o'n. Aĥ, aj! Mi'a maleol'o romp'iĝ'is.

– Prov'u ek'star'i. Ten'u mi'a'n ŝultr'o'n. Salt'et'u sur la ali'a pied'o, tie'n …

Est'is mult'e da kri'ad'o tie'n kaj re'e'n tra la pord'o, dum mi etend'iĝ'is kun ĝoj'a sent'o de mal'pez'iĝ'o. Ili pov'us baldaŭ re'ven'i, sed mi gajn'is almenaŭ la unu'a'n renkont'iĝ'o'n.

Dum la sekund'o'j kaj post'e la minut'o'j pas'is, mi ek'sci'is, ke mi est'is gajn'int'a ankaŭ la du'a'n. Oni ne plu serĉ'os sur la tegment'o, almenaŭ dum'temp'e. La siren'o'j ek'silent'is, kaj la ag'ad'o mov'iĝ'is al la sub'a etaĝ'o. Est'is kri'o'j kaj la bru'o de bat'ferm'ig'at'a'j pord'o'j kaj ek'funkci'ant'a'j motor'o'j, kiam la aŭt'o'j for'vetur'is en la nokt'o'n. Mal'long'e post'e – mirakl'eg'o! – oni mal'ŝalt'is la lum'o'j'n. La unu'a serĉ'o fin'iĝ'is. Mi ek'dorm'et'is – kaj tuj salt'lev'iĝ'is.

– Stult'ul'o! Vi ankoraŭ est'as en kaĉ'o. La serĉ'o fin'iĝ'is, sed vi ankoraŭ ne pov'as el'iĝ'i el ĉi tiu ej'o. Kaj vi pov'as vet'i vi'a'n last'a'n spes'o'n pri tio, ke ĉe la tag'iĝ'o ili tra'serĉ'os ĉiu'n angul'o'n. Ĉi tie'n ili ven'os kun ŝtup'et'ar'o. Tial nun est'as la temp'o por ek'mov'iĝ'i.

Kaj mi sci'is, kie'n mi mov'iĝ'os: al la last'a lok'o, kie ili serĉ'us mi'n ĉi-nokt'e.

Tra la klap'pord'o last'a'n foj'o'n, kaj tra la mal'hel'a koridor'o. Kelk'a'j en'loĝ'ant'o'j ankoraŭ grumbl'is pri la nokt'a'j okaz'aĵ'o'j, sed ili ĉiu'j ŝajn'is est'i jam en'lit'a'j. Silent'e mi glit'is mal'supr'e'n al ĉel'o 567B. Mi mal'ferm'is kaj re'ferm'is ĝi'n tut'e sen'bru'e. Mi ir'is preter mi'a for'las'it'a lit'o al tiu, en kiu mi'a fi'amik'o Vilĉjo dorm'is si'a'n fi'ul'a'n dorm'o'n.

Mi'a man'o prem'ferm'is li'a'n buŝ'o'n, li'a'j okul'o'j mal'ferm'iĝ'is, kaj mi sent'is pra'temp'a'n kaj sad'ism'a'n ĝoj'o'n, kiam mi flustr'is en li'a'n orel'o'n:

– Vi est'as mort'a, vi rat'o, mort'a! Vi vok'is la gard'ist'o'j'n, kaj nun vi'n traf'as just'a pun'o…

Li'a korp'o lev'iĝ'is kaj post'e mal'rigid'iĝ'is. Li'a'j okul'o'j est'is ferm'it'a'j. Ĉu mi mort'ig'is li'n? Tuj mi bedaŭr'is mi'a'n mal'bon'a'n ŝerc'et'o'n. Ne, li ne mort'is, sed sven'is; li spir'is mal'fort'e kaj mal'rapid'e. Mi al'port'is man'tuk'o'n, tremp'is ĝi'n en mal'varm'a'n akv'o'n – kaj bat'eg'is li'a'n vizaĝ'aĉ'o'n.

Li'a kri'o far'iĝ'is gargar'o, kiam mi ŝov'is la man'tuk'o'n en li'a'n buŝ'o'n.

– Mi est'as grand'anim'a, Vilĉjo; vi est'as ver'e bon'ŝanc'a. Mi ne mort'ig'os vi'n. – La flustr'it'a'j vort'o'j ŝajn'is trankvil'ig'i li'n, ĉar la trem'o en li'a korp'o mal'fort'iĝ'is. – Vi help'os mi'n. Se vi far'os tio'n, mi ne trakt'os vi'n mal'bon'e. Tio'n mi promes'as. Nun pret'iĝ'u por mi'a demand'o. Zorg'e pri'pens'u ĝi'n. Vi flustr'os nur tio'n: la nombr'o'n de la ĉel'o de Urtik'o. Kap'jes'u, kiam vi est'as pret'a. Bon'e. Mi for'pren'as la man'tuk'o'n. Sed se vi prov'os ruz'aĵ'o'n, aŭ se vi dir'os i'o'n ajn ali'a'n, vi mort'os. Ek!

–… 231B…

En la sam'a etaĝ'o, bon'e. Mi re'en'ŝov'is la man'tuk'o'n. Post'e mi fort'e prem'is lok'o'n mal'antaŭ li'a dekstr'a orel'o, aplik'ant'e konstant'a'n prem'o'n sur la arteri'o konduk'ant'a al la cerb'o. Ses sekund'o'j ig'as sen'konsci'a, dek mort'a. Li sku'iĝ'is kaj re'foj'e sven'is. Mi for'pren'is la dik'fingr'o'n je sep; mi ja est'as bon'anim'a hom'o.

Mi pur'ig'is mi'a'j'n vizaĝ'o'n kaj man'o'j'n per la man'tuk'o, kaj post'e serĉ'is mi'a'j'n ŝu'o'j'n kaj sur'met'is ili'n, kaj ankaŭ ali'a'n ĉemiz'o'n kaj mi'a'n jak'o'n.

Post tio mi glut'is almenaŭ unu litr'o'n da akv'o kaj est'is de'nov'e pret'a prezent'i mi'n al la mond'o. Mi for'tir'is la lit'tuk'o'j'n, ŝtop'is ili'n sub mi'a'n brak'o'n, kaj for'ir'is.

Pied'pint'e, plej ebl'e silent'e, mi glit'is al la ĉel'o de Urtik'o. Mi sent'is mi'n imun'a, ne'venk'ebl'a. Mi sci'is, ke tio est'is kaj mal'saĝ'a kaj danĝer'a, sed post la terur'a'j okaz'aĵ'o'j de la vesper'o ŝajn'e ne plu rest'is tim'o en mi. La ĉel'pord'o mal'ferm'iĝ'is je mi'a si'n'gard'a tuŝ'o, kaj simil'e mal'ferm'iĝ'is la okul'o'j de Urtik'o kiam mi prem'is li'a'n ŝultr'o'n.

– Vest'u vi'n, – mi dir'is trankvil'e. – Ni el'ir'as nun.

Mi dev'is kredit'i li'n per tio: li neni'o'n demand'is, sed simpl'e vest'is si'n, dum mi pren'is la tuk'o'j'n de li'a lit'o.

– Ni bezon'as almenaŭ du pli'a'j'n, – mi dir'is.

– Mi pren'os tiu'j'n de Ed'i.

– Li vek'iĝ'os.

– Mi cert'ig'os, ke li re'ek'dorm'os.

Mi aŭd'is murmur'at'a'n demand'o'n kaj post'e fort'a'n bat'o'n. Ed'i re'ek'dorm'is, kaj Urtik'o al'port'is la lit'tuk'o'j'n.

– Jen kio'n ni far'os, – mi dir'is al li. – Mi trov'is la voj'o'n al la tegment'o. Tie'n ni ir'os kaj kun'nod'os la lit'tuk'o'j'n. Post'e ni sub'e'n'grimp'os laŭ ili kaj for'kur'os. Ĉu bon'e?

Bon'e! Mi neniam antaŭ'e aŭd'is plan'o'n pli frenez'a'n. Sed Urtik'o ne opini'is tiel!

– Bon'e. Ek!

Re'foj'e supr'e'n – mi jam ted'iĝ'is pri tio, kaj ankaŭ lac'iĝ'is. Mi supr'e'n'grimp'is, mal'ferm'is la klap'pord'o'n, kaj ŝov'is la lit'tuk'o'j'n sur la tegment'o'n, kiam li supr'e'n'don'is ili'n al mi. Li ne dir'is i'o'n ajn, ĝis mi ferm'is kaj re'ŝlos'is la pord'o'n.

– Kio okaz'is? Mi aŭd'is, ke vi fuĝ'is, kaj mi intenc'is mort'ig'i vi'n, se oni iam re'konduk'os vi'n.

– Tio ne est'as tiom simpl'a. Mi rakont'os ĉio'n al vi, kiam ni est'os for. Nun ni eknodu. Kontraŭ'a'j'n angul'o'j'n laŭ'long'e; ni bezon'as ĉiu'n hav'ebl'a'n long'o'n. Uz'u fortik'a'n nod'o'n, kia'n vi lern'is ĉe la JunNuloj. Tiel.

Ni nod'ad'is kiel frenez'ul'o'j, ĝis ĉiu'j tuk'o'j est'is lig'it'a'j; post'e ni pren'is la fin'o'j'n kaj firm'tir'eg'is la nod'o'j'n. Mi lig'is unu fin'o'n al fortik'aspekt'a tub'o kaj ĵet'is la tuk'ar'o'n mal'supr'e'n.

– Mank'as almenaŭ ses metr'o'j, – Urtik'o raport'is, rigard'ant'e al la grund'o. – Vi ir'u unu'e, ĉar vi est'as mal'pli pez'a. Se ĝi dis'ŝir'iĝ'os ĉe mi, almenaŭ vi hav'os ŝanc'o'n. Ek!

La logik'o de tio est'is ne'kontest'ebl'a. Mi grimp'is sur la mur'et'o'n kaj ek'pren'is la unu'a'n tuk'o'n. Urtik'o prem'is mi'a'n brak'o'n kun surpriz'a emoci'o. Post'e mi grimp'is mal'supr'e'n.

Ne est'is facil'e. Mi'a'j man'o'j est'is lac'a'j, kaj la tuk'aĵ'o mal'facil'e ten'ebl'a. Mi plej ebl'e rapid'is, ĉar mi sci'is, ke mi'a'j fort'o'j mal'pli'iĝ'os.

Post mal'long'e mi'a'j krur'o'j barakt'is en mal'plen'o; mi est'is ating'int'a la fin'o'n. La solid'a grund'o de la kort'o ŝajn'is tre mal'proksim'a. El'las'i la tuk'o'j'n est'is mal'facil'e – sed ali'flank'e tre facil'e, ĉar mi ne plu pov'is ten'i mi'n. Mi'a'j fingr'o'j mal'ferm'iĝ'is kaj mi fal'is…

… kaj traf'is, rul'iĝ'is kaj ek'sid'is sur la ter'o, anhel'ant'e. Mi est'is sukces'int'a. Alt'e super mi mi pov'is vid'i la mal'hel'a'n form'o'n de Urtik'o sub'e'n'grimp'ant'a'n laŭ la tuk'ŝnur'eg'o. Post sekund'o'j li ating'is la ter'o'n, al'ven'ant'e apud mi mal'pez'e kiel kat'o. Li help'is mi'n ek'star'i kaj apog'et'is mi'n, dum mi ŝancel'iĝ'e ir'is al la el'ir'pord'o.

Mi'a'j fingr'o'j trem'is, kaj mi ne sukces'is mal'ferm'i la serur'o'n. Ni est'is mal'trankvil'ig'e vid'ebl'a'j ĉi tie sub la lum'o, kaj se iu gard'ist'o rigard'us tra fenestr'o, ni est'us kapt'ot'a'j…

Mi en'spir'is profund'e kaj trem'e kaj re'foj'e en'ŝov'is la dirk'o'n, sen'hast'e kaj atent'e palp'ant'e la intern'o'n de la serur'o, turn'ant'e kaj ŝov'ant'e.

Ĝi klak'e mal'ferm'iĝ'is, kaj ni prem'is ni'n tra la apertur'o. Urtik'o silent'e fermpuŝis la pord'o'n, post'e turn'iĝ'is kaj kur'is en la nokt'o'n, kaj mi tuj post li.

Ni est'is liber'a'j!

Ĉapitr'o 5

– Atend'u! – mi vok'is al Urtik'o, kiu kur'is laŭ la voj'o. – Ne tie'n. Mi hav'as pli bon'a'n plan'o'n. Mi el'pens'is ĝi'n, antaŭ ol oni en'ŝlos'is mi'n.

Li mal'rapid'iĝ'is, halt'is, pri'pens'is tio'n kaj mal'rapid'e decid'is.

– Vi bon'e gvid'is ĝis nun. Do, kio'n ni far'u?

– Unu'e, ni las'u spur'o'j'n sekv'ebl'a'j'n de flar'robot'o'j. Tie'n.

Ni for'las'is la voj'o'n kaj tra'ir'is la herb'o'n mal'supr'e'n ĝis proksim'a river'et'o. Ĝi est'is mal'profund'a sed ankaŭ mal'varm'a, kaj mi ne pov'is sub'prem'i trem'o'n kiam ni tra'vad'is. La ĉef'a ŝose'o trov'iĝ'is proksim'e kaj ni ek'ir'is tie'n. Ni kaŭr'is mal'alt'e dum pez'a kamion'o tondr'e preter'pas'is. Por la moment'o ne vid'ebl'is ali'a trafik'o.

– Nun! – mi vok'is. – Rekt'e ĝis la voj'o kaj re'e'n paŝ'ant'e sur vi'a'j propr'a'j spur'o'j.

Urtik'o far'is kio'n mi dir'is, retro'ir'ant'e kun mi al la river'et'o, de'nov'e en la frost'a'n akv'o'n.

– Ruz'e! – li dir'is. – La flar'ul'o'j trov'os, kie ni en'ir'is la akv'o'n, kie ni el'ir'is, kaj sekv'os ni'n ĝis la ŝose'o. Tiam ili pens'os, ke ter'aŭt'o ebl'e kun'pren'is ni'n. Do kio nun?

– Ni ir'u kontraŭ'flu'e, rest'ant'e en la akv'o, ĝis la plej proksim'a bien'o. Tem'as pri erin'apr'a bien'o…

– Neniel! Mi mal'am'as tiu'j'n monstr'o'j'n. Unu mord'is mi'n, kiam mi est'is infan'o.

– Ni ne pov'as elekt'i. Se ni far'us i'o'n ali'a'n, la polic'o kapt'us ni'n ĉe la tag'iĝ'o. Ankaŭ mi ne pov'as pretend'i, ke mi am'as la pork'o'j'n, tamen mi eduk'iĝ'is en tia bien'o, kaj mi sci'as kiel trakt'i ili'n. Nu, ni mov'iĝ'u, antaŭ ol mi'a'j krur'o'j frost'iĝ'os ĉe la maleol'o'j.

Est'is long'a, mal'varm'a, pez'a marŝ'ad'o, kaj mi ne pov'is ĉes'ig'i la trem'ad'o'n, post kiam ĝi komenc'iĝ'is. Tamen neni'o est'is far'ebl'a krom plu'ir'i antaŭ'e'n. Mi'a'j dent'o'j klak'is en mi'a kap'o kiel kastanjet'o'j, jam antaŭ ol ni ating'is ali'a'n river'et'o'n, kiu vezik'e flu'is tra la kamp'o'j, ĝis ĝi en'flu'is en tiu'n, en kiu ni vad'is. La stel'o'j ek'velk'is; tag'iĝ'o proksim'is.

– Jen ĝi, – mi dir'is. – La river'et'o kiu'n ni serĉ'as. Tiu hak'it'a arb'o est'as mi'a orient'il'o. Rest'u tuj mal'antaŭ mi; ni est'as tre proksim'a'j nun.

Mi etend'is brak'o'n kaj el'tranĉ'is mal'viv'a'n branĉ'o'n pend'ant'a'n super la river'et'o, kaj antaŭ'ir'is. Ni vad'is ĝis ni traf'is alt'a'n elektr'ig'it'a'n bar'il'o'n tra la river'et'o. Ĝi klar'e vid'ebl'is en la kresk'ant'a lum'o. Mi uz'is la branĉ'o'n por lev'i la mal'supr'o'n de la bar'il'o, tiel ke Urtik'o pov'is ramp'i sub ĝi; post'e li far'is la sam'o'n por mi. Star'iĝ'ant'e mi aŭd'is la kon'at'a'n susur'o'n de grand'a'j pik'il'o'j el mal'for'a kverk'a bosk'et'o. Grand'a mal'hel'a form'o el'iĝ'is el la arb'o'j kaj mov'iĝ'is al ni. Mi pren'is la branĉ'o'n de Urtik'o kaj vok'is mal'laŭt'e.

– Su-i, su-i… pork' pork' pork'!

Aŭd'iĝ'is grumbl'a grunt'o de la proksim'iĝ'ant'a apr'o. Urtik'o murmur'is mal'ben'o'j'n aŭ preĝ'o'j'n – aŭ ambaŭ – star'ant'e mal'antaŭ mi. Mi re'foj'e vok'is, kaj la grand'a est'aĵ'o al'proksim'iĝ'is. Ver'a bel'ul'o, almenaŭ mil kilo'gram'o'j, mi'n rigard'is per et'a'j ruĝ'a'j okul'o'j. Mi antaŭ'e'n'paŝ'is kaj mal'rapid'e lev'is la branĉ'o'n, kaj aŭd'is Urtik'o'n ĝem'i mal'antaŭ mi. La pork'o tut'e ne mov'iĝ'is, kiam mi pik'is la baston'o'n mal'antaŭ ĝi'a'n orel'o'n, dis'ig'is la long'a'j'n pik'il'o'j'n kaj diligent'e ek'grat'is la haŭt'o'n.

– Kio'n vi far'as? Ĝi mort'ig'os ni'n! – Urtik'o plor'kri'is.

– Kompren'ebl'e ne, – mi dir'is, grat'ant'e pli fort'e. – Ĉu vi aŭd'as? – La erin'apr'o plezur'e du'on'ferm'is la okul'o'j'n kaj feliĉ'e grunt'is. – Mi bon'e kon'as ĉi tiu'j'n grand'ul'o'j'n. Best'et'aĉ'o'j si'n met'as sub ili'a'j'n pik'il'o'j'n, kaj ili ne pov'as for'ig'i ili'n. Ili ŝat'eg'as bon'a'n grat'o'n. Las'u mi'n zorg'i pri la ali'a orel'o – est'as bon'e juk'ant'a'j lok'o'j mal'antaŭ la orel'o'j – post'e ni pov'os plu'ir'i.

Mi grat'is, la pork'o plezur'ĝem'is feliĉ'e, kaj dum'e la tag'iĝ'o traf'is ni'n. Lum'o aper'is en la bien'dom'o, kaj ni sur'genu'iĝ'is mal'antaŭ la erin'apr'o. La pord'o mal'ferm'iĝ'is, iu el'ĵet'is pelv'o'n da akv'o, kaj post'e ĝi re'ferm'iĝ'is.

– Ni ir'u al la ten'ej'o, – mi dir'is. – Tie'n.

La pork'o grumbl'is, kiam mi ĉes'is grat'i. Kiam ni kaŝ'e trans'ir'is la bien'o'n, ĝi trot'is post ni esperant'e pli da grat'ad'o. Tio est'is bon'a, ĉar trov'iĝ'is mult'e pli da pik'a'j pork'o'j ĉie ĉirkaŭ'e. Sed ili flank'e'n'mov'iĝ'is ĉe la al'ven'o de la reĝ'pork'o, kaj ni procesi'e marŝ'is ĝis la ten'ej'o.

– Ĝis la, grand'ul'o, – mi dir'is, fort'e grat'ant'e ĝi'n last'a'n foj'o'n. – Est'is agrabl'e kon'i vi'n. – Urtik'o mal'ferm'is la pord'o'n de la ten'ej'o kaj ni glit'e en'ir'is. Ni ĵus re'rigl'is la pord'o'n, kiam la pez'a lign'o trem'is pro la prem'o de ni'a pez'eg'a akompan'int'o kontraŭ ĝi.

– Vi sav'is mi'a'n viv'o'n, – Urtik'o el'spir'is. – Mi neniam forges'os tio'n.

– Nur'a lert'ec'o, – mi dir'is humil'e. – Vi ja est'as lert'a pri pugn'o'j…

– Kaj vi lert'eg'as pri pork'o'j!

– Mi ne esprim'us tio'n preciz'e tiel, – mi murmur'is. – Nu, ni supr'e'n'ir'u al la sub'tegment'o, kie est'as varm'e kaj oni ne vid'os ni'n. Long'a tag'o atend'as ni'n, kaj mi vol'as kiel ebl'e plej long'e tra'dorm'i ĝi'n.

Nu, ja est'is aktiv'a, tiu nokt'o. Mi tunel'is en la fojn'o'n, tern'is du foj'o'j'n pro la polv'o en'ir'ant'a mi'a'n naz'o'n – kaj dev'as est'i, ke mi tuj ek'dorm'is.

La sekv'a afer'o, kiu'n mi konsci'is, est'is, ke Urtik'o sku'is mi'n je la ŝultr'o, kaj sun'lum'o en'flu'is tra inter la mur'a'j tabul'o'j.

– Polic'an'o'j ĉi tie, – li flustr'is.

Mi palpebr'um'is for'viŝ'ant'e la dorm'o'n el mi'a'j okul'o'j kaj rigard'is tra fend'o. Verd'a kaj blank'a polic'a ŝveb'aŭt'o atend'is antaŭ la pord'o de la bien'dom'o, kaj du uniform'it'a'j mops'o'naz'ul'o'j montr'is foli'o'n al la bien'ul'o. Li sku'is la kap'o'n, kaj li'a voĉ'o klar'is super la farm'ej'a'j son'o'j.

– Ne. Neniam mi vid'is neniu'n. Neniam vid'is anim'o'n dum unu semajn'o, se vi vol'as sci'i. Fakt'e, est'as agrabl'e parol'i al vi, hom'o'j. Ĉi tiu'j ul'o'j ja aspekt'as fi'a'j. Krim'ul'o'j, ĉu?

– Pa'ĉj'o, ni ne hav'as la tut'a'n tag'o'n. Eĉ se vi ne vid'is ili'n, ili pov'us kaŝ'i si'n en la bien'o. Ĉu ebl'e en la ten'ej'o?

– Neniel ili pov'us far'i tio'n. Est'as erin'apr'o'j tiu'j. La plej koler'em'a'j best'aĉ'o'j en la kre'it'ar'o.

– Ni dev'as rigard'i ĉiu'okaz'e. La ordon'o'j est'as serĉ'i en ĉiu konstru'aĵ'o en la ĉirkaŭ'aĵ'o.

La polic'an'o'j ek'ir'is al ni, kaj aŭd'iĝ'is akr'a kri'o kiel mal'san'a siren'o kaj la bat'o de akr'a'j huf'o'j. El mal'antaŭ angul'o de la ten'ej'o, kun la pik'il'o'j klak'ant'a'j pro koler'o, aper'is ni'a amik'o de la antaŭ'a nokt'o. Ĝi atak'is, kaj la polic'an'o'j si'n ĵet'is al si'a ŝveb'aŭt'o. La koler'a pork'o karambol'is kontraŭ ĝi'n, send'is ĝi'n ŝancel'iĝ'ant'a tra la kort'o kun grand'a kav'aĵ'o en la flank'o. La bien'ul'o gaj'e kap'jes'is.

– Mi dir'is, ke neni'u trov'iĝ'as en la ten'ej'o. Et'a Laŭrenc'o, ĉi tie, li ne ŝat'as fremd'ul'o'j'n. Tamen vizit'u ĉiam, kiam vi est'as en la ĉirkaŭ'aĵ'o, hom'o'j…

Li dev'is kri'i la last'a'j'n vort'o'j'n, ĉar la ŝveb'aŭt'o jam si'n direkt'is okcident'e'n persekut'at'e de la spir'blov'ant'a Et'a Laŭrenc'o.

– Jen bel'eg'a afer'o, – Urtik'o dir'is mir'voĉ'e. Mi kap'jes'is silent'a'n konsent'o'n. Eĉ la plej ted'a viv'o en'ten'as moment'o'j'n de pur'a glor'o.

Sufiĉ'e da amuz'iĝ'o; est'is temp'o ek'labor'i. Mi maĉ'is pajl'er'o'n kaj etend'iĝ'is sur la varm'a fojn'o. – Erin'apr'o'j afabl'as, kiam oni kon'as ili'n.

– Ŝajn'as, ke la polic'o ne opini'as tiel, – li dir'is.

– Supoz'ebl'e ne. Tio est'is plej bon'a vid'aĵ'o. Mi ne preciz'e simpati'as kun la polic'o.

– Kiu ja simpati'as? Kial oni vi'n met'is en mal'liber'ej'o'n, Jimĉjo?

– Pro bank'o'rab'o. Ĉu vi iam rab'is bank'o'n?

Li fajf'is pro admir'o kaj sku'is la kap'o'n ne'e.

– Tiu ne est'as mi'a stil'o. Mi ne sci'us kiel komenc'i. Kot'lukt'o est'as mi'a stil'o. Mi ne est'is venk'it'a en naŭ jar'o'j.

– Vag'ant'e de lok'o al lok'o, vi dev'as renkont'i mult'a'j'n hom'o'j'n. Ĉu vi iam renkont'is Odorulon Katz? – mi improviz'is rapid'e. – Li kaj mi pri'trakt'is kelk'a'j'n bank'o'j'n en la provinc'o Graham.

– Neniam renkont'is li'n. Neniam eĉ aŭd'is pri li. Vi est'as la unu'a bank'rab'ist'o, kiu'n mi renkont'as.

– Ĉu? Ja, mi supoz'as, ke ne est'as tiom da ni hodiaŭ. Sed vi dev'as kon'i iu'n rab'ist'o'n de mon'ŝrank'o'j aŭ ŝtel'ist'o'n de ter'aŭt'o'j?

Mi ricev'is neni'o'n por mi'a'j pen'o'j krom ali'a kap'ne'o.

– La sol'a temp'o, kiam mi renkont'as iu'n kiel vi, est'as en la mal'liber'ej'o. Mi kon'as kelk'a'j'n vet'lud'ist'o'j'n, ili sekv'as la kot'lukt'o'j'n. Sed ili est'as ĉiu'j du-spes'ul'o'j, fiask'ul'o'j. Mi ja kon'is unu iam, kiu ĵur'is, ke li kon'is La Kurier'o'n, antaŭ'long'e.

– La Kurier'o'n? – mi dir'is, rapid'e palpebr'um'ant'e, dum mi klopod'is pens'i, kio'n mi sci'is pri poŝt'a'j serv'o'j. – Mi ne send'is mult'e da korespond'aĵ'o'j last'a'temp'e…

– Ne tia kurier'o. Tem'as pri La Kurier'o. La ul'o kutim'is rab'i bank'o'j'n kaj simil'e. Mi pens'is, ke vi jam aŭd'is pri li.

– Antaŭ mi'a temp'o, mi supoz'as.

– Antaŭ ĉies temp'o. Tio okaz'is antaŭ jar'o'j. La polic'o neniam kapt'is li'n, laŭ'dir'e. Tiu du-spes'ul'o, kiu fanfaron'is, ke li kon'is La Kurier'o'n, dir'is, ke li emerit'iĝ'is kaj si'n kaŝ'is. Li ver'ŝajn'e mensog'is, li'a'spec'a du-spes'ul'o.

Urtik'o ne sci'is pli ol tiom, kaj mi hezit'is el'tir'i tro el li. Ni'a konversaci'o velk'is, kaj ni ambaŭ dorm'et'is mal'regul'e, ĝis mal'lum'iĝ'is. Ni soif'is kaj mal'sat'is sed sci'is, ke ni dev'is kaŝ'iĝ'i dum la tag'o. Mi maĉ'is mi'a'n pajl'er'o'n kaj pen'is ne pens'i pri grand'a'j bier'o'j kaj botel'o'j de mal'varm'a akv'o, sed pens'is pri La Kurier'o anstataŭ'e. Est'is mal'mult'e por komenc'i sed ĉio, kio'n mi hav'is. Ĉe la sun'sub'ir'o mi est'is mal'sat'a, soif'a kaj tut'e deprim'it'a. El mi'a vojaĝ'et'o al la mal'liber'ej'o rezult'is danĝer'a fiask'o. Karcer'o'j est'as por fuŝ'ul'o'j. Tio est'is preskaŭ ĉio, kio'n mi mal'kovr'is. Kaj por mal'kovr'i tiu'n fakt'o'n mi risk'is viv'o'n kaj korp'o'n. Neniam plu. Mi silent'e ĵur'is, ke de tiam mi rest'os for de mal'liber'ej'o'j kaj serv'ist'o'j de la leĝ'o. Bon'a'j'n krim'ul'o'j'n oni ne kapt'as. Kiel La Kurier'o, kiu ajn li est'as.

Kiam la last'a post'sign'o de la lum'o mal'aper'is el la ĉiel'o, ni glit'e mal'ferm'is la pord'o'n de la ten'ej'o. Grumbl'a grunt'o ating'is ni'a'j'n orel'o'j'n, kaj grand'a form'o blok'is ni'a'n el'ir'o'n. Urtik'o ek'spir'is kaj mi kapt'is li'n, antaŭ ol li pov'us for'kur'i.

– Pren'u baston'o'n kaj est'u util'a, – mi dir'is. – Mi instru'os al vi nov'a'n sci'o'n.

Ni do pen'e grat'is sub la pik'il'o'j de la est'aĵ'o, dum ĝi grunt'is pro plezur'o. Ĝi trot'is post ni kiel dorlot'hund'o, kiam ni fin'e for'ir'is.

– Ni hav'ig'is al ni amik'o'n por la tut'a viv'o, – mi dir'is, kiam ni glit'is ekster'e'n, kaj mi adiaŭ'is per la man'o al ni'a pork'a amik'o.

– Tia'j amik'o'j pov'as mank'i al mi por ĉiam. Ĉu vi jam el'pens'is kio'n far'i nun?

– Tut'cert'e. Antaŭ'plan'ant'o est'as mi'a krom'nom'o. Proksim'e al ĉi tie est'as flank'voj'o, kie oni trans'ŝarĝ'as var'o'j'n el lini'o'trajn'o'j al kamion'o'j. Ni rest'os for de tie, ĉar la polic'o cert'e ĉe'est'as. Sed ĉiu kamion'o ir'as laŭ la sam'a voj'o al la ŝose'o, kie trov'iĝ'as trafik'kontrol'a semafor'o. Tie ili dev'as halt'i, ĝis la ŝose'a'j komput'il'o'j vid'as ili'n kaj permes'as, ke ili daŭr'ig'u la vetur'o'n. Ni ir'as tie'n…

– Kaj en'ir'as la mal'antaŭ'o'n de iu kamion'o!

– Vi lern'as. Ni elekt'as unu ir'ant'a'n okcident'e'n. Ali'okaz'e ni re'ven'us al la bel'a urb'o Perl'a Pord'eg'o kaj tuj post'e al la mal'liber'ej'o, el kiu ni tiom pen'e eskap'is.

– Antaŭ'ir'u, Jim. Vi est'as la plej geni'a knab'o, kiu'n mi iam ajn renkont'is. Vi ir'os al grand'a'j venk'o'j.

Tio est'is mi'a esprim'it'a dezir'o, kaj mi kap'jes'is konsent'o'n. Mi nur bedaŭr'is, ke li ne akompan'os mi'n. Sed mi ne vol'is viv'i kun la mort'o de iu for'a kamp'ar'an'o en mi'a konscienc'o, eĉ se tiu merit'as iom da ĝen'o. Sed Urtik'o plan'is mult'e pli ol tio. Mi ne pov'is part'o'pren'i mort'ig'o'n.

Ni trov'is la voj'o'n kaj atend'is en la apud'a dens'ej'o. Du kamion'o'j bru'e rul'iĝ'ad'is kun'e, kaj la lum'o'j de tri'a sekv'is. Ni rest'is ekster vid'ebl'o. Unu'e unu kaj post'e la du'a ek'direkt'is si'n orient'e'n. Kiam la tri'a mal'rapid'iĝ'is kaj halt'is por turn'i si'n, la semafor'o'j ek'lum'is okcident'e'n!

Ni kur'is. Mi fuŝ'e ek'palp'is la ŝlos'il'stang'o'n, sed Urtik'o ŝov'is mi'n flank'e'n. Li tir'is, kaj la pord'o mal'ferm'iĝ'is. La kamion'o ek'mov'iĝ'is, kaj li puŝ'is mi'n en ĝi'n. Li dev'is kur'i, kiam ĝi ek'turn'iĝ'is, sed kapt'is la sojl'o'n kaj supr'e'n'tir'is si'n per unu lev'o de tiu'j fort'eg'a'j brak'o'j. Ni kun'e ferm'is la pord'o'j'n sed ne fiks'is ili'n.

– Ni sukces'is! – li dir'is triumf'e.

– Ni cert'e sukces'is. Ĉi tiu kamion'o ir'as en la ĝust'a direkt'o por vi, sed mi dev'as re'ir'i al Perl'a Pord'eg'o, tuj post kiam la persekut'ad'o mal'vigl'iĝ'os. Post proksim'um'e unu hor'o ni pas'os tra Predik'urb'o. Mi for'las'os vi'n tie.

Est'is rapid'a vojaĝ'o. Mi mal'supr'e'n'iĝ'is ĉe la unu'a halt'o, kaj li prem'is mi'a'n man'o'n.

– Bon'ŝanc'o'n, knab'o, – li vok'is, kiam la kamion'o ek'vetur'is. Mi ne pov'is dezir'i al li la sam'o'n.

Mi el'tir'is spes'mon'er'o'n, dum la kamion'o for'vetur'is, kaj mens'e not'is la registr'a'n numer'o'n. Tuj post kiam ĝi ne plu vid'ebl'is, mi mi'n direkt'is al la lum'o'j de telefon'bud'o. Mi sent'is mi'n kiel rat'o, kiam mi prem'is la buton'o'j'n por vok'i la polic'o'n.

Tamen mi ver'e ne hav'is elekt'o'n. 

Ĉapitr'o 6

Mal'kiel la mal'feliĉ'a Urtik'o, mi zorg'e antaŭ'plan'is mi'a'n fuĝ'o'n. Part'o de ĝi est'is rafin'it'a mis'direkt'ad'o de mi'a antaŭ'a kun'ul'o. Li ne est'is ver'e stult'a, tial ne neces'os tre long'a temp'o, por ke li ek'kompren'u, kiu denunc'is li'n. Se li babil'us kaj dir'us al la polic'o, ke mi re'ir'is al la bel'eg'a urb'o Perl'a Pord'eg'o – nu, tio est'us des pli bon'a. Mi neniel intenc'is for'las'i Predik'urb'o'n, almenaŭ dum sufiĉ'e long'a temp'o.

Mi lu'is mi'a'n ofic'ej'o'n per'e de agent'ej'o, kaj ĉiu'j trakt'ad'o'j okaz'is per komput'il'o. Mi jam vizit'is ĝi'n antaŭ mi'a van'a bank'o'rab'o, kaj tiam post'las'is proviz'o'j'n. Ili nun cert'e util'os. Mi en'ir'u tra la liver'pord'o de la tut'e aŭtomat'a dom'o – post mal'ŝalt'o de la alarm'o'j per kaŝ'it'a ŝalt'il'o, kiu'n mi prudent'e est'is instal'int'a tie. Ĝi permes'is al mi dek mal'streĉ'a'j'n minut'o'j'n por en'ir'i la ofic'ej'o'n. Mi osced'is, dum mi dirk'is la serur'o'n, re'ferm'is la pord'o'n mal'antaŭ mi, kaj supr'e'n'ir'is tri ŝtup'ar'o'j'n. Preter la mal'vigl'a'j okul'o'j de la ne'aktiv'a'j kamera'o'j, kaj tra la ne'vid'ebl'a'j – kaj ne'funkci'ant'a'j – sub'ruĝ'a'j fask'o'j. Mi dirk'is la serur'o'n de la ofic'ej'o kun ankoraŭ du minut'o'j rest'ant'a'j. Mi ŝirm'is la fenestr'o'j'n, ŝalt'is la lum'o'n – kaj ir'is al la trink'bufed'o.

Mal'varm'eg'a bier'o neniam gust'is pli bon'e. La unu'a eĉ ne tuŝ'is la flank'o'j'n de mi'a gorĝ'o, kaj ĝi sibl'is, kiam ĝi ek'traf'is la stomak'o'n. Mi trink'et'is la du'a'n, dum mi for'tir'is la lang'et'o'n de manĝ'pak'o de rost'it'a'j erin'apr'a'j rip'o'j. Tuj kiam la vapor'o sibl'is tra la tru'et'o, mi dis'ŝir'is la kovr'il'o'n de la ŝvel'int'a pak'aĵ'o, kaj el'pren'is rip'o'n long'a'n kiel mi'a brak'o. Regal'o!

Duŝ'it'e, sen'barb'ig'it'e, kaj apog'it'e sur tri'a bier'o, mi komenc'is fart'i mult'e pli bon'e.

– Ek! – mi laŭt'is al la terminal'o, kaj al'ir'is la komreton. Mi'a'j ordon'o'j est'is simpl'a'j: ĉiu'j gazet'arkiv'o'j sur la planed'o dum la last'a'j 50 jar'o'j, ĉiu'j alud'o'j rilat'e krim'ul'o'n nom'it'a'n La Kurier'o; kontrol'u ripet'o'j'n ĉirkaŭ la sam'a'j dat'o'j kaj ne re'don'u la du'obl'aĵ'o'j'n. Pres'u.

Antaŭ ol mi re'pren'is mi'a'n bier'o'n, la unu'a'j paĝ'o'j el'glit'is el la faks'il'o. La unu'a paĝ'o est'is la plej nov'a – kaj tem'is pri afer'o antaŭ 10 jar'o'j. Ne tre interes'a rakont'o el la urb'o Dekalog'o, sur la ali'a flank'o de la planed'o. La polic'o est'is arest'int'a mal'jun'ul'o'n en aĉ'a drink'ej'o, kiu asert'is, ke li est'as La Kurier'o. Tamen tio evident'iĝ'is afer'o pri mens'a kaduk'ec'o, kaj la suspekt'it'o est'is re'send'it'a al la pensi'ul'hejm'o, el kiu li vag'ad'is. Mi pren'is la sekv'ant'a'n part'o'n.

Iom antaŭ la maten'o mi lac'iĝ'is kaj dorm'et'is en la akt'o'ŝrank'o, kiu iĝ'is lit'o laŭ ordon'o. En la griz'a lum'o de la sun'lev'iĝ'o, help'it'e de grand'a nigr'a kaf'o, mi fin'aranĝ'is la last'a'n paĝ'o'n en la formaci'o'n stern'it'a'n sur la plank'o. Roz'kolor'a lum'o flu'is super ĝi. Mi mal'ŝalt'is la lamp'o'j'n kaj frap'et'is mi'a'n plum'o'n kontraŭ mi'a'j dent'o'j, dum mi stud'ad'is la aranĝ'o'n.

Interes'e. Krim'ul'o, kiu fanfaron'as pri si'a'j krim'o'j. Kiu post'las'as desegn'et'o'n de la ŝak'pec'o kurier'o, kiam li for'kur'as kun si'a rab'aĵ'o. Simpl'a desegn'aĵ'o – sufiĉ'e facil'e kopi'ebl'a. Mi tio'n far'is. Mi ten'is ĝi'n je brak'distanc'o kaj admir'is ĝi'n.

La unu'a Kurier'o est'is trov'it'a en la mal'plen'a kas'o de aŭtomat'a alkohol'vend'ej'o antaŭ 68 jar'o'j. Se La Kurier'o ek'krim'is kiel jun'ul'o, kiel mi, li nun est'is en si'a'j 80aj jar'o'j. Komfort'a aĝ'o, se oni konsider'as ke la viv'daŭr'o nun est'as pli ol jar'cent'o kaj du'on'o. Sed kio okaz'is, kiu klar'ig'u li'a'n silent'o'n? Jam pli ol 15 jar'o'j pas'is post li'a last'a vizit'kart'o. Mi nombr'is la ebl'o'j'n per mi'a'j fingr'o'j.

Unu'e, kaj oni nepr'e dev'as konsider'i tio'n, for'tond'iĝ'is la meĉ'o de li'a viv'o. En tiu okaz'o, mi neni'o'n pov'as far'i, do oni forges'u la afer'o'n.

Du'e, li ebl'e for'las'is la planed'o'n kaj daŭr'ig'is si'a'n krim'ad'o'n inter la stel'o'j. Se tiel, oni forges'u, kiel ĉe numer'o unu. Mi bezon'as mult'e pli da or'spes'o'j, kaj spert'o, antaŭ ol mi prov'os mi'a'n man'o'n en ali'a'j mond'o'j.

Tri'e, li emerit'iĝ'is por el'spez'i si'a'n fi'gajn'it'a'n trezor'o'n – se tiel, plej bon'e por li. Aŭ kvar'e, li ŝanĝ'is si'a'n krim'ad'o'n kaj ne plu post'las'as si'a'n spur'o'n ĉe ĉiu far'o.

Mi sid'iĝ'is kontent'e kaj trink'et'is mi'a'n kaf'o'n. Se tem'is pri ebl'o'j tri aŭ kvar, mi hav'is ŝanc'o'n mal'kovr'i li'n. Li cert'e hav'is okup'it'a'n karier'o'n antaŭ la mult'jar'a silent'o; mi al'rigard'is la list'o'n admir'e. Aviad'il'ŝtel'o, aŭt'o'ŝtel'o, mon'ŝtel'o, bank'o'mal'plen'ig'o. Kaj mult'e, mult'e pli. Ĉiu'j krim'o'j trans'lok'is spes'o'j'n el la poŝ'o de iu ali'a en li'a'j'n. Aŭ posed'aĵ'o'j'n, rapid'e vend'ebl'a'j'n per fals'a'j legitim'aĵ'o'j kontraŭ pli'a'j spes'o'j. Kaj li neniam kapt'iĝ'is; tio est'is la plej bon'a part'o. Jen la hom'o, kiu est'u mi'a mentor'o, mi'a instru'ist'o, mi'a krim'universitat'o – kiu iu'n tag'o'n diplom'u mi'n pri fi'ec'o kaj akcept'u mi'n en la or'a'j'n kamp'o'j'n, kiu'j'n mi tiel dezir'eg'is.

Sed kiel mi trov'u li'n, se la unu'iĝ'int'a'j polic'o'j de la tut'a mond'o, dum jar'dek'o'j, neniam kapabl'is eĉ tuŝ'i li'n? Interes'a demand'o.

Tiel interes'a, ke mi ne ek'vid'is facil'a'n solv'o'n. Mi decid'is permes'i al mi'a sub'konsci'o pri'trakt'i la problem'o'n dum moment'o, do mi for'puŝ'is kelk'a'j'n sinaps'o'j'n kaj fal'ig'is la afer'o'n en mi'a'n cerebel'o'n. Ekster'e la strat'o komenc'is plen'iĝ'i de butik'um'ant'o'j, kaj mi opini'is tio'n bon'a ide'o ankaŭ por mi. Ĉiu'j proviz'o'j, kiu'j'n mi hav'is ĉi tie, est'is ĉu frost'ig'it'a'j ĉu pak'aĵ'it'a'j, kaj post la feĉ'a manĝ'aĵ'o en la mal'liber'ej'o mi sent'is impuls'o'n al krak'et'aĵ'o'j kaj krust'aĵ'o'j. Mi mal'ferm'is la ŝmink'o'ŝrank'et'o'n kaj komenc'is prepar'i mi'a'n publik'a'n ekster'aĵ'o'n.

Adolt'o'j ne kompren'as – aŭ ne memor'as – kiel mal'ĝoj'a est'as adolesk'o. Ili forges'as, ke tio est'as mez'etap'o al matur'ec'o. La simpl'a'j'n ĝoj'o'j'n de infan'aĝ'o oni las'is post si; la matur'a'j ĝoj'o'j de adolt'ec'o est'as ankoraŭ for'a'j. Krom sang'al'flu'o al la kap'o, kaj ali'a'j lok'o'j, kiam pens'o'j pri la ali'a seks'o en'miks'iĝ'as, trov'iĝ'as ver'a'j mal'facil'aĵ'o'j. La mal'feliĉ'a jun'ul'o dev'as ag'i kiel adolt'o – tamen ricev'as neniu'n el la avantaĝ'o'j de tiu alt'a stat'o. Mi mem eskap'is la ted'a'n tiran'ec'o'n de jun'aĝ'o simpl'e salt'ant'e trans ĝi'n. Kiam mi ne vag'ad'is en la lern'ej'o aŭ mensog'ad'is kun mi'a'j kun'ul'o'j, mi iĝ'is adolt'o. Ĉar mi est'is pli inteligent'a ol la pli'mult'o el ili – mi almenaŭ opini'is tiel – el la adolt'o'j, mi intenc'is dir'i, mi nur bezon'is aspekt'i kiel ili.

Unu'e, mi ŝmir'is sulk'ig'il'o'n ĉirkaŭ mi'a'j'n okul'o'j'n kaj sur mi'a'n frunt'o'n. Tiu sen'kolor'a likv'aĵ'o tuj aper'ig'is sulk'o'j'n, kaj antaŭ'e'n'puŝ'is la kalendar'o'n je plur'a'j jar'o'j. Kelk'a'j gorĝ'o'fald'o'j sub mi'a menton'o bon'e akord'is kun la sulk'o'j, kaj la krom'a al'don'o est'is aĉ'a'j lip'har'et'o'j. Mi sur'met'is mi'a'n sen'form'a'n sub-ofic'ist'a'n jak'o'n, kaj eĉ mi'a patr'in'o ne re'kon'us mi'n sur'strat'e. Fakt'e, okaz'is tiel antaŭ proksim'um'e unu jar'o, kaj mi demand'is ŝi'n pri la hor'o; eĉ tio ne est'ig'is ek're'kon'a'n fajr'er'o'n en ŝi'a'j bov'a'j okul'o'j. Pren'int'e pluv'ombrel'o'n el la ŝrank'o, ĉar nepr'e ne est'is pluv'ont'e, mi el'ir'is la ofic'ej'o'n kaj ir'is al la plej proksim'a butik'hal'o.

Ind'as dir'i, ke mi'a sub'konsci'o rapid'e funkci'is tiu'n tag'o'n, kiel mi konstat'is post ne'long'e. Eĉ post tiu'j bier'o'j, mi soif'is; tiu sek'a rest'ad'o en la pajl'ej'o ankoraŭ sent'iĝ'is. Tial mi vigl'e paŝ'is sub la platen'a'j ark'o'j de Ĉe MakPorko kaj marŝ'is al la serv'o'robot'o en la giĉet'o. La plast'a kap'o hav'is konstant'a'n pentr'it'a'n rid'et'o'n, kaj la voĉ'o est'is sirop'ec'a kaj al'log'a.

– Kiel mi help'u, sinjor'o aŭ sinjor'in'o? – Ili ja pov'us el'spez'i kelk'a'j'n spes'o'j'n por voĉ're'kon'a program'o, mi pens'is, dum mi tra'leg'is la list'o'n de la Frand'a'j Ventr'o'frid'a'j Trink'aĵ'o'j sur la mur'o.

– Don'u al mi du'obl'a'n ĉeriz'a'n ŝvitumon kun mult'e da glaci'o.

– Jen ĝi, sinjor'o aŭ sinjor'in'o. Tri spes'o'j'n, mi pet'as.

Mi met'is la mon'er'o'j'n en la funel'o'n, kaj la serv'o'pord'et'o mal'ferm'iĝ'is, kaj mi'a trink'aĵ'o aper'is. Dum mi pren'is ĝi'n, mi est'is dev'ig'at'a aŭd'i robot'a'n vend'preleg'o'n.

– MakPorko ĝoj'as serv'i vi'n hodiaŭ. Kun vi'a trink'aĵ'o vi cert'e dezir'as ankaŭ rost'it'a'n erin'apr'a'n rip'o'n kun buŝ'rav'a sekret'eg'a saŭc'o garn'it'a'n per suker'frit'it'a'j ŝinkignamoj…

La voĉ'o for'iĝ'is el mi'a konsci'o, dum mi'a sub'konsci'o el'vom'is la solv'o'n de mi'a problem'et'o. Ver'e simpl'a'n kaj mem'kompren'ebl'a'n solv'o'n, vitr'o-klar'a'n, tut'simpl'e pra'pur'a'n.

– Nu ek, ul'o. Mend'u aŭ for'ir'u; vi ne pov'as star'ad'i ĉi tie la tut'a'n tag'o'n. – Voĉ'o raŭk'is en mi'a'n orel'o'n, kaj mi grumbl'e pardon'pet'is kaj tren'is mi'n al la plej proksim'a bud'o kaj ek'sid'is.

Nun mi sci'is, kio est'is far'end'a. Simpl'e renvers'u la problem'o'n: anstataŭ serĉ'i La Kurier'o'n, mi ig'u li'n serĉ'i mi'n.

Mi trink'is mi'a'n trink'aĵ'o'n, ĝis mi'a'j sinus'o'j ek'dolor'is, rigard'ant'e sen'vid'e en la spac'o'n, dum element'o'j de la plan'o kun'iĝ'is. Tut'e ne ebl'us por mi sol'a trov'i La Kurier'o'n – est'us eĉ stult'e mal'ŝpar'i mi'a'n temp'o'n prov'ant'e. Do, mi dev'is krim'i tiel spektakl'e kaj mal'avar'e, ke la afer'o vid'iĝ'u en ĉiu nov'aĵ'kanal'o en la tut'a planed'o. Ĝi est'u tiel ekzotik'a, ke neni'u leg'o'kapabl'a hom'o – aŭ unu'fingr'ul'o kapabl'a en'tajp'i nov'aĵ'kanal'o'n – pov'u ne sci'i pri ĝi. La tut'a mond'o sci'u, kio okaz'is. Kaj ili sci'u ankaŭ, ke La Kurier'o ĝi'n far'is, ĉar li post'las'os si'a'n vizit'kart'o'n.

La last'a'j gut'o'j de la trink'aĵ'o supr'e'n'glugl'is la ŝalm'o'n, mi'a'j okul'o'j re'en'fokus'iĝ'is, kaj mi mal'rapid'e re'ven'is al la krud'a real'ec'o de Ĉe MakPorko.

Kaj antaŭ mi'a'j okul'o'j trov'iĝ'is afiŝ'o. Mi rest'is dum moment'o, rigard'ant'e ĝi'n sen'vid'e. Tiam mi ek'rimark'is ĝi'n. Rid'ant'a'j klaŭn'o'j kaj kri'ant'a'j infan'o'j. Ĉiu'j rav'e ĝoj'a'j en iom ne'perfekt'a 3D. Super ili'a'j kap'o'j simpl'a mesaĝ'o klar'ig'is per bril'a'j liter'o'j:

Mi jam vizit'is tiu'n plast'a'n ĝoj'ej'o'n antaŭ kelk'a'j jar'o'j, kaj tiam ĝi jam mal'plaĉ'is al mi, kiel infan'o. Terur'a'j vetur'ad'o'j, kiu'j tim'ig'is nur naiv'ul'o'j'n. Turn'iĝ'ant'a'j supr'e'n-kaj-mal'supr'e'n-vetur'ad'o'j nur por fortik'a'j stomak'o'j: rond'ir'e kaj rond'ir'e kaj vom'ig'e. Manĝ'aĉ'o, dolĉ'a'j bombon'o'j, ebri'a'j klaŭn'o'j, kap'turn'a ĝoj'aĉ'o por plezur'ig'i la facil'e plezur'ig'ebl'a'j'n. Mil'o'j vizit'is Lunatikparkon ĉiu'tag'e, kaj pli'a'j mil'o'j inund'is ĝi'n dum la semajn'fin'o'j – kun'port'ant'e eĉ pli'a'j'n mil'o'j'n da spes'o'j kun si.

Spes'abund'o! Mi nur bezon'is el'ŝtel'i ili'n – en plej interes'a manier'o, tiel ke ĝi far'iĝ'u la ĉef'nov'aĵ'o ĉirkaŭ la planed'o.

Sed kiel far'i? Mi ir'u tie'n, kompren'ebl'e, kaj observ'ad'u ili'a'j'n sekur'ec'o'rimed'o'j'n. Mi ja merit'is feri'o'n. 

Ĉapitr'o 7

Por tiu esplor'a rond'ir'ad'o est'os plej bon'e aktor'i mi'a'n ver'a'n aĝ'o'n, aŭ eĉ mal'pli. For'ig'int'e la tut'a'n ŝmink'aĵ'o'n, mi est'is de'nov'e freŝ'vizaĝ'a 17-jar'ul'o. Mi dev'us kapabl'i super'i tio'n; mi ja sekv'is mult'e'kost'a'n per'korespond'a'n kurs'o'n pri teatr'a ŝmink'art'o. Rembur'aĵ'o'j en mi'a'j vang'o'j ig'is mi'n pli kerub'aspekt'a, precip'e post la al'don'ad'o de iom da ruĵ'o. Mi sur'met'is sun'okul'vitr'o'j'n ornam'it'a'j'n per plast'a'j flor'o'j, kiu'j ŝpruc'ig'is akv'o'n, kiam mi prem'is la pilk'o'n en mi'a poŝ'o. Rid'ad'o ĉiu'sekund'e! Vest'o'stil'o'j ja ŝanĝ'iĝ'is, kio signif'is, ke golf'pantalon'o'j ne plu est'is laŭ'mod'a'j, dank' al di'o, sed kulot'o'j ja est'is; aŭ pli preciz'e tiu abomen'ind'a stil'o nom'at'a long-mal'long'a, kiu hav'is unu krur'um'o'n super la genu'o, kaj la ali'a'n sub ĝi. Mi est'is aĉet'int'a unu tia'n, el aĉ'a purpur'a velur'o art'e ornam'it'a per okul'frap'a'j roz'kolor'a'j flik'pec'o'j. Mi preskaŭ ne kuraĝ'is rigard'i mi'n en la spegul'o. Tio'n, kio re'rigard'is al mi, mi hezit'as pri'skrib'i, krom ke ĝi tre mal'mult'e aspekt'is kiel for'fuĝ'int'a bank'rab'ist'o. Ĉirkaŭ mi'a'n kol'o'n mi met'is mal'mult'e'kost'a'n for'ĵet'ebl'a'n fot'o'aparat'o'n, kiu est'is nek mal'mult'e'kost'a, nek for'ĵet'ebl'a, nek nur fot'il'o.

En la staci'dom'o mi trov'is mi'n perd'it'a en amas'o de simil'ul'o'j, kiam ni en'trajn'iĝ'is en la Lunatikekspreson. Kri'ant'e kaj histeri'e rid'ant'e, kaj sur'ŝpruc'ig'ant'e unu la ali'a'n per ni'a'j plast'a'j flor'o'j, ni pas'ig'is la temp'o'n, aŭ toler'is ĝi'a'n sen'fin'ec'o'n, en almenaŭ unu okaz'o. Kiam la pord'o'j fin'fin'e mal'ferm'iĝ'is, mi las'is la bunt'a'n popol'amas'o'n el'ir'i, kaj promen'is lac'e mal'antaŭ ili. Nun, ek al la labor'o.

Ir'u tie'n, kie la mon'o est'as. Mi'a'j memor'o'j de mi'a unu'a vizit'o est'is eg'e mal'klar'a'j – feliĉ'e – sed mi ja memor'is, ke oni pag'is la divers'a'j'n ĝoj'vetur'ad'o'j'n kaj distr'aĵ'o'j'n per plast'a'j ĵeton'o'j. Mi'a patr'o donac'is mal'grand'a'n kaj domaĝ'it'a'n kvant'o'n, kiu el'ĉerp'iĝ'is post nur minut'o'j, kaj kompren'ebl'e neniu'j pli est'is aper'ont'a'j. Mi'a unu'a task'o est'u trov'i la font'o'n de tiu'j ĵeton'o'j.

Facil'e far'it'e, ĉar tiu konstru'aĵ'o est'is la cel'o de ĉiu jun'a vizit'ant'o. Ĝi est'is pint'a struktur'aĵ'o, kiel renvers'it'a glaci'aĵ'o'konus'o, ornam'it'a per flag'o'j kaj mekanik'a'j klaŭn'o'j kun, supr'e, or'kolor'a orgen'o, kiu lud'is orel'de'tru'a'n muzik'o'n. Ĉirkaŭ ĝi'a baz'o, ĉe la ter'o, est'is ring'o de plast'a'j klaŭn'bust'o'j, sving'ant'a'j kaj rid'ant'a'j kaj grimac'ant'a'j. Kvankam ili est'is abomen'a'j, ili plen'um'is la grav'a'n task'o'n dis'ig'i la vizit'ant'o'j'n de ili'a mon'o. Fervor'a'j infan'man'o'j puŝ'is spes'bilet'o'j'n en la pren'em'a'j'n man'o'j'n de la plast'a'j pulĉinel'o'j. La man'o ferm'iĝ'is, la mon'o mal'aper'is, kaj la buŝ'o de la klaŭn'o el'vom'is flu'eg'o'n de plast'a'j ĵeton'o'j en la ricev'uj'o'n. Naŭz'e, sed mi sen'dub'e est'is la sol'a, kiu tiel opini'is.

La mon'o en'ir'is la konstru'aĵ'o'n. Nun mi dev'is mal'kovr'i, kie ĝi el'ir'is. Mi promen'is ĉirkaŭ la baz'o kaj mal'kovr'is, ke la vom'klaŭn'o'j ne tut'e ĉirkaŭ'is ĝi'n. Mal'antaŭ'e, mal'antaŭ kaŝ'ant'a'j arb'o'j kaj arbed'o'j, mal'grand'a konstru'aĵ'o apog'is si'n kontraŭ la baz'o. Mi tra'puŝ'is mi'n trans la arbed'o'j'n kaj front'is al privat'a polic'ist'o deĵor'ant'a ĉe sen'mark'a pord'o.

– Mal'aper'u, knab'o, – li afabl'is. – Nur por deĵor'ant'o'j.

Mi evit'is li'n kaj puŝ'is kontraŭ la pord'o, kaj sukces'is fotograf'i ĝi'n sam'temp'e.

– Mi bezon'as neces'ej'o'n, – mi dir'is kruc'krur'e. – Oni dir'is, ke la neces'ej'o est'as tie.

Mal'mol'a man'o tir'is mi'n kaj re'puŝ'is mi'n en la arbed'ar'o'n.

– Ne ĉi tie. For. Re'ir'u.

Mi re'ir'is. Tre interes'e. Neni'u elektron'ik'a alarm'il'o, kaj la serur'o est'is de mark'o “Glubb”, fid'ind'a sed mal'nov'a. Ek'plaĉ'is al mi Lunatikparko, malgraŭ ĉio.

Est'is turment'a atend'ad'o, ĝis nokt'iĝ'is kaj la park'o ferm'iĝ'is. Pro ted'o mi prov'is la Glaci'ej'a'n Vetur'ad'o'n, kie oni rapid'is tra art'e'far'it'a'j glaci'kavern'o'j kun en'glaci'ig'it'a'j aĵ'o'j, kiu'j kelk'foj'e plonĝ'is al la kri'ant'a'j rajd'ant'o'j. La Raket'vetur'ad'o est'is sam'e aĉ'a, kaj je la nom'o de bon'gust'o mi ferm'u la kurten'o'n antaŭ la kap'turn'a'j ĝoj'o'j de Bombonolando kaj de la Marĉomonstro. Sufiĉ'as, ke fin'fin'e la temp'o al'ven'is. La ĵeton'maŝin'o ferm'iĝ'is hor'o'n antaŭ la ferm'ad'o de la park'o. De najbar'a observ'ej'o mi rigard'is kun eg'a interes'o kiras'it'a'n kamion'et'o'n for'vetur'i kun amas'o da fortik'a'j uj'o'j. Eĉ pli interes'e, kiam la mon'o for'ir'is, tiam for'ir'is ankaŭ la gard'ist'o. Mi supoz'as, ke ili rezon'is, ke neni'u san'mens'ul'o vol'us en'ir'i kaj ŝtel'i ĵeton'o'j'n.

Do, mi ne est'is san'mens'a. Ĉe la krepusk'o mi sekv'is la lac'eg'a'j'n fest'int'o'j'n ŝancel'iĝ'ant'a'j'n al la el'ir'ej'o. Tamen mi ne ir'is tiom for. Ŝlos'it'a pord'o mal'antaŭ la Vampir'a Mont'o mal'ŝlos'iĝ'is facil'e post um'ad'o mi'a. Mi ŝtel'en'ir'is la mal'lum'o'n de la ripar'ej'o. Super mi hel'a'j dent'eg'o'j bril'is, kaj fals'a sang'o gut'is. Est'is tre komfort'e tie, mal'antaŭ ĉerk'o plen'a je ter'o.

Mi las'is hor'o'n for'pas'i, ne pli. Tio sufiĉ'u por las'i la labor'ist'o'j'n for'ir'i, sed tamen rest'us sufiĉ'e da fest'ant'o'j en la strat'o'j ekster la park'o, por ke mi'a naŭz'a vest'o ne el'star'u, kiam mi fin'e for'ir'os.

Est'is kelk'a'j gard'ist'o'j, sed ili'n oni facil'e pov'is evit'i. Kiel antaŭ'vid'it'e la Glubb-a serur'o mal'ferm'iĝ'is facil'e, kaj mi rapid'is en'e'n. La ĉambr'o est'is sen'fenestr'a, kio est'is bon'a, ĉar tiel mi'a lum'o est'os ne'vid'ebl'a. Mi ŝalt'is ĝi'n kaj admir'is la maŝin'ar'o'n.

Simpl'a kaj klar'a koncept'o; mi ŝat'as tio'n ĉe maŝin'o. La dis'don'il'o'j laŭ'ir'is la mur'o'j'n. Silent'a'j nun, tamen klar'e kompren'ebl'a'j. En'met'it'a'j mon'er'o'j aŭ bilet'o'j est'is kalkul'at'a'j kaj plu'send'at'a'j. Maŝin'o'j supr'e el'ŝut'is la mezur'it'a'n kvant'o'n da ĵeton'o'j en la dis'don'uj'o'j'n. Ĉe ili'a'j flank'o'j tub'o'j supr'e'n'ir'is el la plank'o kaj fin'iĝ'is en uj'o supr'e; sen'dub'e oni plen'ig'is ili'n de'sub'e per transport'il'o'j, kiu'j re'vetur'ig'is la ĵeton'o'j'n pret'a'j'n por re'dis'don'ad'o. La spes'o'j mem, ne'tuŝ'it'a'j de hom'a'j man'o'j, est'is plu'send'at'a'j per ferm'it'a'j tra'vid'ebl'a'j tub'o'j al la kolekt'ej'o, kie la mon'er'o'j fal'is en ŝlos'it'a'j'n skatol'o'j'n. Ili ne est'is por mi, ĉar ili est'is tro pez'a'j por facil'a mov'ad'o. Sed ja la bilet'o'j; ili est'is mult'e mal'pli pez'a'j, kaj pli valor'a'j. Ili vojaĝ'is preter la ŝut'ej'o'j, ĝis ili elegant'e fal'is en kiras'it'a'n mon'uj'o'n tra tru'o ĉe ties supr'o. Afer'o, kiu aspekt'is sufiĉ'e sekur'a kontraŭ la ag'o'j de lert'fingr'a'j dung'it'o'j.

Mir'ind'e. Mi admir'is la maŝin'ar'o'n kaj pri'pens'is ĝi'n, kaj far'is not'o'j'n. La dis'don'il'o'j est'is fabrik'it'a'j de la firma'o Inter-ŝanĝ'o, kaj mi fot'is ili'a'n fabrik'mark'o'n sur la maŝin'o'j. La mon'uj'o est'is de sekur'a kaj fid'ind'a mark'o, kiu facil'e ced'is al mi'a um'ad'o. Ĝi est'is mal'plen'a, kompren'ebl'e, kiel mi atend'is. Mi not'is la kombinaĵ'o'n, kaj mal'ferm'is kaj re'ferm'is ĝi'n plur'a'j'n foj'o'j'n, ĝis mi kapabl'is far'i tio'n kun ferm'it'a'j okul'o'j. Plan'o ek'est'is en mi'a kap'o, kaj tio est'is ne'for'ig'ebl'a part'o de ĝi.

Fin'it'e. Mi ŝtel'for'ir'is ne'vid'it'e el la konstru'aĵ'o, kaj preskaŭ sen pli'a pen'o el'ir'is la park'o'n kaj kun'iĝ'is al la ĝoj'a popol'amas'o. Ili est'is mal'pli laŭt'a'j dum la re'ir'o, kaj mi dev'is uz'i mi'a'j'n ŝpruc'okul'vitr'o'j'n nur du'foj'e. Ne'pri'skrib'ebl'e sen'pez'ig'a sent'o est'is ŝancel'iĝ'i en la ofic'ej'o'n, de'met'i la rid'ig'a'n vest'o'n, kaj tremp'i la naz'o'n en glas'o'n da bier'o. Kaj tiam, figur'e kompren'ebl'e, sur'met'i pens'ĉap'o'n.

La sekv'ant'a'j semajn'o'j est'is okup'it'a'j. Dum mi labor'is pri la neces'aĵ'o'j por mi'a entrepren'o, mi akurat'e sekv'is la nov'aĵ'el'send'o'j'n. Unu el la fuĝ'int'o'j el la mal'liber'ej'o, post sovaĝ'a barakt'ad'o, est'is re'kapt'it'a. Li'a kun'ul'o ne est'is trov'it'a, malgraŭ la help'o de la kapt'it'o. Mal'feliĉ'a Urtik'o; la viv'o ne est'os la sam'a por li, kiam la batal'spirit'o est'os for'kurac'it'a de li. Tamen la viv'o plu'daŭr'os sam'a por tiu, kiu'n li intenc'is mort'ig'i; do mi ne tro kompat'is Urtik'o'n. Kaj mi hav'is far'end'a'n task'o'n. Tem'is pri du afer'o'j sam'temp'e: plan'i la ŝtel'ad'o'n, kaj prepar'i la en'fal'uj'o'n por La Kurier'o. Mi fier'as dir'i, ke mi sukces'is pri ambaŭ sufiĉ'e facil'e. Post tio mi atend'is, ĝis est'is mal'lum'a kaj ŝtorm'a nokt'o por re'vizit'i Lunatikparkon. Mi rest'is tie kiel ebl'e plej mal'long'a'n temp'o'n, kiu est'is kelk'a'j hor'o'j, ĉar amas'o da labor'o est'is far'end'a.

Post tio, mi dev'is nur atend'i la ĝust'a'n temp'o'n. Semajn'fin'o est'us plej bon'a, kun plen'plen'a'j mon'uj'o'j. Kiel part'o de mi'a'j plan'o'j, mi est'is lu'int'a tut'e leĝ'e remiz'o'n, sed est'is ŝtel'int'a kamion'et'o'n plej kontraŭ'leĝ'e. Mi uz'is la atend'o'temp'o'n por re'farb'i ĝi'n, pli bon'e ol ĝi est'is original'e, mi kuraĝ'as asert'i; por met'i nov'a'j'n ident'ig'a'j'n numer'o'j'n; kaj por met'i nom'ŝild'o'j'n sur ĝi'a'j'n pord'o'j'n. Fin'fin'e, sabat'o al'ven'is, kaj mi pen'is reg'i mi'a'n sen'pacienc'o'n. Por pas'ig'i la temp'o'n, mal'antaŭ lip'har'ar'o kaj okul'angul'a'j sulk'et'o'j, mi ĝu'is bon'a'n kaj sen'urĝ'a'n tag'manĝ'o'n, ĉar mi dev'is atend'i ĝis la mal'fru'a post'tag'mez'o, kiam la mon'uj'o'j est'os plen'a'j. La vetur'ad'o al la kamp'ar'o est'is agrabl'a, kaj mi al'ven'is al la ĝust'a lok'o je la ĝust'a temp'o. Proksim'e al la serv'en'ir'ej'o de la park'o. Mi tim'et'is, kiam mi sur'met'is la strikt'a'j'n tra'vid'ebl'a'j'n gant'o'j'n, sed la esper'o'sent'o est'is mult'e pli grand'a. Rid'et'ant'e, mi etend'is la man'o'n al la aparat'o sub la instrument'o'panel'o antaŭ mi, kaj ŝalt'is ĝi'n.

Ne'vid'ebl'a radi'o'signal'o el'flug'is, kaj mi prov'is bild'ig'i en mi'a mens'o tio'n, kio okaz'u post'e. Fulm'rapid'e, al la ricev'il'o, laŭ la drat'o'j ĝis la cel'o, kiu est'is et'a eksplod'ig'il'o. Ne mult'e, nur sufiĉ'e por detru'i la pord'et'o'n de unu el la ĵeton'dis'don'il'o'j sen sam'temp'e detru'i la tub'o'n mem.

Kun detru'it'a pord'et'o, sen'ĉes'a flu'o de kolor'it'a'j plast'er'o'j nun kaskad'u en la dis'don'il'o'n, inund'ant'e ĝi'n kaj el'ŝut'ant'e sen'halt'a'n flu'o'n. Kia bon'far'ul'o mi est'is. Kiel la infan'o'j ben'us mi'n, se ili nur sci'us, kiu mi est'as.

Tamen tio ne est'is la nur'a okaz'aĵ'o. Ĉiu'n minut'o'n nov'a radi'o'signal'o el'ir'is mi'a'n send'il'o'n; nov'a detru'it'a pord'et'o; nov'a ĵeton'fontan'o. Pli'a kaj pli'a. Je la ĝust'a moment'o, mi start'ig'is la motor'o'n de la kamion'et'o kaj vetur'is al la liver'pord'o de Lunatikparko, mal'lev'is la fenestr'o'n, kaj apog'is mi'n super la ŝild'o, kiu anonc'is “Inter-ŝanĝ'o Vend'o'maŝin'o'j”.

– Mi ricev'is radi'o'al'vok'o'n, – mi dir'is al la gard'ist'o. – Ĉu vi hav'as problem'o'n ĉi tie?

– Ne problem'o'n, – la gard'ist'o dir'is mal'ferm'ant'e la bar'il'o'n. – Pli simil'as ribel'a'n tumult'o'n. Vi sci'as, kie la dom'o est'as, ĉu?

– Cert'e. Help'o al'vetur'as.

Kvankam mi est'is antaŭ'vid'int'a la rezult'o'j'n de mi'a ne'atend'it'a mal'avar'ec'o, mi rapid'e mal'kovr'is, ke la real'aĵ'o tre super'is mi'a'j'n plej ekstrem'a'j'n antaŭ'pens'o'j'n. Kri'ant'a'j, aklam'ant'a'j infan'o'j kur'ad'is ŝarĝ'it'a'j per ĵeton'o'j, dum ali'a'j batal'is por al'ir'o al la verŝ'ant'a'j fontan'o'j. Ili'a'j ĝoj'a'j kri'o'j est'is orel'bat'a'j, kaj la deĵor'ant'o'j kaj la gard'ist'o'j pov'is neni'o'n far'i por halt'ig'i ili'a'n gaj'eg'a'n ond'o'n. Est'is iom mal'pli hom'plen'e sur la liver'voj'o, sed mi tamen dev'is vetur'i mal'rapid'e, kun man'o sur la hup'o, por ir'i tra la amas'o. Du gard'ist'o'j puŝ'ad'is la infan'o'j'n re'e'n al la arbed'o'j, kiam mi al'ven'is.

– Ĉu problem'o ĉe la dis'don'il'o? – mi afabl'e demand'is. La mal'ĝentil'a respond'o de la gard'ist'o mal'aper'is en la ĝoj'a infan'kri'ad'o; ver'ŝajn'e est'is pli bon'e tiel. Li mal'ŝlos'is la pord'o'n kaj preskaŭ en'ŝov'is mi'n kaj mi'a'j'n il'o'j'n.

Jam est'is kvar hom'o'j tie, sen'pov'e barakt'ant'e kun la maŝin'o'j. Ne ebl'is mal'ŝalt'i ili'n, ĉar mi est'is arog'int'a al mi la permes'o'n detru'i ankaŭ la ŝalt'uj'o'n. Sen'har'a vir'o atak'is per seg'il'o kabl'o'n, kaj mi palpebr'um'is mal'aprob'e.

– Tio est'as recept'o por mem'mort'ig'o, – mi dir'is. – Est'as kvar'cent'volt'a line'o tie.

– Ĉu vi pov'as far'i pli bon'e, bub'o? – li grinc'is. – Ili est'as vi'a'j maŝin'aĉ'o'j. Ek'labor'u.

– Jen la solv'o! – Mi mal'ferm'is mi'a'n grand'a'n il'ar'uj'o'n, kiu en'ten'is nur bril'a'n metal'tub'et'o'n. Mi pren'is ĝi'n. – Tio plen'um'os la task'o'n, – mi dir'is turn'ant'e la valv'o'n ĉe ĝi'a supr'o kaj ĵet'ant'e ĝi'n for de mi. La last'a afer'o, kiu'n mi vid'is, est'is ili'a'j rond'okul'a'j mien'o'j, dum la nigr'a fum'o el'flu'is kaj plen'ig'is la ĉambr'o'n, tut'e mal'ebl'ig'ant'e vid'ad'o'n.

Mi atend'is tio'n; ili ne. La il'ar'uj'o est'is en mi'a'j brak'o'j, dum mi paŝ'is kvar mezur'it'a'j'n paŝ'o'j'n en la mal'lum'o kaj ating'is la flank'o'n de la mon'uj'o. Iu bru'o, kiu'n mi far'us, est'us dron'ig'it'a de ili'a'j kri'o'j kaj de la sen'ĉes'a bru'ad'o de la ĵeton'maŝin'o. La mon'uj'o mal'ferm'iĝ'is facil'e; la kovr'il'o de la il'ar'uj'o bon'e kongru'is kun la mal'supr'a rand'o. Mi klin'is mi'n, tuŝ'is la bilet'amas'o'n, kaj ŝov'is ĝi'n en la atend'ant'a'n skatol'o'n. Ĝi est'is rapid'e plen'ig'it'a kaj re'ferm'it'a. Mi'a sekv'ant'a task'o est'is cert'ig'i, ke la ĝust'a person'o respond'ec'u pri tiu krim'o. La kart'o kun la mesaĝ'o est'is en mi'a supr'a poŝ'o. Mi pren'is ĝi'n kaj met'is ĝi'n zorg'e en la mon'uj'o'n, kiu'n mi re'ŝlos'is por cert'ig'i, ke la mesaĝ'o est'u traf'e ricev'it'a kaj ne perd'iĝ'u dum la ĉirkaŭ'kur'ad'o. Nur tiam mi pren'is la nun pez'a'n skatol'o'n kaj star'iĝ'is dors'e al la mon'uj'o kaj orient'is mi'n.

Mi sci'is, ke la el'ir'o est'is tie, en la mal'lum'o, naŭ facil'a'j'n paŝ'o'j'n for. Mi est'is paŝ'int'a kvin, kiam mi kolizi'is kun ul'o, fort'a'j man'o'j kapt'is mi'n, kaj raŭk'a voĉ'o kri'is en mi'a'n orel'o'n:

– Mi kapt'is li'n! Help'u mi'n!

Mi las'is la skatol'o'n kaj don'is al li la ĝust'a'n help'o'n, kiu'n li bezon'is, mov'ant'e mi'a'j'n man'o'j'n laŭ li'a korp'o ĝis li'a kol'o kaj far'ant'e la ĝust'a'j'n afer'o'j'n tie. Li grunt'is kaj for'glit'is. Mi palp'serĉ'is la skatol'o'n – dum tim'o'plen'a moment'o mi ne pov'is trov'i ĝi'n. Trov'is ĝi'n, pren'is la ten'il'o'n, ek'star'is…

Kaj ek'konstat'is, ke mi plen'e mal'orient'iĝ'is dum la barakt'ad'o.

Mi'a frenez'iĝ'o est'is mal'hel'a kiel la fum'o, kaj mi trem'is tiel fort'e, ke mi preskaŭ perd'is la skatol'o'n. Dek'sep'jar'a kaj tut'e sol'a, kun la ne'kon'at'a mond'o de la adolt'o'j ferm'ant'a si'n ĉirkaŭ mi. Fin'it'e, est'is fin'it'e.

Mi ne sci'as, kiom long'e tiu kriz'o daŭr'is – ver'ŝajn'e kelk'a'j'n sekund'o'j'n, kvankam ĝi sent'iĝ'is sen'fin'e pli long'e ol tiom. Tiam mi metafor'e pren'is mi'n je la kol'o, kaj ek'sku'is mi'n fort'e.

– Vi dezir'is ĝi'n tiel, memor'u? Sol'a kun ĉies man'o'j kontraŭ vi. Do ced'u al ili, aŭ ek'cerb'um'u. Rapid'e!

Mi cerb'um'is. La kri'ant'a'j kaj bat'ant'a'j hom'o'j ĉirkaŭ mi est'is nek help'o nek minac'o; ili est'is tiel konfuz'it'a'j kiel mi mem. Bon'e. Man'o antaŭ mi. Ir'u antaŭ'e'n. Iu'n ajn direkt'o'n. Ating'u i'o'n ident'ig'ebl'a'n per'tuŝ'e. Post tio est'us ebl'e ek'kalkul'i, kie mi est'as. Mi aŭd'is bat'bru'o'n antaŭ mi. Dev'us est'i unu el la ĵeton'maŝin'o'j. Mi ek'tuŝ'is ĝi'n.

Je la sam'a moment'o aer'flu'o tuŝ'is mi'a'n vang'o'n, kaj kon'at'a voĉ'o el'kri'is sufiĉ'e proksim'e:

– Kio okaz'as tie?

La gard'ist'o. Kaj li mal'ferm'is la pord'o'n. Kiel ĝentil'e. Mi laŭ'ir'is la mur'o'n, facil'e evit'int'e li'n, ĉar li ankoraŭ star'is kri'ant'e al la mal'lum'o, kaj sekv'is la fum'nub'o'j'n al la tag'lum'o. Palpebr'um'ant'e al la bril'ec'o, kaj al la ali'a gard'ist'o, kiu ek'kapt'is mi'n.

– Nu, atend'u ĉi tie; vi ir'as neni'e'n.

Li ne pov'us pli mal'prav'i, ĉu, ek'kapt'int'e Nigr'a'n Zon'o'n tiel? Mi ĝentil'e mal'lev'is li'n al la ter'o, por ke li ne dolor'ig'u si'n fal'ant'e, ĵet'is la skatol'o'n en la kamion'et'o'n, ĉirkaŭ'rigard'is por cert'ig'i, ke mi est'is ne'vid'it'a, start'ig'is la motor'o'n, kaj vetur'is mal'rapid'e kaj zorg'e el la plezur'plen'a Lunatikparko. 

Ĉapitr'o 8

– Ĉio re'bon'ig'it'a; jen ĉio funkci'as de'nov'e, – mi anonc'is al la gard'ist'o, kaj li kap'jes'is mal'ferm'ant'e la bar'il'o'n. Mi ek'vetur'is urb'e'n, mal'rapid'e laŭ la kurb'o, kaj tuj ekster'ŝose'e'n laŭ ne'pavim'it'a voj'o.

Mi'a eskap'o est'is plan'it'a tiel zorg'e kiel la rab'o mem. Ŝtel'i mon'o'n est'as unu afer'o; gard'i ĝi'n tut'e ali'a. En ĉi tiu epok'o de elektron'ik'a'j komunik'il'o'j, pri'skrib'o de mi kaj de la kamion'et'o tra'fulm'os la planed'o'n en mikro'sekund'o'j. Ĉiu polic'a aŭt'o hav'os pres'aĵ'o'n, kaj ĉiu polic'an'o est'os voĉ'e avert'it'a. Do, kiom da temp'o mi hav'is? Ambaŭ gard'ist'o'j est'is sen'konsci'a'j. Sed oni pov'os ili'n re'vigl'ig'i, ili pov'os inform'i, oni telefon'os, oni pri'avert'os. Mi kalkul'is almenaŭ kvin minut'o'j'n por tio. Ĉar mi bezon'is nur tri, tio sufiĉ'is.

La voj'o serpent'is inter la arb'o'j, kaj post last'a kurb'iĝ'o ĝi fin'iĝ'is en for'las'it'a ŝton'min'ej'o. Mi'a kor'o iom bat'eg'is; rest'is ankoraŭ unu risk'o en ĉi tiu operaci'o. Sukces'o! La aŭt'o est'is tie, preciz'e kie mi las'is ĝi'n la antaŭ'a'n tag'o'n. Kompren'ebl'e mi las'is ĝi'n sen kelk'a'j esenc'a'j part'o'j de la motor'o, sed persist'em'a ŝtel'ist'o pov'us for'tren'i ĝi'n. Bon'ŝanc'e mi est'is la sol'a persist'em'a ŝtel'ist'o ĉirkaŭ'e.

Mi mal'ferm'is la aŭt'o'n, el'pren'is la skatol'o'n de manĝ'aĵ'o'j kaj port'is ĝi'n al la kamion'et'o. La flank'o de la skatol'o est'is for'pren'ebl'a, montr'ant'e mal'plen'a'n skatol'o'n. La el'star'a'j supr'aĵ'o'j de pak'et'o'j kaj botel'o'j est'is nur la glu'it'a'j supr'aĵ'o'j de pak'et'o'j kaj botel'o'j. Tre ruz'a, se mi rajt'as tio'n dir'i mem, kaj tio'n mi dev'as far'i, ĉar krom mi neni'u sci'as pri ĉi tiu operaci'o. Mon'o'n en'skatol'e'n, ferm'u la skatol'o'n, met'u ĝi'n en la aŭt'o'n. For'pren'u la labor'vest'o'j'n – trem'u en la mal'varm'a vent'o – ĵet'u ili'n en la kamion'et'o'n. Ankaŭ la lip'har'o'j tie'n. Sur'met'u sport'vest'o'j'n, ek'ig'u la prokrast'il'o'n de la brul'ŝarg'o'j, ferm'u la kamion'et'o'n, en'aŭt'iĝ'u. Simpl'e for'vetur'u. Neni'u mi'n observ'is, do nenial mi ne sukces'os. Mi halt'is ĉe la ĉef'voj'o kaj atend'is, ĝis ar'o da polic'aŭt'o'j preter'pas'is sur'voj'e al Lunatikparko. Ho, ili ja hast'is! Mi en'ir'is la ĉef'voj'o'n kaj vetur'is mal'rapid'e kaj zorg'em'e re'e'n al Predik'urb'o.

Nun la kamion'et'o jam gaj'e brul'as, fand'iĝ'ant'e al lag'et'o de skori'o. Neni'a indik'o rest'os! La vetur'il'o est'is asekur'it'a laŭ'leĝ'e, do la posed'ant'o re'ricev'os la mon'o'n. La fajr'o ne dis'vast'iĝ'os, ne el la kern'o de la ŝton'min'ej'o, kaj neni'u est'is vund'it'a. Ĉio bon'e funkci'is, ja tre bon'e.

Re'e en la ofic'ej'o mi el'spir'is mal'ŝarĝ'it'e, mal'ferm'is bier'o'n kaj trink'is profund'e; post'e mi pren'is botel'o'n de viski'o el la trink'bufed'o, kaj verŝ'is mal'avar'a'n kvant'o'n. Mi sorb'is ĝi'n, sulk'ig'is la naz'o'n pro la terur'a gust'o, kaj verŝ'is la rest'o'n en la de'flu'ej'o'n. Kia naŭz'aĉ'aĵ'o! Mi supoz'as, ke mi iam kutim'iĝ'os al ĝi, se mi persist'os, sed apenaŭ ŝajn'is valor'i la pen'o'n.

Cert'e jam pas'is sufiĉ'e da temp'o, por ke la gazet'ar'o ating'u la krim'scen'ej'o'n.

– Ek! – mi ordon'is al la komput'il'o, kaj post'e: – Pres'u la last'a'n versi'o'n de la ĵurnal'o.

La faks'il'o silk'e zum'is, kaj la paper'o glit'is en la plet'o'n. Kun kolor'a bild'o de la plen'e ŝpruc'ant'a mon'font'o en la unu'a paĝ'o. Mi leg'is la raport'o'n kun varm'a plezur'o, turn'is la paĝ'o'n, kaj vid'is la desegn'aĵ'o'n. Tie ĝi est'is, kiel ili trov'is ĝi'n mal'ferm'int'e la kiras'ŝrank'o'n. Desegn'aĵ'o de kurier'o kun ŝak'a skrib'aĵ'o sub'e.

Kio ŝak'e signif'as: Tur'o al la fak'o kavalir'o-3 pren'as kurier'o'n.

Dum mi leg'is, la varm'a'n plezur'o'n anstataŭ'is mal'varm'a mal'trankvil'o. Ĉu mi mal'kovr'is mi'n antaŭ la polic'o? Ĉu ili analiz'os la indik'il'o'n kaj atend'os mi'n?

– Ne! – mi kri'is laŭt'e. – La polic'o est'as mal'pen'em'a kaj mal'diligent'a, plen'e okup'at'a de krim'et'o'j. Ili pov'as pri'pens'i tio'n, sed neni'o'n kompren'os ĝis tro mal'fru'e. Tamen La Kurier'o kapabl'os solv'i la enigm'o'n. Li sci'os, ke tem'as pri mesaĝ'o al li kaj labor'os pri ĝi. Esper'ebl'e.

Mi sorb'is la bier'o'n, kaj indulg'is mi'n per bon'a mal'trankvil'iĝ'o. Mi el'spez'is ted'a'j'n hor'o'j'n prepar'ant'e ĉi tiu'n enigm'et'o'n. La fakt'o, ke La Kurier'o uz'is ŝak'a'n kurier'o'n kiel vizit'kart'o'n, konduk'is mi'n al la ŝak'libr'o'j. Mi supoz'is, ke li – aŭ ŝi – mi'a'sci'e neni'u tiam jam cert'iĝ'is pri la seks'o de La Kurier'o, kvankam oni supoz'is, ke tem'as pri vir'o – interes'iĝ'is pri ŝak'o. Se li bezon'os pli da sci'o, li pov'os konsult'i la sam'a'j'n libr'o'j'n, kiu'j'n mi konsult'is. Per mal'mult'e da pen'o oni pov'as lern'i, ke ekzist'as du sistem'o'j por registr'i ŝak'mov'o'j'n. La plej mal'nov'a, kiu'n mi uz'is, nom'as la fak'o'j'n en ĉiu vic'o laŭ la pec'o, kiu okup'as la vic'o'fin'o'n. La fak'o, kie lok'iĝ'as la reĝ'o, est'as reĝ'o-1. Reĝ'o-2 est'us la sekv'ant'a. Se vi taks'as ĉi tio'n komplik'a, ne lud'u ŝak'o'n, ĉar ĉi tio est'as la plej simpl'a part'o! Tamen, est'as du'a skrib'manier'o, kiu atribu'as nombr'o'n al ĉiu el la 64 fak'o'j. Do kavalir'o-3 pov'as est'i iu el 11, 13, 51, kaj 53.

Ĉu konfuz'e? Mi tio'n esper'as. Mi esper'as, ke la polic'o neniam kompren'os, ke tem'as pri kript'aĵ'o, kaj neniam sukces'os solv'i ĝi'n. Ĉar, se ili tio'n far'os, ĉiu'j mi'a'j plan'o'j est'os sam'e mal'kovr'it'a'j. Ĉi tiu ŝak'mov'et'o en'ten'as la dat'o'n de mi'a ven'ont'a krim'o, kiam mi “pren'os kurier'o'n”, tio est'as, pren'os la kurier'a'n vizit'kart'o'n al la krim'o. Ankaŭ pren'os la lok'o'n de La Kurier'o. Ankaŭ pren'os tio'n, kio aparten'us al La Kurier'o.

Mi vid'as la scen'o'n klar'e en'mens'e. La polic'o perpleks'iĝ'os pri la ŝak'mov'o, kaj for'ĵet'os ĝi'n. Ne La Kurier'o, en si'a luks'a kaŝ'ej'o. Li koler'iĝ'os. Krim'o est'as far'it'a, kaj li est'as kulp'ig'it'a. Mon'o est'as pren'it'a, kaj li ne hav'as ĝi'n! Miaespere li mal'trankvil'iĝ'os pri la ŝak'mov'o, vid'os en ĝi indik'il'o'n, klopod'os pri ĝi kaj fin'e solv'os ĝi'n.

Kavalir'o-3; kio'n pov'as tio signif'i? La tri'a'n nokt'o'n de la Kavalir'a Festival'o de Modern'a Muzik'o en la urb'o Perl'a Pord'eg'o, ja tio'n! Kaj ĉi tiu tri'a nokt'o est'as ankaŭ la kvin'dek'unu'a tag'o de la jar'o, kiu est'as ankaŭ kavalir'o-3 en unu el ĝi'a'j kvar permut'o'j. Kun tiu al'don'it'a konfirm'o, La Kurier'o cert'os, ke iu krim'o okaz'os je la tri'a nokt'o de la festival'o. Krim'o koncern'ant'a mon'o'n, kompren'ebl'e. Mi kruc'ig'is mi'a'j'n mens'a'j'n fingr'o'j'n, esperant'e, ke li'n pli interes'os mi ol antaŭ'inform'i la polic'o'n pri la krim'o.

Esper'ebl'e mi ating'is la ĝust'a'n ekvilibr'o'n. Tro mal'simpl'a por la polic'o, sed solv'ebl'a por La Kurier'o. Li hav'is preciz'e unu semajn'o'n por solv'i ĝi'n kaj ven'i al la festival'o.

Kio ankaŭ signif'is, ke mi hav'is semajn'o'n por entuziasm'iĝ'i kaj deprim'iĝ'i, por tro dorm'i kaj post'e mal'tro. Por plezur'iĝ'i nur pri la konstru'ad'o de plan'o'j kaj aparat'o'j por ĉi tiu sen'hont'a invad'o de la publik'a poŝ'o.

Je la koncern'a nokt'o pluv'eg'is, kio bon'e konven'is al mi'a'j plan'o'j. Mi star'ig'is la kol'um'o'n de mi'a nigr'a mantel'o, puŝ'is mi'a'n nigr'a'n ĉapel'o'n sur mi'a'n kap'o'n, kaj pren'is la nigr'a'n instrument'uj'o'n, kiu en'ten'is la muzik'a'n instrument'o'n. La korn'o'n. Tio'n evident'ig'is la rond'a form'o de unu ekstrem'o, kie la uj'o ŝvel'is por akomod'iĝ'i al la kloŝ'o. Pov'us est'i krumpafono aŭ eĉ dageneto. Publik'a transport'il'o pren'is mi'n proksim'e'n al la teatr'a scen'ej'en'ir'ej'o. Pied'ir'ant'e la rest'o'n de la voj'o, mi tuj trov'iĝ'is brav'ant'e kontraŭ la element'o'j inter ali'a'j nigr'e'vest'it'a'j instrument'o'port'ant'a'j muzik'ist'o'j. Mi hav'is pret'a mi'a'n permes'il'o'n, sed la pord'ist'o simpl'e gest'is, ke ni en'ir'u el la pluv'o. Ne est'is grand'a risk'o, ke iu dub'os pri mi'a ident'ec'o, ĉar mi est'is nur unu el 230. Ĉi-nokt'e est'is la premier'o de kio cert'e est'os kap'detru'ant'a pec'o de tiel nom'at'a muzik'o, modest'e titol'it'a Kolizi'o de Galaksi'o'j, partitur'it'a por 201 blov- kaj 29 frap-instrument'o'j. La kompon'int'o'n, Moj-Ŭufter Ĝijoh, oni kon'is ne pro la delikat'a'j disonanc'o'j de ŝi'a'j kompon'aĵ'o'j. La elekt'o de ĉi tiu muzik'aĵ'o ig'is ĉi tiu'n mi'a elekt'it'a nokt'o; eĉ leg'ad'o de la partitur'o kaŭz'is kap'dolor'o'n.

Ne est'is sufiĉ'e da vest'o'ĉambr'o'j por la muzik'ist'a amas'o; ili svarm'is ĉie el'ig'ant'e vak'a'j'n bru'o'j'n. Neni'u rimark'is mi'a'n for'glit'o'n; mi driv'is supr'e'n laŭ mal'ĉef'a ŝtup'ar'o kaj en'ir'is bala'il'a'n ĉambr'et'o'n. La serv'ist'ar'o jam de long'e for'ir'is, do neni'o ĝen'os mi'n, krom la muzik'o. Tamen mi ŝlos'is la pord'o'n de en'e. Aŭd'ant'e la son'o'j'n de agord'ig'o de la instrument'o'j, mi el'pren'is mi'a'n ekzempler'o'n de la partitur'o de Kolizi'o.

Ĝi komenc'iĝ'is sufiĉ'e trankvil'e; la galaksi'o'j dev'is ja sur'scen'ej'iĝ'i antaŭ ol pov'i kolizi'i. Mi sekv'is la partitur'o'n per'fingr'e ĝis ruĝ'a mark'o, antaŭ'e met'it'a de mi tie'n. Net'e fald'it'a, la partitur'o en'ir'is mi'a'n poŝ'o'n, dum mi zorg'e mal'ŝlos'is la pord'o'n kaj rigard'is ekster'e'n. Mal'plen'a koridor'o, kiel dev'is est'i. Firm'a'paŝ'e mi tra'ir'is la koridor'o'n, kies plank'o jam ek'puls'is pro la minac'ant'a galaksi'a detru'o.

Anonc'o sur la pord'o avert'is: Privat'a – Ne En'ir'u. Mi pren'is la nigr'a'n mask'o'n el unu poŝ'o, for'pren'is la ĉapel'o'n kaj sur'met'is la mask'o'n, el'pren'is la ŝlos'il'o'n el ali'a poŝ'o. Ne vol'ant'e mal'ŝpar'i temp'o'n kun dirk'o'j, mi jam antaŭ'e far'is la ŝlos'il'o'n, kiam mi esplor'is la lok'o'n. Mi kant'et'is akompan'ant'e la muzik'o'n, se tio ebl'is, kun la ŝlos'il'o en la serur'o. Ĉe la ĝust'a detru'a son'frap'o mi mal'ferm'is la pord'o'n kaj paŝ'is en la ofic'ej'o'n.

Kompren'ebl'e neni'u mi'n aŭd'is, sed mi'a'j mov'o'j al'tir'is la okul'o'j'n de la pli aĝ'a vir'o. Li turn'iĝ'is kaj ek'gap'is, kaj la skrib'il'o, kiu'n li est'is uz'int'a, fal'is el li'a'j lam'a'j fingr'o'j. Li'a'j man'o'j etend'iĝ'is al'plafon'e, kiam mi el'tir'is la impon'a'n kaj fals'a'n pistol'o'n el mi'a en'a poŝ'o. La ali'a, pli jun'a vir'o ne est'is tim'ig'it'a, kaj li impet'is al atak'o. Kaj plu'impet'is sen'konsci'e al la plank'o, fal'ig'ant'e kaj romp'ant'e seĝ'o'n dum'voj'e.

Ĉio ĉi far'is neni'a'n bru'o'n. Pli preciz'e, ĝi far'is mult'e da bru'o, kiu neniel pov'is aŭd'iĝ'i super la muzik'o, nun kresĉend'ant'a, ĝis ĝi fin'e tut'e sub'ig'us juĝ'tag'a'n dis'krev'eg'o'n. Mi rapid'is, ĉar la ver'e laŭt'a'j part'o'j al'proksim'iĝ'is.

Mi el'tir'is du par'o'j'n de man'katen'o'j el mantel'o'poŝ'o, ŝlos'is la maleol'o'n de la mal'jun'ul'o al li'a skrib'o'tabl'o, kaj sub'e'n'tir'is li'a'j'n brak'o'j'n, antaŭ ol ili lac'iĝ'is. Post'e mi sam'e fiks'is la dorm'ant'a'n sonĝ'ul'o'n. Jam preskaŭ est'is temp'o. Mi el'tir'is la plast'a'n eksplod'aĵ'o'n el ali'a poŝ'o – jes, est'is mult'eg'a'j poŝ'o'j en ĉi tiu vest'o, kaj ne hazard'e – kaj fiks'is ĝi'n al la front'o de la kiras'ŝrank'o. Ĝust'e sur la temp'o'serur'o'n. Ili dev'is sent'i si'n tre sekur'a'j pro si'a'j zorg'a'j aranĝ'o'j. La tut'a'j abund'a'j en'spez'o'j de la nokt'o est'is en'ŝrank'ig'it'a'j antaŭ arm'it'a'j gard'ist'o'j. Sekur'e ŝlos'it'a'j ĝis'maten'e, kiam ali'a'j arm'it'a'j gard'ist'o'j ĉe'est'us la mal'ferm'o'n. Mi puŝ'is la radifuzeon en la eksplod'aĵ'o'n, kaj retro'ir'is tra la ĉambr'o, ĝis mi est'is kun la ali'a'j ekster la ating'ebl'o de la eksplod'o.

Ĉiu ne'fiks'it'a aĵ'o en la ĉambr'o salt'is akompan'ant'e la muzik'o'n nun, dum polv'o pluv'is de la plafon'o. Ankoraŭ ne est'is temp'o. Mi profit'is la okaz'o'n por ŝir'i la telefon'o'j'n de ili'a'j ing'o'j. Neni'u telefon'us ĝis post la koncert'o, ĉiu'okaz'e.

Jen, preskaŭ tie. Mi vid'is la partitur'o'n en mi'a mens'o, kaj je la moment'o, kiam la galaksi'o'j fin'e karambol'as, mi prem'is la radi'o'reg'il'o'n.

La front'o de la kiras'ŝrank'o eksplod'is en silent'a mov'o. Mi'n sen'sent'ig'is la muzik'a katastrof'o, ne la eksplod'o, eĉ est'ant'e tiom for'a en la ofic'ej'o. Mi vol'us sci'i, kiom el la aŭd'ant'ar'o surd'iĝ'is nom'e de art'o. Mi'a sci'vol'o ne mal'help'is mi'n ŝovel'i ĉiu'j'n spes'o'j'n el la kiras'ŝrank'o en la instrument'uj'o'n. Plen'ig'int'e ĝi'n, mi ĉapel'salut'is mi'a'j'n kapt'it'o'j'n, unu mir'ig'it'a'n, la ali'a'n sen'konsci'a'n, kaj el'ir'is. La nigr'a mask'o re'ir'is en si'a'n poŝ'o'n, kaj mi for'las'is la teatr'o'n tra ne'gard'it'a flank'el'ir'ej'o.

Dum la vigl'a mal'long'a pied'ir'o ĝis la en'ir'ej'o al sub'ter'a voj'o, mi est'is nur unu pli'a figur'o hast'ant'a sub la pluv'o. Ŝtup'e mal'supr'e'n, laŭ la sub'ter'a voj'o por sekv'i la turn'iĝ'o'n al la staci'o. Ĉiu'j lok'a'j vagon'ar'o'j jam for'ir'is; la voj'o est'is dezert'a. Mi en'ir'is telefon'bud'o'n kaj far'is ne'observ'it'a'n ŝanĝ'o'n de ident'ec'o en preciz'e du'dek du sekund'o'j, ĝust'e kiel ekzerc'it'e. La nigr'a kovr'o de la instrument'uj'o for'tir'iĝ'is, rivel'ant'e la blank'a'n kovr'o'n de la en'a uj'o. Ankaŭ la ŝvel'a kloŝ'o'form'o mal'aper'is. Tio est'is form'it'a de mal'dik'a plast'o, kiu kolaps'is kaj en'ir'is poŝ'o'n kun la nigr'a kovr'o. La ĉapel'o renvers'iĝ'is kaj iĝ'is blank'a, kaj la nigr'a'j lip'har'o'j kaj barb'o mal'aper'is en si'a'n antaŭ'difin'it'a'n poŝ'o'n, tiel ke mi pov'is de'met'i la mantel'o'n kaj renvers'i ĝi'n, por ke (jes ja!) ankaŭ ĝi iĝ'u blank'a. Tiel vest'it'e mi paŝ'is en la staci'o'n kaj ekster'e'n kun'e kun la al'ven'int'a'j pasaĝer'o'j, al la taksi'ej'o. Post mal'long'a temp'o taksi'o ven'is, kaj ĝi'a pord'o mal'ferm'iĝ'is. Mi en'ir'is kaj ŝat'e rid'et'is al la bril'a krani'o de la robot'a ŝofor'o.

– Mi'a boŭnuloŭ, koŭnduku mi'n al la hoŭteloŭ Arboŭlast, – mi dir'is per mi'a plej bon'a imit'o de la turingi'a akcent'o, ĉar la ĵus al'ven'int'a vagon'ar'o est'is de Turingi'o.

– Mesaĝ'o ne kompren'it'a, – la aĵ'o ton'um'is.

– Ho-te-lo Ar-bo-last, metal'a idioŭtoŭ! – mi kri'is. – Ar-boŭ-last!

– Kompren'it'e, – ĝi dir'is, kaj la taksi'o ek'mov'iĝ'is.

Perfekt'e. Ĉiu konversaci'o est'is ten'at'a en molekul'a registr'il'o dum monat'o en ĉi tiu'j taksi'o'j. Se mi iam est'us kontrol'at'a, la registr'il'o rivel'us ĉi tiu'n konversaci'o'n. Kaj mi'a hotel'rezerv'ad'o est'is far'it'a de terminal'o en Turingi'o. Ebl'e mi est'is tro si'n'gard'em'a, sed mi'a deviz'o est'is, ke tio ne est'as ebl'a. Est'i tro si'n'gard'em'a, mi cel'as.

La hotel'o est'is mult'e'kost'a, kaj bon'gust'e dekoraci'it'a per fals'a'j arbolastoj en ĉiu koridor'o kaj ĉambr'o. Oni komplez'e konduk'is mi'n al la mi'a, kie la arbolasto funkci'is kiel lamp'o. La robot'a serv'ist'o lake'ec'e for'glit'is kun kvin'spes'a mon'er'o en si'a trink'mono'fend'et'o.

Mi met'is la sak'o'n en la dorm'o'ĉambr'o'n, de'met'is la mal'sek'a'n mantel'o'n, pren'is bier'o'n el la frid'uj'o, kaj… tiam ek'son'is frap'o ĉe la pord'o.

Tiom fru'e! Se tio est'is La Kurier'o, li est'is bon'a spur'ist'o, ĉar mi ne konsci'is pri iu sekv'ant'a mi'n. Sed kiu ali'a? Mi hezit'is, sed est'is nur unu manier'o ek'sci'i. Kun rid'et'o sur la vizaĝ'o, por la okaz'o, ke est'as La Kurier'o, mi mal'ferm'is la pord'o'n. La rid'et'o mal'aper'is tuj.

– Vi est'as arest'it'a, – dir'is la civil'vest'it'a detektiv'o, montr'ant'e si'a'n insign'o'n. Li'a akompan'ant'o cel'is al mi per grand'a pistol'o, cert'ig'ant'e, ke mi kompren'u. 

Ĉapitr'o 9

– Kio… kio… – mi dir'is, aŭ i'o'n tre simil'a'n. Mi'a rapid'a sprit'o ne mult'e impon'is la polic'ist'o'n.

– Sur'met'u vi'a'n mantel'o'n. Vi ven'as kun ni.

Preskaŭ sven'int'e mi ŝancel'iĝ'is tra la ĉambr'o kaj far'is, kio'n li ordon'is. Mi dev'us las'i la mantel'o'n ĉi tie. Mi sci'is tio'n, sed ne hav'is la vol'o'n rezist'i. Tra'serĉ'ant'e ĝi'n ili trov'os la mask'o'n kaj la ŝlos'il'o'n, kaj ĉio'n ceter'a'n, kio mal'kaŝ'os mi'n. Kaj kio okaz'os pri la mon'o? Ili ne menci'is la sak'o'n. Tuj kiam mi'a brak'o est'is en la manik'o, la polic'an'o met'is man'katen'o'n ĉirkaŭ mi'a'n man'o'n kaj klik'ferm'is la ali'a'n fin'o'n ĉirkaŭ si'a'n. Mi ir'os neni'e'n sen ili. Mal'mult'o'n mi pov'is far'i, aŭ eĉ neni'o'n, konsider'ant'e la paf'il'sving'ant'o'n tri paŝ'o'j'n mal'antaŭ ni. Ni ir'is tra la pord'o kaj laŭ la koridor'o, al la lift'o, kaj sub'e'n al la en'ir'hal'o. La polic'an'o est'is almenaŭ sufiĉ'e afabl'a por star'i proksim'e al mi, tiel ke la man'katen'o'j ne al'tir'is atent'o'n. Grand'a nigr'a minac'a ter'aŭt'o est'is park'it'a mez'e de la zon'o, kie oni ne rajt'as park'i. La ŝofor'o eĉ ne rigard'is al ni. Tamen li ek'vetur'is, tuj post kiam ni en'aŭt'iĝ'is kaj la pord'o ferm'iĝ'is. Mi ne sci'is kio'n dir'i – kaj ankaŭ mi'a'j kun'ul'o'j ne est'is parol'em'a'j. Silent'e ni vetur'is laŭ pluv'a'j strat'o'j, je mi'a surpriz'o preter la ĉef'a polic'ej'o, kaj halt'is antaŭ la Federaci'a Dom'o de Paradiz'et'o. La Planed'ul'o'j! Mi perd'is la kuraĝ'o'n. Mi prav'is supoz'ant'e, ke la lok'a polic'o ne kapabl'as solv'i la enigm'o'n kaj kapt'i mi'n. Sed mi ne pens'is pri la tut'planed'a'j instanc'o'j. Re'konsider'ant'e nun – kio ne est'is tre kontent'ig'a – mi ek'vid'is mi'a'n erar'o'n. Post mult'jar'a for'est'o La Kurier'o de'nov'e aper'as. Kial? Kaj kio'n signif'as la ŝak'aĵ'o'j? Don'u ili'n al la de'ĉifr'ist'o'j. Ha, iom da fanfaron'ad'o, kaj la dat'o de la ven'ont'a krim'o. Ten'u la afer'o'n ĉe la Planed'ul'o'j kaj for de la lok'a kaj mal'kapabl'a polic'o. Observ'u la mon'o'n per la plej modern'a'j elektron'ik'a'j metod'o'j. Sekv'u la krim'ul'o'n por kontrol'i, ĉu est'as kun'ag'ant'o'j. Post'e ek'ag'u. Mi'a deprim'o est'is tiom grand'a, ke mi apenaŭ sukces'is ir'i. Mi ŝancel'iĝ'is, kiam ni'a mal'grand'a procesi'o halt'is antaŭ pez'a pord'o kun la sur'skrib'o Federaci'a Fak'o De Esplor'o, kaj sub'e Direktor'o FLINO per mal'pli grand'a'j or'a'j liter'o'j. Mi'a'j arest'int'o'j frap'is ĝentil'e, kaj la serur'o zum'is kaj mal'ferm'iĝ'is. Ni en'ir'is.

– Jen li, sinjor'o.

– Bon'e. Lig'u li'n al la seĝ'o. Mi trans'pren'as ek'de nun.

La parol'int'o pez'e sid'is mal'antaŭ pez'a skrib'o'tabl'o. Grand'a vir'o kun glat'a nigr'a har'ar'o, li ŝajn'is eĉ pli grand'a pro la eg'a kvant'o da gras'o, kiu'n li port'is kun si. Li'a menton'o, aŭ menton'o'j, pend'is super la ŝvel'ant'a brust'o. La grand'o de li'a ventr'o mal'proksim'ig'is li'n de la skrib'o'tabl'o, sur kiu la fingr'o'j de li'a'j kruc'ig'it'a'j man'o'j rest'is kiel ar'o da plen'ŝtop'it'a'j kolbas'o'j. Li respond'is al mi'a nervoz'a rigard'o per rigard'o fiks'a kaj ŝtal'a. Mi ne protest'is, kiam oni gvid'is mi'n al la seĝ'o, kaj mi fal'is sur ĝi'n, sent'is, kiel oni lig'is la man'katen'o'j'n al ĝi, kaj aŭd'is for'iĝ'ant'a'j'n paŝ'o'j'n kaj la bat'ferm'o'n de la pord'o.

– Vi est'as en eg'e embaras'a situaci'o, – li komenc'is.

– Mi ne sci'as, kio'n vi cel'as, – mi dir'is, sed mi'a voĉ'o pep'is kaj trem'is tiom, ke mi ver'ŝajn'e ne impres'is tre sen'kulp'e.

– Vi sci'as tre bon'e, kio'n mi cel'as. Dum la pas'int'a nokt'o vi ŝtel'is mon'o'n donac'it'a'n de muzik'am'ant'o'j tut'surd'a'j. Sed tio est'as la mal'plej grav'a el vi'a'j stult'aĵ'o'j, jun'a vir'o. Pro vi'a aĝ'o mi sci'as, ke vi ankaŭ al'propr'ig'is la bon'a'n nom'o'n de iu ali'a. De La Kurier'o. Vi pretend'as est'i io, kio vi ne est'as. Jen, kapt'u.

Al'propr'ig'is bon'a'n nom'o'n? Pri kio li parol'is? Refleks'e mi kapt'is la ŝlos'il'o'j'n, kaj fiks'rigard'is ili'n. Post'e mi eĉ pli fiks'rigard'is li'n, dum mi trem'ant'e mal'ferm'is la man'katen'o'j'n. – Vi ne est'as… – mi gargar'is. – La arest'o, ĉi tiu ofic'ej'o, la polic'o… Vi est'as…

Trankvil'e li atend'is mi'a'j'n sekv'ont'a'j'n vort'o'j'n, kun plen'feliĉ'a rid'et'o.

– Vi est'as… La Kurier'o!

– Preciz'e. El vi'a apenaŭ ĉifr'it'a mesaĝ'o mi kompren'is, ke vi vol'as renkont'i mi'n. Kial?

Mi ek'star'is, kaj eg'a paf'il'o aper'is en li'a man'o, cel'ant'a inter mi'a'j'n okul'o'j'n. Mi re'fal'is sur la seĝ'o'n. La rid'et'o est'is mal'aper'int'a, sam'e kiel ĉia varm'o en li'a voĉ'o.

– Mi mal'ŝat'as est'i imit'at'a, kaj mi ne ŝat'as lud'aĉ'o'j'n. Mi mal'ĝoj'as. Nun vi hav'as tri minut'o'j'n por klar'ig'i la afer'o'n al mi, antaŭ ol mi mort'ig'os vi'n kaj ir'os al vi'a hotel'o por pren'i la mon'o'n, kiu'n vi ŝtel'is pas'int'nokt'e. Unu'e vi dir'os al mi la lok'o'n, kie trov'iĝ'as la ceter'o de la mon'o ŝtel'it'a je mi'a nom'o. Parol'u!

Mi parol'is – aŭ, pli preciz'e, prov'is ek'parol'i, sed sukces'is el'ig'i nur sen'help'a'n stertor'o'n. Tiu son'o hav'is raci'ig'a'n efik'o'n. Ebl'e li mort'ig'us mi'n, sed li ne redukt'us mi'n al sen'help'a ĵele'o antaŭ'e. Mi tus'is por pur'ig'i mi'a'n gorĝ'o'n, kaj ek'parol'is:

– Mi ne supoz'as, ke tiom urĝ'as al vi mort'ig'i mi'n, kaj mi ne kred'as je vi'a lim'ig'o al tri minut'o'j. Se vi ĉes'os turment'i mi'n, mi pen'os zorg'e klar'ig'i al vi mi'a'j'n motiv'o'j'n.

Ĉu bon'e? Parol'i tiel est'is antaŭ'kalkul'it'a risk'o – sed La Kurier'o est'is lud'ist'o, tio'n mi jam sci'is. Li'a mien'o ne ŝanĝ'iĝ'is, sed li kap'jes'et'is kvazaŭ agnosk'ant'e peon'mov'o'n – sci'ant'e, ke li ankoraŭ hav'is mi'a'n reĝ'o'n en ŝak'o.

– Dank'o'n. Mi neniam supoz'is, ke vi est'as kruel'a vir'o. Fakt'e, kiam mi ek'sci'is pri vi'a ekzist'o, mi pren'is vi'n kiel model'o'n por mi'a karier'o. Kio'n vi far'is, kio'n vi ating'is, tio est'as sen'kompar'a en la histori'o de tiu ĉi mond'o. Se mi ofend'is vi'n per mon'ŝtel'o je vi'a nom'o, mi pardon'pet'as. Mi tuj trans'don'os la tut'a'n mon'o'n al vi. Sed pri'pens'u: mi pov'is far'i neni'o'n ali'a'n. Mi ne pov'is trov'i vi'n, do mi dev'is aranĝ'i, ke vi trov'u mi'n. Kaj tiel okaz'is. Mi kalkul'is je vi'a sci'vol'em'o – se ne je vi'a indulg'o – ke vi ne mal'kaŝ'os mi'a'n ident'ec'o'n al la polic'o antaŭ ol renkont'i mi'n.

Pli'a kap'jes'o permes'is al mi pli'a'n peon'mov'o'n. La ne'ŝancel'iĝ'ant'a tub'o de li'a paf'il'o indik'is, ke mi ankoraŭ est'is en ŝak'o.

– Vi est'as la sol'a viv'ant'a hom'o, kiu kon'as mi'a'n ident'ec'o'n, – li dir'is. – Nun vi dir'os al mi, kial mi ne mort'ig'u vi'n. Kial vi vol'is renkont'i mi'n?

– Mi dir'is al vi: pro admir'o. Mi decid'is pri krim'viv'o kiel la sol'a karier'o taŭg'a por iu kun mi'a'j kapabl'o'j. Sed mi est'as mem'instru'it'a kaj vund'ebl'a. Mi vol'as far'iĝ'i vi'a lern'ant'o, stud'i ĉe vi'a'j pied'o'j. Mi dezir'as al'iĝ'i al la akademi'o pri super'a krim'o, en la sovaĝ'ec'o de la viv'o, kun vi ĉe unu fin'o de la trab'o kaj mi ĉe la ali'a. Por tiu privilegi'o mi pag'os kio'n ajn vi postul'os, kvankam mi bezon'os iom da temp'o por akir'i pli da mon'o, ĉar mi trans'don'os la profit'o'n de mi'a'j last'a'j du operaci'o'j al vi. Jen kio mi est'as. Mi vol'as far'iĝ'i kia vi est'as kaj pret'as mult'e labor'i por tio. La mol'iĝ'ant'a rigard'o kaj la fingr'o'j pens'em'e lev'it'a'j al la menton'o montr'is, ke moment'e mi est'is ekster ŝak'o. Sed mi ne jam gajn'is la lud'o'n, kaj mi ne dezir'is tio'n. Mi cel'is sen'decid'o'n.

– Kial mi kred'u i'o'n de tio? – li fin'e demand'is. – Kial vi pri'dub'u ĝi'n? Kia'n ali'a'n motiv'o'n mi pov'us hav'i?

– Ne vi'a'j motiv'o'j ĝen'as mi'n. Mi pri'pens'as la ebl'a'j'n motiv'o'j'n de iu ali'a, de iu kun polic'a respond'ec'o, kiu uz'as vi'n kiel peon'o'n por trov'i mi'n. La hom'o, kiu arest'os La Kurier'o'n, progres'os al la pint'o de si'a elekt'it'a profesi'o. Mi kap'jes'is konsent'e, dum mi fervor'e pens'is. Post'e mi rid'et'is kaj trankvil'iĝ'is.

– Tre ver'e – kaj tio dev'is est'i la unu'a afer'o, kiu'n vi pri'pens'is. Vi'a ofic'ej'o en ĉi tiu konstru'aĵ'o signif'as, ke aŭ vi est'as alt'rang'a polic'an'o, sufiĉ'e alt'rang'a por pov'i el'trov'i, ĉu ekzist'as tia plan'o. Aŭ – kaj tio pruv'us vi'a'n geni'o'n eĉ pli bon'e – vi hav'as ebl'o'j'n en'iĝ'i en la polic'o'n je ĉiu nivel'o, tromp'i ili'n kaj uz'i ili'n por arest'i mi'n. Mi gratul'as vi'n, sinjor'o! Mi sci'is, ke vi est'as krim'geni'ul'o, sed tio est'as preskaŭ mirakl'a!

Li kap'jes'is mal'rapid'e, akcept'ant'e la laŭd'o'n. Ĉu la buŝ'o de li'a paf'il'o iom'et'e mal'lev'iĝ'is? Ĉu sen'decid'o est'is jam vid'ebl'a? Mi rapid'e daŭr'ig'is.

– Mi'a nom'o est'as James Bolivar diGriz. Mi nask'iĝ'is antaŭ iom pli ol dek sep jar'o'j en preciz'e tiu ĉi urb'o en la nask'ej'o “Pa'nj'o Makr'i” por sen'labor'a'j erin'apr'o'paŝt'ist'o'j. La terminal'o antaŭ vi cert'e ebl'ig'as vi'n al'ir'i oficial'a'j'n dosier'o'j'n je ĉiu nivel'o. Rigard'u mi'a'n, kaj kontrol'u, ĉu mi dir'as la ver'o'n.

Mi apog'is mi'n al la dors'o de la seĝ'o, dum li tajp'is ordon'o'j'n per la klav'ar'o. Mi far'is neni'o'n por de'flank'ig'i li'n aŭ al'tir'i li'a'n atent'o'n, dum li leg'is. Mi ankoraŭ est'is nervoz'a, sed pen'is montr'i trankvil'a'n ekster'o'n. Kiam li fin'is, li apog'is si'n mal'antaŭ'e'n kaj trankvil'e rigard'is mi'n. Mi ne vid'is li'n mov'i la man'o'j'n, sed la paf'il'o mal'aper'is. Sen'decid'o! Tamen la pec'o'j rest'is sur la tabul'o, kaj nov'a lud'o komenc'iĝ'is.

– Mi kred'as vi'n, Jim, kaj dank'as vi'n pro la afabl'a'j vort'o'j. Sed mi labor'as sol'a kaj ne dezir'as lern'ant'o'j'n. Mi est'is pret'a mort'ig'i vi'n por gard'i la sekret'o'n de mi'a ident'ec'o. Nun mi ne plu opini'as, ke tio neces'as. Mi akcept'as vi'a'n promes'o'n, ke vi ne plu serĉ'os mi'n, aŭ uz'os mi'a'n ident'ec'o'n por pli'a'j krim'o'j.

– Mi tuj konsent'as pri vi'a'j pet'o'j. Mi far'iĝ'is La Kurier'o nur por atent'ig'i vi'n. Sed mi pet'as vi'n re'konsider'i mi'a'n al'iĝ'pet'o'n al vi'a akademi'o pri super'a krim'o!

– Tia organiz'o ne ekzist'as, – li dir'is, ek'star'ant'e. – Al'iĝ'o'j ne ebl'as.

– Do las'u mi'n re'vort'um'i mi'a'n pet'o'n, – mi dir'is rapid'e, sci'ant'e, ke mi ne hav'is mult'a'n temp'o'n. – Permes'u al mi esprim'i mi'n person'e, kaj ne ofend'iĝ'u pri tio. Mi est'as jun'a, mal'pli ol du'dek'jar'a, dum vi est'as sur ĉi tiu planed'o jam pli ol ok'dek jar'o'j'n. Mi labor'as en mi'a elekt'it'a profesi'o nur de kelk'a'j jar'o'j. Kaj en tiu mal'long'a temp'o mi trov'is mi'n tut'e sol'a. Kio'n mi far'as, tio'n mi far'as sol'a kaj nur por mi mem. Ne est'as kamarad'ec'o inter krim'ul'o'j, ĉar ĉiu'j krim'ul'o'j, kiu'j'n mi renkont'is, est'as mal'kapabl'a'j. Tial mi dev'as ag'i sol'a. Se mi est'as sol'ec'a, kiom sol'ec'a dev'as est'i vi?

Li star'is sen'mov'e, kun unu man'o sur la skrib'o'tabl'o, fiks'rigard'is la nud'a'n mur'o'n kvazaŭ tra fenestr'o, rigard'is i'o'n, kio'n mi ne pov'is vid'i. Post'e li suspir'is kaj re'fal'is sur la seĝ'o'n, kvazaŭ tiu son'o for'pren'us la fort'o'n, kiu ten'is li'n star'e.

– Vi prav'as, mi'a knab'o, vi tut'e prav'as. Mi ne vol'as diskut'i la afer'o'n, sed vi'a pik'o traf'as. Tamen ĉio rest'os, kiel ĝi est'as. Mi est'as tro mal'jun'a por ŝanĝ'i mi'a'n viv'o'n. Mi adiaŭ'as vi'n, kaj dank'as vi'n pro interes'a semajn'o. Ĝi est'is iom kiel antaŭ long'e.

– Bon'vol'u re'konsider'i!

– Mi ne pov'as.

– Don'u al mi vi'a'n adres'o'n; mi dev'as send'i al vi la mon'o'n.

– Re'ten'u ĝi'n; vi per'labor'is ĝi'n. Tamen est'ont'e per'labor'u ĝi'n je ali'a nom'o. Las'u La Kurier'o'n ĝu'i si'a'n emerit'ec'o'n. Mi al'don'os nur iom da konsil'o. Re'konsider'u vi'a'n karier'plan'o'n. Uz'u vi'a'j'n grand'a'j'n kapabl'o'j'n en manier'o soci'e pli akcept'ebl'a. Tiel vi evit'os la sol'ec'eg'o'n, kiu'n vi jam rimark'is.

– Neniam! – mi kri'is laŭt'e. – Neniam. Mi prefer'us velk'i en mal'liber'ej'o dum la rest'o de mi'a viv'o ol akcept'i rol'o'n en la soci'o, kiu'n mi tiom fervor'e mal'akcept'as. – Vi pov'as ŝanĝ'i vi'a'n opini'o'n.

– Tio ne est'as ebl'a, – mi dir'is al la mal'plen'a ĉambr'o. La pord'o est'is ferm'iĝ'int'a mal'antaŭ li.

Ĉapitr'o 10

Jen, do! Neni'o fal'ig'as oni'n de la alt'aĵ'o de ekzalt'iĝ'o kiel super'fort'ant'a deprim'o. Mi far'is preciz'e tio'n, kio'n mi intenc'is far'i. Mi'a kompleks'a plan'o funkci'is perfekt'e. Mi el'fos'is La Kurier'o'n el li'a sekret'a kaŝ'ej'o, kaj mi propon'is al li ofert'o'n, kiu'n li ne pov'us rifuz'i.

Sed li rifuz'is. Eĉ la plezur'o de la plen'um'o de sukces'a rab'o nun signif'is neni'o'n. La spes'o'j est'is nur cindr'o'j en mi'a man'o. Sid'ant'e en mi'a hotel'ĉambr'o, mi rigard'is est'ont'ec'e'n kaj pov'is antaŭ'vid'i nur vast'a'n vaku'o'n. Mi kalkul'is kaj re'kalkul'is la mon'o'n, ĝis la sum'o'j perd'is signif'o'n. Plan'ant'e, mi pri'pens'is ĉiu'j'n ebl'o'j'n krom unu: ke La Kurier'o rifuz'os mi'n. Agnosk'i tio'n est'is iom'et'e mal'facil'e.

Kiam mi re'al'ven'is en Predik'urb'o la sekv'ant'a'n tag'o'n, mi jam rul'is mi'n en mal'hel'a deprim'o kaj ĝis'fund'e ĝu'is la ban'o'n de mem'kompat'o. Tio'n mi kutim'e ne pov'as toler'i. Sam'e ĉi-foj'e. Mi rigard'is en la spegul'o al kav'okul'a kaj ve'aspekt'a vizaĝ'o kaj ŝov'is mi'a'n lang'o'n al ĝi.

– Mol'ul'o! – mi dir'is. – Dorlotknabo de pa'nj'o, plor'plend'ant'o, mem'indulg'a mal'fort'ul'o. – Kaj al'don'is ĉiu'j'n ajn ali'a'j'n insult'o'j'n, kiu'j'n mi pov'is re'memor'i. Pur'ig'int'e iom'et'e la aer'o'n, mi far'is sandviĉ'o'n kaj kruĉ'o'n da kaf'o – neniu'n alkohol'o'n, kiu ŝtop'us sinaps'o'j'n! – kaj sid'iĝ'is por maĉ'ad'i kaj trink'ad'i kaj pens'i pri la est'ont'ec'o. Kio'n mi far'u?

Neni'o'n. Almenaŭ neni'o'n util'a'n mi pov'is el'pens'i tiu'moment'e. Ĉiu'j mi'a'j plan'o'j neni'iĝ'is ĉe sen'luk'a mur'o, kaj mi pov'is vid'i voj'o'n nek ĉirkaŭ ĝi nek super ĝi. Mi sink'is mal'antaŭ'e'n kaj klak'ig'is mi'a'j'n fingr'o'j'n al la 3V. Reklam'a kanal'o aper'is, kaj antaŭ ol mi pov'is ŝalt'i al ali'a, la anonc'ist'o aper'is glor'e tri'dimensi'a kaj kolor'a. Mi ne for'ŝalt'is, ĉar la anonc'ist'o est'is in'o, vest'it'a per nur la plej et'et'a ban'kostum'o.

– Ven'u ĉi tie'n, kie la balzam'a'j vent'et'o'j blov'as, – ŝi kaĵol'is. – Ven'u vizit'i mi'n sur la arĝent'a sabl'o ĉe bel'eg'a Vatikan'a Plaĝ'o, kie la sun'o kaj ond'o'j re'freŝ'ig'os vi'a'n anim'o'n… – Mi mal'ŝalt'is la afer'o'n. Mi'a anim'o est'is en bel'a form'o, kaj la bel'a form'o de la anonc'ist'o nur don'is al mi pli da problem'o'j pri'pens'ind'a'j. Est'ont'ec'o unu'e, mal'sam'seks'a'j dezir'o'j post'e. Sed la reklam'o almenaŭ don'is al mi la komenc'o'n de ide'o.

Feri'i? Ripoz'i? Kial ne? Last'a'temp'e mi est'is labor'int'a pli fort'e ol iu ajn el tiu'j afer'ist'o'j, kies sort'o'n mi tiom ard'e vol'is evit'i. Krim'o est'is pag'int'a, kaj est'is pag'int'a sufiĉ'e bon'e. Do kial mi ne el'spez'u iom da pen'e per'labor'it'a ŝtel'aĵ'o? Mi ver'ŝajn'e ne pov'us eskap'i mi'a'j'n problem'o'j'n. Mi jam spert'is, ke korp'a trans'lok'iĝ'o solv'as neni'o'n. Mi'a'j ĝen'o'j ĉiam ir'is kun mi, ĉiam ĉe'est'ant'a'j kaj turment'ant'a'j kiel dent'o'dolor'o. Sed mi pov'is port'i ili'n kun mi i'e'n, kie mi ebl'e trov'us la liber'a'n temp'o'n kaj okaz'o'n por pri'labor'i ili'n.

Kie? Mi klav'um'is feri'a'n gvid'libr'o'n el la daten'ar'o kaj tra'foli'um'is ĝi'n. Neni'o al'log'as mi'n. Plaĝ'o? Nur se mi pov'us renkont'i la fraŭl'in'o'n de la reklam'o, kio ŝajn'is mal'ver'ŝajn'a. Luks'a'j hotel'o'j, alt'kost'a'j ŝip'vojaĝ'o'j, muze'a'j ekskurs'o'j – ĉio ŝajn'is sam'e ekscit'a kiel semajn'fin'o ĉe erin'apr'a bien'o. Ebl'e tio – mi bezon'is en'spir'i freŝ'a'n aer'o'n. Kiel kamp'ar'a infan'o, mi est'is vid'int'a sufiĉ'e da grand'a sub'ĉiel'o, kutim'e star'ant'e sur amas'o de erin'apr'a vi-sci'as-kio. El tia fon'o, mi est'is tut'kor'e ĝoj'int'a pri mi'a trans'lok'iĝ'o al la urb'o, kaj ek'de tiam mi neniam for'las'is ĝi'n.

Tio ebl'e est'is ĝust'e la solv'o. Ne re'e'n al la farm'bien'o, sed en la sovaĝ'ej'o'n. Ir'i for de hom'o'j kaj aĵ'o'j, babil'i kun Pa'nj'o Natur'o. Ju pli mi pens'is, des pli bon'e tio aspekt'is. Kaj mi sci'is, preciz'e kie'n mi vol'is ir'i: cel'o'n, kiu'n mi hav'is ek'de tiam, kiam mi est'is alt'a kiel la genu'o de erin'apr'id'o. La Katedral'a Mont'ar'o. Tiu'j neĝ'kovr'it'a'j pint'o'j, montr'ant'e ĉiel'e'n kiel grand'eg'a'j preĝ'ej'a'j tur'o'j; kiel ili plen'ig'is mi'a'j'n infan'aĝ'a'j'n rev'o'j'n! Nu, kial ne? Jam ven'is la temp'o por efektiv'ig'i kelk'a'j'n rev'o'j'n.

Butik'um'ad'o por dors'o'sak'o, dorm'o'sak'o, varm'ten'a tend'o, kuir'il'o'j, lamp'o'j – la tut'a ekip'aĵ'ar'o – est'is du'on'o de la amuz'o. Ekip'it'e, mi ne pov'is mal'ŝpar'i temp'o'n en la lini'o'trajn'o, sed anstataŭ'e ir'is aviad'il'e al Rafael. Mi el'ŝvel'ig'is la okul'o'j'n al la Mont'ar'o, kiam ni al'ter'iĝ'is, kaj nervoz'is atend'ant'e la pak'aĵ'o'n. Mi est'is stud'int'a map'o'j'n kaj sci'is, ke la Katedral'a Voj'et'o kruc'is la ŝose'o'n en la antaŭ'mont'o'j nord'e de la flug'haven'o. Est'us pli bon'e, se mi ir'us per la kun'lig'ant'a bus'o kun la ali'a'j, kaj ne el'star'us en taksi'o, sed mi tro hast'is.

– Sufiĉ'e danĝer'e, infaĉjo, pied'vojaĝ'i sol'e laŭ la voj'et'o. – La mal'jun'a ŝofor'o lip'klak'e ek'predik'is pere'profet'aĵ'o'n. – Voj'erar'i sufiĉ'e facil'e. Manĝ'it'a de terur'lup'o'j. Ter'ŝov'iĝ'o'j'n kaj lavang'o'j'n. Kaj…

– Kaj mi renkont'os amik'o'j'n. Du'dek'o'n. La Pied'vag'a'n Team'o'n de la JunNularo de Sub'a Aksel'o. Ni amuz'iĝ'os, – mi invent'is rapid'e.

– Ne vid'is JunNulojn tie ĉi last'a'temp'e, – li grumbl'is kaduk'e suspekt'em'e.

– Vi ja ne pov'is, – mi improviz'is, fleks'it'e sur la mal'antaŭ'a benk'o kaj rapid'e tra'foli'um'ant'e map'o'j'n. – Ĉar ili ir'is per trajn'o al Boskone, el'trajn'iĝ'is tie, ĉe la staci'dom'o proksim'e al la lok'o, kie la Voj'et'o kruc'as la fer'voj'o'n. Ili atend'os mi'n, trup'estr'o kaj ĉiu'j. Mi tim'us est'i sol'a en la mont'ar'o, sinjor'o.

Li grumbl'is plu, grumbl'is pli laŭt'e, kiam mi forges'is gratifik'i li'n, kaj sub'rid'is sub li'a'j griz'a'j vang'har'o'j for'vetur'ant'e, ĉar sekv'e mi infan'ec'e gratifik'is li'n tro, rezist'ant'e la fort'a'n dezir'o'n don'i al li fals'a'n kvin'spes'a'n mon'er'o'n. La son'o de la motor'o for'mort'is, kaj mi rigard'is la bon'e sign'it'a'n voj'et'o'n serpent'um'ant'a'n tra la val'o, kaj ek'sci'is, ke tio ĉi ja est'is tre bon'a ide'o.

Sen'util'e est'as raport'i entuziasm'e pri la ĝoj'o'j de la Grand'a Ekster'o. Kiel ski'ad'o'n, oni far'as ĝi'n kaj ĝu'as ĝi'n, sed ne parol'as pri ĝi. Ĉiu'j el la kutim'a'j afer'o'j okaz'is. Mi'a naz'o sun'brul'iĝ'is; formik'o'j invad'is mi'a'n lard'o'n. Nokt'e la stel'o'j est'is ne'kred'ebl'e klar'a'j kaj proksim'a'j, dum la pur'a aer'o far'is bon'a'j'n afer'o'j'n al mi'a'j pulm'o'j. Mi promen'is kaj grimp'is, mal'varm'iĝ'is en mont'a'j river'et'o'j, kaj sukces'is tut'e forges'i mi'a'j'n problem'o'j'n. Ili ŝajn'is mal'konven'a'j en tiu sub'ĉiel'a mond'o. Re'freŝ'ig'it'a, pur'ig'it'a, lac'a sed feliĉ'a, kaj konsider'ind'e pli mal'dik'a, mi el'ir'is el la mont'ar'o post dek tag'o'j kaj stumbl'is tra la pord'o de la hotel'o, kie mi est'is rezerv'int'a ĉambr'o'n. La varm'eg'a ban'o est'is ben'o, kaj des pli la mal'varm'eg'a bier'o. Mi ŝalt'is la 3V-on, ricev'ant'e la fin'o'n de la nov'aĵ'o'j, kolaps'is en la ban'uj'o'n kaj aŭskult'is du'on'orel'e, tro mal'pen'em'a por ŝanĝ'i la kanal'o'n.

– … raport'as pli'grand'iĝ'o'n de ŝink'a eksport'ad'o, super'ant'a'n la kvar-cent'on'a'n kresk'o'n, kiu est'is antaŭ'vid'it'a je la jar'komenc'o. La merkat'o por erin'apr'a'j pik'il'o'j tamen mal'kresk'as, kaj la reg'ist'ar'o'n al'front'as pik'il'a mont'o, kiu jam al'tir'as kritik'o'n.

– … pli proksim'e al ĉe ni, la komput'il'a krim'ul'o, kiu en'romp'is en federaci'a'j'n dosier'o'j'n, morgaŭ aper'os antaŭ tribunal'o. Federaci'a'j persekut'ist'o'j trakt'as tio'n kiel tre grav'a'n krim'o'n, kaj vol'as re'star'ig'i la mort'pun'o'n. Tamen…

– Li'a voĉ'o velk'is de mi'a atent'o, dum li'a tro ĝentil'a ekster'o mal'aper'is de la ekran'o, anstataŭ'it'e per la komput'il'a krim'ul'o mem, for'gvid'at'a de la polic'o.

Li est'is grand'a hom'o, kaj tre dik'a, kun dens'a blank'a har'ar'o. Mi sent'is ek'prem'o'n en mi'a brust'o tuj apud la lok'o, kie laŭ mi'a imag'o trov'iĝ'as mi'a kor'o. Mal'sam'a har'kolor'o, sed peruk'o'j ĝust'ig'us tio'n. Ne ebl'is mis're'kon'i li'n. Jen La Kurier'o! Mi el'ir'is la kuv'o'n kaj trans'ir'is la ĉambr'o'n kaj frap'is la bild'fiks'a'n buton'o'n. Mir'ind'e, mi ne elektro'mort'ig'is mi'n. Trem'ant'e pro mal'varm'o, sed apenaŭ konsci'a pri tio, mi ripet'ig'is la program'er'o'n kaj pli'grand'ig'is la detal'o'j'n de la bild'o, en kiu li dum moment'o rigard'is mal'antaŭ'e'n super si'a ŝultr'o. Est'is li, sen dub'o.

Kiam fin'e mi est'is for'viŝ'int'a la sap'ŝaŭm'o'n kaj vest'int'a mi'n, la mal'net'o de mi'a'j plan'o'j est'is klar'a. Mi dev'is re'ir'i al la urb'o, por el'trov'i tio'n, kio okaz'is al li, por decid'i tio'n, kio'n mi far'u por help'i li'n. Mi klav'um'is aviad'il'a'n inform'o'n; est'is poŝt'a flug'o tuj post nokt'o'mez'o. Mi rezerv'is lok'o'n, manĝ'is kaj ripoz'is, pag'is la faktur'o'n, kaj est'is la unu'a pasaĝer'o en la aviad'il'o.

Ĵus tag'iĝ'is, kiam mi en'ir'is mi'a'n ofic'ej'o'n en Predik'urb'o. Dum la komput'il'o pres'is ĉiu'j'n nov'aĵ'o'j'n pri la arest'o, mi infuz'is kruĉ'o'n da kaf'o. Trink'et'ant'e kaj leg'ant'e, mi'a'j esper'o'j fal'is kiel ŝton'o ĵet'it'a en la mar'o'n. Ja est'is la hom'o, kiu'n mi kon'is kiel La Kurier'o'n, tamen li nom'is si'n Bil Vathis. Kaj li est'is arest'it'a el'ir'ant'e el la Federaci'a Dom'o, kie li est'is instal'int'a komput'il'a'n deriv'line'o'n, kiu'n li uz'is por al'ir'i sekret'a'j'n dosier'o'j'n. Ĉio okaz'is je la tag'o, tuj post kiam mi for'ir'is por mi'a eskap'ism'a feri'o.

Mi subit'e ek'sci'is la signif'o'n. Kulp'o'sent'o atak'is mi'n, ĉar pro mi li mal'liber'iĝ'is. Se mi ne est'us komenc'int'a mi'a'n frenez'a'n plan'o'n, li ne interes'iĝ'us pri la federaci'a'j dosier'o'j. Li far'is tio'n nur por el'trov'i, ĉu la ŝtel'o'j est'is part'o de polic'a plan'o.

– Mi kaŭz'is li'a'n mal'liber'o'n; mi do liber'ig'os li'n! – mi kri'is, salt'e ek'star'ant'e kaj dis'verŝ'ant'e kaf'o'n sur la plank'o'n. Dum mi for'viŝ'is ĝi'n, mi iom'et'e kviet'iĝ'is. Jes, mi ŝat'us sav'i li'n de mal'liber'ej'o. Sed ĉu mi pov'os? Kial ne? Mi jam hav'is iom da spert'o pri fuĝ'o el arest'ej'o. Dev'us est'i pli facil'e en'ir'i de ekster'e, ol el'ir'i de en'e. Kaj post plu'a pens'ad'o mi kompren'is, ke ebl'e mi ne dev'os ir'i al la mal'liber'ej'o. Mi las'u la polic'o'n el'pren'i li'n por mi. Oni dev'os trans'lok'ig'i li'n al la kort'um'o, do transport'i li'n en divers'a'j vetur'il'o'j. Mi baldaŭ el'trov'is, ke ne est'os tiom facil'e. Li est'is la unu'a grav'a krim'ul'o kapt'it'a dum jar'o'j, kaj ĉiu'j far'is grand'a'n bru'o'n pri tio. Anstataŭ est'i send'it'a al urb'a aŭ ŝtat'a mal'liber'ej'o, La Kurier'o est'is ten'at'a en ĉel'o en la Federaci'a Dom'o mem. Ne ebl'is ir'i i'e'n ajn proksim'e'n al ĝi. Kaj la sekur'ec'rimed'o'j, kiam oni transport'is li'n al la kort'um'o, est'is ne'kred'ebl'a'j. Arm'it'a'j kamion'o'j, gard'ist'o'j, motor'cikl'o'j, polic'a'j ŝveb'aŭt'o'j, kaj helikopter'o'j. Mi tut'e simpl'e ne pov'us al'ir'i li'n tiel. Tio signif'is, ke mi dum'temp'e est'is perpleks'a. Sufiĉ'e interes'e, ankaŭ la polic'o est'is perpleks'a, sed pro mal'sam'a'j kial'o'j.

Oni mal'kovr'is, post sen'fin'a serĉ'ad'o, ke la ver'a Bil Vathis jam for'ir'is de la planed'o antaŭ du'dek jar'o'j. Ĉiu'j registr'o'j pri tiu fakt'o mal'aper'is el la komput'il'a'j dosier'o'j, kaj nur leter'o skrib'it'a de la ver'a Vathis al parenc'o demonstr'is la mal'aper'o'n de la original'o. Nu, se la mal'liber'ul'o ne est'is Vathis, kiu li est'is? Kiam oni demand'is al la kapt'it'o, laŭ la raport'o el'las'it'a al la gazet'ar'o, – li respond'is al la demand'o nur per silent'o kaj for'a rid'et'o. – La mal'liber'ul'o nun nom'iĝ'is sinjor'o K. Neni'u sci'is, kiu li est'is, kaj li elekt'is ne parol'i pri tio. Por la proces'o oni elekt'is dat'o'n post nur ok tag'o'j. Tio'n ebl'ig'is la fakt'o, ke s-ro K rifuz'is aŭ konfes'i aŭ ne'i kulp'o'n, rifuz'is si'n defend'i, kaj rifuz'is la serv'o'n de ŝtat'e nom'um'it'a advokat'o. La persekut'ist'o'j, avid'a'j je kondamn'o, dir'is, ke ili'a prepar'ad'o komplet'iĝ'is, kaj pet'is fru'a'n proces'o'n. La juĝ'ist'o, sam'e avid'a je renom'o, akcept'is ili'a'n pet'o'n, kaj la tag'o est'is fiks'it'a en la sekv'ont'a semajn'o.

Mi pov'is far'i neni'o'n! Kun la dors'o kontraŭ mur'o, mi agnosk'is mal'venk'o'n – provizor'e. Mi intenc'is atend'i ĝis la fin'o de la proces'o. Tiam La Kurier'o est'os nur unu inter ali'a'j mal'liber'ul'o'j, kaj fin'fin'e oni dev'os pren'i li'n el la Federaci'a Dom'o. Kiam li est'os sekur'e en mal'liber'ej'o, mi okaz'ig'os li'a'n eskap'o'n, long'e antaŭ la al'ven'o de la ven'ont'a kosm'o'ŝip'o, kiu for'pren'os li'n por cerb'o'lav'o kaj pens'o'pur'ig'o. Ili uz'us ĉiu'n mirakl'o'n de la modern'a scienc'o por ŝanĝ'i li'n al honest'a civit'an'o, kaj kon'ant'e li'n mi est'is cert'a, ke li prefer'us mort'o'n al tio.

Mi nepr'e inter'ven'u.

Sed tio'n ili ne facil'ig'is al mi. Mi ne pov'is trov'i manier'o'n ĉe'est'i en la tribunal'o dum la komenc'o de la proces'o. Do mi, sam'e kiel ver'ŝajn'e ĉiu'j ali'a'j loĝ'ant'o'j de la planed'o, rigard'is la proces'o'n per televid'il'o, kiam ĝi komenc'iĝ'is.

Kaj fin'iĝ'is, suspekt'ind'e rapid'e. La tut'a'n unu'a'n maten'o'n okup'is deklam'aĵ'o'j de la bon'e dokument'it'a rakont'o pri tio, kio'n la akuz'it'o est'is far'int'a. Tio est'is sufiĉ'e kondamn'a. Komput'il'a fi'far'o, memor'ej'a fraŭd'o, procez'il'a profan'o, terminal'a tromp'o, gut'ig'o de lut'aĵ'o sur sekret'a'j'n dokument'o'j'n; la list'o est'is terur'a. Atest'ant'o post atest'ant'o leg'is si'a'j'n asert'o'j'n; ĉiu'j est'is tuj akcept'it'a'j kaj en'met'it'a'j en la atest'ar'o'n. Ĉiam La Kurier'o nek rigard'is nek aŭskult'is. Li fiks'rigard'is mal'proksim'e'n, kvazaŭ li rigard'us eg'e pli grav'a'j'n afer'o'j'n ol la simpl'a'n funkci'ad'o'n de la kort'um'o. Kiam la atest'ar'o est'is don'it'a, la juĝ'ist'o frap'is per si'a male'o kaj ordon'is tag'manĝ'a'n paŭz'o'n.

Kiam la tribunal'o re'kun'vok'iĝ'is, post paŭz'o sufiĉ'e long'a por dek'sep'plad'a festen'o kaj post'a'j danc'ist'in'o'j, la juĝ'ist'o est'is gaj'humor'a. Apart'e post kiam la persekut'ist'o'j don'is kondamn'a'n resum'o'n. Li kap'jes'ad'is konsent'e dum la plej'part'o de la temp'o kaj dank'is al la lake'ec'a'j advokat'aĉ'o'j por la lert'eg'a labor'o, kiu'n ili est'is far'int'a'j. Post'e li mien'is plej pontifik'e, kaj pomp'e parol'is por la registr'o:

– La dosier'o est'as fin'it'a kaj ferm'it'a. Tiu ĉi proces'o est'is tiom klar'a, ke ĝi est'as tra'vid'ebl'a. La ŝtat'o far'is akuz'o'j'n tiom kondamn'a'j'n, ke neni'a defend'o iel ajn pov'us respond'i. Ke neni'a defend'o est'is prov'at'a, tio est'as eĉ pli grand'a atest'o de la ver'o. La ver'o est'as, ke la akuz'it'o far'is, intenc'e, malic'e, kaj antaŭ'pens'e, ĉiu'j'n el la krim'o'j, pri kiu'j li est'is akuz'it'a. Ne ebl'as dub'i pri tio. Tamen, mi mem'konsil'iĝ'os dum la ceter'o de la tag'o kaj la plej'part'o de la nokt'o. Li ricev'os la ŝanc'o'n de just'ec'o, kiu'n li rifuz'is. Mi ne nom'os li'n kulp'a ĝis morgaŭ vesper'e, kiam la tribunal'o re'kun'ven'os. Tiam mi juĝ'os. Just'ec'o est'os far'at'a kaj est'os vid'ebl'e far'at'a.

Kia just'ec'o, mi murmur'is tra la dent'o'j, kaj mi vol'is mal'ŝalt'i la il'o'n. Sed la juĝ'ist'o ankoraŭ ne fin'is.

– Oni inform'is mi'n, ke la Galaksi'a'n Lig'o'n tre interes'as tiu ĉi kaz'o. Kosm'o'ŝip'o jam est'as send'it'a kaj al'ven'os ĉi tie post du tag'o'j. La mal'liber'ul'o tiam est'os for'pren'it'a de ni'a gard'o, kaj, pardon'u kaj kompren'u mi'a'n patos'o'n, ni est'os feliĉ'a'j sen li. – Mi'a makzel'o fal'is, kaj mi fiks'rigard'is idiot'e la ekran'o'n. Est'is fin'it'e. Nur du tag'o'j. Kio'n mi pov'us far'i dum du tag'o'j? Ĉu tio ĉi est'os la fin'o de La Kurier'o, kaj de mi'a apenaŭ komenc'it'a karier'o krim'a?

Ĉapitr'o 11

Mi ne pov'is rezign'i. Mi dev'is almenaŭ prov'i, eĉ se mi mal'sukces'us kaj mem kapt'iĝ'us. Mi kulp'is, ke li ven'is en ĉi tiu'n situaci'o'n; mi ŝuld'is al li almenaŭ prov'o'n je sav'o. Sed kio'n mi pov'is far'i? Mi ne pov'is proksim'iĝ'i al li en la Federaci'a Dom'o, al'ir'i li'n dum transport'ad'o, aŭ eĉ vid'i li'n en la kort'um'o.

Kort'um'o. Kort'um'o? Kort'um'o. Kort'um'o! Kort'um'o… Kial mi konstant'e pens'is pri la tribunal'o? Kio pri la kort'um'o tikl'is mi'a'n interes'o'n, grat'is ĉe mi'a medulla oblong'at'a per ide'o, kiu vol'is en'ven'i?

Kompren'ebl'e! “Hur'a!” mi entuziasm'is kaj ĉirkaŭ'kur'is en et'a'j cirkl'o'j sving'ant'e mi'a'j'n brak'o'j'n kaj laŭt'e glugl'ant'e mi'a'n plej bon'a'n imit'o'n (ĉe fest'o'j oni ŝat'eg'is ĝi'n) de seks'ard'ant'a erin'apr'o.

– Kio pri la kort'um'o? – mi demand'is mi'n, kaj mi pret'is kun la tuj'a respond'o: – Mi rakont'os al vi pri la kort'um'o. Ĝi est'as mal'nov'a konstru'aĵ'o, Protekt'it'a Antikv'aĵ'o. Ĝi ver'ŝajn'e hav'as mal'nov'a'j'n arkiv'o'j'n en la kel'o, kaj sen'dub'e ĝi hav'as vespert'o'j'n en la sub'tegment'o. Dum'tag'e oni ĝi'n gard'as kiel la mon'far'ej'o'n; sed nokt'e ĝi est'as dezert'a!

Mi impet'is al mi'a ekip'aĵ'o'ŝrank'o kaj komenc'is ĵet'ad'i divers'a'j'n neces'aĵ'o'j'n al la plank'o. Il'ar'o'n, dirk'o'j'n, lum'o'j'n, drat'o'j'n, sub'aŭskult'il'o'j'n: la tut'a'n ekip'aĵ'o'n bezon'at'a'n por la task'o.

Aŭt'o nun, aŭ prefer'e kamion'et'o, est'us eg'e konven'a, ĉar esper'ebl'e mi bezon'os transport'il'o'n por du. Mi zorg'is pri tio unu'e. Mi kon'is plur'a'j'n ej'o'j'n, kiu'j'n mi est'is not'int'a por okaz'o'j de bezon'o – kaj mi nun bezon'is. Kvankam est'is ankoraŭ tag'hel'e, la kamion'o'j kaj kamion'et'o'j de Pan-E-A Pan'ej'o est'is de'nov'e en si'a park'o, kie oni pret'ig'is ili'n por ili'a'j antaŭ'aŭror'a'j task'o'j de la sekv'ont'a tag'o. Kelk'a'j'n kamion'et'o'j'n oni konduk'is al la garaĝ'o por pri'serv'ad'o, kaj unu el ili ir'is hazard'e iom pli for'e'n. Sur la strat'o'n kaj direkt'e al la urb'o'lim'o. Mi est'is sur kamp'ar'a strat'o, kiam krepusk'is, kaj en Perl'a Pord'eg'o mal'long'e post nokt'iĝ'o, kaj mi en'las'is mi'n tra mal'antaŭ'a pord'o en la tribunal'a'n dom'o'n mal'long'e post tio.

La dom'gard'a'j alarm'o'j est'is antikv'aĵ'o'j, kun la cel'o protekt'i kontraŭ infan'o'j aŭ mens'kripl'ul'o'j, ĉar en la konstru'aĵ'o est'is evident'e neni'o ŝtel'ind'a. Tio'n ili pens'is! Proviz'it'e per bild'o'j, kiu'j'n mi mem far'is de la tribunal'a ĉambr'o dum la proces'o, mi ir'is rekt'e tie'n. Tribunal'a ĉambr'o ses. Mi star'is en la pord'o kaj ĉirkaŭ'rigard'is en la mal'lum'a'n ĉambr'eg'o'n. Ekster'e la lum'o'j de la strat'o ĵet'is oranĝ'kolor'a'n bril'et'o'n tra la alt'a'j fenestr'o'j. Mi en'marŝ'is silent'e, sid'iĝ'is en la juĝ'ist'a seĝ'o, kaj rigard'is en la atest'ant'ej'o'n. Fin'e mi trov'is la seĝ'o'n, en kiu La Kurier'o est'is sid'int'a dum si'a fulm'a proces'o, kaj en kiu li sid'os morgaŭ. Jen kie li sid'os, kaj jen kie li star'os, kiam li star'iĝ'os por aŭd'i si'a'n kondamn'o'n. Tiu'j man'eg'o'j ten'os la bar'il'o'n tie. Preciz'e tie.

Mi rigard'is sub'e'n al la lign'a plank'o kaj rid'et'is serioz'e. Mi genu'is kaj frap'et'is ĉe ĝi. Mi el'pren'is bor'il'o'n, dum la divers'a'j er'o'j de mi'a plan'o komenc'is kun'ord'iĝ'i.

Ho, tio est'is pen'plen'a nokt'o! Mi dev'is for'mov'i skatol'o'j'n de la kel'o sub la tribunal'a ĉambr'o, seg'i kaj martel'i kaj ŝvit'i, kaj eĉ for'ŝtel'iĝ'i de la tribunal'a dom'o dum sufiĉ'e da temp'o por trov'i sport'ekip'ej'o'n kaj en'romp'i ĝi'n. Kaj, plej esenc'e, mi dev'is el'labor'i eskap'o'voj'o'n. La eskap'o mem ne dev'os est'i tro hast'a, sed ĝi dev'os est'i sekur'a. Se mi hav'us temp'o'n, iom da tunel'ad'o est'us konven'a. Sed mi ne hav'is temp'o'n. Tial el'trov'em'o dev'is anstataŭ'i brak'a'n labor'o'n. Dum mi medit'is en komfort'a pozici'o, mi trov'is mi'n ek'dorm'ont'a. Neniam! Re'foj'e mi for'ir'is de la konstru'aĵ'o, trov'is tut'nokt'a'n kaf'ej'o'n kun stab'o de mal'afabl'a'j robot'o'j kaj el'trink'is du grand'a'j'n kaf'o'j'n kun al'don'a kafein'o. Tio efik'is, produkt'ant'e krom tuj'a piroz'o ankaŭ ide'o'j'n. Mi for'stumbl'is kaj en'romp'is vest'aĵ'vend'ej'o'n. Kiam mi re'ating'is la tribunal'a'n dom'o'n, mi ver'e ŝancel'iĝ'is pro lac'iĝ'o. Per fuŝ'palp'ant'a'j fingr'o'j mi re'sigel'is ĉiu'j'n pord'o'j'n kaj for'ig'is ĉiu'j'n spur'o'j'n de mi'a tra'ir'o. La unu'a maten'lum'o ek'griz'ig'is la fenestr'o'j'n, antaŭ ol mi fin'is. Mi palp'is per lac'ig'it'a'j fingr'o'j, dum mi ferm'is la kel'o'n de'intern'e, ŝancel'iĝ'is trans la ĉambr'o'n, sid'iĝ'is sur la tol'aĵ'o, program'is mi'a'n alarm'horloĝ'o'n – kaj kuŝ'iĝ'is por tuj'a ek'dorm'o.

Est'is ink'e mal'lum'e, kiam la moskit'a plor'plend'o de la alarm'il'o irit'is mi'n el la dorm'o. Mi sufer'is moment'o'n de panik'o, ĝis mi memor'is, ke la kel'o est'as sen'fenestr'a. Dev'is est'i jam plen'a tag'lum'o ekster'e. Mi vid'u. Mi ŝalt'is labor'lum'et'o'n, far'is kelk'a'j'n ĝust'ig'et'o'j'n, kaj ŝalt'is la televid'a'n ekran'o'n. Perfekt'e! Kolor'a bild'o de la tribunal'a ĉambr'o super mi plen'ig'is la ekran'o'n, send'at'e de la spion'il'o, kiu'n mi kaŝ'met'is dum la antaŭ'a nokt'o. Iu'j mal'jun'eg'a'j dung'it'o'j sen'polv'ig'is la mebl'o'j'n kaj bala'is la plank'o'n. La sesi'o komenc'iĝ'os post unu hor'o. Mi las'is la televid'il'o'n funkci'i, dum mi far'is last'a'n kontrol'o'n pri mi'a'j labor'o'j de la antaŭ'a nokt'o. Ĉio funkci'is; ĉio en ord'o – do mi dev'is nur atend'i.

Kaj tio'n mi far'is, sorb'ant'e la mal'varm'a'n kaf'o'n kaj dolor'e maĉ'ant'e mal'freŝ'a'n sandviĉ'o'n el la proviz'o'j de la antaŭ'a tag'o. La streĉ'it'ec'o fin'iĝ'is, kiam oni ĵet'e mal'ferm'is la pord'o'j'n de la tribunal'a ĉambr'o, kaj la bon'ŝanc'a'j spekt'ant'o'j kaj la ĵurnal'ist'o'j en'flu'is. Mi pov'is vid'i ili'a'n bild'o'n klar'e sur la ekran'o, aŭskult'i la tren'ad'o'n de ili'a'j paŝ'o'j super mi'a kap'o. La son'o de ili'a'j voĉ'o'j murmur'is el la parol'il'o, mut'iĝ'ant'e nur kiam oni ili'n silent'ig'is por la al'ven'o de la juĝ'ist'o. Ĉiu'j okul'o'j rigard'is li'n, ĉiu'j orel'o'j aŭskult'is atent'e, kiam li tus'et'is kaj ek'parol'is.

Unu'e li ted'is ĉiu'j'n en narkot'a'n stat'o'n detal'e ripet'ant'e la atest'o'j'n de la antaŭ'a tag'o, tiam al'don'ant'e si'a'n evident'a'n konsent'o'n al ĉiu resum'o kaj observ'o. Mi las'is la voĉ'o'n plu'zum'ad'i, dum mi rigard'is La Kurier'o'n, detal'ig'ant'e la bild'o'n al li'a vizaĝ'o.

Li for'don'is neni'o'n. Li'a'j trajt'o'j est'is rigid'a'j; li aspekt'is preskaŭ enu'e. Sed en li'a'j okul'o'j est'is bril'et'o, kiu est'is preskaŭ mal'am'o, sed pli ĝust'e mal'estim'o. Gigant'o sub'tir'it'a de formik'o'j. La fiks'o de li'a makzel'o indik'is, ke ili ebl'e en'karcer'ig'is li'a'n korp'o'n, sed li'a anim'o ankoraŭ liber'is. Sed ne dum'long'e, se la juĝ'ist'a vol'o plen'um'iĝ'os.

Io en la voĉ'o de la juĝ'ist'o nun kapt'is mi'a'n atent'o'n. Li est'is fin'e fin'int'a la antaŭ'parol'o'n. Li tus'et'is kaj montr'is al La Kurier'o.

– La akuz'it'o star'iĝ'u por la kondamn'ad'o.

Ĉiu'j okul'o'j rigard'is al la kapt'it'o. Li sid'is flegm'e, sen'mov'e. Aŭd'iĝ'is kresk'ant'a'j susur'o kaj murmur'o. La juĝ'ist'o komenc'is ruĝ'iĝ'i, kaj li frap'is per si'a martel'o.

– Mi est'u obe'at'a en ĉi tiu kort'um'o, – li tondr'is. – La akuz'it'o star'iĝ'os aŭ est'os dev'ig'it'a star'i. Ĉu est'as kompren'it'e?

Nun mi ŝvit'is. Se mi nur pov'us est'i pet'int'a li'n ne kaŭz'i i'a'j'n mal'facil'aĵ'o'j'n. Kio'n mi nun far'u, se li'n ten'us star'ant'a grand'a'j polic'an'aĉ'o'j? Du el ili jam ek'ir'is antaŭ'e'n je la signal'o de la juĝ'ist'o. Ĝust'e tiam La Kurier'o mal'rapid'e lev'is si'a'j'n okul'o'j'n. La rigard'o de velk'ig'a mal'estim'o, kiu'n li direkt'is al la juĝ'ist'o, mal'instig'us iu'n mal'pli dens'a'n ol li'a moŝt'o; ĝi est'is rigard'o de furioz'a for'puŝ'o, kiu ebl'e detru'us mal'alt'a'j'n est'ul'o'j'n.

Sed li star'is jam! La polic'an'o'j halt'is, kiam la grand'a'j man'o'j etend'iĝ'is kaj kapt'is la solid'a'n bar'il'o'n. Ĝi knar'is, dum li tir'is ĉe ĝi kaj supr'e'n'his'is si'a'n gigant'a'n form'o'n, por star'i rekt'e. Li'a kap'o est'is alt'a, kiam li el'las'is la bar'il'o'n, kaj li'a'j man'o'j fal'is al li'a'j flank'o'j…

Nun! Mi puŝ'eg'is sur la buton'o'n. La eksplod'o'j ne est'is laŭt'a'j – sed ili'a efik'o est'is impon'a. Ili dis'tranĉ'is la du bolt'o'j'n, kiu'j ten'is la rand'o'n de la klap'pord'o. Sub la grand'a pez'o de La Kurier'o, la klap'pord'o larĝ'e ek'gap'is, kaj li plonĝ'is mal'supr'e'n kiel bomb'o. Mi impet'is supr'e'n laŭ la eskal'o, dum li fal'is preter mi, sed mi hav'is la temp'o'n por last'a ek'rigard'o al la kort'um'o sur'ekran'e.

Est'is silent'o, dum li mal'aper'is el la vid'o. La risort'o'j ĵet'ferm'is la klap'pord'o'n al ĝi'a ĝust'a pozici'o, kaj mi puŝ'is la pez'a'j'n ŝtal'a'j'n rigl'il'o'j'n en ili'a'j'n lok'o'j'n sub ĝi. Ĉi tio okaz'is tiom rapid'e, ke la horizontal'a form'o de La Kurier'o ankoraŭ salt'et'ad'is sur la trampolin'o, kiam mi turn'iĝ'is por rigard'i. Mi rapid'is mal'supr'e'n laŭ la eskal'o al li'a flank'o, dum li fin'fin'e ĉes'is mov'iĝ'i, supr'e'n'rigard'ant'e al mi per flegm'a'j okul'o'j, dum li parol'is.

– Ha, Jim, mi'a knab'o. Kiom agrabl'e vi'n re'vid'i. – Li pren'is mi'a'n man'o'n propon'at'a'n, kaj mi help'is li'n sur la plank'o'n. Super ni est'is bru'eg'o, kri'ad'o kaj kriĉ'ad'o aŭd'ebl'a'j tra la plank'o. Mi permes'is al mi unu glor'a'n rigard'o'n al la ekran'o, al la ŝvel'okul'a juĝ'ist'o, la ĉirkaŭ'kur'ant'a'j polic'ist'o'j.

– Tre impon'e, Jim, tre, – dir'is La Kurier'o, sam'e admir'ant'e la scen'o'n sur la ekran'o.

– Nun! – mi ordon'is. – Rigard'u ĝi'n, dum vi for'met'as vi'a'j'n ekster'a'j'n vest'aĵ'o'j'n. Mal'mult'eg'e da temp'o; klar'ig'o'j sekv'os.

Li hezit'is eĉ ne mili'sekund'o'n, sed for'ĵet'is de si vest'aĵ'o'j'n, jam dum la vort'o'j el'ir'is mi'a'n buŝ'o'n. La grand'a rond'a form'o vid'iĝ'is, vest'at'a per gust'o'plen'a'j purpur'a'j sub'vest'aĵ'o'j, kaj li lev'is si'a'j'n man'o'j'n super si'a kap'o je mi'a kri'at'a ordon'o. Star'ant'e sur la eskal'o mi tir'is la grand'eg'a'n rob'o'n mal'supr'e'n sur li'n.

– Jen la mantel'o, – mi dir'is. – Sur'met'u nun tio'n. Rob'o tuŝ'as la plank'o'n, do ne mal'vest'u ŝu'o'j'n. Nun grand'a ĉapel'o, jen; spegul'o kaj lip'ruĵ'o, dum mi mal'rigl'as la pord'o'n.

Li far'is, kio'n mi dir'is, sen murmur'et'o da protest'o. La Kurier'o est'is mal'aper'int'a, kaj dam'o de ver'e hero'a proporci'o nun vid'iĝ'is. Super li'a kap'o est'is martel'ad'o, kiu'n li plen'e ignor'is.

– Ek! – mi vok'is, kaj li trot'et'is tra la ĉambr'o en plej in'a manier'o. Mi ten'is la pord'o'n ferm'it'a, ĝis li ating'is mi'n, kaj mi uz'is tiu'j'n mal'mult'a'j'n sekund'o'j'n por klar'ig'i: – Ili dev'as jam est'i ĉe la kel'a ŝtup'ar'o, sed ĝi est'as blok'it'a. Ni ir'as en la ali'a direkt'o. – Mi sur'met'is la polic'ist'a'n kask'o'n konform'e al la uniform'o, kiu'n mi port'is. – Vi est'as kapt'it'o sub mi'a gard'o. Ni for'ir'as – nun!

Mi pren'is li'n ĉe la brak'o, kaj turn'iĝ'is mal'dekstr'e'n laŭ polv'o'plen'a koridor'o. Mal'antaŭ ni est'is mult'e da bat'ad'o kaj kri'ad'o el la blok'it'a ŝtup'ar'o. Mi plu'hast'is, al la hejt'il'a ĉambr'o, kaj tra tio al la ar'o de et'a'j ŝtup'o'j, kiu'j konduk'is supr'e'n al la pez'a el'ir'pord'o, kun la ĉarnir'o'j nun ŝmir'it'a'j kaj la serur'o bon'e ole'it'a. Ĝi mal'ferm'iĝ'is je ek'tuŝ'o, kaj ni el'paŝ'is en la strat'et'o'n.

Je unu brak'o'long'o de la dors'o de polic'an'o, kiu gard'o'star'is tie. Li est'is la sol'a.

Daŭr'is nur moment'o'n ekzamen'i la scen'o'n. La mal'larĝ'a strat'et'o est'is mal'ferm'it'a ĉe la for'a fin'o. Mal'antaŭ ni est'is sen'el'ir'ej'o. Hom'o'j, kaj sekur'ec'o, est'is en la strat'o trans la polic'a gard'ist'o. Tiam La Kurier'o supr'e'n'grimp'is apud mi'n, kaj io grinc'is sub li'a pied'o. La polic'an'o turn'is si'a'n kap'o'n por rigard'i.

Mi vid'is li'a'j'n okul'o'j'n larĝ'iĝ'i – kun bon'a motiv'o, ĉar la dam'o ĉe mi'a flank'o est'is impon'a vid'aĵ'o. Mi profit'is li'a'n distr'it'a'n atent'o'n por salt'i antaŭ'e'n kaj etend'i la man'o'j'n por daŭr'ig'i eĉ pli la turn'ad'o'n de li'a kap'o sam'direkt'e. Li kapt'is mi'n per fort'a'j man'o'j, kiu'j rapid'e sen'fort'iĝ'is, ĉar la Tong'a Kol'tord'o kaŭz'as tuj'a'n sen'konsci'iĝ'o'n, kiam la turn'o ating'as 46 grad'o'j'n de rekt'e antaŭ'e. Mi kuŝ'ig'is li'n delikat'e, kaj post'e halt'ig'is la antaŭ'paŝ'eg'o'n de La Kurier'o per mi'a lev'it'a man'plat'o.

– Ne tie'n.

La pord'o en la konstru'aĵ'o trans la strat'et'o hav'is la vort'o'n Liver'en'ir'ej'o kaj est'is ŝlos'it'a. Ĝi mal'ferm'iĝ'is per mi'a pret'a ŝlos'il'o. Dum mi gest'is mi'a'n korpulent'a'n akompan'ant'o'n en'e'n, mi for'met'is mi'a'n ĉap'o'n kaj ĵet'is ĝi'n apud la polic'an'o'n. Mi ferm'is la pord'o'n de'intern'e kaj sam'temp'e fal'ig'is mi'a'n uniform'jak'o'n. La kravat'o sekv'is ĝi'n, dum ni promen'is en la ĉio'vend'ej'o'n, ĝis mi port'is nur kulot'o'n kaj ĉemiz'o'n. Mi en'poŝ'ig'is mi'a'j'n lip'har'o'j'n, kaj ni miks'iĝ'is en la ali'a'j'n butik'um'ant'o'j'n. Ni de temp'o al temp'o rigard'is iu'n el'montr'aĵ'o'n, preter'ir'ant'e, sed ni cert'e ne prokrast'is. Est'is kelk'a'j mir'ig'it'a'j rigard'o'j al mi'a kun'ul'o, sed ĉi tiu est'is tre dec'a vend'ej'o, do neni'u est'is sufiĉ'e mal'ĝentil'a por fiks'rigard'i. Mi ir'is unu'e tra la el'ir'ej'o, ten'ant'e la pord'o'n, kaj ir'is antaŭ'e je kelk'a'j paŝ'o'j, kiam ni miks'iĝ'is en la preter'pas'ant'a'n hom'svarm'o'n. Mal'antaŭ ni, laŭ'grad'e mal'fort'iĝ'ant'a'j, est'is kri'o'j kaj kri'eg'o'j kaj la son'o de alarm'o'j kaj siren'o'j. Mi permes'is al mi et'a'n rid'et'o'n. Kiam mi rigard'is mal'antaŭ'e'n, mi vid'is, ke ankaŭ mi'a kun'ul'in'o permes'is al si rid'et'i. Ŝi eĉ aŭdac'is far'i ankaŭ okul'sign'o'n al mi. Mi rapid'e re'turn'iĝ'is – mi ne pov'is instig'i al tia kondut'o – kaj de'flank'iĝ'is ĉe angul'o en flank'o'strat'o'n, kie la pan'kamion'et'o atend'is.

– Star'u ĉi tie kaj rigard'u en vi'a'n spegul'et'o'n, – mi dir'is, dum mi mal'ŝlos'is la mal'antaŭ'a'n pord'o'n. Mi iom okup'is mi'n intern'e, kaj apenaŭ hav'is la temp'o'n por flank'e'n'ir'i, kiam grand'eg'a form'o preter'ĵet'iĝ'is.

– Neni'u rigard'as… – li ek'spir'is.

– Perfekt'e.

Mi el'grimp'is, ferm'is la pord'o'n, ir'is al la ŝofor'a flank'o, en'grimp'is kaj start'ig'is la motor'o'n. La kamion'et'o muĝ'et'is antaŭ'e'n, mal'rapid'e far'ant'e voj'o'n tra la pied'ir'ant'o'j ĉe la angul'o, kaj atend'is paŭz'o'n en la trafik'o.

Mi konsider'is la ide'o'n vetur'i re'e'n kaj preter la tribunal'a dom'o, sed tio est'us danĝer'a fanfaron'ad'o. Pli bon'e est'as simpl'e for'ŝtel'iĝ'i.

Kiam la strat'o est'is mal'plen'a, mi stir'is al la kontraŭ'a direkt'o kaj vetur'is zorg'e al la urb'o'lim'o. Mi kon'is ĉiu'j'n mal'antaŭ'a'j'n strat'et'o'j'n, do ni est'os for, antaŭ ol oni pov'os bar'i ili'n.

Ni ne est'is ekster danĝer'o – ankoraŭ ne – sed mi tamen sent'is fier'a'n mem'kontent'o'n. Kaj kial ne? Mi sukces'is! Mi est'is aranĝ'int'a la eskap'o'n de la jar'cent'o por sav'i la krim'ul'o'n de la jar'cent'o. Nun neni'o pov'os halt'ig'i ni'n! 

Ĉapitr'o 12

Mi vetur'is mal'rapid'e sed konstant'e dum la ceter'o de la maten'o kaj ĝis la post'tag'mez'o. Evit'ant'e ĉiu'j'n ĉef'voj'o'j'n, rest'ant'e sur la du'a'rang'a'j strat'o'j. Kvankam mi'a voj'o, pro neces'o, dev'is ŝanĝ'ad'i direkt'o'n, mi tamen konstant'e mov'iĝ'is sud'e'n. Klopod'ant'e met'i maksimum'o'n da ver'a'j sent'o'j kaj emoci'o en “pi R je la du'a potenc'o”. Ĉu bon'e kon'at'a? Dev'as est'i, ĉar ĝi est'as ver'ŝajn'e la sol'a geometri'a teorem'o, kiu'n mi memor'as. La are'o de cirkl'o est'as la kvadrat'ig'it'a radi'o obl'e pi. Tial ĉiu turn'iĝ'o de la rad'o'j de la kamion'et'o al'don'is ĉiam pli'grand'iĝ'ant'a'n are'o'n tra'serĉ'end'a'n por trov'i la fuĝ'ant'a'n kapt'it'o'n.

Kvar hor'o'j tia'j sufiĉ'u por met'i ni'n sufiĉ'e antaŭ'e'n de la polic'o. Pri'atent'ind'e est'is ankaŭ, ke La Kurier'o est'is en'ŝlos'it'a en la mal'antaŭ'o de la kamion'et'o dum la tut'a temp'o, kaj ke li sci'is neni'o'n pri mi'a'j plan'o'j por la est'ont'ec'o. Klar'ig'o'j neces'is – kaj manĝ'aĵ'o. Mi jam ek'mal'sat'is kaj, laŭ si'a tajl'o'mezur'o, ankaŭ li sen'dub'e sent'is si'n sam'e. Pro tio mi vetur'is al la plej proksim'a antaŭ'urb'a butik'hal'o, observ'is la rapid'restoraci'o'j'n preter'pas'ant'e ili'n, kaj park'is ĉe la fin'o de la park'ej'o.

Mi vetur'is mal'antaŭ'e'n proksim'e'n al nud'a mur'o. La Kurier'o palpebr'um'is afabl'e, kiam mi mal'ferm'is la mal'antaŭ'a'n pord'o'n al lum'o kaj freŝ'a aer'o.

– Tag'manĝ'o! – mi dir'is. – Ĉu vi dezir'as… – Mi ek'silent'is, ĉar li lev'is si'a'n man'o'n en silent'ig'a gest'o.

– Jim, permes'u al mi dir'i i'o'n unu'e. Dank'o'n. El la fund'o de mi'a kor'o, mi dank'as vi'n pro tio, kio'n vi ĵus far'is. Mi ŝuld'as mi'a'n viv'o'n al vi, neni'o'n mal'pli. Dank'o'n.

Mi star'is, rigard'ant'e sub'e'n – mi ĵur'as, ke mi ruĝ'iĝ'is kiel knab'in'o! – kaj turn'ant'e mi'a'n pied'pint'o'n re'e kaj re'e sur la ter'o. Mi tus'is kaj re'trov'is mi'a'n voĉ'o'n.

– Mi far'is tio'n, kio est'is far'end'a. Sed – ĉu ni parol'u pri tio post'e? – Li konsci'is pri mi'a embaras'o kaj kap'jes'is, reĝ'ec'a figur'o malgraŭ la absurd'a vest'aĵ'o, kiu'n li ankoraŭ sur'hav'is. Mi montr'is al la skatol'o, sur kiu li sid'is. – Tie est'as vest'o'j. Dum vi ŝanĝ'as vi'a'j'n vest'o'j'n, mi ir'os por aĉet'i manĝ'aĵ'o'j'n. Ĉu vi akcept'us manĝ'aĉ'o'n el Ĉe MakPorko?

– Akcept'us? Post la abomen'a ŝlim'o en la mal'liber'ej'o, iu el ili'a'j Rost'it'a'j Erin'apr'a'j Sandviĉ'o'j est'us kvazaŭ paradiz'o. Kun grand'a porci'o de suker'frit'it'a'j ŝinkignamoj, mi pet'as.

– Ven'as tuj!

Kun sent'o de mal'pez'iĝ'o mi ferm'is la pord'o'n de la kamion'et'o kaj ek'trot'is al la invit'a'j platen'a'j ark'o'j. La entuziasm'o de La Kurier'o por rapid'manĝ'aĉ'o est'is plej kuraĝ'ig'a en manier'o, kiu'n li ankoraŭ ne pov'is suspekt'i.

Laŭt'a maĉ'ad'o kaj susur'ad'o sonor'is el la tabl'o'j ĉirkaŭ mi, dum mi ir'is al la serv'o'giĉet'o. Mi rapid'e mend'is de la plast'a'kap'a robot'vend'ist'o, puŝ'is bilet'o'j'n en la funel'o'n, kaj ek'kapt'is la sak'o'n de manĝ'aĵ'o'j kaj trink'aĵ'o'j, kiam ĝi el'glit'is tra la pord'et'o.

Ni sid'is sur la skatol'o'j en la mal'antaŭ'o de la kamion'et'o kaj manĝ'is kaj trink'is entuziasm'e. Mi las'is la mal'antaŭ'a'n pord'o'n iom'et'e mal'ferm'it'a, kio don'is al ni sufiĉ'e da lum'o.

Dum mi'a for'est'o La Kurier'o est'is for'met'int'a si'a'n rob'o'n kaj nun sur'hav'is pli vir'ec'a'n vest'o'n – de la plej grand'a mezur'o, kiu'n mi sukces'is trov'i. Li lup'e en'glut'is du'on'o'n de si'a sandviĉ'o, manĝ'et'is kelk'a'j'n ŝinkignamojn por firm'ig'i ĝi'n, kaj rid'et'is al mi.

– Vi'a eskap'o'plan'o est'is pur'a geni'aĵ'o, mi'a knab'o. Mi rimark'is la ŝanĝ'o'n sur la plank'o, tuj kiam mi ek'sid'is en la seĝ'o'n en la juĝ'ej'o, kaj long'e pri'pens'is ĝi'a'n signif'o'n. Mi esper'is, ke ĝi est'as tio, kio'n mi opini'is, ke ĝi pov'as est'i, kaj mi pov'as dir'i sincer'e, ke, kiam la plank'o mal'ferm'iĝ'is sub mi'a'j pied'o'j, tio plezur'ig'is mi'n pli ol io ajn, iam ajn. Vid'i la vizaĝ'o'n de tiu mal'estim'ind'a juĝ'ist'o mal'aper'i, est'as memor'o, kiu'n mi ĉiam alt'e taks'os.

Rid'et'ant'e larĝ'e, li fin'is la rest'o'n de la sandviĉ'o kaj delikat'e viŝ'is si'a'j'n lip'o'j'n antaŭ ol re'ek'parol'i:

– Mi ne dezir'as pli konstern'i vi'n per plu'a laŭd'eg'o, do mi ebl'e demand'u, kia'j'n plan'o'j'n vi far'is por protekt'i mi'n kontraŭ la man'o'j de la leĝ'o? Ĉar, kon'ant'e vi'n, kiel mi nun kon'as vi'n, mi ne dub'as, ke vi antaŭ'plan'is detal'eg'e.

Laŭd'o far'e de La Kurier'o est'is ver'a laŭd'o, kaj mi varm'ig'is mi'n en ĝi'a varm'o dum kelk'a'j moment'o'j, dum mi el'tir'is pec'et'o'n de pork'a kartilag'o el inter mi'a'j dent'o'j.

– Tio'n mi ja far'is; dank'o'n. La pan'kamion'o est'as ni'a transport'il'o ne'vid'ebl'a, ĉar ĝi kaj ĝi'a'j koleg'o'j tra'vetur'as ĉiu'tag'e la voj'eg'o'j'n kaj voj'et'o'j'n de la land'o. – Ial, mi pli kaj pli son'is kiel La Kurier'o, kiam mi parol'is. – Ni plu'vetur'os en ĝi, ĝis nokt'iĝ'o, mal'rapid'e al'proksim'iĝ'ant'e ni'a'n cel'o'n dum'temp'e.

– Kaj pas'ant'a'j polic'a'j patrol'o'j kompren'ebl'e ne ĝen'os ni'n, ĉar la ident'ig'a'j numer'o'j sur ĉi tiu vetur'il'o ne est'as tiu'j, kiu'j trov'iĝ'is sur ĝi, kiam ĝi al'ven'is en ni'a'j'n man'o'j'n.

– Ĝust'e. La ŝtel'o jam est'as raport'it'a al la lok'a polic'o. Tamen la serĉ'ad'o ne dis'vast'iĝ'os, ĉar la vetur'il'o est'os re'trovit'a en la maten'o ne mal'proksim'e de ĝi'a predik'urb'a remiz'o. La nov'a'j numer'o'j, solv'ebl'a'j en farb'o'solv'il'o, est'os for; la distanc'mezur'il'o est'os re'turn'it'a por montr'i nur mal'long'a'n plezur'vetur'ad'o'n de la ŝtel'int'o'j. Se kamion'et'o kiel ĉi tiu est'us vid'it'a kaj rimark'it'a en la for'a urb'o Paradiz'et'o, neni'o pov'us rilat'ig'i tiu'n kamion'et'o'n al ĉi tiu. Tiu spur'o est'os mal'varm'a, kiel ĉiu'j ali'a'j.

– Bon'eg'e. Mi neniel pov'us far'i pli bon'e. Ĉar plu'a vetur'ad'o est'os danĝer'a – la polic'o baldaŭ hav'os ret'o'n super la tut'a land'o – mi supoz'as, ke Predik'urb'o est'as ni'a cel'o?

– Jes ja. Mi'a ofic'ej'o est'as tie. Kaj vi'a sekur'ej'o. Kiam mi pri'demand'is vi'a'j'n manĝ'o'gust'o'j'n, tio est'is en mi'a mens'o. Vi loĝ'os en aŭtomat'a Ĉe MakPorko ĝis la ard'o de la ĉas'ad'o ek'velk'os.

Li'a'j brov'o'j alt'iĝ'is al li'a frunt'o, kaj mi vid'is li'n ek'rigard'i iom tim'em'e la for'ĵet'it'a'j'n pak'paper'o'j'n, sed li ĝentil'e ne laŭt'ig'is si'a'j'n dub'o'j'n. Mi rapid'is trankvil'ig'i li'n.

– Mi mem far'is tio'n, do ne mal'trankvil'iĝ'u. Iom mal'komfort'as…

– Tamen neniel, kiel en la Federaci'a Mal'liber'ej'o! Mi pardon'pet'as pro mi'a ne'dec'a pens'o. Mi ne ofend'iĝ'is.

– Nek mi. La afer'o okaz'is iu'n vesper'o'n, kiam la polic'o est'is iom tro proksim'a al mi por mi'a bon'fart'o. Mi dirk'is la serur'o'n de la ripar'ist'a pord'o de la lok'a Ĉe MakPorko, la sam'a, kiu'n vi baldaŭ vizit'os, kaj mi'a'j post'ĉas'ant'o'j perd'is mi'a'n spur'o'n. Dum mi atend'is sekur'a'n temp'o'n, mi tra'rigard'is la lok'o'n. Mir'ind'e! Grand'rapid'e ĉirkaŭ mi funkci'ad'is la solv'o de la sol'a problem'o, kiu turment'as ĉiu'j'n rapid'restoraci'a'j'n ĉen'o'j'n: la kost'o de la mal'lert'a'j kaj – eĉ mal'bon'eg'e – pag'at'a'j dung'it'o'j. Hom'o'j est'as kaj inteligent'a'j kaj avid'a'j. Ili em'as far'iĝ'i lert'a'j, kaj post'e postul'i pli da mon'o por si'a labor'o. La solv'o est'as for'ig'i la hom'o'j'n en'tut'e.

– Admir'ind'a solv'o. Se vi jam sat'manĝ'is de vi'a'j kresp'o'bul'o'j, mi volont'e manĝ'et'os unu aŭ du, dum mi aŭskult'as vi'a'n fascin'a'n raport'aĵ'o'n.

Mi trans'don'is la gras'a'n sak'o'n al li kaj daŭr'ig'is.

– Ĉio est'as mekanik'a. Tuj kiam la aĉet'ant'o el'dir'as si'a'n mend'o'n, la petit'a manĝ'aĵ'o el'puŝ'iĝ'as el la frost'ig'it'a'j proviz'o'j en alt'tensi'a'n radar'forn'o'n, kie ĝi fulm'e varm'iĝ'as al vapor'e frand'a temperatur'o. Tiu'j forn'o'j est'as tiom fort'a'j, ke ili kapabl'as eksplod'ig'i tut'a'n frost'ig'it'a'n erin'apr'o'n al vapor'o kaj gras'er'o'j en dek du mikro'sekund'o'j.

– Mir'ind'e!

– Trink'aĵ'o'j el'ir'as je la sam'a rapid'ec'o. Tuj kiam la aĉet'ant'o fin'parol'as, la tut'a mend'o jam atend'as. Mal'antaŭ ŝtal'pord'o, kompren'ebl'e, ĝis oni pag'as. La maŝin'ar'o est'as tut'e aŭtomat'a kaj fid'ind'a, kaj mal'oft'e tuŝ'at'a de hom'a'j man'o'j. Ĝi est'as kontrol'at'a ĉiu'semajn'e, kaj ankaŭ la frost'ig'it'a proviz'ar'o est'as re'plen'ig'it'a ĉiu'semajn'e. Tamen ne la sam'a'n tag'o'n, tiel ke la vetur'il'o'j ne ĝen'u unu la ali'a'n.

– Kristal'klar'e! – li laŭt'is. – Oni en'hejm'iĝ'as, por tiel dir'i, en la maŝin'ĉambr'o. Kiam la frost'ig'it'a proviz'ar'o re'plen'iĝ'as, tio okaz'as de'ekster'e, kaj la viv'o'ĉambr'o ne est'as vizit'at'a. Je la tag'o, kiam la maŝin'ar'o inspekt'iĝ'as, la en'loĝ'ant'o komfort'e rest'as en la frost'uj'o, ĝis la teknik'ist'o'j for'ir'as. Mi supoz'as, ke trov'iĝ'as kun'lig'a pord'o, facil'e trov'ebl'a. Aĥ, jes, la frost'uj'o – tio klar'ig'as la grand'a'n varm'a'n vest'aĵ'o'n, kiu'n mi trov'is en mi'a kostum'uj'o. Tamen, se okaz'us pane'o de la maŝin'ar'o…?

– La alarm'o sonor'as en la centr'a ripar'ej'o, kaj ripar'ist'o est'as send'at'a. Mi aranĝ'is, ke ĝi sonor'u ankaŭ en la ĉambr'o por don'i sufiĉ'e da temp'o por trans'lok'iĝ'i. Mi en'kalkul'is ankaŭ ne'atend'it'a'j'n vizit'o'j'n de la teknik'a stab'o. Alarm'o sonor'as, se ŝlos'il'o en'ir'as la ekster'a'n serur'o'n, kiu tuj pane'as dum preciz'e ses'dek sekund'o'j. Ĉu demand'o'j?

Li rid'is, kaj etend'is la brak'o'n kaj frap'et'is mi'a'n ŝultr'o'n.

– Kia'j est'u demand'o'j? Vi pri'pens'is ĉio'n. Ĉu mi tamen rajt'as demand'i pri leg'aĵ'o'j, kaj – kiel mi dir'u delikat'e? – la sanitar'a'j instal'aĵ'o'j?

– Port'ebl'a'j vid'il'o kaj bibliotek'o kun vi'a'j lit'aĵ'o'j. Ĉiu'j neces'aĵ'o'j jam instal'it'a'j por la vizit'ant'a'j teknik'ist'o'j.

– Mi ne pov'us pet'i pli.

– Sed… mi pov'us. – Mi mal'lev'is la rigard'o'n – kaj re'lev'is ĝi'n kaj fort'ig'is mi'n por ek'parol'i. – Vi iam dir'is, ke vi ne serĉ'as akolit'o'n. Ĉu mi kuraĝ'u demand'i, ĉu vi ankoraŭ opini'as tiel? Aŭ ĉu vi akcept'us pas'ig'i la hor'o'j'n per kelk'a'j lecion'o'j pri la krim'art'o? Nur por pas'ig'i la temp'o'n, ni dir'u.

Nun ven'is li'a vic'o mal'lev'i la okul'o'j'n. Li suspir'is, kaj parol'is.

– Mi hav'is bon'a'j'n kial'o'j'n por mal'akcept'i vi'a'n pet'o'n. Bon'a'j je si'a temp'o, aŭ mi opini'is ili'n tia'j. Mi ŝanĝ'is mi'a'n opini'o'n. Por dank'i vi'n pro mi'a sav'ad'o mi akcept'us vi'n en mi'a'n lern'ej'o'n pri Alternativ'a'j Viv'manier'o'j por almenaŭ dek jar'o'j. Sed mi opini'as, ke ne plaĉ'us nur'a dank'em'o. Ĝi ne taŭg'us, krom se mi tut'e mis'leg'is vi'a'n karakter'o'n. Mi ne kred'as, ke vi sav'is mi'n nur por gajn'i mi'a'n dank'o'n. Tial mi dir'as al vi, tut'e ver'e, ke mi antaŭ'ĝoj'as trans'don'i al vi la kelk'a'j'n kon'o'j'n, kiu'j'n mi akir'is tra la jar'o'j. Kaj mi antaŭ'ĝoj'as ankaŭ pri ni'a daŭr'a amik'ec'o.

Mi emoci'iĝ'is. Ni ek'star'is sam'temp'e kaj inter'prem'is la man'o'j'n, rid'ant'e. Li'a prem'o est'is kiel ŝtal'o, sed tut'e ne grav'is. Est'is mi, kiu for'turn'iĝ'is unu'e, kaj rigard'is mi'a'n horloĝ'o'n.

– Ni jam rest'ad'is ĉi tie tro long'e, kaj ni ne atent'ig'u pri ni. Mi nun vetur'u plu – kaj la ven'ont'a halt'o est'os la fin'a, ĉar ni jam est'os al'ven'int'a'j. Bon'vol'u el'ir'i rapid'e, en'ir'i la ripar'ist'a'n pord'o'n tuj, kaj ferm'i ĝi'n post vi. Mi re'ven'os, tuj post kiam mi pri'zorg'os la kamion'et'o'n; do la unu'a person'o, kiu mal'ferm'os la pord'o'n, est'os mi.

– Je vi'a'j ordon'o'j, Jim. Nur dir'u – kaj mi obe'os.

Est'is ted'a vetur'ad'o, sed neces'a. Tamen ted'at'a mi ne est'is, ĉar mi est'is plen'a je plan'o'j kaj pens'o'j pri la est'ont'ec'o. Mi vetur'is tra strat'o post strat'o, halt'ant'e nur unu'foj'e por ŝanĝ'i la akumulator'o'j'n ĉe aŭtomat'a serv'o'staci'o. Kaj de'nov'e antaŭ'e'n, kondamn'it'e vetur'i etern'e laŭ la strat'et'o'j de Paradiz'et'o, rigard'ant'e la sun'o'n ramp'i mal'supr'e'n al la horizont'o. Fin'fin'e mi vetur'is en la liver'voj'o'n de la predik'urb'a butik'hal'o, nun sen'trafik'a ĝis la maten'o.

Neni'u vid'ebl'a. La Kurier'o preter'pas'is mi'n kun vent'o'blov'o, kaj la pord'o ferm'iĝ'is. La afer'o ir'is ankoraŭ bon'e, kaj mi hast'em'e dezir'is fin'i, sed mi bon'e sci'is, ke mi ne tro rapid'u nun. Neni'u vid'is mi'n, kiam mi port'is la skatol'o'j'n kaj la il'ar'o'n en la dom'o'n kaj las'is ili'n en mi'a ofic'ej'o. Est'is risk'o, sed mi dev'is far'i tiel. La probabl'ec'o, ke oni rimark'us kaj memor'us la kamion'et'o'n, est'is et'a. Antaŭ ol mi for'vetur'is, mi ŝpruc'ig'is sur la intern'o'n de la kamion'et'o la solv'il'o'n “Senspurigil”, kiu detru'as fingr'o'prem'aĵ'o'j'n, kaj kiu'n dev'us kutim'e uz'i ĉiu'j krim'ul'o'j, eĉ pan'kamion'o'ŝtel'ist'o'j.

Jen ĉio. Mi ne pov'is far'i pli. Mi park'is la kamion'et'o'n ĉe la fin'o de trankvil'a antaŭ'urb'a strat'o, kaj pied'e re'ir'is al la urb'o. Est'is varm'a nokt'o, kaj mi ĝu'is la promen'ad'o'n. Kiam mi preter'ir'is la lag'et'o'n en Predik'urb'a Park'o, mi aŭd'is akv'o'bird'o'n ek'vok'i dorm'em'e. Mi sid'iĝ'is sur la benk'o'n kaj al'rigard'is la surfac'o'n de la lag'et'o. Kaj pri'pens'ad'is la est'ont'ec'o'n kaj mi'a'n sort'o'n.

Ĉu mi ver'e sukces'is liber'iĝ'i de mi'a antaŭ'a viv'o? Ĉu mi sukces'os en la krim'viv'o, al kiu mi tiel sopir'is? La Kurier'o promes'is help'i mi'n – kaj li est'is la sol'a hom'o sur la planed'o, kiu pov'us.

Mi fajf'is paŝ'ant'e al la butik'hal'o. Esperant'e bril'a'n kaj ekscit'a'n est'ont'ec'o'n. Tiel en'miks'it'e inter mi'a'j pens'o'j, ke mi preter'atent'is la mal'oft'a'j'n ter'aŭt'o'j'n, kiu'j pas'is, apenaŭ konsci'e, ke unu halt'is mal'antaŭ mi.

– He vi, knab'o, minut'o'n!

Sen'pri'pens'e mi turn'iĝ'is, tiom mal'atent'e, ke mi ne rimark'is, ĝis est'is tro mal'fru'e, ke mi star'is sub strat'o'lamp'o. La polic'ist'o sid'is en la aŭt'o, rigard'ant'e mi'n. Mi neniam sci'os, kial li halt'is, pri kio li dezir'is al'parol'i mi'n, ĉar tiu pens'o tuj for'flug'is el li'a mens'o. Tie mi pov'is vid'i re'kon'o'n, en li'a'j grand'iĝ'ant'a'j okul'o'j.

Pro mi'a zorg'o pri La Kurier'o, mi tut'e forges'is, ke mi ankoraŭ est'is serĉ'at'a krim'ul'o kaj fuĝ'int'o, kies fotografi'o'n kaj pri'skrib'o'n ĉiu polic'an'o hav'is. Kaj ĉi tie mi promen'ad'is tra la strat'o'j sen ia mask'aĵ'o aŭ prov'o pri sekur'ec'o. Ĉi tiu'j pens'o'j pas'is tra mi'a kap'o kaj el mi'a orel'o en la moment'o, kiam li ek're'kon'is mi'n. Mi eĉ ne hav'is temp'o'n por mens'e pied'bat'i mi'n en la fundament'o'n de mi'a pantalon'o.

– Vi est'as Jim diGriz!

Li aspekt'is sam'e surpriz'it'e kiel mi. Tamen ne tiom surpriz'it'e, ke tio mal'rapid'ig'us li'a'j'n refleks'o'j'n. La mi'a'j est'is ankoraŭ kluĉ'iĝ'ant'a'j, dum li'a'j jam fin'funkci'is. Li cert'e kutim'is ekzerc'ad'i tiu'n pistol'el'tir'ad'o'n ĉiu'tag'e antaŭ la spegul'o, ĉar li est'is rapid'a. Tro rapid'a.

Dum mi ek'turn'is mi'n por for'kur'i, la faŭk'o de li'a 0,75-sen're'frap'a aper'is tra la mal'ferm'it'a fenestr'o.

– Kapt'it'a! – li dir'is. Kun larĝ'a, kruel'a, fi'a, leĝ'obe'ig'a rid'et'aĉ'o. 

Ĉapitr'o 13

– Ne mi – iu ali'a – mal'ĝust'a person'o, – mi kri'et'is sen'spir'e, sed tamen lev'is mi'a'j'n man'o'j'n. – Ĉu vi paf'us al sen'defend'a infan'o pro nur'a suspekt'o?

La paf'il'o ne ŝancel'iĝ'is, sed mi ja, mov'iĝ'et'ant'e flank'e'n al la antaŭ'o de la aŭt'o.

– Halt'u kaj re'ir'u tie'n, – li kri'is, sed mi plu'mov'iĝ'et'is nervoz'e. Mi dub'is, ĉu li mal'varm'sang'e mort'paf'us mi'n; mi almenaŭ esper'is tio'n. Laŭ mi'a sci'o tio est'as kontraŭ'leĝ'a. Mi vol'is, ke li persekut'u mi'n, ĉar por tio li dev'us for'pren'i la paf'il'o'n el la fenestr'o. Li neniel pov'us direkt'i ĝi'n al mi kaj sam'temp'e mal'ferm'i la pord'o'n.

La paf'il'o mal'aper'is – kaj sam'e mi! Tuj kiam li mal'lev'is ĝi'n, mi turn'iĝ'is kaj for'kur'is, kiel ebl'e plej rapid'e. Li kri'is post mi – kaj paf'is!

La paf'il'o bru'eg'is kiel kanon'o, kaj la paf'aĵ'o sibl'is preter mi'a orel'o kaj traf'is arb'o'n. Mi turn'iĝ'is kaj halt'is. Tiu polic'an'o est'is frenez'a!

– Tiel est'as pli bon'e, – li vok'is, apog'ant'e la paf'il'o'n sur la aŭt'o'pord'o'n kaj cel'ant'e al mi per ambaŭ man'o'j. – Mi mis'traf'is intenc'e, sed nur unu'foj'e. La sekv'a paf'o traf'os. Mi ating'is or'medal'o'n pro cel'paf'ad'o per tiu ĉi il'o. Ne ig'u mi'n montr'i al vi, kiom bon'a mi est'as kun ĝi.

– Vi est'as frenez'a, ĉu vi sci'as tio'n? – mi dir'is, plen'e konsci'a pri la trem'o en mi'a voĉ'o. – Vi simpl'e ne pov'as paf'i al hom'o'j pro suspekt'o.

– Mi pov'as, – li dir'is, kaj al'proksim'iĝ'is, firm'e cel'ant'e la paf'il'o'n al mi. – Ne tem'as pri suspekt'o, sed pri ident'ig'o. Mi sci'as, kiu vi est'as. Serĉ'at'a krim'ul'o. Ĉu vi sci'as, kio'n mi dir'os? Mi dir'os, ke tiu krim'ul'o ek'pren'is mi'a'n paf'il'o'n, kaj ĝi paf'is, kaj li mort'paf'iĝ'is. Kiel tio impres'as? Ĉu vi vol'as ek'pren'i mi'a'n paf'il'o'n?

Li ver'e est'is frenez'ul'o, kaj polic'ist'a frenez'ul'o, eĉ. Mi kompren'is, ke li'a ver'a dezir'o est'is, ke mi fuĝ'u, por ke li pov'u paf'i al mi. Mi neniam sci'os, kiel li tra'pas'is ĉiu'j'n test'o'j'n, kiu'j for'ten'u tia'j'n ul'o'j'n el la polic'o. Sed li sukces'is. Li hav'is permes'o'n port'i paf'il'o'n, kaj serĉ'is pretekst'o'n por uz'i ĝi'n. Tiu'n pretekst'o'n mi ne don'u al li. Mi mal'rapid'e etend'is mi'a'j'n man'artik'o'j'n al li.

– Mi ne rezist'as, vid'u. Vi erar'as, sed mi kun'ir'os sen kontraŭ'star'i. Al'met'u la man'katen'o'j'n kaj arest'u mi'n.

Li aspekt'is apart'e mal'feliĉ'a pro tio kaj rigard'is mi'n mal'aprob'e. Sed mi ne plu mov'iĝ'is, kaj fin'e li sulk'ig'is la frunt'o'n, pren'is la man'katen'o'j'n el la zon'o, kaj ĵet'is ili'n al mi. La paf'il'o neniam ŝancel'iĝ'is.

– Al'met'u ili'n.

Mi ŝlos'is ili'n ĉirkaŭ unu man'artik'o, mal'firm'e, tiel ke mi facil'e pov'us el'tir'i la man'o'n, kaj post'e ĉirkaŭ la ali'a. Dum'e mi rigard'is mal'supr'e'n kaj ne vid'is, kiel li mov'iĝ'is. Ĝis li ek'pren'is ambaŭ mi'a'j'n man'artik'o'j'n kaj prem'eg'is ambaŭ man'katen'o'j'n profund'e en la haŭt'o'n. Sad'ism'e rid'et'ant'e, li plu'prem'is la metal'o'n en la karn'o'n.

– Kapt'it'a, diGriz. Vi est'as arest'it'a.

Mi supr'e'n'rigard'is al li; li est'is pli alt'a ol mi je kap'long'o kaj proksim'um'e du'obl'e pli pez'a – kaj mi ek'rid'eg'is. Li est'is re'met'int'a la paf'il'o'n en la paf'il'ing'o'n – jes, tio'n li far'is. La eg'a vir'o kapt'is la et'a'n infan'o'n. Li ne kompren'is, kial mi rid'is, kaj mi ne don'is al li ŝanc'o'n el'trov'i. Mi far'is la plej facil'a'n, plej bon'a'n, kaj plej rapid'a'n ag'o'n ebl'a'n en tiu'j cirkonstanc'o'j. Kaj ankaŭ la plej sen'skrupul'a'n.

Mi fort'e bat'is mi'a'n genu'o'n en li'a'n ingven'o'n, tiel ke li mal'kapt'is mi'a'j'n man'o'j'n kaj fald'iĝ'is. La mal'feliĉ'ul'o cert'e sufer'is dolor'o'n, do mi far'is komplez'o'n al li. Mi al'don'is fort'a'n bat'o'n al li'a nuk'o per la lig'it'a'j man'o'j, kiam li preter'fal'is. Li est'is sen'konsci'a, antaŭ ol li traf'is la ter'o'n. Mi genu'is kaj ek'tra'serĉ'is li'a'j'n poŝ'o'j'n por la ŝlos'il'o'j de la man'katen'o'j.

– Kio okaz'as? – son'is voĉ'o, dum lum'o ek'bril'is super la pord'o de proksim'a dom'o. La bru'o de la paf'o baldaŭ al'tir'os la tut'a'n strat'an'ar'o'n. Mi decid'is pens'i pri la man'katen'o'j post'e; nun mi dev'is mal'aper'i.

– Hom'o est'as vund'it'a! – mi kri'is. – Mi ven'ig'as help'o'n. – Tio'n mi jam vok'is super la ŝultr'o, dum mi rapid'is laŭ'long'e de la strat'o kaj trans la angul'o'n. Vir'in'o aper'is en la pord'o kaj vok'is post mi, sed mi ne halt'is por aŭskult'i. Mi dev'is plu'kur'i, for de tiu ĉi lok'o antaŭ la komenc'o de la serĉ'ad'o. Mi ne plu estr'is la situaci'o'n. Kaj mi'a'j man'artik'o'j dolor'is. Mi rigard'is al ili, kiam mi pas'is strat'lamp'o'n, kaj vid'is, ke mi'a'j man'o'j est'is blank'a'j kaj far'iĝ'is ankaŭ sen'sent'a'j. La man'katen'o'j est'is tiom strikt'a'j, ke ili blok'is la sang'cirkul'ad'o'n. Ĉia et'a kulp'o'sent'o, kiu'n mi ebl'e hav'is pro la sen'skrupul'a batal'o, tuj mal'aper'is. Mi dev'is for'ig'i tiu'j'n aĉ'aĵ'o'j'n, kaj rapid'e. Tio ebl'is nur en mi'a ofic'ej'o.

Mi ating'is ĝi'n evit'ant'e ĉef'strat'o'j'n kaj renkont'o'j'n kun ali'a'j hom'o'j. Sed kiam mi star'is antaŭ la mal'antaŭ'a en'ir'ej'o de la konstru'aĵ'o, mi'a'j fingr'o'j est'is sen'sent'a'j kaj rigid'a'j. Mi ne sent'is i'o'n ajn.

Mi bezon'is ne'el'ten'ebl'e long'a'n temp'o'n por palp'serĉ'ant'e pren'i la ŝlos'il'o'j'n el mi'a poŝ'o. Tuj post'e ili fal'is ter'e'n, kaj mi ne plu sukces'is ten'i ili'n. Mi'a'j fingr'o'j ne plu vol'is ferm'iĝ'i. Mi pov'is nur tuŝ'et'ad'i ili'n per mi'a'j sen'viv'a'j man'o'j.

La viv'o ja hav'as si'a'j'n deprim'a'j'n moment'o'j'n – kaj mi kred'as, ke tio est'is la plej mal'bon'a, kiu'n mi iam ajn spert'is. Mi simpl'e ne pov'is far'i tio'n far'end'a'n. Ven'is mi'a fin'o; mi est'is venk'it'a, sen'help'a. Mi ne sukces'is en'ir'i. Mi ne plu pov'is help'i al mi. Oni ne bezon'is medicin'a'n diplom'o'n por konstat'i, ke mi pas'ig'os la viv'o'n kun plast'a'j man'o'j, se mi ne baldaŭ sukces'os de'met'i la man'katen'o'j'n. Tio est'is la fin'o.

– Ne est'as la fin'o, – mi aŭd'is mi'n dir'i koler'e. – Pied'bat'u la pord'o'n, ag'u, mal'ŝlos'u ĝi'n per la pied'fingr'o'j!

Ne, ne per la pied'fingr'o'j! Mi palp'ad'is la ŝlos'il'o'j'n sur la ter'o per mi'a'j sen'viv'a'j fingr'o'j, ĝis mi el'ig'is la ĝust'a'n. Post'e mi klin'iĝ'is kaj tuŝ'is ĝi'n per la lang'o, palp'ant'e ĝi'a'n pozici'o'n, ne pri'atent'ant'e la mal'pur'aĵ'o'n, kiu'n mi kun'lek'is. Mi re'tir'is la lip'o'j'n kaj ek'pren'is la ŝlos'il'o'n per la dent'o'j. Ĝis nun, bon'e!

Se vi iam est'os tent'at'a mal'ŝlos'i pord'o'n per ŝlos'il'o inter la dent'o'j kaj kun man'katen'o'j, mi hav'as nur unu konsil'o'n por vi: Ne far'u tio'n. Ĉar oni dev'as turn'i la kap'o'n por en'ŝov'i la ŝlos'il'o'n, kaj post'e turn'ad'i la kap'o'n por turn'i la ŝlos'il'o'n, fin'e puŝ'i la pord'o'n per la kap'o por mal'ferm'i ĝi'n…

Fin'fin'e mi sukces'is, kaj en'e mi fal'is ter'e'n. Mi sci'is, ke mi dev'is ripet'i ĉio'n en la supr'a etaĝ'o. Ke mi sukces'is kaj fin'e ŝov'iĝ'is tra la pord'o en la ofic'ej'o'n, tio'n mi dank'as pli al mi'a'j persist'o, obstin'o, kaj krud'a fort'o ol al inteligent'ec'o. Mi est'is tro lac'a por pens'i; mi pov'is nur re'ag'i.

Mi puŝ'ferm'is la pord'o'n per la kubut'o, ŝancel'ir'is al mi'a stabl'o, ĵet'eg'is la il'ar'uj'o'n ter'e'n, kaj pied'bat'ad'is la en'hav'o'n, ĝis mi trov'is la vibr'o'seg'il'o'n. Mi pren'is ĝi'n per la dent'o'j kaj sukces'is ŝov'i ĝi'n en mal'ferm'it'a'n tir'kest'o'n, firm'ten'ant'e ĝi'n, dum mi ferm'ŝov'is la tir'kest'o'n per la kubut'o. Ĉe tio mi pinĉ'is ankaŭ mi'a'n lip'o'n, kio kaŭz'is konsider'ind'a'n sang'o'flu'o'n, kiu'n mi ignor'is. Mi'a'j man'artik'o'j ard'is, sed la man'o'j'n mi ne plu sent'is. Ili aspekt'is blank'e kaj sen'viv'e. Mi ne plu hav'is temp'o'n. Mi ŝalt'is la seg'il'o'n per la kubut'o. Post'e mi al'proksim'ig'is la katen'o'n, etend'ant'e la brak'o'j'n por streĉ'i ĝi'n. La kling'o son'is akr'e, kaj mi'a'j brak'o'j dis'flug'is.

Nun sekv'is la pli'pri'zorg'end'a task'o tra'seg'i la man'katen'o'j'n sen tranĉ'i mi'n. Tro mal'facil'e.

Est'is sang'o ĉie, antaŭ ol mi fin'is tio'n. Sed la man'katen'o'j est'is for'ig'it'a'j, kaj mi pov'is observ'i la roz'iĝ'o'n de mi'a'j man'o'j, dum la sang'cirkul'ad'o re'komenc'iĝ'is.

Post tio mi pov'is nur las'i mi'n fal'i sur seĝ'o'n kaj observ'i la gut'ant'a'n sang'o'n. Tiel mi sid'is dum ĉirkaŭ minut'o, kiam la sen'sent'ec'o fin'iĝ'is, kaj la dolor'o komenc'iĝ'is. Pen'e mi ek'star'is kaj pen'e paŝ'is al la kurac'il'uj'o, kovr'ant'e ankaŭ ĝi'n per sang'o, dum mi el'sku'is la kontraŭ'dolor'a'j'n pilol'o'j'n, de kiu'j mi sukces'is en'glut'i du. Est'ant'e jam tie, mi el'tir'is la kontraŭ'infekt'aĵ'o'n kaj la bandaĝ'o'j'n kaj pur'ig'is la tranĉ'vund'o'j'n. Ili est'is pli ĝen'a'j ol danĝer'a'j, kaj neni'u est'is ver'e profund'a. Mi bandaĝ'is ili'n, rigard'is al la spegul'o, ek'trem'et'is pro la vid'aĵ'o, kaj pri'zorg'is la lip'o'n.

Ekster'e polic'a siren'o hurl'is en la strat'o – kaj mi konsci'iĝ'is pri la urĝ'a neces'o pens'i kaj plan'i.

Mi est'is en dilem'o. Predik'urb'o ne est'is tre grand'a, kaj ĉiu'j el'ir'ej'o'j cert'e est'is jam barit'a'j. Tio'n mi far'us unu'e, se mi serĉ'us fuĝ'int'o'n. Kaj eĉ la plej mal'inteligent'a'j polic'an'o'j pens'us pri tio. Bar'il'o'j sur ĉiu'j voj'o'j, helikopter'o'j kun nokt'o'vid'il'o'j por observ'i la kamp'o'j'n, polic'o ĉe la trajn'staci'o. Ĉiu'j fuĝ'tru'o'j ŝtop'it'a'j. Mi est'is kapt'it'a kiel rat'o. Kio ali'a? Ankaŭ la strat'o'j cert'e est'is pri'patrol'at'a'j; tio est'is facil'e far'ebl'a per ter'aŭt'o. Kaj ju pli mal'fru'iĝ'is, des mal'pli da hom'o'j est'is sur la strat'o'j, kaj des pli danĝer'e est'is promen'ad'i.

Kaj post'e, en la maten'o, kio'n ili far'os? Mi sci'is, kio'n. Serĉ'ad'o de ĉiu'j ĉambr'o'j en ĉiu'j konstru'aĵ'o'j, ĝis mi'a kapt'o. Ĉe tiu pens'o ŝvit'gut'et'o'j ek'aper'is sur mi'a frunt'o. Ĉu mi est'is en kapt'il'o?

– Neniam kapitulac'o! – mi kri'is laŭt'e, salt'e ek'star'is kaj tra'paŝ'ad'is la ĉambr'o'n. – Jimĉjo diGriz est'as tro ruz'a por est'i kapt'it'a de la mal'lert'a'j leĝ'gard'ist'o'j de tiu ĉi urb'o. Vid'u, kiel mi el'glit'is el la man'o'j de tiu murd'em'a polic'an'o. Ruz'a Jim diGriz, jen kiu mi est'as! Kaj mi for'glit'os de'nov'e. Sed kiel?

Jes, kiel? Mi mal'ferm'is bier'o'n, trink'is plen'gorĝ'o'n, kaj re'foj'e las'is mi'n re'fal'i en seĝ'o'n. Mi rigard'is la horloĝ'o'n. Jam est'is tro mal'fru'e por risk'i sur'strat'a'n vid'ebl'iĝ'o'n. La restoraci'o'j jam mal'plen'iĝ'is, la sent'flar'kin'ej'o'j el'sput'is si'a'j'n klient'o'j'n, par'o'j hejm'e'n'ir'is du'op'e. Ĉiu unu'op'ul'o al'tir'us atent'o'n.

Do mi dev'is atend'i la maten'o'n, aŭdac'i el'ir'i dum hel'a tag'o – ebl'e ja pluv'os! Mi klav'um'is la veter'prognoz'o'n kiel ebl'e plej rapid'e, kaj tuj re'fal'is. Ŝanc'o de sun'bril'o: 99 cent'on'o'j. Mi pov'us sam'efik'e esper'i je ter'trem'o.

Mi'a ofic'ej'o aspekt'is ĥaos'e, kiel rezult'o de eksplod'o en buĉ'ej'o. Mi dev'is pur'ig'i ĝi'n…

– Ne, Jim, vi ne dev'as pur'ig'i ĝi'n. Ĉar la polic'o trov'os ĝi'n pli-mal'pli baldaŭ – ver'ŝajn'e pli baldaŭ. Vi'a'j fingr'o'spur'o'j est'as ĉie, kaj ili kon'as vi'a'n sang'o'grup'o'n. Est'os bon'a pens'ekzerc'o por ili el'trov'i, kio okaz'is pri vi.

Almenaŭ mi vol'is don'i pri'pens'ind'aĵ'o'n al ili, kaj ebl'e kaŭz'i embaras'o'n al la sad'ism'a polic'an'o. Mi al'proksim'ig'is la seĝ'o'n al la terminal'o kaj en'tajp'is mesaĝ'o'n. La pres'il'o fajf'is, kaj mi pren'is la paper'o'n el la plet'o. Bon'eg'e!

Mi eg'e dub'is, ĉu la ruz'aĵ'o sukces'os, sed ebl'e ĝi almenaŭ embaras'us tiu'n paf'em'a'n polic'an'o'n, kaj okup'us la ali'a'j'n dum la esplor'o de la river'o. Est'is iom da sang'o sur la mesaĝ'o, kaj mi ŝmir'is pli da per la bandaĝ'o'j. Post'e mi zorg'e met'is ĝi'n sur la tabl'o'n.

La petol'aĵ'o iom gaj'ig'is mi'n. Mi re'ek'sid'is, fin'is la bier'o'n, kaj far'is plan'o'j'n. Ĉu mi est'is post'las'ont'a i'o'n grav'a'n? Ne, tie ĉi ne est'is not'o'j bezon'ot'a'j. Mi trov'is la neni'ig'il'o'n, mal'ŝlos'is la detru'buton'o'n, kaj prem'is ĝi'n. Unu klik'o de la memor'il'o est'is la sol'a indik'o pri tio, ke la tut'a memor'o de la komput'il'o ĵus far'iĝ'is sen'ord'a elektron'ar'o. Ĉio ali'a – il'o'j, aparat'o'j, maŝin'o'j – est'is anstataŭ'ig'ebl'a ĉe bezon'o. Sed mi ne vol'is post'las'i la mon'o'n.

Ĉio tio est'is ted'a, sed mi ne pov'is permes'i al mi ripoz'o'n, antaŭ ol mi fin'is ĉiu'j'n aranĝ'o'j'n. Mi tir'is par'o'n da plast'a'j gant'o'j super la sang'o'n kaj bandaĝ'o'j'n kaj ek'is. La mon'o est'is en la kiras'ŝrank'o, ĉar mi pri'ŝtel'as bank'o'j'n kaj ne intenc'as sub'ten'i ili'n per mal'ferm'o de kont'o. Mi met'is ĉio'n en afer'ist'a'n tek'o'n. Ĝi est'is nur du'on'plen'a, do mi al'don'is kiel ebl'e plej mult'a'j'n mikro'il'o'j'n. En la rest'ant'a'n spac'o'n mi ŝtop'is vest'aĵ'o'j'n, kaj post'e mi star'is sur ĝi, ĝis mi sukces'is ferm'i kaj ŝlos'i ĝi'n.

Nun, nov'a'j vest'aĵ'o'j kaj mask'aĵ'o. Nigr'a kvar'part'a kostum'o kun desegn'o el et'a'j blank'a'j spes'bilet'o'j. Oranĝ'kolor'a pulover'o, preciz'e kia'n port'as ĉiu'j jun'a'j bank'ist'o'j, kun'e kun laŭ'mod'a'j erin'apr'o'bot'o'j kun alt'ig'it'a'j kalkan'um'o'j. Ili help'is pli'alt'ig'i mi'n. Antaŭ mi'a for'ir'o mi sur'met'os lip'har'o'j'n kaj or'rand'a'j'n okul'vitr'o'j'n. Nun mi mal'hel'ig'is mi'a'n har'ar'o'n per farb'o kaj pli'bon'ig'is mi'a'n haŭt'kolor'o'n. Fin'int'e la prepar'o'j'n, ebri'a pro bier'o, lac'ec'o, kaj dolor'pilol'o'j, mi mal'ferm'is la klap'lit'o'n, aktiv'ig'is la vek'il'o'n, kaj ek'dorm'eg'is.

Kulegoj rond'flug'is mi'a'n kap'o'n, pli kaj pli da ili, avid'a'j je mi'a sang'o, kul'o'j…

Mi mal'ferm'is la okul'o'j'n kaj palpebr'um'ant'e for'ig'is la sonĝ'o'n. Ĉar mi ne est'is mal'ŝalt'int'a la vek'il'o'n, ĝi pli'laŭt'ig'is la kul'zum'o'n, pli kaj pli, ĝis tut'a kul'ar'o ŝajn'is atak'i mi'n. Mi prem'is la klav'o'n, klak'ig'is mi'a'j'n mal'sek'a'j'n lip'o'j'n, kaj ir'is ŝancel'e por pren'i glas'o'n da akv'o. Ekster'e est'is plen'hel'a tag'o, kaj fru'lev'iĝ'int'o'j ĵus aper'ad'is.

Post la prepar'o'j mi zorg'e lav'is kaj vest'is mi'n. Elegant'a'j oranĝ'kolor'a'j gant'o'j, kongru'a'j kun la pulover'o, kaŝ'is mi'a'j'n bandaĝ'it'a'j'n man'o'j'n. Kiam la strat'o'j est'is plen'plen'a'j je trafik'o, mi ek'pren'is la tek'o'n kaj zorg'e kontrol'is, ĉu la koridor'o est'is mal'plen'a. Mi el'paŝ'is kaj ferm'is la pord'o'n sen rigard'i mal'antaŭ'e'n. Tiu'n part'o'n de mi'a viv'o mi fin'is; komenc'iĝ'is la unu'a tag'o de mi'a nov'a viv'o.

Tio est'is mi'a esper'o. Mi paŝ'is al la ŝtup'ar'o, esperant'e, ke mi aspekt'is tre serioz'e, kiel negoc'ist'o, kaj preter'paŝ'is la unu'a'j'n al'ven'int'o'j'n, ating'ant'e la strat'o'n.

Kaj la polic'an'o'n ĉe la angul'o, kiu zorg'e al'rigard'is ĉiu'n pas'ant'o'n.

Mi ne al'rigard'is li'n, sed trov'is al'log'a'n fraŭl'in'o'n antaŭ mi kun ver'e tre ĉarm'a'j krur'o'j. Mi observ'is ili'a'n mov'iĝ'o'n kaj prov'is forges'i la proksim'a'n leĝ'gard'ist'o'n. Mi al'proksim'iĝ'is, preter'paŝ'is, kaj post'las'is li'n, ĉiam atend'ant'e kri'o'n de re'kon'o…

Ĝi neniam okaz'is. Ebl'e ankaŭ li rigard'is la fraŭl'in'o'n. Mi est'is pri'trakt'int'a unu – sed kiom da ili ankoraŭ atend'is mi'n?

Tio est'is la plej long'a promen'ad'o en mi'a viv'o; almenaŭ ĝi tiel ŝajn'is al mi. Ne tro rapid'e, ne tro mal'rapid'e. Mi pen'is est'i part'o de la amas'o, nur unu el mult'a'j salajr'o-sklav'o'j ir'ant'a'j al la labor'o, pens'ant'e nur pri profit'o kaj perd'o kaj fiks'interez'o'don'a'j valor'paper'o'j, kio ajn tio est'is. Unu pli'a strat'o – ĝis nun ĉio en ord'o. Jen la angul'o. La liver'voj'o mal'antaŭ la butik'hal'o. Ne la ĝust'a lok'o por vi'a'spec'a afer'ist'o. Do ĉirkaŭ'rigard'u atent'e kaj ne mal'rapid'u. Trans la angul'o'n, al sekur'ec'o.

Sekur'ec'o? Mi ŝancel'iĝ'is kvazaŭ bat'it'e.

Antaŭ la pord'o est'is kamion'et'o de MakPorko, kaj muskol'aĉ'a teknik'ist'o tuj en'ir'ont'a. 

Ĉapitr'o 14

Mi rigard'is mi'a'n brak'horloĝ'o'n, klak'ig'is mi'a'j'n fingr'o'j'n kaj for'turn'is mi'n de la liver'voj'o, por gard'i mi'n kontraŭ eventual'a observ'ant'o. Mi paŝ'ad'is rapid'e, ĝis mi al'ven'is ĉe la unu'a rapid'manĝ'ej'o. Komplet'ig'ant'e mi'a'n tag'o'n, du polic'an'o'j sid'is en la unu'a bud'o. Rigard'ant'e mi'n, kompren'ebl'e. Mi preter'ir'is ili'n, kun la okul'o'j antaŭ'e'n, kaj elekt'is la sid'ej'o'n plej mal'proksim'a'n de ili. Juk'is inter mi'a'j skapol'o'j, sed mi ne risk'is grat'i mi'n. Mi ne pov'is vid'i ili'n; sed mi sci'is, kio'n ili far'is. Ili rigard'is mi'n, pri'diskut'ad'is mi'n, decid'is, ke mi ne est'is tut'e kiel mi aspekt'is. Plej bon'e esplor'i. Ek'star'i kaj al'proksim'iĝ'i, klin'i super mi'a bud'o…

Mi vid'is blu'pantalon'a'j'n krur'o'j'n en la angul'o de mi'a okul'o, kaj mi'a kor'o tuj ek'bat'eg'is tiel laŭt'e, ke mi cert'is, ke la tut'a restoraci'o pov'is ĝi'n aŭd'i. Mi atend'is la akuz'a'j'n vort'o'j'n. Atend'is… las'is mi'a'j'n okul'o'j'n supr'e'n'rigard'i la blu'vest'it'a'j'n krur'o'j'n… kaj vid'is uniform'it'a'n ŝofor'o'n de lini'o'trajn'o, kiu sid'iĝ'is antaŭ mi.

– Kaf'o'n, – li dir'is en la mikrofon'o'n, sku'mal'fald'is si'a'n gazet'o'n, kaj ek'leg'is.

Mi'a kor'o mal'rapid'iĝ'is al pli-mal'pli normal'a takt'o, kaj mi silent'e sakr'is pri mi'a'j suspekt'em'o kaj tim'em'o. Kaj parol'is laŭt'e en mi'a'n propr'a'n mikrofon'o'n per mi'a plej bas'a voĉ'o:

– Nigr'a'n kaf'o'n kaj pipr'a'j'n kare'o'past'aĵ'o'j'n.

– Bon'vol'u en'met'i 6 spes'o'j'n.

Mi en'ŝov'is la mon'er'o'j'n. Maŝin'o grumbl'is ĉe mi'a kubut'o, kaj mi'a maten'manĝ'o glit'is sur la tabl'o'n. Mi manĝ'is mal'rapid'e, iam ek'rigard'is mi'a'n horloĝ'o'n, kaj re'trink'et'is mi'a'n kaf'o'n. Kiel mi bon'e sci'is, de'post kiam mi mem dev'is en'ir'i la frost'uj'o'n, kaŝ'ant'e mi'n tie, 30 minut'o'j est'as la minimum'a daŭr'o de vizit'o de MakPorka ripar'ist'o.

Mi pas'ig'is 40, antaŭ ol mi glit'is el la bud'o. Mi pen'is ne pri'pens'i, kio'n mi trov'os, kiam mi fin'fin'e en'ir'os la mal'antaŭ'a'n ĉambr'o'n de la rapid'restoraci'o. Mi memor'is tro bon'e mi'a'j'n adiaŭ'a'j'n vort'o'j'n, ke mi est'os la unu'a hom'o, kiu en'ir'os tra la pord'o. Ho ho, la unu'a hom'o est'is la teknik'ist'o. Ĉu li kapt'is La Kurier'o'n? Mi ŝvit'is ĉe tia pens'o. Mi ek'sci'os ja sufiĉ'e baldaŭ. Mi preter'pas'is la bud'o'n, kie la polic'ist'o'j antaŭ'e est'is. Ili est'is for – serĉ'ant'e mi'n ie en ali'a urb'o'part'o, mi esper'is – kaj mi direkt'is mi'n al la butik'hal'o. Bon'ven'ig'is mi'n la glor'a spektakl'o de la MakPorka kamion'et'o for'vetur'ant'a antaŭ mi.

La ŝlos'il'o est'is pret'a en mi'a man'o, kiam mi proksim'iĝ'is al la pord'o. La strat'o antaŭ mi est'is mal'plen'a… kaj mi aŭd'is paŝ'o'j'n proksim'iĝ'i mal'antaŭ mi. Ĉu la polic'o? Ted'e ripet'ant'e, mi'a kor'o ek'bat'ad'is si'a'n rutin'o'n. Mi mal'rapid'iĝ'is, kiam mi proksim'iĝ'is al la pord'o. Mi halt'is kaj klin'is mi'n, kaj glit'ig'is la kaŝ'it'a'n ŝlos'il'o'n en mi'a'n man'o'n, kvazaŭ mi ĵus trov'us ĝi'n. Mi ek'ekzamen'is ĝi'n zorg'e, dum iu al'ven'is mal'antaŭ mi kaj preter'pas'is mi'n. Jun'ul'o, kiu komplet'e ignor'is mi'a'n ekzist'ad'o'n. Li plu'ir'is kaj en'ir'is la mal'antaŭ'a'n en'ir'ej'o'n de la bazar'o.

Mi ek'rigard'is super mi'a ŝultr'o kaj salt'is al la pord'o, antaŭ ol io ali'a pov'us okaz'i. Turn'is la ŝlos'il'o'n, puŝ'is… kaj kompren'ebl'e neni'o okaz'is.

La prokrast'a mekanism'o, kiu'n mi instal'is, funkci'is bon'e. Ĝi mal'ŝlos'os post unu minut'o. Ses'dek et'a'j sekund'o'j.

Ses'dek ne'kred'ebl'e ramp'ant'a'j sekund'o'j. Jen mi star'is en mi'a bel'a komplet'o, tiel fremd'a en tiu voj'et'o, kiel mam'o'j sur vir'erin'apr'o, laŭ la kutim'a dir'o ĉe la bien'o. Star'is kaj ŝvit'is kaj atend'is, ĉu polic'ist'o aŭ promen'ant'o aper'os. Atend'is kaj sufer'is. Ĝis la ŝlos'il'o turn'iĝ'is, la pord'o mal'ferm'iĝ'is, kaj mi en'fal'is.

Mal'plen'a! Ĉe la for'a mur'o la aŭtomat'a maŝin'ar'o klak'is kaj zum'is. La trink'dis'vend'a maŝin'o glugl'is, kaj plen'a trink'uj'o rapid'is laŭ la voj'strek'o kaj mal'aper'is. Sekv'at'e de la vapor'ant'a mas'o de hak'viand'a sandviĉ'o.

Nokt'e kaj tag'e tio ad'is. Sed inter tiu mekanik'a mov'iĝ'o, neni'u hom'a form'o aper'is. Oni kapt'is li'n; la polic'o ten'is La Kurier'o'n. Kaj ĝi baldaŭ kapt'os mi'n…

– Aĥ, knab'o mi'a, mi opini'is, ke ja est'os vi ĉi-foj'e.

La Kurier'o el'ir'is el la frid'o'ĉambr'o, eg'a en si'a lanug'o'vest'o, kun si'a'j lit'aĵ'o kaj valiz'o sub la brak'o. Li puŝ'ferm'is la pord'o'n mal'antaŭ si, kaj ĉiu'j fort'o'j for'las'is mi'n kiel aer'o el balon'et'o, kaj mi ek'glit'is sub'e'n kun la dors'o kontraŭ la mur'o.

– Ĉu vi fart'as bon'e? – li demand'is, kun zorg'o en si'a voĉ'o. Mi man'sving'is mal'fort'e.

– Bon'e, bon'e; nur las'u mi'n re'trov'i la spir'o'n. Mi tim'is, ke oni kapt'is vi'n.

– Vi ne hav'is kial'o'n por mal'trankvil'iĝ'i. Kiam vi ne re'aper'is post adekvat'a temp'o, mi supoz'is, ke ia bar'o inter'romp'is vi'a'j'n plan'o'j'n. Tial mi antaŭ'prov'is mi'a'n evaku'ad'o'n por la okaz'o, ke la laŭ'rajt'a'j uz'ant'o'j al'ven'os hodiaŭ. Kaj tio'n ili far'is. Est'as ver'e mal'varm'e tie en'e. Mi ne cert'is, kiom long'e ili rest'os, sed mi cert'is, ke vi instal'is sistem'o'n por ek'sci'i, kiam ili for'ir'as…

– Mi intenc'is dir'i al vi!

– Ne neces'is. Mi trov'is la kaŝ'it'a'j'n parol'il'o'n kaj ŝalt'il'o'n kaj aŭskult'is iu'n, kiu fi'vort'as, dum li labor'as. Post iom da temp'o la ferm'o'bru'o de la pord'o kaj la silent'o est'is ver'e bon'ven'a'j inform'o'j. Nun, pri vi. Ĉu problem'o'j?

– Problem'o'j! – mi ek'rid'eg'is pro sen'pez'iĝ'o. Kaj halt'is tuj, kiam mi aŭd'is kvazaŭ'histeri'a'n ton'o'n en mi'a voĉ'o. Mi rakont'is, escept'e kelk'a'j'n plej aĉ'a'j'n detal'o'j'n. Li far'is konven'a'j'n bru'o'j'n je la ĝust'a'j moment'o'j kaj aŭskult'is atent'e ĝis la fin'o.

– Vi tro kulp'ig'as vi'n, Jim. Unu mis'paŝ'o post la tut'a streĉ'o de la tag'o ne est'as surpriz'o.

– Tamen ne'permes'ebl'a! Ĉar mi est'is stult'a, mi preskaŭ kaŭz'is la kapt'ad'o'n de ni ambaŭ. Tio neniam re'okaz'os.

– Jen vi erar'as, – li dir'is, ek'sving'ant'e dik'a'n admon'a'n fingr'o'n. – Tio pov'as okaz'i je iu ajn moment'o, ĝis vi est'os sufiĉ'e trejn'it'a en vi'a labor'o. Sed vi est'os trejn'it'a, kaj efik'e trejn'it'a…

– Kompren'ebl'e!

– … ĝis tia mis'paŝ'o est'os ne'ebl'a. Vi sukces'is ne'kred'ebl'e bon'e, por iu tiom sen'spert'a. Nun vi pov'as nur pli'bon'iĝ'i.

– Kaj vi instru'os mi'n… kiel mi far'iĝ'u sukces'a krim'ul'o kiel vi!

Li'a brov'o sulk'iĝ'is ĉe mi'a'j vort'o'j, kaj li'a mien'o serioz'iĝ'is. Kio'n mal'bon'a'n mi dir'is? Mi maĉ'ad'is mi'a'n dolor'a'n lip'o'n, dum li silent'e mal'volv'is si'a'n lit'aĵ'o'n, stern'is ĝi'n, kaj sid'iĝ'is kruc'krur'e sur ĝi'n. Kiam li fin'fin'e ek'parol'is, mi pend'is je li'a'j vort'o'j.

– Nun vi'a unu'a lecion'o, Jim. Mi ne est'as krim'ul'o. Vi ne est'as krim'ul'o. Ni ne dezir'as est'i krim'ul'o'j, ĉar ili est'as hom'o'j stult'a'j kaj mal'efik'a'j. Grav'as kompren'i kaj ŝat'i, ke ni star'as ekster la soci'o kaj sekv'as rigor'a'j'n regul'o'j'n ni'a'j'n – kelk'a'j el ili eĉ pli rigor'a'j ol tiu'j de la soci'o, kiu'n ni mal'akcept'as. Pov'as est'i sol'ec'a viv'o; sed est'as viv'o, kiu'n oni dev'as elekt'i kun mal'ferm'it'a'j okul'o'j. Kaj kiam la elekt'o est'as far'it'a, oni dev'as rest'i fidel'a je ĝi. Vi dev'os est'i pli moral'a ol ili, ĉar vi viv'os laŭ pli rigor'a moral'a kod'o. Kaj tiu kod'o ne en'hav'as la vort'o'n krim'ul'o. Tio est'as ili'a vort'o por tio, kio vi est'as, kaj vi dev'as mal'akcept'i ĝi'n.

– Sed mi dezir'as est'i krim'ul'o…

– For'las'u la pens'o'n kaj la titol'o'n. Tio est'as – kaj vi dev'as pardon'i mi'a'n dir'o'n – mal'matur'a ambici'o. Ĝi est'as nur vi'a emoci'a bat'o al mond'o, kiu'n vi mal'ŝat'as; oni ne pov'as konsider'i ĝi'n kiel raci'a'n decid'o'n. Vi mal'akcept'is ili'n, sed sam'temp'e vi akcept'is ili'a'n pri'skrib'o'n de tio, kio vi est'as. Krim'ul'o. Vi ne est'as krim'ul'o; mi ne est'as krim'ul'o.

– Do… kio ni est'as? – mi demand'is avid'e. La Kurier'o kun'met'is la fingr'o'j'n turp'int'e kaj psalm'is la respond'o'n:

– Ni est'as Civit'an'o'j de la Ekster'o. Ni mal'akcept'is la naiv'a'n, ted'a'n, regul'at'a'n, burokrat'a'n, moral'a'n, kaj etik'a'n kod'o'n, laŭ kiu ili viv'as. Anstataŭ'e ni elekt'is ni'a'n, tre super'a'n. Ni pov'as korp'e est'i inter ili; sed ni ne aparten'as al ili. Kiam ili pigr'as, ni labor'eg'as. Kiam ili mal'moral'as, ni moral'as. Kiam ili mensog'as, ni est'as Ver'o. Ni est'as ver'ŝajn'e la plej grav'a fort'o por Bon'o en la soci'o, kiu'n ni for'ĵet'is.

Mi palpebr'um'is rapid'e ĉe tio sed atend'is pacienc'e, ĉar mi sci'is, ke li baldaŭ klar'ig'os ĉio'n ĉi. Li tio'n far'is.

– Kia'n galaksi'o'n ni en'loĝ'as? Rigard'u ĉirkaŭ vi. La civit'an'o'j de ĉi tiu planed'o, de ĉiu ali'a planed'o en la mal'strikt'a organiz'aĵ'o nom'it'a Galaksi'a Lig'o, est'as an'o'j de gras'a, riĉ'a unu'iĝ'o de mond'o'j, kiu preskaŭ forges'is la signif'o'n de la vort'o krim'o. Vi est'is en mal'liber'ej'o; vi vid'is la kompat'ind'a'j'n el'ĵet'aĵ'o'j'n, kiu'j'n ili nom'as krim'ul'o'j. Kaj ĉi tiu est'as tiel nom'at'a lim'o'mond'o! Sur la ali'a'j loĝ'at'a'j planed'o'j est'as mal'mult'a'j mal'kontent'ul'o'j kaj eĉ mal'pli da soci'mal'adapt'ul'o'j. Tie la man'plen'o, kiu ankoraŭ nask'iĝ'as malgraŭ jar'cent'o'j da genetik'a reg'ad'o, est'as mal'kovr'it'a fru'e, kaj ili'a'j mis'trajt'o'j est'as rapid'e korekt'at'a'j. Mi vag'ad'is nur unu foj'o'n el ni'a planed'o dum mi'a viv'o – rond'vojaĝ'o tra la proksim'a'j mond'o'j. Terur'e! La viv'o sur tiu'j planed'o'j hav'as la kolor'o'n kaj mir'ec'o'n de pec'o da mal'sek'a karton'o. Mi rapid'is hejm'e'n al Paradiz'et'o, ĉar kvankam oft'e mal'log'a, ĝi ja est'as spec'o de paradiz'o kompar'e kun la ali'a'j.

– Iu'n tag'o'n, plaĉ'us al mi vid'i tiu'j'n mond'o'j'n.

– Kaj vi far'os tio'n, kar'a knab'o – ind'a ambici'o. Sed unu'e lern'u sur ĉi tiu mond'o. Kaj est'u dank'em'a pro la mal'est'o de komplet'a genetik'a reg'ad'o ĉi tie, kaj de la maŝin'o'j por adapt'i la mens'o'j'n de tiu'j, kiu'j barakt'as kontraŭ la soci'o. Sur ali'a'j planed'o'j, ĉiu'j infan'o'j est'as sam'a'j. Humil'a'j, mild'a'j, bon'e soci'e ĝust'ig'it'a'j. Kompren'ebl'e, kelk'a'j ne montr'as si'a'n genetik'a'n mank'o'n – fort'o'n, kiel ni nom'as ĝi'n – ĝis ili est'as plen'kresk'a'j. Tiu'j est'as la kompat'ind'ul'o'j, kiu'j prov'as krim'et'i: dom'ŝtel'ad'o, butik'ŝtel'ad'o, brut'ŝtel'ad'o, kaj simil'e. Ili ebl'e sukces'as dum unu aŭ du semajn'o'j, dum unu aŭ du monat'o'j, de'pend'e de si'a inteligent'ec'o. Tamen, tiel cert'e kiel atom'fend'ad'o, tiel cert'e kiel foli'o'fal'o en la aŭtun'o – kaj sam'e ne'evit'ebl'e – la polic'o etend'os la man'o'n kaj tir'os ili'n al si.

Mi digest'is tiu'n inform'ar'o'n, kaj far'is la evident'a'n demand'o'n:

– Sed, se tio est'as la tut'o de la krim'ad'o, aŭ ribel'ad'o kontraŭ la sistem'o, kie star'as vi kaj mi?

– Mi pens'is, ke vi neniam demand'os. El tiu'j mal'soci'ul'o'j, kiu'j'n mi pri'skrib'is, kun kiu'j vi kamarad'is en la mal'liber'ej'o, konsist'as naŭ'dek naŭ kom'o naŭ cent'on'o'j de la krim'o en ni'a organiz'it'a kaj dand'ec'a soci'o. Sed la last'a kaj plej grav'a dek'on'o de cent'on'o, kiu'n ni reprezent'as, est'as esenc'a por la plu'ekzist'o de la struktur'o de tiu soci'o. Se ni mal'est'us, la entropi'a mort'o de la univers'o tuj komenc'iĝ'us. Se ni mal'est'us, la viv'o de la tut'a ŝaf'ec'a civit'an'ar'o est'us tiel mal'plen'a, ke la nur'a solv'o est'us amas'a mem'mort'ig'o. Anstataŭ post'kur'i ni'n, kaj nom'i ni'n krim'ul'o'j, ili pli bon'e honor'ig'u ni'n kiel unu'a'j'n inter ili!

Li'a'j okul'o'j fajr'is, kaj li'a voĉ'o tondr'is, dum li parol'is. Mi ne vol'is halt'ig'i li'a'n fulm'a'n parol'ad'o'n, sed demand'o'j est'iĝ'is.

– Pardon'u mi'n, sed ĉu vi bon'vol'os klar'ig'i tio'n por mi?

– Est'as tiel, ĉar ni don'as al la polic'o okup'o'n, iu'n persekut'end'a'n, kial'o'n por rapid'i tie'n kaj re'e'n per si'a'j mult'e'kost'a'j maŝin'o'j. Kaj la publik'o, kiu fervor'e rigard'ad'as la nov'aĵ'el'send'o'j'n kaj aŭskult'ad'as la plej nov'a'j'n bulten'o'j'n pri ni'a'j far'o'j – kiom ili babil'as pri ni kaj frand'as ĉiu'j'n detal'o'j'n! Kaj kiom kost'as tiu distr'ad'o kaj soci'a bon'o? Neniom. La serv'o est'as sen'kost'a, kvankam ni risk'as ni'a'j'n viv'o'n, san'o'n kaj liber'o'n por ĝi'n proviz'i. Kio'n ni pren'as de ili? Neni'o'n. Nur mon'o'n, paper'aĵ'o'j'n, metal'a'j'n simbol'o'j'n. Ĉiu'j el ili asekur'it'a'j. Se ni tut'mal'plen'ig'as bank'o'n, la mon'o re'ven'os el la asekur'a kompani'o, kiu je la fin'o de la jar'o mal'pli'ig'os la jar'a'n dividend'o'n per et'et'a sum'o. Ĉiu akci'ul'o mal'ricev'os milion'on'o'n de spes'o. Neni'a mem'ofer'o, tut'e neni'a mem'ofer'o. Bon'far'ant'o'j, mi'a knab'o, neni'o mal'pli ol bon'far'ant'o'j est'as ni.

– Tamen, por ke ni pov'u tiel bon'far'i por ili, ni dev'as funkci'i ekster ili'a'j bar'il'o'j kaj tut'e ekster ili'a'j regul'o'j. Ni dev'as est'i silent'mov'a'j kiel rat'o'j mal'antaŭ la panel'o'j de ili'a soci'o. Est'is pli facil'e antaŭ'e, kompren'ebl'e, kaj la soci'o hav'is mult'e pli da rat'o'j, kiam la regul'o'j est'is mal'pli strikt'a'j; sam'e kiel mal'nov'a'j lign'a'j konstru'aĵ'o'j hav'as pli da rat'o'j ol beton'a'j. Sed rat'o'j ja est'as en la hodiaŭ'a'j konstru'aĵ'o'j. Ĉar la soci'o est'as ĉie el fer'beton'o kaj rust'imun'a ŝtal'o, mal'pli da tru'o'j rest'as inter la panel'o'j. Jes ja, nur tre inteligent'a rat'o kapabl'as trov'i tiu'j'n tru'o'j'n. Nur rust'imun'a ŝtal'rat'o pov'as hejm'um'i en tia medi'o.

Mi spontan'e ek'aplaŭd'is, klak'frap'ad'is, ĝis la man'o'j ek'dolor'is, kaj li ĝentil'e akcept'is la aplaŭd'o'n per kap'klin'o.

– Tio ni est'as, – mi entuziasm'is. – Rust'imun'a'j ŝtal'rat'o'j! Est'as fier'a kaj sol'ec'a afer'o, est'i rust'imun'a ŝtal'rat'o!

Li kap'jes'is, kaj parol'is plu:

– Mi konsent'as. Nun – mi'a gorĝ'o sek'iĝ'is pro tiu parol'ad'o, kaj mi sci'vol'as, ĉu vi pov'us help'i mi'n pri la maŝin'ar'o ĉirkaŭ ni. Ĉu ebl'us hav'ig'i al si du'obl'a'n ĉeriz'a'n ŝvitumon?

Mi turn'is mi'n al la labirint'a, muĝ'ant'a kaj zum'ant'a maŝin'ar'o, kiu kovr'is la mal'antaŭ'a'n mur'o'n.

– Cert'e ebl'as, kaj mi ĝoj'e montr'os al vi. Ĉiu maŝin'o hav'as prov'ŝalt'il'o'n. Tio, se vi bon'e rigard'as, est'as tiu de la trink'maŝin'o. Unu'e oni ŝalt'as ĝi'n, kaj post'e oni pov'as funkci'ig'i la trink'dis'don'il'o'n, kiu don'os trink'aĵ'o'n ĉi tie, anstataŭ al aĉet'ant'o ĉe la ali'a flank'o. Ĉiu est'as mark'it'a; vid'u, jen la ĉeriz'a ŝvitumo. Tuŝ'et'o, kaj… jen!

Ĝi al'ven'is bru'e al si'a ĝust'a lok'o, kaj La Kurier'o kapt'is ĝi'n. Ek'trink'int'e, li halt'is kaj flustr'is el la angul'o de si'a buŝ'o:

– Mi ĵus ek'konsci'is, ke est'as fenestr'o ĉi tie, kaj ke jun'ul'in'o rigard'as mi'n!

– Ne tim'u, – mi trankvil'ig'is li'n. – Ĝi est'as el unu'direkt'a vitr'o. Ŝi nur admir'as si'a'n vizaĝ'o'n. Tio est'as la ekzamen'a fenestr'et'o, por rigard'i la aĉet'ant'o'j'n.

– Ĉu? Ho jes, mi vid'as nun. Ili ver'e mal'sat'eg'as. Ĉi tiu maĉ'ad'o kaŭz'as bru'o'n en mi'a ventr'o, mi agnosk'u.

– Neni'a problem'o. Jen la manĝ'o'reg'il'o'j. La plej proksim'a est'as por la MakKunikla Sandviĉ'o, se tio plaĉ'as al vi.

– Mi am'as ili'n, ĝis mi'a naz'o krisp'iĝ'as.

– Jen do.

Li kapt'is la vapor'ant'a'n pak'aĵ'o'n, laŭ'tradici'e ornam'it'a'n per glob'et'a'j okul'o'j kaj puf'a vost'et'o, kaj li ek'manĝ'is. Est'is plezur'o rigard'i li'n manĝ'i. Tamen, mi for'turn'is mi'n, kaj puŝ'is mon'er'o'j'n en la fend'o'n ĉe la mal'antaŭ'o de la kiras'a mon'uj'o, antaŭ ol mi pov'us forges'i.

La okul'o'j de La Kurier'o rond'iĝ'is pro mir'o. Li glut'is kaj ek'parol'is:

– Vi pag'as! Mi kred'is, ke ni est'as sekur'a'j en gust'o'paradiz'o kun sen'kost'a manĝ'aĵ'o kaj trink'aĵ'o je ni'a ordon'o, tag'e kaj nokt'e…

– Ni ja est'as, ĉar tiu mon'o est'as ŝtel'it'a, kaj mi nur re'met'as ĝi'n en la flu'o'n, por ke la ekonomi'o rest'u san'a. Tamen, la MakPorka organiz'aĵ'o diligent'as. Ĉiu pork'er'o, ĉiu glaci'er'o est'as en'kalkul'it'a. Kiam la teknik'ist'o pri'zorg'as la maŝin'o'j'n, li respond'ec'as pri ĉiu liver'aĵ'o. La lok'a komput'il'o memor'as ĉiu'n vend'aĵ'o'n, tiel ke la frost'ig'it'a'j proviz'o'j est'as preciz'e re'plen'ig'it'a'j, kiam ajn oni liver'as ili'n. La tut'a'n mon'o'n oni rikolt'as aŭtomat'e ĉiu'tag'e el la mon'uj'o ĉe la ekster'a mur'o. Kiras'it'a kamion'et'o al'ven'as, ĝust'e kiam la temp'o'serur'o mal'ŝlos'iĝ'as, oni en'ig'as kod'vort'o'n, kaj la mon'o el'ŝut'iĝ'as. Se ni ne pag'us, la daten'o'j montr'us ŝtel'o'n. Tuj'a esplor'ad'o sekv'us. Ni dev'as pag'i por tio, kio'n ni pren'as, preciz'e la ĝust'a'n sum'o'n. Tamen, ĉar ni ne re'ven'os, ni ŝtel'os la tut'a'n mon'uj'o'n je la tag'o de ni'a for'ir'o.

– Bon'e, mi'a knab'o, bon'e. Iom mal'trankvil'ig'is mi'n vi'a ek'honest'ec'o. Nu, vi est'as ĉe la reg'il'o; bon'vol'u ŝalt'i ankoraŭ unu bon'gust'a'n Lepus-cuniculus-aĵ'o'n, dum mi pag'as. 

Ĉapitr'o 15

Ver'ŝajn'e ekzist'as pli strang'a'j lok'o'j por lern'i, tamen mi ne pov'as imag'i iu'n. Je cert'a'j hor'o'j est'is mal'facil'e aŭd'i super la klak'o'j, sibl'o'j kaj muĝ'o'j de la maŝin'ar'o. Tag- kaj vesper'manĝ'o est'is la plej okup'it'a'j hor'o'j, kaj est'is krom'a pint'o je la el'ir'hor'o de lern'ej'o'j. Ankaŭ ni manĝ'is tiam, ĉar est'is tiom pen'e parol'i. Ni tra'manĝ'is la tut'a'n sortiment'o'n de MakPorko. Sen'nombr'a'j MakKuniklaĵoj plonĝ'is en ni'a'j'n gorĝ'o'j'n, sekv'at'a'j de mult'a'j glaci'ŝaŭm'o'j. Al mi plaĉ'is la henkolbasoj, ĝis tro da ili trot'is preter mi'a'j gingiv'o'j; tiam mi ŝanĝ'is al gelat'a'j erin'apr'o'pied'o'j, kaj post'e al kat'frit'aĵ'o'j. La Kurier'o est'is tut'ampleks'a en si'a'j gust'o'j, kaj al li plaĉ'is ĉio en la menu'o. Kiam la hom'amas'o for'ir'is, kaj post kiam ni for'viŝ'is ĉiu'n rest'o'n de viand'suk'o el ni'a'j lip'o'j, ni ripoz'e stern'iĝ'is, kaj mi'a instru'ad'o plu'ir'is. Kiam ni al'ven'is ĉe komput'il'a krim'o, mi el'trov'is, kio'n La Kurier'o far'is dum la antaŭ'a'j du jar'dek'o'j.

– Don'u al mi terminal'o'n, kaj mi reg'os la mond'o'n – li dir'is, kaj tiom da aŭtoritat'ec'o en'est'is li'a'n voĉ'o'n, ke mi kred'is li'n kapabl'a. – Dum mi'a jun'aĝ'o, mi plezur'is en ĉiu'spec'a'j operaci'o'j por plaĉ'i al la civit'an'o'j de ĉi tiu planed'o. Est'is eg'a ĝu'o inter'kapt'i mon'konsign'o'j'n dum'voj'e, anstataŭ'ant'e per mi'a vizit'kart'o la amas'o'n da bilet'o'j. Oni neniam el'trov'is, kiel mi tio'n far'is…

– Kiel do?

– Ni parol'is pri komput'il'o'j.

– De'flank'iĝ'u, nur ĉi-foj'e, mi pet'as. Mi promes'as bon'e util'ig'i la teknik'o'n. Ebl'e, se vi permes'as, eĉ post'las'i unu el vi'a'j vizit'kart'o'j.

– Tio ŝajn'as bon'eg'a ide'o. Super'ruz'u la nun'a'n ar'o'n da polic'an'o'j tiel ĝis'fund'e kiel mi ili'a'j'n antaŭ'ul'o'j'n. Mi pri'skrib'os tio'n, kiel ĝi okaz'is, kaj ebl'e vi mem mal'kovr'os, kiel mi far'is. Ĉe la Centr'a Mon'far'ej'o, bon'e gard'it'a antikv'a konstru'aĵ'o kun mur'o'j dik'a'j je du metr'o'j, trov'iĝ'as gigant'a'j kiras'ŝrank'o'j plen'plen'a'j de miliard'o'j da spes'o'j. Kiam oni dev'as trans'lok'ig'i konsign'o'n, gard'ist'o'j kaj oficial'ul'o'j plen'ig'as kest'o'n, ŝlos'ant'e kaj sigel'ant'e ĝi'n sub la rigard'o de ĉiu'j ceter'a'j ĉe'est'ant'o'j. Ekster la konstru'aĵ'o atend'as eskort'o de polic'an'o'j gard'ant'e kiras'it'a'n kamion'o'n. Ĉe signal'o, la vetur'il'o retro'ir'as kontraŭ la kiras'it'a'n liver'pord'o'n. En'e de la konstru'aĵ'o, oni mal'ferm'as la ŝtal'a'n en'a'n pord'o'n, kaj met'as la kest'o'n en la kiras'it'a'n inter'mur'a'n ĉambr'o'n. Oni ferm'as la en'a'n pord'o'n antaŭ ol pov'i mal'ferm'i la ekster'a'n. La kest'o tiam vojaĝ'as en la kiras'it'a kamion'o ĝis la fer'voj'a staci'o, kie kiras'it'a vagon'o ricev'as ĝi'n. Ĉi tiu hav'as nur unu pord'o'n, kiu est'as ŝlos'it'a, sigel'it'a kaj konekt'it'a al sen'nombr'a'j alarm'il'o'j. Gard'ist'o'j vojaĝ'as en apart'a ĉambr'o de ĉiu vagon'o, dum la vagon'ar'o tra'ir'as la fer'voj'a'n ret'o'n ĝis la urb'o bezon'ant'a la spes'o'j'n. Tie, ali'a kiras'it'a kamion'o atend'as; la kest'o'n, ankoraŭ ŝlos'it'a'n, oni met'as en la kamion'o'n, al'port'as al la bank'o, kie oni mal'ferm'as ĝi'n – trov'ant'e, ke ĝi en'ten'as nur mi'a'n kart'o'n.

– Mir'ind'e!

– Ĉu vi vol'as klar'ig'i, kiel tio far'iĝ'is?

– Vi est'is unu el la gard'ist'o'j en la vagon'ar'o…

– Ne.

– Aŭ ŝofor'is la kiras'it'a'n kamion'o'n…

– Ne.

Mi ĉi tiel streĉ'is mi'a'n cerb'o'n dum tut'a hor'o, antaŭ ol li kompat'is kaj klar'ig'is:

– Ĉiu'j vi'a'j sugest'o'j hav'as merit'o'n, tamen ĉiu'j est'as danĝer'a'j. Vi est'as mult'e pli fizik'em'a, ol mi iam ajn est'is. En mi'a'j operaci'o'j mi ĉiam prefer'is cerb'o'n al man'labor'o. La kial'o, ke mi neniam dev'is romp'i la kest'o'n kaj el'tir'i la mon'o'n, est'as, ke ĝi jam mal'plen'a for'las'is la konstru'aĵ'o'n. Aŭ pli preciz'e, pez'ig'it'a de brik'o'j kun mi'a kart'o. Ĉu vi diven'as nun, kiel mi far'is?

– Neniam for'las'is la konstru'aĵ'o'n, – mi murmur'is, pen'ant'e vek'i mi'a'n cerb'o'n. – Sed la mon'o ir'is en la kest'o'n, la kest'o en la kamion'o'n…

– Vi forges'as i'o'n.

Mi klak'ig'is la fingr'o'j'n kaj salt'ek'star'is.

– La mur'o, kompren'ebl'e, tem'as pri la mur'o. Vi don'is al mi ĉiu'n indik'o'n; mi idiot'is. Mal'nov'a, ŝton'a, dik'a du metr'o'j'n!

– Ĝust'e tiel. Mi bezon'is kvar monat'o'j'n por en'ir'i. Mi el'uz'is tri robot'o'j'n, sed fin'e sukces'is. Unu'e mi aĉet'is la konstru'aĵ'o'n trans la strat'o, kaj mi tunel'is sub tiu. Per pioĉ'o kaj ŝovel'il'o, tre mal'rapid'e, tre silent'e. Supr'e'n tra la fundament'o de la konstru'aĵ'o kaj en'e'n de la mur'o. Kiu inter en'a kaj ekster'a mur'o'j, kiel kutim'e ĉe tia'j konstru'o'j, est'is plen'ig'it'a de rub'o. Oni neniam aŭd'is ni'a'j'n diamant'a'j'n seg'il'o'j'n, dum ni tra'bor'is la flank'o'n de la kiras'it'a ĉambr'et'o inter la en'o de la mon'far'ej'o kaj la ekster'o. La mekanism'o, kiu'n mi instal'is, kapabl'is inter'ŝanĝ'i kest'o'j'n en unu kom'o nul kvin sekund'o'j. Kiam la en'a pord'o est'is ferm'it'a, ĝi dev'is est'i ŝlos'it'a, antaŭ ol oni pov'is mal'ferm'i la ekster'a'n. Tiu temp'o, preskaŭ tri sekund'o'j, sufiĉ'is por permes'i la ŝanĝ'o'n. Ili neniam el'trov'is, kiel mi far'is tio'n. La mekanism'o ankoraŭ rest'as tie. La operaci'o est'is precip'e mis'direkt'o, plus mult'e da fos'ad'o. Komput'il'a krim'o est'as tut'e ali'a afer'o. Tem'as pri precip'e intelekt'a ekzerc'o.

– Tamen komput'il'a krim'o preskaŭ ne ebl'as hodiaŭ, se oni konsider'as ĉifr'o'j'n kaj ŝlos'il'kod'o'j'n, ĉu ne?

– Kio'n hom'o kapabl'as ĉifr'i kaj ŝlos'i, tio'n hom'o kapabl'as mal'ĉifr'i kaj mal'ŝlos'i. Sen las'i spur'o'j'n. Mi don'u ekzempl'o'j'n. Ni komenc'u ĉe la truk'o de rond'ig'ad'o, ankaŭ kon'at'a kiel la kolbas'o. Jen kiel tio funkci'as. Ni dir'u, ke vi hav'as 8000 spes'o'j'n en la bank'o, en ŝpar'kont'o liver'ant'a ok cent'on'o'j'n jar'e. Vi'a bank'o, por al'log'i al si klient'o'j'n, kalkul'as la interez'o'j'n semajn'e, kio signif'as, ke fin'e de la unu'a semajn'o vi'a bank'o obl'ig'as vi'a'n sald'o'n per 0,0015384 kaj al'don'as al ĝi ĉi tiu'n kvant'o'n. Vi'a kredit'o pli'iĝ'is je 12,30 spes'o'j. Ĉu ĝust'e? Kontrol'u per vi'a kalkul'il'o.

Mi buton'prem'is la cifer'o'j'n kaj ricev'is la sam'a'n rezult'o'n.

– Preciz'e dek du spes'o'j kaj tri'dek centim'o'j da interez'o, – mi dir'is fier'e.

– Mal'ĝust'e, – li dir'is mal'fier'ig'ant'e. – La interez'o est'is 12,3072, ĉu ne?

– Bon'e, jes, sed oni ne pov'as adici'i sep'dek du cent'on'o'j'n de centim'o al ies kont'o, ĉu?

– Ne facil'e, ĉar financ'a'j'n kont'o'j'n oni kalkul'as je du decimal'a'j cifer'o'j. Tamen je tiu ĉi punkt'o, la bank'o dev'as decid'i. Ĝi pov'as rond'ig'i ĉiu'n decimal'o'n super 0,005 supr'e'n ĝis la plej proksim'a centim'o, kaj ĉiu'n sub 0,0049 mal'supr'e'n. Fin'e de la tag'o, la rond'ig'o'j supr'e'n kaj mal'supr'e'n nul'ig'os si'n reciprok'e, tiel ke la bank'o neni'o'n perd'as. Aŭ, kaj ĉi tiu est'as la plej akcept'it'a kutim'o, la bank'o ignor'as ĉiu'j'n decimal'o'j'n post la du unu'a'j, tiel tir'ant'e mal'grand'a'n sed konstant'a'n profit'o'n. Mal'grand'a'n se tem'as pri bank'o'j, sed tre grand'a'n por unu'op'ul'o. Se la komput'il'o'n de la bank'o oni manipul'as, tiel ke ĉiu krom'a sum'o est'as depon'at'a en unu kont'o, nu, je la fin'o de la tag'o la komput'il'o montr'os la ĝust'a'n sald'o'n ĉe la kont'o de la bank'o kaj ĉe tiu'j de la klient'o'j. Ĉiu'j est'as kontent'a'j.

Mi dum'e furioz'e buton'prem'is ĉe mi'a kalkul'il'o, kaj ĝoj'e rid'is je la rezult'o.

– Ĝust'e tiel. Ĉiu'j kontent'a'j – inkluziv'e de la posed'ant'o de tiu kont'o ricev'ant'a la krom'sum'o'j'n. Ĉar, se oni pren'as du'on'centim'o'n el ĉiu el dek'mil kont'o'j, la profit'o est'as rond'a kvin'dek'o da spes'o'j!

– Preciz'e. Sed grand'a bank'o hav'as cent'obl'e tiu'n nombr'o'n da kont'o'j. Kio don'as, mi sci'as pro feliĉ'a spert'o, semajn'a'n en'spez'o'n de kvin'mil spes'o'j por tiu, kiu munt'as ĉi tiu'n fraŭd'o'n.

– Kaj ĉu tio est'as vi'a plej mal'grand'a kaj simpl'a komput'il'a petol'aĵ'o? – mi demand'is per mir'ig'it'a voĉ'o.

– Jes. Kiam oni komenc'as ating'i grand'a'j'n korporaci'a'j'n komput'il'o'j'n, la sum'o'j iĝ'as ne'kred'ebl'a'j. Est'as tia plezur'o ag'i je tiu'j nivel'o'j. Ĉar, se oni est'as zorg'em'a kaj post'las'as neni'a'n spur'o'n, la korporaci'o'j eĉ ne suspekt'as fi'ag'o'n! Ili ne vol'as sci'i pri tio, eĉ ne kred'as front'e al la atest'aĵ'o. Est'as tre mal'facil'e est'i kulp'ig'it'a pri komput'il'a krim'o. Ĝi est'as bon'a krom'okup'o por iu de mi'a matur'a aĝ'o. Ĝi ten'as mi'n okup'at'a, kaj riĉ'eg'a. Oni neniam mi'n kapt'is. Ho ve, jes, krom unu foj'o'n…

Li pez'e suspir'is, kaj mi ĉagren'iĝ'is.

– Mi'a kulp'o! – mi kri'is. – Se mi ne prov'us kontakt'i vi'n, vi neniam implik'iĝ'us kun la Planed'ul'o'j.

– Ne sent'u vi'n kulp'a pri tio, Jim. Mi mis'taks'is ili'a'j'n sekur'kontrol'o'j'n, mult'e pli sever'a'j'n ol tiu'j, al kiu'j mi kutim'iĝ'is. Est'is mi'a erar'o, kaj mi cert'e pag'is pro ĝi. Ankoraŭ pag'as. Mi ne mal'ŝat'as la valor'o'n de ni'a nun'a kaŝ'ej'o, tamen ĉi tiu'j manĝ'aĵ'o'j ek'ted'as post iom da temp'o. Ĉu ebl'e vi jam rimark'is?

– Ili est'as la esenc'o de la viv'o por mi'a generaci'o.

– Kompren'ebl'e. Mi ne pens'is pri tio. Ĉeval'o'n ne ted'as fojn'o; erin'apr'o for'glut'os si'a'n kaĉ'o'n avid'e por'etern'e.

– Kaj vi ver'ŝajn'e en'glut'us omar'o'n kaj ĉampan'o'n dum jar'cent'o.

– Bon'e observ'it'e kaj ĝust'e, mi'a knab'o. Kiom long'e plu ni rest'os ĉi tie, laŭ vi? – li demand'is, for'puŝ'ant'e ne'manĝ'it'a'n du'on'porci'o'n da kresp'o'bul'o'j.

– Mi dir'us, ke minimum'e ankoraŭ du semajn'o'j'n.

Trem'o tra'sku'is li'a'n korp'o'n.

– Est'os por mi bon'a okaz'o por mal'dik'iĝ'i.

– Tiam la intens'o de la ĉas'o est'os jam sufiĉ'e mal'pli'iĝ'int'a. Ni ankoraŭ dev'os evit'i la publik'a'j'n transport'il'o'j'n dum kelk'a temp'o. Tamen mi pret'ig'is eskap'o'voj'o'n, kiu tre baldaŭ est'os sekur'a.

– Ĉu mi aŭdac'as demand'i, pri kio tem'as?

– Boat'o, aŭ pli ĝust'e kroz'ŝip'o kun kajut'o sur la river'o Stiks'o. Mi aĉet'is ĝi'n antaŭ'long'e, nom'e de korporaci'o, kaj ĝi atend'as ĉe la dok'o'j tuj ekster Predik'urb'o.

– Bon'eg'e! – Li inter'frot'is la man'o'j'n ĝoj'e. – Fin'e de la somer'o, kroz'ant'e sud'e'n, frit'it'a'j kat'fiŝ'o'j vesper'e, botel'o'j da vin'o mal'varm'iĝ'ant'a'j en la flu'o, bifstek'o'j ĉe la apud'river'a'j restoraci'o'j.

– Kaj seks'o'ŝanĝ'o por mi.

Je tio li rapid'e palpebr'um'is, kaj post'e suspir'is trankvil'iĝ'e, kiam mi klar'ig'is:

– Mi port'os knab'in'a'j'n vest'o'j'n sur'ŝip'e, kiam oni pov'as vid'i mi'n de la bord'o, almenaŭ ĝis ni est'os sufiĉ'e for'a'j.

– Bon'eg'e. Mi perd'os iom da pez'o – ne est'os mal'facil'e diet'i tie ĉi. Mi las'os la lip'har'o'j'n kresk'i, post'e eĉ la barb'o'n, tinktur'os de'nov'e mi'a'j'n har'o'j'n nigr'a'j. Tio okup'os mi'n. Ĉu ni dir'u monat'o'n anstataŭ du semajn'o'j'n? Mi pov'as viv'i tiom long'e en'karcer'ig'it'e en ĉi tiu gust'um'o-get'o, kondiĉ'e ke mi ne manĝ'u. Mi'a figur'o est'os des pli bon'a dank'e al la krom'a'j semajn'o'j, mi'a'j barb'o kaj lip'har'o'j des pli long'a'j.

– Mi pov'as daŭr'ig'i, se vi pov'as.

– En tiu okaz'o, konsent'it'e. Kaj ni profit'os kiel ebl'e plej bon'e la temp'o'n antaŭ'e'n'ig'ant'e vi'a'n kler'ig'o'n. Ram, ROM, kaj PROM est'os la hodiaŭ'a lecion'o.

Mi'n tro okup'is la stud'o'j, por ke la ĉie'a odor'o de rost'it'a'j erin'apr'aĵ'o'j pov'u ĝen'i mi'n. Ceter'e, mi ankoraŭ kapabl'is ili'n manĝ'i. Ju pli kresk'is mi'a kompren'o pri ĉiu'j divers'a'j ebl'o'j de kontraŭ'leĝ'a ag'ad'o en ni'a soci'o, des pli mal'kresk'is la figur'o de mi'a kamarad'o. Mi vol'is for'las'i la lok'o'n pli fru'e, sed La Kurier'o, jam decid'int'e, ne ŝancel'iĝ'is.

– Plan'o far'it'a, plan'o sekv'ot'a. Laŭ'liter'e. Ĝi nur ŝanĝ'iĝ'u, se ekster'a'j cirkonstanc'o'j ŝanĝ'iĝ'as. La hom'o est'as raci'ig'a best'o, kaj bezon'as dres'ad'o'n por far'iĝ'i raci'a. Motiv'o'j ĉiam trov'ebl'as por ali'ig'i operaci'o'n. – Li trem'is, dum la maŝin'o'j akcel'is ek'muĝ'ant'e – el'ir'hor'o de la lern'ej'o'j – kaj for'strek'is pli'a'n tag'o'n de la kalendar'o. – Bon'e plan'it'a operaci'o funkci'os. Se oni tuŝ'aĉ'as ĝi'n, oni detru'as ĝi'n. Ni'a plan'o est'as bon'a. Ni rest'u ĉe ĝi.

Li est'is mult'e pli mal'gras'a kaj mal'mol'a, kiam fin'e al'ven'is la tag'o de ni'a el'ir'o. El'prov'it'e en la gust'um'a forn'o, li est'is hard'it'a. Mi pez'is pli. Post kiam ni'a'j plan'o'j est'is far'it'a'j, ni'a'j mal'mult'a'j posed'aĵ'o'j pak'it'a'j, la kiras'ŝrank'o mal'ŝarĝ'it'a de si'a'j spes'o'j, kaj ĉiu post'sign'o de ni'a rest'ad'o for'ig'it'a, je la fin'o ni pov'is nur sid'i silent'e, rigard'ant'e re'e kaj re'e ni'a'j'n brak'horloĝ'o'j'n.

Ni star'is plezur'e rid'et'ant'a'j, kiam son'is la alarm'il'o.

Mi halt'ig'is la alarm'il'o'n, dum La Kurier'o mal'ferm'is la pord'o'n de la frid'o'ĉambr'o. Ni star'is kaj trem'is en la maŭzole'o de MakPorko, dum ni aŭd'is la ripar'ist'o'n en'ir'i la ĉambr'o'n de ni ĵus las'it'a'n.

– Ĉu vi aŭd'as? – mi demand'is. – Li ĝust'ig'as la glaci'ig'il'o'n de la ŝlim'ĉeriz'a maŝin'o. Mi rimark'is, ke ĝi son'is strang'e.

– Prefer'e ni ne pri'diskut'u la en'hav'o'j'n de la gast'ig'aĉ'a gastronom'a galeri'o. Ĉu jam est'as temp'o?

– Jam. – Mi glit'e mal'ferm'is la ekster'a'n pord'o'n, kaj palpebr'um'is je la tag'lum'o, tiom long'e ne vid'it'a. Neni'o krom la kamion'et'o de la ripar'ist'o en la strat'o. – Ni ek'ir'u.

Ni el'ir'is, kaj mi ferm'is la pord'o'n. La aer'o est'is dolĉ'a kaj freŝ'a, plen'a de am'ind'a polu'o. Eĉ mi'n jam tro satur'is la kuir'odor'o'j. Dum La Kurier'o hast'is al la kamion'et'o, mi per du kojn'o'j fiks'is la pord'o'n de ni'a kuir'a horor'ĉambr'o. Se la ripar'ist'o prov'us el'ir'i antaŭ si'a fiks'it'a hor'o, tio mal'rapid'ig'us li'n. Ni bezon'is nur ĉirkaŭ dek kvin minut'o'j'n.

La Kurier'o cert'e lert'is en la uz'o de la dirk'o, kaj la kamion'et'o est'is mal'ferm'it'a kun pord'o'j liber'e sving'iĝ'ant'a'j, jam dum mi turn'iĝ'is. Li plonĝ'is en la mal'antaŭ'o'n inter la maŝin'part'o'j'n, dum mi start'ig'is la motor'o'n.

Tiel facil'e. Mi las'is li'n proksim'e al la dok'o, kie li sid'is sur benk'o sun'ban'ant'e kaj zorg'ant'e pri ni'a'j posed'aĵ'o'j. Est'is la simpl'ec'o mem las'i la ŝtel'it'a'n kamion'et'o'n en la park'ej'o de la plej proksim'a alkohol'aĵ'vende'j'o. Post'e mi promen'is, ne kur'is, re'e'n al la river'bord'o por renkont'i li'n.

– Est'as la blank'a ŝip'o, tie – mi montr'is sam'temp'e prem'ant'e mi'a'j'n lip'har'o'j'n per la ali'a man'o por cert'ig'i, ke ili est'u sekur'a'j en si'a lok'o. – La tut'a dokaro est'as aŭtomat'a. Mi pren'os la ŝip'o'n kaj ven'ig'os ĝi'n ĉi tie'n.

– Ni'a kroz'o tuj komenc'iĝ'os, – li dir'is, kaj en li'a'j okul'o'j est'is gaj'a bril'o.

Mi las'is li'n en la sun'lum'o kaj ir'is al la dok'o por en'ig'i la legitim'il'o'n de la ŝip'o en la kontrol'robot'o'n.

– Bon'a'n maten'o'n, – ĝi dir'is per lad'a voĉ'o. – Vi vol'as pren'i la kroz'ŝip'o'n Ĉarm'a'j Spes'o'j. La bateri'o'j est'is re'ŝarg'it'a'j je kost'o de dek du spes'o'j. La prez'o de park'ad'o…

Ĝi tiel plu'is, laŭt'leg'ant'e ĉiu'j'n el'spez'o'j'n, kiu'j'n oni klar'e pov'is vid'i sur la ekran'o, supoz'ebl'e por tiu'j klient'o'j, kiu'j ne kapabl'as leg'i, kaj neni'o'n oni pov'is far'i kontraŭ tio. Mi star'is sur unu pied'o, kaj post'e sur la ali'a, kaj tiel plu, ĝis ĝi fin'is. Tiam mi en'puŝ'is la mon'er'o'j'n. La maŝin'o for'glut'is ili'n kaj vom'is kvitanc'o'n. Ankoraŭ promen'ad'e, mi proksim'iĝ'is al la ŝip'o, en'met'is la kvitanc'o'n, kaj atend'is la bon'ven'a'n klak'et'o'n de la mal'ŝlos'iĝ'o de la katen'o. Post sekund'o'j, mi est'is jam sur la river'o direkt'e al la sol'a figur'o sur la bord'o.

Sol'a ne plu. Fraŭl'in'o sid'is apud li.

Mi ĉirkaŭ'ir'is for kaj re'e'n, sed ŝi ankoraŭ est'is tie. La Kurier'o sid'is klin'it'e kaj ne signal'is kio'n far'i. Mi ĉirkaŭ'vetur'is ankoraŭ'foj'e, sed la vid'o de patrol'ant'a polic'aŭt'o send'is mi'n panik'e al la bord'o. La fraŭl'in'o ek'star'is kaj salut'e sving'is si'a'j'n brak'o'j'n, kri'ant'e:

– Ho, et'a Jimĉjo diGriz, tut'e sen'dub'e. Kia plaĉ'a surpriz'o! 

Ĉapitr'o 16

Last'a'temp'e la viv'o hav'is tro da tia'j moment'o'j. Mi rigard'is la knab'in'o'n pli detal'e, dum mi zorg'e gvid'is la boat'o'n ĝis la bord'o. Ŝi kon'is mi'n, do mi dev'is kon'i ŝi'n: okul'frap'e bel'a, ŝi'a bluz'o perfekt'e plen'ig'it'a. Tiu'j tulip'a'j lip'o'j – ŝi! – tem'o de mi'a'j plej ekstrem'a'j rev'o'j.

– Ĉu est'as vi, Lizbeta? Lizbeta Naratin?

– Kiom dolĉ'a vi est'as, ke vi memor'as mi'n!

Mi pret'is salt'i sur'ter'e'n kun la kabl'o, sed ŝi pren'is ĝi'n el mi'a man'o kaj lig'is ĝi'n ĉirkaŭ la bolard'o tie. Super ŝi'a ŝultr'o, mi vid'is, ke la polic'aŭt'o pas'is kaj kroz'is plu. Mi ek'rigard'is al La Kurier'o, kiu nur rul'is la okul'o'j'n ĉiel'e'n, dum ŝi parol'is.

– Mi dir'is al mi, Lizbeta, mi dir'is, tiu ne pov'as est'i Jimĉjo diGriz, el'grimp'ant'a el tiu mal'nov'a MakPorka kamion'et'o kaj port'ant'a koket'a'n et'a'n lip'har'ar'o'n. Ne tiu Jimĉjo, kiu tiom trov'iĝ'as en la nov'aĵ'o'j last'a'temp'e. Se jes, kial mi ne simpl'e promen'u post li, pro la memor'o. Tiam mi vid'is vi'n parol'i al ĉi tiu afabl'a sinjor'o, antaŭ ol vi ir'is al la jaĥt'o'staci'o, do mi decid'is atend'i, ĝis vi re'ven'os. Ek'vojaĝ'ont'a'j, ĉu ne?

– Ne, ne vojaĝ'o, nur et'a tag'ekskurs'o, kontraŭ'flu'e kaj re'e'n. Est'is agrabl'e vid'i vi'n de'nov'e, Lizbeta.

Tio est'is la sol'a bon'a part'o de la afer'o. Vid'i ŝi'n, mi vol'as dir'i. La cel'o'n de mi'a infan'a ador'o. Ŝi for'las'is la lern'ej'o'n, mal'long'e post kiam mi en'ir'is, sed est'is mal'facil'e ŝi'n forges'i. Kvar jar'o'j'n pli aĝ'a ol mi, ver'e matur'a vir'in'o. Do ŝi nun aĝ'is du'dek unu jar'o'j'n. Ŝi est'is ĉef'o de si'a klas'o, gajn'int'o de Bel'ul'in'o de la Jar'o. Pro bon'a kial'o. Nun, kvankam mal'jun'a, ŝi ankoraŭ est'is bel'eg'ul'in'o. Ŝi'a voĉ'o inter'romp'is mi'a'n re'memor'ad'o'n:

– Mi ne pens'as, ke vi ĝust'e ver'dir'as, Jimĉjo. Nu, kun ĉiu'j tiu'j pak'aĵ'o'j kaj afer'o'j, mi vet'us, ke vi komenc'as long'a'n vojaĝ'o'n. Se mi est'us vi, mi opini'us long'a'n vojaĝ'o'n tre bon'a ide'o.

Ĉu est'is mal'sam'a ton'o en ŝi'a voĉ'o kun tiu'j last'a'j vort'o'j? Kio'n ŝi dezir'is? Ni ne pov'is rest'i tie pli long'e. Ŝi klar'ig'is si'a'n dezir'o'n, kiam ŝi salt'is sur'boat'e'n, balanc'ant'e la boat'o'n en ĝi'a ankr'ej'o.

– Ĉiam est'as lok'o por unu pli – ŝi vok'is gaj'e, kaj ir'is sid'i pru'e. Mi paŝ'is sur'ter'e'n kaj pren'is la pak'aĵ'o'j'n, flustr'ant'e al La Kurier'o:

– Ŝi kon'as mi'n. Kio'n ni far'u?

Li suspir'is respond'e.

– Mal'mult'o'n ni pov'as far'i. Por nun ni hav'as pasaĝer'o'n. Mi propon'as, ke ni pri'pens'u la problem'o'n, post kiam ni ek'vojaĝ'os. Konsider'e ĉio'n, ni ne hav'as elekt'o'n.

Tro prav'e. Mi trans'don'is ni'a'j'n posed'aĵ'o'j'n al li, kaj post'e barakt'is por mal'lig'i la mal'klar'a'n nod'o'n, kiu'n ŝi est'is far'int'a en la kabl'o. Mi for'puŝ'is la Ĉarm'a'j'n Spes'o'j'n per la pied'o, salt'is sur'boat'e'n, kaj pren'is la stir'il'o'n. La Kurier'o port'is la skatol'o'j'n sub'e'n, dum mi ŝalt'is la motor'o'n kaj direkt'is laŭ'flu'e'n. For de Predik'urb'o, de MakPorko, kaj de la leĝ'o.

Sed ne for de Lizbeta. Ŝi kuŝ'is stern'it'e sur la ferdek'o antaŭ mi, kun si'a jup'o iom lev'it'a, tiel ke mi pov'is admir'i tiu'j'n bel'eg'a'j'n femur'o'j'n. Mi admir'is. Tiam ŝi turn'is si'n kaj rid'et'is, klar'e kapabl'a leg'i mi'a'j'n pens'o'j'n. Mi forges'is provizor'e pri mi'a plan'it'a vir'in'a mask'o'vest'aĵ'o, imag'ant'e la mok'o'n, kiu salut'us mi'a'n seks'o'ŝanĝ'o'n. Mi ek'koler'is.

– Bon'e, Lizbeta, kial vi ne simpl'e dir'u, kio'n vi vol'as – mi dir'is, tir'ant'e mi'a'n rigard'o'n pen'e al la klar'a akv'o de la river'o.

– Sed kio'n vi cel'as?

– Ĉes'u lud'i. Vi rigard'is la nov'aĵ'o'j'n, vi dir'is. Do vi sci'as pri mi.

– Cert'e. Mi sci'as, ke vi rab'as bank'o'j'n kaj eskap'as el mal'liber'ej'o. Tamen tio ne ĝen'as mi'n. Mi mem hav'is et'a'n er'o'n de mal'facil'aĵ'o. Do, kiam mi vid'is vi'n, kaj tiu'n ĉi boat'o'n, mi sci'is, ke vi nepr'e hav'as mon'o'n. Ebl'e mult'e da mon'o. Do mi kapt'is la okaz'o'n por vojaĝ'i kun vi. Afabl'e, ĉu ne?

– Ne. – Mi ten'is mi'a'j'n pens'o'j'n ĉe la leĝ'o kaj ne ĉe la femur'o'j. Ŝi est'is ĝen'o. – Kaj mi ja hav'as iom da mon'o flank'e. Se mi don'os al vi iom, met'os vi'n sur'bord'e'n…

– La mon'o, jes. La bord'o, ne. Mi adiaŭ'is li'n kaj Predik'urb'o'n. Nun mi vid'os la mond'o'n. Kaj vi pag'os mi'a'n vojaĝ'o'n.

Ŝi komfort'ig'is si'n, kun brak'o'j kiel kap'kusen'o, rid'et'ant'e dum ŝi ĝu'is la sun'bril'o'n. Mi rigard'is mal'gaj'e kaj pens'is pri tri aŭ kvar frap'o'j, kiu'j romp'us tiu'n delikat'a'n kol'o'n…

Eĉ ne ŝerc'e. Tiu ĉi problem'o solv'iĝ'os, sen mort'a per'fort'o. Ni zum'is laŭ'flu'e, dum la akv'o dis'iĝ'is ĉe la pru'o, kun Predik'urb'o mal'antaŭ ni kaj vast'a'j verd'a'j kamp'o'j antaŭ'e trans kurb'o de la river'o. La Kurier'o ven'is ferdek'e'n kaj sid'is apud mi. Kun la tri'a ĉe'est'ant'o, ni ne pov'is dir'i mult'o'n.

Ni daŭr'ig'is tiel silent'e dum plej'part'o de hor'o, ĝis dok'o ĉe vend'ej'o aper'is antaŭ'e. Lizbeta ek'mov'iĝ'is kaj ek'sid'is, glit'ig'ant'e la fingr'o'j'n tra tiu bel'eg'a blond'a har'ar'o.

– Sci'u – mi mal'sat'as. Mi vet'us, ke ankaŭ vi mal'sat'as. Kial vi ne halt'u tie, kaj mi salt'os al'ter'e'n kaj aĉet'os por ni manĝ'aĵ'o'j'n kaj bier'o'n. Ĉu tio ne est'as bon'a ide'o?

– Bon'eg'a! – mi konsent'is. Ŝi ir'os en la vend'ej'o'n; ni ir'os rapid'e for.

– Mi est'as sen'mon'a, – ŝi rid'et'is. – Tut'e ne'pag'i'pov'a. Se vi don'os al mi kelk'a'j'n spes'o'j'n, mi aĉet'os tag'manĝ'o'n. Mi pens'as, ke mil'o sufiĉ'os.

Ŝi'a kar'ul'in'et'a mien'o neniel ŝanĝ'iĝ'is, dum ŝi dir'is tio'n, kaj mi demand'is mi'n, ĝust'e kia mal'agrabl'aĵ'o traf'is ŝi'n. Ebl'e ĉantaĝ'o kaj trud'pet'o; cert'e ŝi hav'is taŭg'a'j'n akredit'aĵ'o'j'n. Mi fos'is profund'e en mi'a'n mon'uj'o'n.

– Bon'e, – ŝi dir'is, ard'okul'e tra'foli'um'ant'e la fask'o'n. – Mi ne rest'os long'e. Kaj mi sci'as, ke vi est'os ĉi tie, Jimĉjo, kun vi'a amik'o. Ĉu mi ne vid'is ankaŭ li'n en la nov'aĵ'el'send'o'j?

Mi minac'e rigard'is la rav'a'j'n rotaci'o'j'n de ŝi'a post'aĵ'o, dum ŝi trot'is al la vend'ej'o.

– Ŝi najl'is ni'a'j'n fel'o'j'n al la mur'o, – La Kurier'o dir'is mal'gaj'e.

– Sen'fel'ig'it'a'j, najl'it'a'j, kaj tan'it'a'j. Kio'n ni far'u?

– Preciz'e kio'n ŝi pet'as, provizor'e. Krom murd'i ŝi'n, ni ne hav'as elekt'o'n. Sed mi ne kred'as je murd'o.

– Ankaŭ mi ne. Kvankam ĉi tio est'as la unu'a foj'o, kiam mi ek'kompren'as la tent'o'n.

– Kio'n vi sci'as pri ŝi?

– Neni'o'n, ĉar mi last'foj'e vid'is ŝi'n en la lern'ej'o. Ŝi dir'as, ke ŝi est'as en embaras'o, sed mi tut'e ne sci'as pri kio tem'as.

La Kurier'o kap'jes'is pens'ant'e.

– Kiam ni est'os sekur'e for de ŝi, mi ir'os al terminal'o. Se ŝi est'as en la polic'a'j registr'o'j, mi pov'os el'fos'i ŝi'n.

– Ĉu tio help'os ni'n?

– Mi tut'e ne sci'as, kar'a knab'o. Mi pov'os nur prov'i. Dum'e ni dev'as kiel ebl'e plej bon'e el'turn'iĝ'i. Ni est'as sufiĉ'e for de la terur'o'j de la erin'apr'aĵ'a palac'o, ankaŭ sekur'e for de ni'a'j serĉ'ant'o'j. Dum tiu est'aĵ'o ricev'as mon'o'n de ni, ni est'as sekur'a'j. Provizor'e. Kaj vi dev'as agnosk'i, ke ŝi est'as ornam'a.

Mi ne hav'is respond'o'n al tio, kaj pov'is nur sid'i mal'gaj'e, ĝis ni'a ne'invit'it'a pasaĝer'o re'ven'is.

Post la tag'manĝ'o ni daŭr'ig'is vojaĝ'i laŭ'flu'e. Lac'ig'it'e pro maten'o de sun'ban'iĝ'o, Lizbeta ir'is sub'e'n por bel'ec'o'dor'met'o. La Kurier'o vol'is si'a'n vic'o'n ĉe la stir'il'o, do mi montr'is al li la reg'il'o'j'n kaj atent'ig'is li'n pri la bu'o'j. Ni ne hav'is mult'o'n por konversaci'i. Sed ni mult'e pens'is. Mez'e de la post'tag'mez'o la cel'o de ni'a furioz'a cerb'um'ad'o trot'is ferdek'e'n de sub'e.

– Kia koket'a ŝip'et'o, – ŝpruc'is el ŝi. – La plej koket'a neces'ej'o, et'a kuir'ej'o, ĉio. Sed nur du mal'grand'a'j lit'o'j. Kiel do ni ĉiu'j dorm'os?

– Taĉment'e, – mi grunt'is; la son'o de ŝi'a voĉ'o jam agac'is mi'n.

– Vi ĉiam est'is ŝerc'ist'o, Jimĉjo. Mi opini'as, ke est'os plej bon'e, se mi dorm'os sub'e. Vi kaj vi'a amik'o pov'as trov'i i'a'n rimed'o'n.

– I'a'n rimed'o'n, jun'a sinjor'in'o, i'a'n? Kiel iu de mi'a aĝ'o trov'u i'a'n rimed'o'n, kiam fal'os la mal'varm'a'j nebul'o'j nokt'a'j? – Si'a'n koler'o'n La Kurier'o apenaŭ reg'is, sed ŝi'a hel'a rid'et'o ŝajn'e ne konsci'is pri tio.

– Mi cert'as, ke vi trov'os rimed'o'n, – ŝi dir'is. – Nun mi dezir'as halt'i ĉe la ven'ont'a urb'et'o, tiu. Mi for'ir'is tiom hast'e, ke mi post'las'is ĉiu'j'n mi'a'j'n afer'o'j'n. Vest'aĵ'o'j'n kaj ŝmink'aĵ'o'j'n, vi sci'as.

– Vi ne bezon'us iom da mon'o por aĉet'i tiu'j'n afer'o'j'n, ĉu? – mi demand'is ŝerc'e. Ŝi ignor'is mi'a'n mal'fort'a'n humur'o'n kaj kap'jes'is.

– Ankoraŭ unu mil'o sufiĉ'os.

– Mi ir'as sub'e'n, – La Kurier'o dir'is, kaj ne re'el'ir'is, ĝis mi est'is lig'int'a la boat'o'n, kaj ŝi est'is for'ir'int'a. Li port'is du bier'o'j'n, kaj mi pren'is unu kaj trink'is profund'e.

– Murd'o ne, – li dir'is firm'e.

– Murd'o ne, – mi konsent'is. – Sed tio ne implic'as, ke ni ne pov'as ĝu'i la pens'o'n pri ĝi. Kio'n ni far'u?

– Ni ne simpl'e lev'u la ankr'o'n kaj for'ir'u. Ŝi alarm'us la polic'o'n post dek minut'o'j, kaj en'poŝ'ig'us la rekompenc'o'n. Ni dev'as pri'pens'i tio'n, kaj pens'i pli rapid'e ol ŝi. Tio, ke ŝi ven'is kun ni, evident'e est'is impuls'o. Ŝi avid'as mon'o'n, kaj ni dev'os plu don'i ĝi'n al ŝi. Sed fin'e ŝi decid'os, ke ŝi hav'as sufiĉ'e de la ni'a, kaj denunc'os ni'n por la rekompenc'o. Ĉu ni hav'as map'o'n sur'ŝip'e?

Tiu potenc'a cerb'o labor'is, mi cert'is pri tio. Mi demand'is neni'o'n sed trov'is la map'o'n plej rapid'e. Li sekv'is ĝi'n per si'a fingr'o.

– Ni est'as ĉi tie, mi pens'as, jes, jen la preciz'a lok'o. Kaj laŭ'flu'e'n, ĉi tie, est'as la vigl'a urb'o Valhal'o. Kiam ni al'ven'os tie?

Mi strab'is skal'e'n, kaj mezur'is la distanc'o'n per mi'a dik'fingr'o.

– Ni pov'os al'ven'i tie antaŭ ĝis la mez'o de la post'tag'mez'o morgaŭ, se ni ek'ir'os fru'e.

Li'a vizaĝ'o ek'rid'et'is tiom larĝ'e, ke li'a'j okul'o'j ĉif'iĝ'is du'on'ferm'e.

– Bon'eg'e, tut'e bon'eg'e. Tio sufiĉ'os tre bon'e.

– Kio sufiĉ'os?

– Mi'a'j plan'o'j, kiu'j'n mi provizor'e kaŝ'as, ĉar rest'as ne'el'labor'it'a'j detal'o'j. Kiam ŝi re'ven'os, vi dev'os konsent'i kun mi, kio'n ajn mi dir'os; nur tio'n vi dev'os far'i. Nun, la sekv'ant'a tag'ord'er'o. Kie ni dorm'os ĉi-nokt'e?

– Sur la river'bord'o, – mi dir'is, ir'ant'e sub'e'n. – Ni'a amik'o hav'as la tut'a'n mon'o'n, kiu'n mi kun'port'is, tial mi dev'as pren'i pli el ni'a stok'o. Post'e mi ir'os sur'bord'e'n por aĉet'i tend'o'n, dorm'o'sak'o'j'n, ĉi'a'j'n ekip'aĵ'o'j'n por komfort'e tend'um'i.

– Bon'eg'e. Mi rest'os sur la posten'o ĝis vi'a re'ven'o.

Mi aĉet'is ankaŭ bifstek'o'j'n, kaj ar'o'n da elegant'a'j botel'o'j de vin'o. Ni bezon'is grand'a'n ŝanĝ'o'n de la MakPorka kuir'ad'o. Kiam la sun'o proksim'iĝ'is al la horizont'o, mi lig'is la boat'o'n al arb'o'j sur la bord'o de verd'a herb'ej'o, kie ni pov'is star'ig'i ni'a'n tend'o'n. La Kurier'o, lip'klak'int'e pri la viand'o, anonc'is ke li pret'ig'os la vesper'manĝ'o'n. Dum li far'is tio'n, kaj Lizbeta fleg'is si'a'j'n ung'o'j'n, mi martel'is palis'et'o'j'n kaj pret'ig'is ni'a'j'n lit'o'j'n. La sun'o est'is oranĝ'kolor'a glob'o sur la horizont'o, kiam ni ek'manĝ'is. Est'is bon'eg'e. Neni'u parol'is, ĝis ni fin'is. Kiam la fin'a pec'et'o est'is manĝ'it'a, La Kurier'o suspir'is, lev'is si'a'n glas'o'n kaj trink'et'is, kaj suspir'is sat'e.

– Kvankam mi mem kuir'is ĝi'n, mi dev'as dir'i, ke la manĝ'o est'is triumf'o.

– Ĝi ja for'viŝ'as la gust'o'n de la erin'apr'aĵ'o'j el la buŝ'o, – mi konsent'is.

– Mi ne ŝat'is la vin'o'n. Aĉ'a. – Nur ŝi'a siluet'o est'is vid'ebl'a en la mal'lum'o. Sen la kutim'a glor'a fizik'a akompan'o, ŝi'a voĉ'o, sam'e kiel ŝi'a'j vort'o'j, ne est'is tiom ŝat'ind'a. Tamen al la mal'alt'a bas'o de La Kurier'o mank'is malic'o, kiam li de'nov'e parol'is:

– Lizbeta – mi rajt'as nom'i vi'n Lizbeta, ĉu ne? Dank'o'n. Lizbeta, ni al'ven'os en la urb'o'n Valhal'o morgaŭ, kie mi dev'os ir'i sur'bord'e'n kaj vok'i al mi'a bank'o. Ni'a kas'o mal'plen'iĝ'as. Vi ne dezir'us, ke ni'a mon'o el'ĉerp'iĝ'u, ĉu?

– Ne, mi ne dezir'as tio'n.

– Mi pens'is, ke ne. Sed ĉu vi dezir'us, ke mi ir'u al la bank'o kaj pren'u por vi cent'mil spes'o'j'n en mal'grand'valor'a'j mon'bilet'o'j?

Mi aŭd'is ŝi'n spasm'e spir'i. Post'e ŝi blind'e serĉ'is la lum'ŝalt'il'o'n, kaj la lum'o'j super la kajut'o ŝalt'iĝ'is. Ŝi sever'e rigard'is La Kurier'o'n, kaj la unu'a'n foj'o'n ek'koler'is.

– Ĉu vi prov'as lud'i per mi, mal'jun'ul'o?

– Tut'e ne, jun'a sinjor'in'o. Mi simpl'e pag'as por ni'a sekur'ec'o. Vi sci'as kelk'a'j'n fakt'o'j'n, kiu'j est'as, ni dir'u, plej bon'e ne pri'parol'at'a'j laŭt'e. Mi opini'as, ke tiu sum'o est'as prudent'a pag'o por vi'a silent'ad'o. Ĉu ne?

Ŝi hezit'is, post'e ek'rid'is.

– Jes ja. Nur montr'u al mi la kolor'o'n de tiu'j spes'o'j, kaj mi pri'pens'os eĉ permes'i al vi knab'o'j daŭr'ig'i vi'a'n vojaĵon sen kompat'ind'a mi.

– Kio'n ajn vi dezir'as, mi'a kar'a, kio'n ajn vi dezir'as.

Kaj li ne plu parol'is pri la tem'o. Ni en'lit'iĝ'is mal'long'e post tio, ĉar pen'plen'a'n tag'o'n spert'is ni ĉiu'j. Lizbeta posed'is la boat'o'n, kaj ni hav'is la tend'o'n. Kiam mi re'ven'is, post kiam mi ŝalt'is la alarm'il'o'j'n por cert'ig'i, ke la boat'o ankoraŭ rest'os tie maten'e, La Kurier'o jam ronk'eg'is. Antaŭ ol mi mem ek'dorm'is, mi konsci'is, ke, kio'n ajn li plan'is, ni hav'is almenaŭ ankoraŭ unu tag'o'n da liber'ec'o, antaŭ ol Lizbeta pens'os pri kontakt'i la polic'o'n. La log'o de mon'o garanti'os ŝi'a'n silent'o'n. Dum mi ek'dorm'is, mi konsci'is, ke La Kurier'o sen'dub'e plan'is tio'n.

Ni zum'is laŭ la river'o unu hor'o'n post tag'iĝ'o, malgraŭ la plend'o'j de Lizbeta. Ŝi el'ven'is post'e, kaj ŝi'a koler'o baldaŭ mal'aper'is pro preleg'o de La Kurier'o pri mon'o. Li pri'skrib'is la rent'o'n, kiu'n ŝi'a'j invest'it'a'j spes'o'j pov'os gajn'i, sen el'spez'i iom ajn el la kapital'o; alud'is papili'e al la var'o'j, kiu'j'n ŝi baldaŭ aĉet'os; kaj ĉarm'is ŝi'n kiel serpent'o kunikl'o'n. Mi tut'e ne sci'is, kio est'is li'a plan'o, sed mi ĝu'is ĉiu'n moment'o'n.

Mez'e de la post'tag'mez'o mi lig'is la boat'o'n en la jaĥt'o'staci'o ĉe la kanal'o, kiu du'on'ig'as Valhal'o'n. La urb'o'centr'o est'is proksim'a, kaj La Kurier'o, kun la barb'o komb'it'a kaj la lip'har'ar'o turn'it'a, aspekt'is ord'em'a kaj serioz'a.

– Tio ĉi ne postul'os long'a'n temp'o'n, – li dir'is, kaj for'ir'is. Lizbeta rigard'is li'n, jam nervoz'e atend'ant'a.

– Li ver'e est'as tiu, kiu'n oni nom'as La Kurier'o, – ŝi dir'is, kiam li est'is for'ir'int'a.

– Mi ne sci'us pri tio.

– Ne prov'u tromp'i mi'n. Mi vid'is la 3Vajn film'o'j'n, kiel iu liber'ig'is li'n. Mal'grand'ul'o kun lip'har'ar'o. Dev'is est'i vi.

– Est'as mult'a'j lip'har'ar'o'j en la mond'o.

– Mi neniam pens'is, kiam mi vid'is vi'n en la lern'ej'o, ke vi fin'os ĉi tiel.

– Mi pens'is sam'e pri vi. Mi admir'is vi'n de mal'proksim'e.

– Sam'e ĉiu'j adolesk'a'j knab'o'j en la lern'ej'o. Ne pens'u, ke mi ne sci'is tio'n. Ni rid'is pri tio: li kiel instru'ist'o, kaj…

Ŝi ek'silent'is kaj minac'e rigard'is mi'n, kaj mi rid'et'is dolĉ'e kaj ir'is sub'e'n por lav'i la vesper'manĝ'a'j'n kaj maten'manĝ'a'j'n teler'o'j'n, kiu'j'n ŝi tiom zorg'e est'is ignor'int'a. Mi ĵus fin'is, kiam est'is salut'o de la bord'o.

– Hoj! Permes'o'n en'ŝip'iĝ'i!

La Kurier'o star'is ĉe la bord'o de la dok'o, rid'et'ant'a kaj grandioz'a. Li'a nov'a vest'o'komplet'o sen'dub'e kost'is mal'grand'a'n trezor'o'n. La tek'o, kiu'n li lev'is, ŝajn'e est'is far'it'a el ia ver'a best'o'fel'o, kun akcesor'aĵ'o'j el bril'a or'o. La okul'o'j de Lizbeta est'is larĝ'a'j kiel tas'teler'et'o'j. La Kurier'o sur'ŝip'iĝ'is kaj don'is al ni konspir'a'n okul'sign'o'n.

– Plej bon'e ni ir'u sub'e'n, antaŭ ol mi montr'os al vi la en'hav'o'n de tiu ĉi tek'o. Ĝi ne est'as por la okul'o'j de la mond'o.

Lizbeta antaŭ'ir'is, kaj li ten'is la tek'o'n ĉe si'a brust'o, ĝis mi ŝlos'is la pord'o'n. Tiam li bala'is la paper'o'j'n de sur la tabl'o plank'e'n, met'is la tek'o'n en la mez'o'n, kaj kun tantal'ig'a preciz'ec'o mal'ŝlos'is kaj mal'ferm'is la tek'o'n.

Eĉ mi est'is impon'it'a. Est'is mult'e pli ol la cent'mil. Lizbeta fiks'rigard'is ĝi'n, post'e etend'is la man'o'n kaj el'tir'is fask'o'n de mil'spes'a'j mon'bilet'o'j.

– Aŭtentik'a'j? Ĉu ili est'as aŭtentik'a'j? – ŝi demand'is.

– Garanti'it'a'j, rekt'e el la mon'far'ej'o. Mi mem cert'ig'is pri tio. – Dum ŝi atent'is la mon'o'n, li turn'is si'n al mi. – Nu, Jim, ĉu ĝen'us vi'n far'i al mi komplez'o'n? Ĉu vi trov'us i'a'n ŝnur'o'n – mi cert'as, ke vi sci'os, kio'n vi bezon'os. Mi dezir'as ankaŭ plen'a'n silent'o'n, dum vi lig'os tiu'n ĉi knab'in'o'n, por ke ŝi ne pov'u mov'i si'n.

Mi est'is atend'ant'a i'o'n; ŝi ne. Ŝi'a buŝ'o ĵus ek'mal'ferm'iĝ'is por kri'eg'i, kiam mi ek'kapt'is tiu'n plej kar'a'n kol'o'n kaj prem'is fort'e ĝust'e sub la orel'o'j. 

Ĉapitr'o 17

Kun sovaĝ'a entuziasm'o mi dis'ŝir'is unu el la lit'tuk'o'j en bend'o'j'n kaj lig'is tiu'j'n delikat'a'j'n pojn'o'j'n kaj svelt'a'j'n maleol'o'j'n. Mi ĵus komenc'is met'i glu'bend'o'n sur ŝi'a'n buŝ'o'n, kiam ŝi re'konsci'iĝ'is kaj klopod'is kri'i. La kri'o el'ven'is kiel mut'ig'it'a ĝem'et'o.

– Ĉu ŝi pov'as sufiĉ'e spir'i tiel? – demand'is La Kurier'o.

– Perfekt'e. Vid'u la furioz'a'n rigard'o'n en ŝi'a'j okul'o'j kaj la koler'a'j'n lev'iĝ'o'j'n de tiu bel'eg'a brust'o. Ŝi spir'as tra la naz'tru'o'j tut'e bon'e. Kaj nun, ĉu vi dir'os al mi, preciz'e kio okaz'as?

– Sur la ferdek'o'n, mi pet'as.

Li atend'is, ĝis la pord'o ferm'iĝ'is mal'antaŭ ni, antaŭ ol ek'parol'i, kun'frot'ant'e la man'o'j'n pro ĝoj'o.

– Fin'iĝ'is ni'a'j zorg'o'j, mi'a knab'o. Tio'n mi sci'is tuj vid'int'e la map'o'n. Du fakt'o'j pri ĉi tiu bel'a urb'o cert'ig'as mi'n pri tio. Unu est'is la bank'o, fili'o de Galaksi'a Fidobanko, ĉe kiu mi hav'as kont'o'n, iom grand'a'n, kiel vi pov'is konstat'i. La du'a interes'a fakt'o est'as, ke ĉi tie est'as kosm'o'haven'o.

Mi cerb'um'is pri tio dum kelk'a'j sekund'o'j, dum mi'a mal'vigl'a mens'o mal'rapid'e kun'kalkul'is du kaj du. Tiam mi'a makzel'o tiom gap'e fal'is, ke mi apenaŭ pov'is parol'i.

– Ĉu vi vol'as dir'i, ke… ke ni ir'os… ekster'mond'e'n?

Li kap'jes'is kaj rid'et'is larĝ'e.

– Preciz'e. Ĉi tiu et'a mond'o iĝ'is, ni dir'u, iom tro varm'a por ni. Est'os eĉ pli varm'e, kiam ni'a amik'in'o liber'iĝ'os. Sed tiam ni est'os for'sku'int'a'j la polv'o'n de Paradiz'et'o de ni'a'j bot'o'j, kaj ni est'os lum'jar'o'j'n mal'proksim'a'j. Vi ja dir'is al mi, ke vi vol'as vojaĝ'i, ĉu ne?

– Jes ja, kompren'ebl'e, sed ĉu ne est'as kontrol'o'j, inspekt'o'j, polic'o kaj tia'j afer'o'j?

– Est'as ja. Sed dogan'o'j kaj migr'ad'a'j kontrol'o'j est'as ĉirkaŭ'ir'ebl'a'j, se oni sci'as kiel. Mi sci'as kiel. Kaj mi ja kontrol'is, kia'j ŝip'o'j ĉe'est'as, antaŭ ol far'i ĉi tiu'n drast'a'n paŝ'o'n. Mi bedaŭr'as, ke mi ne hav'is okaz'o'n por vi'n avert'i, sed mi est'is cert'a, ke vi'a'j grandioz'a'j refleks'o'j facil'e solv'os la afer'o'n. Kiam mi for'ir'is de ĉi tie, mi ne sci'is, ke hodiaŭ est'os la tag'o por real'ig'i la plan'o'n. Mi intenc'is pren'i la mon'o'n nur por tromp'i la knab'in'o'n, dum mi observ'is la kosm'o'trafik'o'n. Sed la sort'o rid'et'as al ni. Karg'o'ŝip'o el Kruptio ĉe'est'as por si'n ŝarĝ'i kaj for'vetur'os en la nokt'o. Ĉu tio ne est'as bon'eg'a?

– Mi cert'as, ke jes. Sed mi est'us mult'e pli cert'a, se mi sci'us kial.

– Jim, vi'a'n eduk'ad'o'n oni mult'e neglekt'is. Mi pens'is, ke ĉiu lern'ej'an'o sci'as, kiom la kruptianoj est'as korupt'ebl'a'j. Ili mal'esper'ig'as la kontrol'ist'o'j'n de La Lig'o. Ne'pli'bon'ig'ebl'a'j. La deviz'o de Kruptio est'as, ke la regul'o'j ĉiam ŝancel'iĝ'as, kio signif'as, proksim'um'e, ke ne ekzist'as regul'o'j fiks'a'j. Tio est'as, ekzist'as leĝ'o'j pri ĉio, sed sub'aĉet'o pov'as tord'i iu'n ajn leĝ'o'n. Ili ne est'as ĝust'e mond'o da krim'ul'o'j, sed pli ĝust'e planed'o da tord'ul'o'j.

– Tio son'as bel'e, – mi konsent'is. – Kio'n do vi aranĝ'is?

– Ankoraŭ neni'o'n. Sed mi cert'eg'as, ke okaz'o'j prezent'iĝ'os ĉe la kosm'o'haven'o.

– Jes, cert'e. – Mi sent'is neni'a'n entuziasm'o'n. La plan'o hav'is ĉiu'j'n mark'o'j'n de improviz'aĵ'o kaj blind'a fid'o. Sed mi ne hav'is ali'a'n elekt'o'n. – Kio pri la knab'in'o?

– Ni las'os mesaĝ'o'n por la polic'o per elektron'ik'a poŝt'o, liver'end'a'n post ni'a for'vetur'o, inform'ant'e ili'n pri la lok'o, kie ebl'as trov'i ŝi'n.

– Tiu lok'o ne pov'as est'i ĉi tie; tro publik'a. Iom al'val'e est'as aŭtomat'a boat'ej'o. Mi pov'us lig'i la ŝip'o'n tie, en unu el la ekster'a'j lig'ej'o'j.

– Jen ideal'a solv'o. Se vi don'os al mi direktiv'o'n, kiel trov'i ĝi'n, mi hast'os al la kosm'o'haven'o por ĉio'n aranĝ'i. Ĉu ni renkont'iĝ'u tie je 23:00?

– Konsent'it'e.

Mi rigard'is, kiel li'a impon'a figur'o for'ir'is en la kresk'ant'a mal'lum'o; post tiam mi start'ig'is la motor'o'n kaj far'is mal'rapid'a'n turn'o'n en la kanal'o. Est'is mal'lum'e, kiam mi ating'is la boat'ej'o'n. Sed ĝi est'is hel'e lum'ig'it'a, kaj la ŝanel'o est'is bon'e mark'it'a.

La plej mult'a'j boat'o'j est'is lig'it'a'j proksim'e al la bord'o, kio konven'is por mi. Mi pren'is la plej ekster'a'n lig'ej'o'n, tut'e for de la ali'a'j, post'e ir'is sub'e'n, ŝalt'is la lum'o'j'n, kaj front'is la venen'a'n rigard'o'n el tiu'j bel'eg'a'j okul'o'j. Mi ŝlos'is la kajut'pord'o'n mal'antaŭ mi, kaj mi sid'iĝ'is sur la lit'et'o front'e al Lizbeta.

– Mi vol'as parol'i kun vi. Se mi for'ig'os la glu'bend'o'n, ĉu vi promes'as, ke vi ne kri'os? Ni est'as tut'e for'a'j de la urb'o, kaj ĉi tie est'as neni'u por aŭd'i vi'n ĉiu'okaz'e. Ĉu konsent'it'e?

La mal'am'o rest'is, dum ŝi mal'volont'e kap'jes'is. Mi for'tir'is la bend'o'n – kaj apenaŭ ek'for'tir'is mi'a'j'n fingr'o'j'n, kiam la perfekt'a'j dent'o'j ek'mord'is al mi'a man'o.

– Mi pov'us mort'ig'i vi'n, murd'i vi'n, buĉ'i vi'n…

– Sufiĉ'as, – mi dir'is. – Est'as mi, kiu pov'us far'i ĉiu'j'n tiu'j'n afer'o'j'n, ne vi. Do ferm'u la faŭk'o'n.

Ŝi ferm'is. Ebl'e pro la ek'konsci'o, kia est'is ŝi'a situaci'o, en ŝi'a'j okul'o'j nun est'is pli da tim'o ol da koler'o. Mi ne vol'is terur'i sen'help'a'n knab'in'o'n, sed la parol'ad'o pri murd'o est'is ja ŝi'a ide'o. Ŝi pret'is aŭskult'i.

– Vi ne pov'as est'i komfort'a. Do kuŝ'u kviet'e, dum mi mal'lig'as vi'n.

Ŝi atend'is, ĝis ŝi'a'j pojn'o'j est'is liber'a'j, kaj tiam ek'skrap'is per la ung'o'j al mi'a vizaĵo, dum mi mal'lig'is ŝi'a'j'n maleol'o'j'n. Mi atend'is tio'n, do ŝi fin'is de'nov'e stern'it'a sur la lit'o, sen'spir'ig'it'e per bat'o.

– Kondut'u raci'e, – mi dir'is al ŝi. – Vi pov'as de'nov'e est'i lig'it'a kun ŝtop'it'a buŝ'o sam'e facil'e. Kaj bon'vol'u ne forges'i, ke vi mem al'port'is al vi ĉi tio'n.

– Vi est'as krim'ul'o, ŝtel'ist'o. Atend'u, ĝis la polic'o kapt'os vi'n…

– Kaj vi est'as ĉantaĝ'ul'o. Ĉu sufiĉ'as nun la stult'aĵ'o'j kaj insult'o'j? Jen kio okaz'os. Ni las'os vi'n en ĉi tiu boat'o, kaj, kiam ni est'os jam for, la polic'o inform'iĝ'os, kie trov'i vi'n. Mi est'as cert'a, ke vi rakont'os al ili bel'a'n histori'o'n. De ĉi tie est'as ekspres'a'j lini'o'trajn'o'j, kaj ankaŭ aŭt'o'voj'o'j. Vi neniam re'vid'os ni'n. Ankaŭ ili ne. – Iom da mis'direkt'ad'o neniam mal'help'is.

– Mi soif'as.

– Mi al'port'os al vi i'o'n.

Kompren'ebl'e ŝi ek'kur'is al la pord'o, kiam mi turn'is al ŝi la dors'o'n, kaj re'atenc'is mi'a'j'n okul'o'j'n, kiam mi for'tir'is ŝi'n. Mi pov'is kompren'i ŝi'a'j'n sent'o'j'n. Mi nur vol'is, ke ŝi ne est'u tia.

La temp'o for'pas'is tre mal'rapid'e post tio. Ŝi hav'is neni'o'n por dir'i, kio'n mi vol'is aŭd'i, kaj kompren'ebl'e tio valid'is ankaŭ invers'e. Hor'o'j pas'is tiel, ĝis la boat'o ek'balanc'iĝ'is, kiam iu paŝ'is sur ĝi'n. Mi ĵet'is mi'n al la lit'et'o, sed ŝi el'ig'is unu bon'a'n kri'o'n, antaŭ ol mi pov'is silent'ig'i ŝi'n. La pord'o'klink'o klak'et'is kaj turn'iĝ'is.

– Kiu? – mi vok'is, kaŭr'ant'a kaj batal'pret'a.

– Ne fremd'ul'o, tio'n mi cert'ig'as, – dir'is la kon'at'a voĉ'o. Mi mal'ŝlos'is kaj mal'ferm'is la pord'o'n kun sent'o de grand'a mal'pez'iĝ'o.

– Ĉu ŝi pov'as aŭd'i mi'n? – li demand'is, rigard'ant'e la silent'a'n figur'o'n sur la lit'o.

– Ebl'e. Mi lig'u ŝi'n de'nov'e, kaj ni ir'u sur la ferdek'o'n.

Li ir'is antaŭ mi, kaj dum mi ferm'is la pord'o'n, subit'a ek'bril'o lum'ig'is la nokt'a'n ĉiel'o'n kaj grimp'is en brul'ant'a ark'o al la zenit'o.

– Bon'a aŭgur'o, – dir'is La Kurier'o. – Jen inter'stel'ul'o. Ĉio est'as aranĝ'it'a. Kaj temp'o esenc'a, do mi propon'as, ke ni ek'pren'u ni'a'j'n aĵ'o'j'n kaj for'ir'u tuj.

– Transport'o?

– Lu'it'a ter'aŭt'o.

– Ĉu spur'ebl'a?

– Mi esper'as, ke jes. La lu're'don'o est'as ĉe la lini'o'trajn'a staci'o. Mi aĉet'is bilet'o'j'n por ni ambaŭ, kio'n vi ĝoj'os aŭd'i.

– Mi menci'is lini'o'trajn'o'j'n al ni'a amik'in'o en la kajut'o.

– Du grand'a'j mens'o'j, kiu'j funkci'as kiel unu. Mi pens'as, ke mi sukces'os fal'ig'i la bilet'o'j'n, kie ŝi pov'os ili'n vid'i, dum ni pak'os.

Ni en'ir'is kaj el'ir'is rapid'e, kaj mi tre ĝu'is la manier'o'n, en kiu la ne'mis're'kon'ebl'a'j blu'a'j lini'o'trajn'a'j bilet'o'j fal'is sur la lit'tuk'o'j'n dum moment'o. Fal'is el li'a poŝ'o, dum ambaŭ man'o'j est'is ali'lok'e okup'it'a'j. Majstr'e! Dum mi ferm'is la pord'o'n, mi ne pov'is rezist'i la tent'o'n blov'i kis'o'n al Lizbeta. Mi ricev'is minac'a'n rigard'o'n kaj mut'ig'it'a'n grunt'o'n kiel respond'o'n, kiu'n mi cert'e merit'is. Ŝi ankoraŭ hav'is kelk'a'j'n mil'o'j'n de ni'a mon'o, do ŝi ne plend'u.

Post re'don'o de la ter'aŭt'o ni vetur'is ŝveb'trajn'e ĝis la lini'o'trajn'a staci'o. Ni atend'is, ĝis ni est'is sol'a'j kaj ne'observ'at'a'j antaŭ ol daŭr'ig'i ni'a'n voj'o'n ĝis la kosm'o'haven'o. Ĝis tiu moment'o ĉio est'is hast'o kaj plan'o, kaj pri la real'ec'o de tio, kio'n mi far'is, mi konsci'iĝ'is nur tiam, kiam mi ek'vid'is aper'ant'a antaŭ mi la vast'a'n lum'ig'it'a'n flank'o'n de inter'stel'ul'o.

Mi ir'os ekster'mond'e'n! Unu afer'o est'as rigard'i la kosm'o-oper'o'j'n; sed tut'e ali'a afer'o est'as ek'vetur'i en la kosm'o'n. Mi sent'is la har'o'j'n hirt'iĝ'i sur mi'a brak'o kaj mov'iĝ'i sur mi'a nuk'o. Ĉi tiu nov'a viv'o est'os bon'a!

– En la trink'ej'o'n! – ordon'is La Kurier'o. – Ni'a hom'o jam est'as tie.

Mal'dik'a vir'o en ŝmir'makul'it'a'j kosm'ul'a'j vest'aĵ'o'j est'is tuj ek'ir'ont'a, sed li re'fal'is en la sid'ej'o'n, kiam li vid'is La Kurier'o'n.

Per koler'a voĉ'o li dir'is i'o'n en lingv'o, kiu'n mi ne kompren'is, sed La Kurier'o ŝajn'e kompren'is, ĉar li respond'is sam'lingv'e, sam'temp'e sku'ant'e dik'a'n fask'o'n da bank'bilet'o'j, kiu'j hav'is super'mezur'e trankvil'ig'a'n efik'o'n al la ali'a. La mon'o trans'don'iĝ'is, kaj post iom da konversaci'o du'a fask'o da bilet'o'j ir'is la sam'a'n voj'o'n kiel la unu'a. Kun sat'ig'it'a avid'o la kosm'ul'o montr'is la voj'o'n ĝis haven'a kamion'et'o, kaj ni grimp'is en la mal'antaŭ'o'n. La pord'o ĵet'ferm'iĝ'is, kaj en la mal'lum'o ni for'rapid'is.

Kia aventur'o! Ne'vid'at'a'j vetur'il'o'j preter'vetur'is; post'e aŭd'iĝ'is strang'a martel'ad'o, kiu ven'is kaj for'ir'is, sekv'at'e de laŭt'a sibl'ad'o kvazaŭ de gigant'a serpent'o. Ni halt'is mal'long'e post tio, kaj ni'a gvid'ant'o ĉirkaŭ'ven'is kaj mal'ferm'is la mal'antaŭ'a'n pord'o'n. Mi el'paŝ'is unu'e kaj trov'is mi'n ĉe la baz'o de dekliv'o, kiu konduk'is al io, kio pov'is est'i nur la bat'it'a karen'o de inter'stel'a kosm'o'ŝip'o.

Apud la dekliv'o star'is arm'it'a gard'ist'o, kiu fiks'rigard'is mi'n.

Ĉio est'is fin'it'a. La aventur'o fin'iĝ'is jam antaŭ la komenc'o. Kio'n mi far'u? For'kur'i? Ne. Mi ne pov'is for'las'i La Kurier'o'n. Li flank'e'n'puŝ'et'is mi'n, dum mi ankoraŭ kur'is en rond'o'j en mi'a kap'o, kaj promen'is sen'zorg'e ĝis la gard'ist'o.

Kaj don'is al li fask'o'n da bilet'o'j.

La gard'ist'o est'is ankoraŭ nombr'ant'a ili'n, kiam ni hast'is supr'e'n post ni'a sub'aĉet'it'a kosm'ul'o, barakt'ant'e por rest'i proksim'a'j kun ni'a tut'a pak'aĵ'ar'o.

La kosm'ul'o mal'ferm'is la pord'o'n de iu kupe'o kaj ordon'is i'o'n en si'a lingv'o. Ni tra'puŝ'is ni'n en la mal'lum'o'n, dum la pord'o ferm'iĝ'is kaj ŝlos'iĝ'is mal'antaŭ ni.

– Sekur'a haven'o! – La Kurier'o suspir'is pro sen'pez'iĝ'o, dum li palp'um'is ĉe la mur'o, ĝis li trov'is la ŝalt'il'o'n, kaj ek'lum'iĝ'is. Ni est'is en mal'vast'a kajut'et'o. Est'is du mal'larĝ'a'j lit'et'o'j kaj eĉ pli mal'larĝ'a lav'ej'o trans'e. Sufiĉ'e mal'luks'e.

– Hejm'e plej ĉarm'e, – dir'is La Kurier'o, rid'et'ant'e bon'vol'e, dum li ĉirkaŭ'rigard'is. – Ni dev'os rest'i ĉi tie almenaŭ du tag'o'j'n. Do ni bon'e aranĝ'u ni'a'j'n afer'o'j'n ne'vid'ebl'a'j. Se ne, la kapitan'o minac'os re'vetur'i, kaj la sub'aĉet'o pli'kost'iĝ'os. Mi est'as cert'a, ke ni tra'viv'os.

– Mi ne est'as cert'a, ke mi kompren'as ĉio'n. Ĉu vi ne jam pag'is la sub'aĉet'o'n?

– Nur la unu'a'j'n part'o'j'n. Sub'aĉet'o'j'n oni neniam divid'as; jen vi'a unu'a lecion'o en la delikat'a art'o. La kosm'ul'o ricev'is pag'o'n por ŝtel'e sur'ŝip'ig'i ni'n, kaj li aranĝ'is, ke amik'a gard'ist'o deĵor'os por pren'i si'a'n part'o'n. Tiu'j aranĝ'o'j aparten'as al la pas'int'ec'o. Ni'a ĉe'est'o en la ŝip'o ne est'as kon'at'a al la oficir'o'j, kaj special'e al la kapitan'o, kiu bezon'os tre'eg'e grand'a'n pag'o'n. Vi vid'os.

– Mi nepr'e vol'as vid'i. Sub'aĉet'ad'o sen'dub'e est'as mal'facil'a scienc'o.

– Cert'e.

– Est'as bon'e, ke vi parol'as ili'a'n lingv'o'n, por ke vi pov'u negoc'i.

Li'a'j brov'o'j supr'e'n'salt'is ĉe tio, kaj li klin'is si'n proksim'e'n.

– Vi ne kompren'is ni'n, ĉu? – li demand'is.

– Mi ne lern'is fremd'a'j'n lingv'o'j'n en la lern'ej'o.

– Fremd'a'j'n! – Li aspekt'is ŝok'it'e. – De kia sub'evolu'int'a part'o de tiu erin'apr'o-bred'ant'a planed'o vi dev'as est'i. Tio ne est'is fremd'a lingv'o, mi'a kar'a. Tio est'is Esperant'o, la galaksi'a lingv'o, la simpl'a du'a lingv'o, kiu'n ĉiu lern'as fru'e kaj parol'as kvazaŭ indiĝen'o. Vi'a'n eduk'ad'o'n oni neglekt'is, sed tio'n oni facil'e ripar'os. Antaŭ ni'a ven'ont'a al'planed'iĝ'o ankaŭ vi parol'os ĝi'n. Por komenc'i, ĉiu'j verb'o'j en la prezenc'o fin'iĝ'as per as. La simpl'ec'o mem…

Li halt'is, kiam iu prov'is la klink'o'n de la kajut'a pord'o. Li'a'j fingr'o'j ek'tuŝ'is li'a'j'n lip'o'j'n, dum li montr'is al la apud'a lav'ej'o. Mi ĵet'is mi'n tie'n kaj ŝalt'is la lum'o'n tie, dum li mal'ŝalt'is tiu'n de la kajut'o mem. Li hast'eg'is al mi kaj en'ŝtop'is si'n apud mi, dum mi frap'et'e mal'ŝalt'is la lum'o'n. Li si'n'gard'e ferm'is la pord'o'n, dum la koridor'a pord'o mal'ferm'iĝ'is.

Paŝ'o'j bat'is obtuz'e trans la kajut'o'n, kaj ven'is son'o de spir'a fajf'ad'o. Rutin'a ekzamen'o. Neni'o vid'ebl'a. Li for'ir'os post moment'o…

Tiam la lav'ej'a pord'o mal'ferm'iĝ'is, kaj ek'lum'iĝ'is. La or'pasament'a oficir'o rigard'is La Kurier'o'n ŝtop'it'a'n en la et'a'n duŝ'ej'o'n, kaj mi'n, kiu kaŭr'is sur la tru'seĝ'o, dum li rid'et'is per special'e mal'pur'a rid'et'o.

– Mi pens'is, ke est'as tro da ag'ad'o sub'ferdek'e. Kaŝ'vojaĝ'ant'o'j. – Et'a paf'il'o aper'is en li'a man'o. – El! Vi du ir'as sur'ter'e'n, kaj mi vok'as la lok'a'n polic'o'n. 

Ĉapitr'o 18

Mi klin'iĝ'is antaŭ'e'n, trans'lok'ant'e mi'a'n pez'o'n al mi'a'j krur'o'j, kaj streĉ'is la muskol'o'j'n, por atak'i la vir'o'n, tuj kiam La Kurier'o de'turn'os li'a'n atent'o'n. Mi ver'e ne vol'is kontraŭ'i tiu'n paf'il'o'n per mi'a'j nud'a'j man'o'j, sed eĉ mal'pli mi vol'is re'ir'i al la mal'liber'ej'o. La Kurier'o cert'e konsci'is pri tio, ĉar li etend'is la man'o'n por re'ten'i mi'n.

– Ni ne tro'rapid'u, Jim. Trankvil'iĝ'u, dum mi parol'as kun tiu afabl'a oficir'o.

Mal'rapid'e li mov'is la man'o'j'n al si'a poŝ'o, dum la paf'il'o sekv'is ĉiu'n li'a'n mov'o'n. Li'a'j fingr'o'j en'iĝ'is profund'e – kaj el'ven'is kun mal'dik'a fask'o de bank'not'o'j.

– Tio ĉi est'as antaŭ'pag'o por mal'grand'a favor'o, – li dir'is, trans'don'ant'e la bank'not'o'j'n al la oficir'o, kiu pren'is ili'n ambaŭ'man'e. Ne est'is mal'facil'e nun, ĉar la paf'il'o est'is mal'aper'int'a sam'e rapid'e kiel ĝi aper'is antaŭ'e. Li nombr'is la mon'o'n, dum La Kurier'o plu parol'is:

– La favor'o, kiu'n ni humil'e pet'as, est'as, ke vi ne trov'u ni'n dum du tag'o'j. Vi ricev'os sam'a'n sum'o'n morgaŭ, kaj de'nov'e la sekv'a'n tag'o'n, kiam vi trov'os ni'n kaj konduk'os ni'n al la kapitan'o.

La mon'o mal'aper'is, kaj la paf'il'o re'aper'is – kvankam mi ne rimark'is mov'o'n de li'a man'o. Li est'is sufiĉ'e lert'a por prezent'i si'n sur scen'ej'o.

– Mi opini'as, ke ne, – li dir'is. – Mi opini'as, ke mi pren'os la tut'a'n mon'o'n, kiu'n vi kun'hav'as, kaj konduk'os vi'n tuj al la kapitan'o.

– Ne tre saĝ'e, – La Kurier'o respond'is sever'e. – Mi dir'os al la kapitan'o, preciz'e kiom vi en'poŝ'ig'is. Li for'pren'os ĝi'n de vi, kaj vi hav'os neni'o'n. Mi dir'os al li ankaŭ, kiu'j'n ŝip'an'o'j'n mi sub'aĉet'is; ili perd'os si'a'n mon'o'n, kaj vi ne est'os popular'a oficir'o ĉi tie. Ĉu vi ŝat'us tio'n?

– Vi'a'j vort'o'j en'hav'as iom da ver'o, – li respond'is pens'em'e, frot'ant'e si'a'n menton'o'n, de'nov'e kun mal'plen'a'j man'o'j. – Ebl'e se la pag'o'j est'us pli grand'a'j…

– Dek cent'on'o'j, ne pli, – dir'is La Kurier'o, kaj la pag'o efektiv'iĝ'is. – Ĝis morgaŭ. Bon'vol'u re'ŝlos'i la pord'o'n.

– Cert'e. Mi dezir'as al vi agrabl'a'n vojaĝ'o'n.

Li for'ir'is, kaj mi el'ven'is el la neces'ej'o kaj sku'is la man'o'n de La Kurier'o.

– Mi gratul'as vi'n, sinjor'o! Majstr'a prezent'o de scienc'o, pri kies ekzist'o mi apenaŭ sci'is.

– Dank'o'n, mi'a knab'o. Sed est'as util'e kon'i la baz'a'j'n regul'o'j'n. Li neniam intenc'is el'ĵet'i ni'n el la ŝip'o. Tio est'is nur li'a propon'o. Mi mal'akcept'is, li kontraŭ'propon'is, mi konsent'is kaj efektiv'ig'is la negoc'o'n. Li sci'is, ke li ne pov'is postul'i pli, ĉar mi bezon'os grand'a'n sum'o'n por la kapitan'o. Ne'el'parol'it'e, sed tamen konsent'it'e, est'as, ke mi silent'os pri la sub'aĉet'o. Ĉio laŭ la regul'o'j…

Laŭt'a hurl'il'o en la koridor'o inter'romp'is li'n, kaj ruĝ'a palpebr'um'a lamp'o ek'lum'is super la pord'o.

– Ĉu io mal'bon'as? – mi kri'is.

– Io tre bon'as. Ni est'as pret'a'j de'ter'iĝ'i. Mi propon'as, ke ni ek'kuŝ'u sur tiu'j lit'et'o'j, ĉar kelk'a'j el tiu'j mal'nov'a'j ŝip'aĉ'o'j eg'e akcel'iĝ'as dum la ek'flug'o. Post kelk'a'j minut'o'j ni fin'e for'las'os Paradiz'et'o'n. Prefer'e por ĉiam. Tiu mal'liber'ej'o, simpl'e terur'a, kaj la manĝ'aĵ'o'j…

Fort'iĝ'ant'a muĝ'ad'o super'bru'is li'a'j'n vort'o'j'n, kaj la lit'et'o ek'trem'is. Post'e la ek'flug'a akcel'o pez'ig'is mi'a'n brust'o'n. Ĝust'e kiel en la film'o'j – sed mult'e pli ekscit'e en la real'o. Fin'fin'e, en la kosm'o! Kia'j ĝoj'o'j atend'is ni'n!

Sed ili atend'is ni'n long'e. La matrac'o est'is mal'dik'a kaj la prem'o dolor'ig'is mi'a'n dors'o'n. Krom'e, ni ŝanĝ'is al nul'pez'o kaj re'e'n plur'foj'e, antaŭ ol ili sukces'is funkci'ig'i la art'e'far'it'a'n gravit'o'n. Aŭ preskaŭ sukces'is. Kelk'foj'e ĝi iom singult'is, sam'e kiel mi'a stomak'o. Tio okaz'is sufiĉ'e oft'e dum la sekv'a'j tag'o'j, ke mi ne sent'is la mank'o'n de la manĝ'o'j, kiu'j'n mi kutim'e manĝ'us. Almenaŭ ni hav'is tiom da rust'a mal'freŝ'a akv'o, kiom ni bezon'is. La oficir'o rest'is ŝmir'it'a, kaj mi rest'is en mi'a lit'et'o plej'part'e kaj koncentr'iĝ'is pri mi'a'j Esperant'o-lecion'o'j por forges'i mi'a'j'n sufer'o'j'n. Post du tag'o'j la gravit'o fin'e normal'iĝ'is, kaj mi'a apetit'o re'ven'is. Mi atend'is ni'a'n liber'ig'o'n, pli da sub'aĉet'ad'o – kaj kelk'a'j'n manĝ'aĵ'o'j'n.

– Kaŝ'vetur'ant'o'j! – dir'is la oficir'o, kiam li mal'ferm'is la pord'o'n, met'is la man'o'n sur la brust'o'n kaj ŝancel'iĝ'et'is, ĉar ŝip'an'in'o akompan'is li'n. – Terur'e, ne'kred'ebl'e! Ek'star'u, ambaŭ, kaj ven'u kun mi! Kapitan'o Gart interes'iĝ'os pri tio!

Est'is tre konvink'a sur'scen'ig'o, fuŝ'it'a nur per la man'o, kiu'n li etend'is mon'postul'ant'e, tuj kiam la ŝip'an'in'o for'turn'iĝ'is. Ŝi aspekt'is enu'ig'it'e kaj sci'is ver'ŝajn'e pri la negoc'o. Ni marŝ'is laŭ la koridor'o kaj supr'e'n'ir'is tri metal'a'j'n ŝtup'ar'o'j'n al la pont'o. Almenaŭ la kapitan'o est'is ŝok'it'a, kiam li vid'is ni'n. Ver'ŝajn'e li est'is la sol'a en la ŝip'o, kiu ne sci'is pri ni'a ĉe'est'o.

– Diabl'e – de kie ven'as tiu'j?

– De unu el la mal'plen'a'j kajut'o'j en ferdek'o C.

– Vi dev'us est'i kontrol'int'a tiu'j'n kajut'o'j'n.

– Mi far'is tio'n, kapitan'o; tio est'as en la log'libr'o. Unu hor'o'n antaŭ ni'a ek'flug'o. Post'e mi est'is sur la pont'o kun vi. Ili cert'e en'ŝip'iĝ'is post'e.

– Kiu'n vi sub'aĉet'is? – Kapitan'o Gart dir'is, turn'iĝ'ant'e al ni. Li est'is griz'iĝ'int'a mal'jun'a kosm'ul'o, kiu rigard'is mal'bon'far'em'e.

– Neniu'n, kapitan'o, – La Kurier'o dir'is per sincer'a voĉ'o. – Mi tre bon'e kon'as tiu'j'n mal'nov'a'j'n karg'o'ŝip'o'j'n de la Reptil-klas'o. Tuj antaŭ la ek'flug'o la gard'ist'o ĉe la en'ir'ej'o en'ir'is la ŝip'o'n. Ni en'ir'is mal'antaŭ li, ne'vid'at'e, kaj kaŝ'is ni'n en la kajut'o. Jen ĉio.

– Mi ne kred'as eĉ unu vort'o'n. Dir'u al mi, kiu'n vi sub'aĉet'is, aŭ mi ĵet'os vi'n en la mal'liber'ej'o'n!

– Kar'a kapitan'o, vi'a'j honest'a'j ŝip'an'o'j neniam akcept'us sub'aĉet'o'j'n! – Li ignor'is la ne'kred'a'n snuf'o'n. – Mi hav'as pruv'o'n. Mi'a tut'a ne mal'konsider'ind'a posed'aĵ'o est'as komplet'a kaj en mi'a poŝ'o.

– For! – la kapitan'o tuj ordon'is al ĉiu'j ŝip'an'o'j en la estr'ej'o. – Ĉiu'j. Mi trans'pren'os ĉi tiu'n deĵor'period'o'n. Mi vol'as pri'demand'i tiu'j'n du pli detal'e.

La oficir'o kaj la ŝip'an'o'j el'ir'is pied'tren'e kun sen'esprim'a'j vizaĝ'o'j sub li'a fiks'a rigard'o. Kiam ili est'is for, la kapitan'o ŝlos'is la pord'o'n kaj turn'iĝ'is rapid'e.

– Don'u ĝi'n al mi, – li ordon'is. La Kurier'o don'is al li sufiĉ'e grand'a'n sum'o'n. La kapitan'o nombr'is ĝi'n kaj kap'ne'is. – Ne sufiĉ'as.

– Kompren'ebl'e, – La Kurier'o konsent'is. – Tio est'as la komenc'a pag'o. La rest'o'n post al'ter'iĝ'o sur iu agrabl'a planed'o kun mal'sever'a'j dogan'ist'o'j.

– Vi postul'as mult'o'n. Mi ne dezir'as risk'i mal'facil'aĵ'o'j'n kun planed'a'j aŭtoritat'o'j kontraband'ant'e en'migr'ant'o'j'n sen permes'o. Est'as mult'e pli facil'e tuj for'pren'i la tut'a'n mon'o'n kaj mal'aper'ig'i vi'n.

La Kurier'o tut'e ne est'is impon'it'a per tiu mov'o. Li frap'et'is si'a'n poŝ'o'n kaj kap'ne'is.

– Ne ebl'as. La fin'a pag'o okaz'os per tiu registr'it'a ĉek'o por du'cent'mil spes'o'j de la Galaksi'a Bank'o de Kredit'o kaj Inter'ŝanĝ'o. Ĝi ne valor'os, ĝis mi sub'skrib'os du'a'n foj'o'n. Vi pov'as tortur'i mi'n, sed mi neniam sub'skrib'os! Ĝis ni star'os sur firm'a ter'o.

La kapitan'o signif'o'plen'e lev'is la ŝultr'o'j'n kaj turn'iĝ'is al la stir'il'o'j, ŝanĝ'et'ant'e i'o'n antaŭ ol re'turn'iĝ'i.

– Ali'a afer'o est'as la kost'o de vi'a manĝ'aĵ'o, – li dir'is trankvil'e. – Bon'far'o'j ne pag'as mi'a'j'n brul'aĵ'faktur'o'j'n.

– Tut'e prav'e. Ni akord'iĝ'u pri prez'o.

Tio ŝajn'is est'i ĉio – sed La Kurier'o flustr'is avert'o'n, kiam ni re'ir'is laŭ la koridor'o.

– Oni sen'dub'e sekret'e pri'aŭskult'as la kajut'o'n kaj tra'serĉ'is ni'a'j'n pak'aĵ'o'j'n. Mi hav'as ni'a'n tut'a'n mon'o'n kun mi. Rest'u proksim'e al mi por evit'i incident'o'j'n. Tiu oficir'o ekzempl'e pov'us est'i bon'a profesi'a poŝ'o'ŝtel'ist'o. Do – kio'n vi pens'as pri iom da manĝ'aĵ'o? Pag'int'e ni pov'as fin'i ni'a'n dev'ig'a'n fast'ad'o'n per bel'a fest'manĝ'o.

Mi'a stomak'o laŭt'e grumbl'is konsent'o'n al tiu propon'o, kaj ni ek'ir'is al la manĝ'ej'o. Pro la mank'o de pasaĝer'o'j la gras'a, ne'raz'it'a kuir'ist'o serv'is nur simpl'a'j'n kruptiajn manĝ'aĵ'o'j'n. Bon'e por la kruptianoj, sed ni dev'is iom al'kutim'iĝ'i. Ĉu vi iam prov'is ferm'ten'i vi'a'n naz'o'n kaj sam'temp'e manĝ'i? Mi ne demand'is al la kuir'ist'o, kio'n ni manĝ'as – mi tim'is, ke mi ricev'us respond'o'n. La Kurier'o profund'e suspir'is kaj komenc'is pen'e en'glut'i si'a'n porci'o'n da kaĉ'aĉ'o.

– La afer'o, kiu'n mi forges'is pri Kruptio, – li dir'is mal'bon'humor'e, – est'as la manĝ'aĵ'o. Cert'e kulp'as elekt'em'a memor'o. Kiu ŝat'us iam memor'i fest'manĝ'o'n tia'n?

Mi ne respond'is, ĉar mi en'glut'eg'is mi'a'n tas'o'n da varm'a akv'o por for'ig'i la gust'o'n el mi'a buŝ'o.

– Almenaŭ la akv'o ĉi tie ne est'as tiom abomen'ind'a kiom la aĵ'o el la kran'o en ni'a kajut'o, – mi dir'is. La Kurier'o suspir'is de'nov'e.

– Tio, kio'n vi trink'as, est'as kaf'o.

Ne est'is plezur'kroz'o. Ni ambaŭ perd'is pez'o'n, ĉar oft'e est'is pli bon'e evit'i manĝ'o'n. Mi daŭr'ig'is mi'a'n stud'ad'o'n, lern'ant'e la detal'o'j'n de defraŭd'o, de fals'ad'o de faktur'o'j, de du'obl'a kaj tri'obl'a libr'o'ten'ad'o – kaj ĉio'n en Esperant'o, ĝis mi est'is flu'a kiel de'nask'ul'o en tiu bel'a lingv'o.

Dum ni'a unu'a al'planed'iĝ'o, ni rest'is en la ŝip'o, ĉar soldat'o'j kaj dogan'ist'o'j svarm'is kiel muŝ'o'j ĉirkaŭ la ŝip'o.

– Ne ĉi tie, – la kapitan'o dir'is, rigard'ant'e kun ni la sur'ekran'a'n bild'o'n de la surfac'o. – Tre riĉ'a planed'o, sed ili ne ŝat'as fremd'ul'o'j'n. La sekv'a planed'o en ĉi tiu sistem'o est'os laŭ vi'a plaĉ'o: ter'kultur'o, mal'grand'a loĝ'ant'ar'o, ili bezon'as en'migr'ant'o'j'n, do eĉ ne ekzist'as dogan'ofic'ej'o.

– La nom'o? – La Kurier'o demand'is.

– Amfisbionia.

– Mi neniam aŭd'is pri ĝi.

– Ĉu vi aŭd'us? El tri'dek'mil loĝ'at'a'j planed'o'j?

– Ĝust'e. Tamen…

La Kurier'o ŝajn'is mal'trankvil'a, kaj mi ne pov'is kompren'i la kial'o'n. Se tiu planed'o ne plaĉ'us al ni, ni pov'us akir'i sufiĉ'a'j'n rimed'o'j'n por plu'vojaĝ'i. Sed iu instinkt'o nervoz'ig'is li'n. Fin'fin'e li sub'aĉet'is la trezor'ist'o'n por uz'i la ŝip'komput'il'o'n. Kiam ni en'fork'is ni'a'n vers'per'manĝ'o'n, li rakont'is al mi pri tio:

– Io mal'bon'odor'as pri tio – pli mal'bon'e ol ĉi tiu manĝ'aĵ'o. – Tio est'is terur'a pens'o. – Mi ne pov'as trov'i i'a'n menci'o'n pri planed'o nom'it'a Amfisbionia en la galaksi'a gvid'libr'o. Kaj la gvid'libr'o est'as ĝis'dat'ig'at'a ĉiu'n foj'o'n, kiam ni al'planed'iĝ'as kaj lig'iĝ'as al planed'a komunik'a ret'o. Krom'e, ni'a sekv'a cel'o est'as kaŝ'it'a. Nur la kapitan'o hav'as la kod'o'n por al'ir'i ĝi'n.

– Kio'n ni pov'as far'i?

– Neni'o'n – ĝis post kiam ni al'ter'iĝ'os. Tiam ni el'trov'os li'a'j'n intenc'o'j'n.

– Ĉu vi ne pov'as sub'aĉet'i oficir'o'n?

– Mi jam far'is. Tiel mi el'trov'is, ke nur la kapitan'o sci'as, kie'n ni vetur'as. Kompren'ebl'e li ne dir'is al mi tio'n, ĝis mi pag'is. Fripon'a artifik'o. Mi far'us sam'e.

Mi klopod'is pli'gaj'ig'i li'n, sed sen'sukces'e. Ver'ŝajn'e la manĝ'aĵ'o mis'efik'is al li'a humor'o. Est'us bon'e al'ven'i sur tiu planed'o, kia ajn ĝi est'as. Bon'a ŝtel'ist'o cert'e pov'as viv'ten'i si'n en ia ajn soci'o. Kaj unu afer'o est'is cert'a: La manĝ'aĵ'o dev'os est'i pli bon'a ol la aĉ'aĵ'o, kiu'n ni nun hezit'em'e manĝ'is.

Ni rest'is en ni'a'j lit'et'o'j, ĝis la ŝip'o al'ter'iĝ'is, kaj la verd'a lum'o ek'bril'is. Ni'a'j mal'mult'a'j posed'aĵ'o'j jam est'is pak'it'a'j, kaj ni port'is ili'n al la aer'kluz'o. La kapitan'o funkci'ig'is ĝi'n mem. Li grumbl'is, dum la aŭtomat'a aer'analiz'il'o plen'um'is si'a'j'n test'o'j'n; la en'a pord'o ne mal'ferm'iĝ'os, ĝis ili fin'iĝ'os kaj ĝi est'os kontent'a pri la rezult'o'j. Fin'e ĝi pep'is kaj vid'ig'is mesaĝ'o'n, kaj li trans'pren'is la reg'o'n. La pez'a pord'eg'o mal'rapid'e mal'ferm'iĝ'is, en'las'ant'e iom da varm'a kaj fort'odor'a aer'o. Ni en'spir'is kun aprez'o.

– Jen skrib'il'o, – dir'is kapitan'o Gart. La Kurier'o nur rid'et'is.

La kapitan'o ir'is antaŭ'e, kaj ni sekv'is kun ni'a'j pak'aĵ'o'j. Est'is nokt'o, stel'o'j bril'is supr'e, ne'vid'ebl'a'j est'aĵ'o'j kri'is el la mal'lum'o de proksim'a arb'ar'o. La sol'a lum'o ven'is de la aer'kluz'o.

– Ĉi tie sufiĉ'as, – la kapitan'o dir'is, star'ant'e sur la fin'o de la ŝarĝ'dekliv'o. La Kurier'o kap'ne'is montr'ant'e al la metal'a surfac'o.

– Ni ankoraŭ est'as sur la ŝip'o. Sur la ter'o'n, mi pet'as.

Ili akord'iĝ'is pri neŭtral'a lok'o proksim'a al la ŝarĝ'dekliv'o – sed sufiĉ'e mal'proksim'a de la ŝip'o por mal'ebl'ig'i i'a'n prov'o'n re'en'ŝip'ig'i ni'n. La Kurier'o el'pren'is la ĉek'o'n, fin'e akcept'is la skrib'il'o'n, kaj zorg'e sub'skrib'is. La kapitan'o – ĉiam suspekt'em'a – kompar'is la sub'skrib'o'n kun la supr'a kaj fin'e kap'jes'is. Li rapid'e supr'e'n'ir'is, kiam ni lev'is ni'a'j'n pak'aĵ'o'j'n – kaj li turn'iĝ'is kaj el'kri'is.

– Nun ili aparten'as al vi!

Kiam la ŝarĝ'dekliv'o lev'iĝ'is, ekster ni'a ating'o, fort'a'j lum'o'j ek'bril'is el la mal'lum'o, fiks'ant'e ni'n kiel tine'o'j'n. Arm'it'a'j vir'o'j al'kur'is, kiam ni turn'iĝ'ad'is, kapt'it'e, perd'it'e.

– Mi sci'is, ke io ne est'is en ord'o, – dir'is La Kurier'o. Li fal'ig'is si'a'j'n pak'aĵ'o'j'n kaj stoik'e rigard'is la al'kur'eg'ant'a'j'n vir'o'j'n. 

Ĉapitr'o 19

Moŝt'e pomp'a ul'o en ruĝ'a uniform'o paŝ'is el la mal'hel'o kaj star'is antaŭ ni tord'ant'e grand'a'n kaj elegant'a'n lip'har'ar'o'n. Kiel en histori'a film'o, li efektiv'e hav'is spad'o'n, kiu'n li firm'e ten'is per la ten'il'o.

– Mi pren'os ĉio'n, kio'n vi du hav'as. Ĉio'n. Rapid'u!

Du uniform'ul'o'j al'kur'is por cert'ig'i, ke ni far'u kiel ordon'it'e. Ili hav'is strang'aspekt'a'j'n paf'il'o'j'n kun grand'a'j tub'o'j kaj lign'a'j kolb'o'j. Mal'antaŭ ni, mi aŭd'is grinc'ad'o'n, kiam la ŝarĝ'dekliv'o re'mal'supr'en'iĝ'is kun la kapitan'o Gart star'ant'a sur ĝi'a fin'o. Mi klin'is mi'n por pren'i la pak'aĵ'o'j'n, kaj plu'turn'is mi'n, plonĝ'ant'e al la kapitan'o, kapt'ant'e li'n.

Laŭt'is eksplod'o, kaj io zum'is preter mi'a kap'o kaj re'son'is kontraŭ la ŝip'karen'o.

La kapitan'o sakr'is kaj sving'is pugn'o'n al mi. Ne pov'us est'i pli bon'e. Mi antaŭ'e'n'ir'is al la bat'o, kapt'is li'a'n brak'o'n, kaj tord'is ĝi'n al li'a dors'o. Li kri'is pro dolor'o: plaĉ'a bru'o.

– Las'u li'n, – voĉ'o dir'is, kaj mi rigard'is super la trem'ant'a ŝultr'o de la kapitan'o por vid'i La Kurier'o'n stern'it'a'n sur la ter'o, kun pied'o de la oficir'o sur li'a brust'o. Kaj la spad'o ne est'is nur ornam'a, ĉar ĝi'a pint'o nun puŝ'is kontraŭ la gorĝ'o de La Kurier'o.

Ja est'is unu el tia'j tag'o'j. Mi prem'et'is la kol'o'n de la kapitan'o per mi'a liber'a man'o, antaŭ ol mi el'las'is li'n. Li glit'is sub'e'n, kaj li'a sen'konsci'a kap'o plaĉ'e frap'is la ŝarĝ'dekliv'o'n. Mi ek'paŝ'is for, kaj La Kurier'o ek'star'is ŝancel'iĝ'e, sen'polv'ig'ant'e si'n, dum li turn'is si'n al ni'a kapt'int'o.

– Pardon'u mi'n, moŝt'a sinjor'o, sed ĉu mi rajt'as humil'e demand'i la nom'o'n de ĉi tiu planed'o, kie ni star'as?

– Spukavatem, – est'is la rasp'a respond'o.

– Mi dank'as. Se vi permes'as, mi ir'os kaj help'os ni'a'n amik'o'n la kapitan'o'n Gart re'star'iĝ'i, ĉar mi dezir'as pardon'pet'i pro la impuls'a kondut'o de mi'a jun'a amik'o.

Neni'u halt'ig'is li'n, dum li turn'is si'n al la kapitan'o, kiu ĵus re'konsci'iĝ'is. Kaj tuj re'mal'konsci'iĝ'is pro la pied'bat'o, per kiu La Kurier'o traf'is li'a'n tempi'o'n.

– Mi normal'e ne est'as venĝ'em'a hom'o, – li dir'is for'turn'iĝ'ant'e kaj el'pren'ant'e si'a'n mon'uj'o'n. Li don'is ĝi'n al la oficir'o kaj plu'dir'is: – Tamen nur tiu'n foj'o'n, mi dezir'is esprim'i mi'a'j'n sent'o'j'n antaŭ ol re'iĝ'i la normal'a pac'em'a mi. Vi kompren'as, ĉu ne, kial mi far'is tio'n?

– Mi far'us la sam'o'n, – la oficir'o dir'is, kalkul'ant'e la mon'o'n. – Tamen nun la lud'o'j est'as fin'it'a'j. Neniam plu al'parol'u mi'n, aŭ vi mort'os.

Li for'ir'is, kaj ali'a vir'o aper'is el la mal'hel'o kun du nigr'a'j metal'a'j ring'o'j en la man'o'j. La Kurier'o star'is, sen'sent'e kaj sen'rezist'e, dum la vir'o klin'is si'n kaj ŝlos'is unu el ili ĉirkaŭ li'a maleol'o. Mi ne sci'is, kio ĝi est'is, sed ĝi ne plaĉ'is al mi. Mi'a'n oni ne ŝlos'u tiel facil'e.

Tamen ja, oni far'is. La faŭk'o de paf'il'o puŝ'is en mi'a'n dors'o'n, kaj mi ne kontraŭ'is, dum la objekt'o klak'is ŝlos'it'a en si'a lok'o. La aĵ'o-ŝlos'int'o ek'star'is kaj rigard'is al mi en la vizaĝ'o'n, star'ant'e tiom proksim'e, ke li'a kloak'a spir'o en'volv'is mi'n. Kaj li est'is ankaŭ mal'bel'a, kun fald'it'a cikatr'o, kiu ne pli'bel'ig'is li'a'n vizaĝ'o'n. Li puŝ'is akr'a'n fingr'o'n en mi'a'n brust'o'n, dum li parol'is:

– Mi est'as Tars Tuk'as, serv'ant'o de ni'a sinjor'o, la potenc'a ĉifalo Dökkid. Sed vi neniam al'parol'u mi'n per mi'a nom'o; vi ĉiam dir'u “Mastr'o”.

Mi ek'dir'is i'o'n ali'a'n, i'o'n, kio cert'e est'is pli'bon'ig'o kompar'e kun “mastr'o”, kiam li puŝ'is buton'o'n sur metal'a skatol'o pend'ant'a de li'a zon'o.

Tuj mi est'is sur la ter'o, pen'ant'e for'puŝ'i ruĝ'a'n dolor'nebul'o'n el mi'a'j okul'o'j. La unu'a afer'o, kiu'n mi ek'vid'is, est'is La Kurier'o sur la ter'o antaŭ mi, ĝem'ant'a pro dolor'o. Mi help'is li'n re'star'iĝ'i; Tars Tuk'as ver'e ne bezon'is far'i tio'n, ne al hom'o de li'a aĝ'o. Li fi'rid'et'is oblikv'a'n, cikatr'a'n rid'et'o'n, kiam mi turn'is mi'n.

– Kiu mi est'as? – li demand'is. Mi kontraŭ'star'is ĉiu'j'n tent'o'j'n, pro La Kurier'o, ne pro mi'a propr'a sort'o.

– Mastr'o.

– Ne forges'u, kaj ne prov'u for'kur'i. Nerv'a'j ripet'il'o'j trov'iĝ'as tra la tut'a land'o. Se mi las'as ĉi tio'n tro long'e ŝalt'it'a, ĉiu'j nerv'o'j vi'a'j ĉes'os funkci'i. Por ĉiam. Ĉu kompren'it'e?

– Kompren'it'e, Mastr'o.

– Trans'don'u ĉio'n, kio'n vi hav'as.

Mi obe'is. Mon'o'n, paper'o'j'n, mon'er'o'j'n, ŝlos'il'o'j'n, horloĝ'o'n, ĉio'n. Li man'serĉ'is mi'n krud'e kaj aspekt'is kontent'a, por la moment'o.

– Ni ir'u.

Kun tropik'a rapid'ec'o la sun'o jam lev'iĝ'is, kaj la lamp'o'j'n oni mal'ŝalt'is. Ni ne rigard'is mal'antaŭ'e'n sekv'ant'e ni'a'n nov'a'n mastr'o'n. La Kurier'o marŝ'is mal'facil'e, kaj mi dev'is help'i li'n. Tars Tuk'as direkt'is ni'n al du'on'romp'it'a lign'a ĉar'o, kiu star'is proksim'e. Oni man'sign'is, ke ni grimp'u en ĝi'a'n mal'antaŭ'o'n. Ni sid'iĝ'is sur la tabul'a benk'o kaj rigard'is, dum kest'o'j'n oni mal'supr'e'n'ig'is el la karg'o'pord'o de la kosm'o'ŝip'o.

– Tio est'is bel'a pied'bat'o al la kapitan'o, – mi dir'is. – Vi evident'e sci'as i'o'n pri ĉi tiu planed'o, kio'n mi ne sci'as. Kio est'is la nom'o?

– Spukavatem. – Li kraĉ'is la nom'o'n kvazaŭ sakr'aĵ'o'n. – La muel'ŝton'o ĉirkaŭ la kol'o de La Lig'o. La kapitan'o perfid'ad'is ni'n ĝis la kern'o. Kaj li ankaŭ kontraband'as. Absolut'a embarg'o valid'as kontraŭ ĉi tiu mond'aĉ'o. Precip'e pri arm'il'o'j, kiu'j cert'e plen'ig'as tiu'j'n kest'o'j'n. Spukavatem!

Tio ne ver'e dir'is al mi i'o'n krom tio, ke est'is sufiĉ'e mal'bon'e. Tio'n mi jam sci'is.

– Ĉu ebl'us est'i iom pli inform'em'a pri tiu muel'ŝton'o?

– Mi kulp'ig'as mi'n tut'e pro vi'a implik'iĝ'o en ĉi tio. Sed kapitan'o Gart re'pag'os. Eĉ se ni far'os neni'o'n ali'a'n, Jim, ni tren'os li'n al la justic'o. Ni sci'ig'os La Lig'o'n. Iel.

La “iel” sen'kuraĝ'ig'is li'n eĉ pli, kaj li apog'is la kap'o'n lac'e inter la man'o'j'n. Mi sid'is silent'e, atend'ant'e, ke li re'ek'parol'ad'os, kiam li pret'os.

Ek'sid'ant'e, li fin'fin'e re'parol'is, kaj en la re'spegul'it'a lum'o mi vid'is, ke la fajr'o re'ven'is en li'a'j'n okul'o'j'n.

– Nil carborundum, Jim. Ne las'u al la bub'aĉ'o'j el'uz'i vi'n. Ni sid'as nun en bel'a kaĉ'o. Spukavatem unu'e kontakt'iĝ'is kun La Lig'o antaŭ pli ol dek jar'o'j. Ĝi est'is izol'it'a de'post la Dis'fal'o, kaj hav'is mil'o'j'n da jar'o'j por fi'iĝ'i. Ĝi est'as lok'o, kiu don'as al krim'o mal'bon'a'n fam'o'n, ĉar ĉi tie la krim'ul'o'j reg'as. La frenez'ul'ej'o est'as kaper'it'a de la frenez'ul'o'j. Anarki'o reg'as – ne, ne ver'e – kompar'e kun Spukavatem anarki'o ŝajn'as JunNulara piknik'o. Mi apart'e stud'is la reg'ist'ar'a'n sistem'o'n de ĉi tiu planed'o, dum mi pri'labor'is la mal'pli evident'a'j'n er'o'j'n de mi'a propr'a filozofi'o. Ĉi tie ni hav'as i'o'n, kio aparten'as al la perd'it'a'j mal'hel'a'j epok'o'j de la est'iĝ'o de la hom'ar'o. Ĝi est'as absolut'e mal'estim'ind'a en ĉiu'j si'a'j aspekt'o'j, kaj neni'o'n la Lig'o pov'as far'i, krom invad'i. Kio est'as tut'e kontraŭ la filozofi'o de la Lig'o. La fort'o de la Lig'o est'as ankaŭ ĝi'a mal'fort'o. Planed'o aŭ planed'o'j ne rajt'as fizik'e atak'i ali'a'n planed'o'n. Kiu far'us tio'n, sufer'us tuj'a'n neni'ig'o'n far'e de ĉiu'j ali'a'j, ĉar milit'o est'is proklam'it'a kontraŭ'leĝ'a. La Lig'o pov'as nur help'i ĵus'mal'kovr'it'a'j'n planed'o'j'n, ofert'i konsil'o'j'n kaj help'o'n. Oni'dir'e est'as kaŝ'a'j organiz'aĵ'o'j de la Lig'o, kiu'j labor'as pri la sub'fos'ad'o de abomen'ind'a'j soci'o'j kiel ĉi tiu, sed kompren'ebl'e tio'n oni neniam agnosk'as publik'e. Do tio, kio'n ni hav'as ĉi tie, est'as mal'bon'o, eg'a mal'bon'o. Ĉar Spukavatem est'as tord'it'a re'spegul'aĵ'o de civiliz'it'a'j mond'o'j. Ne reg'as leĝ'o ĉi tie, nur fort'o. La estr'o'j de la krim'band'o'j nom'iĝ'as ĉifaloj, la glav'ul'o kun la fantazi'a uniform'o, ĉifalo Dökkid, est'as unu el ili. Ĉiu ĉifalo reg'as ĉifalujon – tio est'as ĉifallando – tiom grand'a'n, kiom li kapabl'as. Li'a'j sekv'ant'o'j rekompenc'iĝ'as per part'o de la rab'aĵ'o, kiu'n ili el'pren'as el la kamp'ar'an'o'j, aŭ per milit'pred'o. Tut'e ĉe la mal'supr'o de tiu krim'piramid'o est'as la sklav'o'j. Ni.

Li montr'is al la dolor'katen'o'j ĉirkaŭ si'a maleol'o kaj komplet'e deprim'is si'n. Ankaŭ mi'n.

– Tamen, ni pov'as rigard'i ankaŭ la bon'a'n flank'o'n, – mi dir'is sen'esper'e.

– Kiu'n bon'a'n flank'o'n?

Mi demand'is mi'n pri tio, dum mi fervor'e pens'is laŭt'e:

– La bon'a'n flank'o'n… jes, ĉiam est'as bon'a flank'o. Nu, ekzempl'e, ni est'as for de Paradiz'et'o kaj ni'a'j problem'o'j tie. Pret'a'j por nov'a komenc'o.

– Ĉe la mal'supr'o de la piramid'o? Kiel sklav'o'j?

– Ĝust'e! El tie est'as nur unu direkt'o por ni: Supr'e'n!

Li'a'j lip'o'j signal'is plej et'a'n rid'et'o'n ĉe tiu sen'esper'a ŝerc'o, kaj mi plu'rapid'is:

– Ekzempl'e, ili tra'serĉ'is ni'n kaj for'pren'is ĉiu'j'n ni'a'j'n hav'aĵ'o'j'n. Ĉiu'j'n krom unu. Mi ankoraŭ hav'as, en mi'a ŝu'o, mal'grand'a'n memor'aĵ'o'n el mi'a rest'ad'o en la mal'liber'ej'o. Jen. – Mi montr'is la dirk'o'n, kaj li'a rid'et'o pli'grand'iĝ'is. – Kaj ĝi funkci'as, vid'u. – Mi mal'ferm'is mi'a'n dolor'katen'o'n kaj montr'is ĝi'n al li, kaj re'ŝlos'is ĝi'n en ĝi'a lok'o. – Do, kiam ni pret'os for'ir'i, ni for'ir'os!

Nun li'a ek'rid'et'o far'iĝ'is ver'a rid'et'o. Li etend'is la brak'o'j'n kaj kapt'is mi'a'n ŝultr'o'n en prem'o de ver'a kamarad'ec'o.

– Kiel vi prav'as! – li ĝoj'is. – Ni est'os bon'a'j sklav'o'j dum iom da temp'o. Ĝust'e tiom long'e, ke ni lern'u la metod'o'j'n de ĉi tiu soci'o: la komand'o'ĉen'o'n, kaj kiel oni en'ir'u ĝi'n, kie est'as la riĉ'o'font'o'j, kaj kiel oni akir'u ili'n. Tuj kiam mi el'trov'os, kie est'as la tru'o'j en la struktur'o de ĉi tiu soci'o, ni re'far'iĝ'os rat'o'j. Ne Rust'imun'a'j Ŝtal'a'j, mi bedaŭr'as, sed pli kiel la pelt'kovr'it'a'j, ronĝ'dent'a'j.

– Rat'o kun iu ali'a nom'o est'as sam'e dolĉ'a. Ni venk'os!

Ni dev'is flank'e'n'salt'i, ĉar la unu'a kest'o est'is mal'delikat'e puŝ'at'a en la mal'antaŭ'o'n de la vetur'il'o, kies kaduk'a struktur'o grinc'is kaj grumbl'is. Kiam la last'a kest'o est'is ŝarĝ'it'a, la ŝarĝ'int'o'j mem en'grimp'is. Mi ĝoj'is, ke la lum'o est'is tiel mal'bon'a; mi ver'e ne dezir'is rigard'i ili'n tro atent'e. Tri hirt'a'j, mal'pur'a'j vir'o'j, ne'raz'it'a'j, ĉifon'e vest'it'a'j. Kaj ankaŭ ne'lav'it'a'j, kiel mi'n tuj inform'is mi'a spasm'ant'a naz'o. Jen kvar'a hom'o en'grimp'is, pli grand'a kaj mal'agrabl'a ol la ali'a'j, kvankam li'a'j vest'o'j aspekt'is iom pli bon'a'j. Li fiks'rigard'is ni'n kaj, krom la haladz'o, mi flar'is danĝer'o'n.

– Vi sci'as, kiu mi est'as? Mi est'as la puŝ'ist'o. Ĉi tio est'as mi'a grup'o, kaj vi far'u kio'n mi dir'as. Unu'e, mi dir'as, ke vi, la mal'jun'ul'o, de'met'u la jak'o'n. Ĝi aspekt'os pli bel'e sur mi ol sur vi.

– Mi dank'as pro vi'a sugest'o, sinjor'o, – La Kurier'o respond'is mild'e. – Tamen mi opini'as, ke mi konserv'os ĝi'n.

Mi sci'is, kio'n li far'is, kaj esper'is, ke mi est'os kapabl'a por ĝi. Ne est'is mult'e da uz'ebl'a spac'o, kaj tiu brut'aĉ'o est'is du'obl'e pli grand'a ol mi. Mi hav'os ŝanc'o'n por unu bat'o, ne pli, kaj ĝi est'u traf'a.

La brut'ul'o koler'muĝ'is kaj ek'grimp'is super la kest'o'j. La tim'ig'it'a'j sklav'o'j mal'ord'e for'fuĝ'is el li'a voj'o. Mi imit'is ili'n, kaj li pas'is ignor'ant'e mi'n. Bon'eg'e. Li est'is ĵus ek'kapt'int'a La Kurier'o'n, kiam mi traf'is li'a'n nuk'o'n per mi'a'j kun'met'it'a'j pugn'o'j. Est'is plaĉ'a bat'bru'o, kaj li kolaps'is sur la kest'o'n.

Mi turn'is mi'n al la sklav'o'j, kiu'j rigard'is en grand'okul'a silent'o.

– Vi ĵus akir'is nov'a'n puŝ'ist'o'n, – mi dir'is al ili. Ili kap'jes'is konsent'e. Mi montr'is al la plej proksim'a ul'o. – Kiu mi est'as?

– Puŝ'ist'o, – li tuj respond'is. – Tamen, ne turn'u vi'a'n dors'o'n al ĉi tiu, kiam li re'konsci'iĝ'os.

– Ĉu vi help'os mi'n?

Li'a rid'et'o montr'is nigr'a'j'n, romp'it'a'j'n dent'o'j'n.

– Ne help'os batal'i. Avert'os vi'n, tamen, se vi ne bat'os ni'n, kiel li.

– Ne est'os bat'ad'o. Ĉu vi ĉiu'j help'os?

Ĉiu'j kap'jes'is.

– Bon'e. Do vi'a unu'a task'o est'as el'puŝ'i la antaŭ'a'n puŝ'ist'o'n el la ĉar'o. Mi ne dezir'as est'i tro proksim'e, kiam li vek'iĝ'os.

Ili plen'um'is la task'o'n entuziasm'e, kaj al'don'is kelk'a'j'n pied'bat'o'j'n propr'a'vol'e.

– Dank'o'n, Jim. Mi alt'e taks'as la help'o'n, – La Kurier'o dir'is. – Mi pens'is ja, ke vi dev'os batal'i kontraŭ li pli-mal'pli baldaŭ, do kial ne fru'e, kun mi mem kiel mal'atent'ig'il'o? Kaj ni'a supr'e'n'grimp'ad'o en la soci'o ĵus komenc'iĝ'is, ĉar vi jam el'grimp'is el la kategori'o de simpl'a'j sklav'o'j. Sufer'ant'a'j satelit'o'j! Kio est'as tio?

Mi rigard'is, kie'n li montr'is, kaj mi'a'j okul'o'j sam'e rond'iĝ'is kiel li'a'j. Est'is ia'spec'a maŝin'o, tio evident'iĝ'is. Ĝi proksim'iĝ'is al ni mal'rapid'e, klak'e kaj bat'e, kaj el'ig'ant'e fum'o'n. La stir'ist'o turn'is ĝi'n antaŭ la ĉar'o'n, kaj help'ant'o el'salt'is kaj kun'lig'is ili'n. Ek'sku'iĝ'is, kaj ni mal'rapid'e ek'vetur'is.

– Rigard'u atent'e, Jim, kaj memor'u, – li dir'is. – Vi vid'as i'o'n el la komenc'o de teknologi'o, de'long'e forges'it'a'n kaj perd'it'a'n en la nebul'o de la temp'o. Tiu ter'aŭt'o funkci'as per vapor'o. Ĝi est'as vapor'aŭt'o, mi ĵur'as je mi'a viv'o. Ha, mi ek'pens'as, ke mi ĝu'os ĉi tie.

Mi ne est'is tiel rav'it'a de nov'ŝton'epok'a maŝin'ar'o kiel li. Mi'a'j pens'o'j plu rest'is ĉe la eks'ig'it'a brut'ul'o kaj ĉe kio okaz'os, kiam li atak'os mi'n. Mi dev'is lern'i pli pri la baz'a'j regul'o'j, kaj rapid'e. Mi ir'is mal'antaŭ'e'n al la ali'a'j sklav'o'j, sed antaŭ ol mi pov'us ek'babil'i, ni klak'ad'is sur pont'o kaj tra pord'eg'o en alt'a mur'o. La stir'ist'o de ni'a vapor'ĉar'o halt'ig'is ĝi'n kaj kri'is:

– Mal'ŝarĝ'u tiu'j'n ĉi.

Kiel nov'a puŝ'ist'o, mi vokt'is sed mal'mult'e help'is. La last'a kest'o ĵus al'ter'iĝ'is, kiam unu el la sklav'o'j vok'is al mi:

– Li ven'as nun, tra la pord'eg'o mal'antaŭ vi!

Mi turn'is mi'n rapid'e. Li prav'is. Jen star'is la eks'puŝ'ist'o, grat'it'a kaj sang'o'kovr'it'a, kaj ruĝ'vizaĝ'a pro furioz'o.

Li atak'is muĝ'ant'e. 

Ĉapitr'o 20

Mi'a unu'a ag'o est'is for'kur'i de mi'a atak'ant'o, kiu muĝ'is post mi en ard'a persekut'o. Tio'n mi far'is ne pro tim'o, kvankam mi ja hav'is iom da tio, sed pro la bezon'o akir'i iom da spac'o ĉirkaŭ mi. Tuj kiam mi est'is for de la ĉar'o, mi turn'iĝ'is kaj stumbl'ig'is li'n, tiel ke li fal'is dis'stern'it'a en la kot'o.

Tio kaŭz'is grand'a'n rid'ad'o'n ĉe la spekt'ant'o'j; mi rapid'e ĉirkaŭ'rigard'is, dum li pen'e re'star'iĝ'is. Jen arm'it'a'j gard'ist'o'j, pli da sklav'o'j, kaj la ruĝ'e vest'it'a ĉifalo Dökkid, kiu est'is pri'rab'int'a ni'n. Mi ek'hav'is ide'o'n, sed antaŭ ol ĝi pov'is fin'form'iĝ'i, mi dev'is mov'iĝ'i por sav'i mi'a'n viv'o'n.

La krud'ul'o lern'is. Ne plu li sovaĝ'e ĉirkaŭ'kur'eg'is. Anstataŭ'e li proksim'iĝ'is al mi mal'rapid'e, kun la brak'o'j dis'met'it'a'j, la fingr'o'j etend'it'a'j. Se mi permes'us al li dolĉ'a'n ĉirkaŭ'brak'um'o'n, mi ne el'ven'us ĝi'n viv'a. Mi retro'paŝ'is mal'rapid'e, turn'iĝ'ant'e por front'i al ĉifalo Dökkid, mov'iĝ'is al unu flank'o, kaj paŝ'is rapid'e antaŭ'e'n. Mi kapt'is unu el la man'o'j de la atak'ant'o per ambaŭ mi'a'j, tir'ant'e kaj fal'ant'e dors'e'n sam'temp'e. Mi'a pez'o apenaŭ sufiĉ'is por flug'ig'i li'n super mi, por ke li de'nov'e kuŝ'u dis'stern'it'a.

Tuj mi est'is re'star'iĝ'int'a, kun klar'a plan'o en mi'a kap'o: el'montr'ad'o.

– Tio est'is la dekstr'a brak'o, – mi el'kri'is laŭt'e.

Li stumbl'is, kiam li re'ven'is al la atak'o, do mi pren'is risk'et'o'n kaj anonc'is mi'a'n bat'o'n:

– Dekstr'a genu'o.

Mi uz'is flug'ant'a'n pied'bat'o'n por traf'i li'n ĉe la patel'o. Tio est'as sufiĉ'e dolor'ig'a, do li kri'is fal'ant'e. Li re'star'iĝ'is nun mal'pli rapid'e, sed la mal'am'o ankoraŭ ard'is. Li ne ĉes'os, ĝis li est'os sen'konsci'a. Bon'e. Des pli konven'e por mi'a montr'ad'o de la art'o.

– Mal'dekstr'a brak'o.

Mi ek'kapt'is ĝi'n kaj tord'is ĝi'n supr'e'n ĉe li'a dors'o, ten'is ĝi'n tie, puŝ'ant'e fort'e. Li est'is fort'ul'o, kaj ankoraŭ batal'is, pen'ant'e kapt'i mi'n per si'a dekstr'a man'o, lukt'ant'e por stumbl'ig'i mi'n. Mi ag'is unu'e.

– Mal'dekstr'a krur'o, – mi kri'is, pied'bat'ant'e fort'e al li'a sur'o, kaj li fal'is ankoraŭ unu foj'o'n. Mi paŝ'is mal'antaŭ'e'n kaj rigard'is al ĉifalo Dökkid. Mi hav'is li'a'n plen'a'n atent'o'n.

– Ĉu krom danc'i vi pov'as ankaŭ mort'ig'i? – li demand'is.

– Mi pov'as. Sed mi elekt'as ne far'i. – Mi konsci'is, ke mi'a opon'ant'o est'as re'star'iĝ'int'a, ŝancel'iĝ'ant'a de flank'o al flank'o. Mi turn'iĝ'is iom'et'e, por ke mi pov'u vid'i li'n el la angul'o de mi'a okul'o. – Tio, kio'n mi prefer'as, est'as sen'konsci'ig'i li'n. Tiel mi gajn'as la batal'o'n, kaj vi ankoraŭ hav'as sklav'o'n.

La man'o'j de la krud'ul'o ferm'iĝ'is ĉirkaŭ mi'a kol'o, kaj li murmur'is malic'eg'e. Mi sci'is, ke mi parad'is. Sed neces'is, ke mi don'u bon'a'n spektakl'o'n por la rigard'ant'o'j. Do, tut'e ne rigard'ant'e, mi ĵet'is mal'antaŭ'e'n mi'a'n kurb'ig'it'a'n brak'o'n, puŝ'ant'e la kubut'o'n profund'e en li'a'n ventr'o'n, en la mez'o, tuj sub la ripar'o, sam'nivel'e kiel la kubut'o'j, ĝust'e en la nerv'ar'o'n, kiu'n oni nom'as la “sun'form'a plekt'o”. Li'a'j man'o'j mal'streĉ'iĝ'is, kaj mi paŝ'is antaŭ'e'n, aŭd'ant'e la obtuz'a'n bat'o'n, kiam li traf'is la ter'o'n. Sen'konsci'a.

Ĉifalo Dökkid signal'is, ke mi proksim'iĝ'u, kaj ek'parol'is, kiam mi est'is proksim'a.

– Tio est'as nov'a manier'o batal'i, ekster'mond'ul'o. Ni far'as vet'o'j'n ĉi tie pri la krud'ul'o'j, kiu'j batal'as per la pugn'o'j, bat'ant'e si'n, ĝis la sang'o flu'as, kaj unu el ili ne pov'as daŭr'ig'i.

– Batal'i tiel est'as primitiv'e kaj mal'ŝpar'e. Sci'i, kie bat'i, kaj kiel bat'i, tio est'as art'o.

– Sed vi'a art'o valor'as neniom kontraŭ akr'a ŝtal'o, – li dir'is, du'on'e el'tir'ant'e si'a'n glav'o'n. Mi dev'is nun proced'i si'n'gard'e, aŭ li komenc'us dis'tranĉ'i mi'n nur por vid'i, kio'n mi pov'as far'i.

– Nud'a'j man'o'j ne pov'as star'i kontraŭ iu kia vi, kiu majstr'as la glav'o'n. – Laŭ ĉio, kio'n mi sci'is, li uz'is ĝi'n ebl'e nur por dis'tranĉ'i si'a'n rost'aĵ'o'n, sed flat'ad'o ĉiam help'as. – Tamen, kontraŭ mal'lert'a glav'ist'o aŭ ponard'ul'o la art'o hav'as si'a'n valor'o'n.

Li digest'is tio'n kaj post'e vok'is al la plej proksim'a gard'ist'o.

– Vi, turn'u vi'a'n ponard'o'n kontraŭ ĉi tiu.

La situaci'o komenc'is iĝ'i ne'reg'ebl'a; sed mi ne vid'is manier'o'n evit'i nun la renkont'o'n. La gard'ist'o rid'et'is kaj tir'is bril'ant'a'n ponard'o'n el ĝi'a ing'o kaj ĉas'paŝ'is al mi. Mi rid'et'is respond'e. Li lev'is ĝi'n super si'a'n kap'o'n por bat'i mal'supr'e'n, ne ten'ant'e ĝi'n kun pint'o antaŭ'e'n kiel spert'a ponard'ist'o. Mi las'is li'n proksim'iĝ'i, ne mov'iĝ'ant'e, ĝis li bat'is.

Normal'a defend'o: Paŝ'u en'e'n de la bat'o; akcept'u la impuls'o'n de la man'radik'o kontraŭ la antaŭ'brak'o; kapt'u la ponard'a'n pojn'o'n per la man'o'j; turn'u kaj tord'u. Ĉio far'at'a tre rapid'e.

La ponard'o ir'is en unu direkt'o, kaj li en la ali'a. Mi dev'is tuj ĉes'ig'i ĉi tiu'n el'montr'ad'o'n, antaŭ ol mi front'os al klab'o'j, paf'il'o'j, ĉio ajn, kio plaĉ'os al la ĉef'a krud'ul'o. Mi paŝ'is pli proksim'e'n al ĉifalo Dökkid kaj parol'is per mal'laŭt'a voĉ'o.

– Ĉi tiu'j est'as ekster'mond'a'j sekret'o'j pri defend'ad'o, kaj mort'ig'ad'o, kiu'j tut'e ne est'as kon'at'a'j ĉi tie en Spukavatem. Mi ne dezir'as pli mal'kaŝ'i ĉi tie. Mi est'as cert'a, ke vi ne vol'as, ke sklav'o'j lern'u danĝer'a'j'n bat'o'j'n kia'j ĉi tiu'j. Las'u al mi montr'i al vi, kio est'as far'ebl'a, sen ĉi tiu krud'a spekt'ant'ar'o. Mi pov'as trejn'i vi'a'j'n gvardi'an'o'j'n pri ĉi tiu'j metod'o'j. Ekzist'as iu'j, kiu'j vol'as mort'ig'i vi'n. Pens'u pri vi'a propr'a sekur'ec'o unu'e.

Aŭd'iĝ'is al mi kiel lekci'o pri trafik'sekur'ec'o, sed ĝi ŝajn'e hav'is senc'o'n por li. Sed li ne est'is plen'e konvink'it'a.

– Mi ne ŝat'as nov'a'j'n afer'o'j'n, nov'a'j'n manier'o'j'n. Mi ŝat'as la afer'o'j'n tia'j, kia'j ili est'as.

Ĝust'e; kun li supr'e, kaj la ali'a'j en ĉen'o'j sub'e. Mi parol'is rapid'e.

– Tio, kio'n mi far'as, ne est'as nov'a, sed tiel mal'nov'a kiel la hom'ar'o. Sekret'o'j, kiu'j sekret'e trans'don'iĝ'as jam de l' pra'temp'o. Nun ĉi tiu'j sekret'o'j pov'as est'i vi'a'j. Ŝanĝ'o'j ven'as, vi jam sci'as, kaj sci'o est'as fort'o. Kiam ali'a'j vol'as for'pren'i tio'n, kio est'as vi'a, ĉia arm'il'o est'as util'a por ili'n venk'i.

Tio aŭd'iĝ'is kiel sen'senc'aĵ'o al mi, sed mi esper'is, ke ĝi hav'os senc'o'n por li. Laŭ tio, kio'n rakont'is al mi La Kurier'o pri ĉi tiu rub'aĵ'a planed'o, la sol'a sekur'ec'o konsist'as en fort'o; paranoj'o est'as profit'o'don'a. Ĝi almenaŭ ig'is li'n pens'i, kio, laŭ la streĉ'it'ec'o de li'a frunt'o, est'is afer'o ŝajn'e iom mal'facil'a por li. Li turn'iĝ'is sur la kalkan'o kaj for'ir'is.

Ĝentil'ec'o'n, kiel sap'o'n, oni ne kon'is sur ĉi tiu planed'o. Neni'a “ĝis re'vid'o” aŭ “las'u mi'n pens'i pri tio”. Mi bezon'is kelk'a'j'n moment'o'j'n por ek'konsci'i, ke la aŭdienc'o jam fin'iĝ'is. La sen'arm'il'ig'it'a gard'ist'o rigard'is mi'n furioz'e kaj frot'is si'a'n man'radik'o'n. Sed li est'is re'ing'int'a la ponard'o'n. Ĉar mi est'is parol'int'a kun ĉifalo Dökkid, mi hav'is nun iom da status'o, do li ne ponard'us mi'n sen kaŭz'o. Rest'is do mi'a unu'a mal'amik'o, la eks'puŝ'ist'o. Li lev'is si'n kap'turn'e de la ter'o, kiam mi proksim'iĝ'is. Li rigard'is mi'n, palpebr'um'ant'e kaj konfuz'it'e. Mi klopod'is aspekt'i kiom ebl'e plej danĝer'e, dum mi parol'is.

– Jam du foj'o'j'n vi ven'is al mi. Vi ne far'os tri'a'n foj'o'n. Tri'a foj'o signif'as last'a'n foj'o'n laŭ mi'a'j regul'o'j. Vi mort'os, se vi iam de'nov'e prov'os i'o'n.

La mal'am'o rest'is ankoraŭ en li'a vizaĝ'o, sed en'est'is ankaŭ tim'o. Mi paŝ'is antaŭ'e'n, kaj li kaŭr'iĝ'is mal'antaŭ'e'n. Sufiĉ'is. Kondiĉ'e, ke mi ne tro oft'e turn'os al li la dors'o'n. Mi turn'is ĝi'n nun kaj for'paŝ'is.

Li tren'is si'n post mi kaj al'iĝ'is al la atend'ant'a ar'o da sklav'o'j. Li ŝajn'e est'is akcept'int'a si'a'n mal'promoci'o'n, kiel ankaŭ la ali'a'j. Est'is kelk'a'j mal'am'a'j rigard'o'j en li'a direkt'o, sed ne plu per'fort'o. Kio konven'is al mi. Unu afer'o est'as ekzerc'i en la gimnastik'ej'o, sed tut'e ali'a afer'o est'is miks'iĝ'i ĉi tie kun fort'ul'o'j, kiu'j ver'e klopod'is mort'ig'i mi'n. La Kurier'o bril'e rid'et'is al mi si'a'j'n gratul'o'j'n.

– Brav'e far'it'e, Jim, brav'e far'it'e.

– Kaj tre lac'ig'e. Kio nun?

– Laŭ tio, kio'n mi pov'is el'trov'i, ĉi tiu et'a grup'o nun mal'deĵor'as, se tiel dir'i, ĉar ĝi labor'is dum la nokt'o.

– Tiam end'as ripoz'i kaj manĝ'i. Konduk'u antaŭ'e'n.

Mi supoz'as, ke oni pov'us nom'i ĝi'n manĝ'o. La sol'a bon'a afer'o, kiu'n mi pov'as dir'i pri ĝi, est'as, ke ĝi ne est'is tiom naŭz'a kiom la kruptiaj kuir'aĵ'o'j en la kosm'o'ŝip'o. Grand'a kaj eg'e mal'pur'a kaldron'o bol'is super fajr'o en la mal'antaŭ'o de la konstru'aĵ'o. La kuir'ist'o, se oni aŭdac'as uz'i tiu'n nom'o'n por tiu naŭz'ul'o, sam'e mal'pur'eg'a kiel la kaldron'o, kirl'is la en'hav'o'n per long'a lign'a kuler'o. La sklav'o'j ĉiu'j pren'is po unu lign'a'n uj'o'n de la gut'ant'a stak'o sur la apud'a tabl'o, kaj ĉi tiu'j'n plen'ig'is la kuir'ist'o. Oni ne hav'is zorg'o'j'n pri perd'it'a'j kaj romp'it'a'j manĝ'il'o'j, ĉar ne est'is manĝ'il'o'j. Ĉiu tremp'is kaj ŝovel'is per la fingr'o'j, do mi far'is sam'e. Ĝi est'is ia'spec'a legom'a kaĉ'o, sufiĉ'e sen'gust'a, sed sat'ig'a. La Kurier'o sid'is apud mi sur la ter'o dors'e al la mur'o kaj mal'rapid'e manĝ'is si'a'n. Mi fin'is unu'e kaj spert'is neni'a'n mal'facil'ec'o'n sub'prem'ant'e dezir'o'n por du'a porci'o.

– Kiom long'e ni rest'os sklav'o'j? – mi demand'is.

– Ĝis mi est'os lern'int'a pli pri tio, kiel la viv'o funkci'as ĉi tie. Vi pas'ig'is vi'a'n tut'a'n ĝis'nun'a'n viv'o'n sur unu planed'o, do kaj konsci'e kaj ne'konsci'e vi akcept'as la soci'o'n, kiu'n vi kon'as, kiel la sol'a'n. Tut'e mal'ĝust'e! Kultur'o est'as hom'a invent'aĵ'o, sam'e kiel la komput'il'o aŭ la fork'et'o. Est'as tamen diferenc'o. Dum oni pret'as ŝanĝ'i si'a'j'n komput'il'o'j'n aŭ manĝ'il'o'j'n, la an'o'j de kultur'o toler'as neni'a'n ŝanĝ'et'o'n al ĝi. Ili kred'as, ke ili'a viv'manier'o est'as la sol'a kaj unik'a, kaj ke ĉio ali'a est'as de'flank'iĝ'o.

– Son'as stult'e.

– Est'as ja. Sed, kondiĉ'e ke oni tio'n sci'as, kaj ili ne, oni pov'as paŝ'i ekster la regul'o'j'n aŭ fleks'i ili'n por si'a propr'a profit'o. Mi est'as nun el'trov'ant'a, kia'j est'as la regul'o'j ĉi tie.

– Pen'u tio'n far'i ne tro mal'rapid'e.

– Tio'n mi promes'as, ĉar ankaŭ mi ne est'as tiom komfort'a. Mi dev'as el'trov'i, ĉu ekzist'as vertikal'a mov'iĝ'em'o, kaj kiel ĝi est'as organiz'it'a. Se ne ekzist'as vertikal'a mov'iĝ'em'o, ni dev'os ĝi'n kre'i.

– Mi ne plu sekv'as vi'n. Vertikal'a kio?

– Mov'iĝ'em'o. Rilat'e klas'o'n kaj kultur'o'n. Rigard'u ekzempl'e ĉi tiu'j'n sklav'o'j'n kaj la gard'ist'o'j'n ekster'e. Ĉu sklav'o pov'as aspir'i est'i gard'ist'o? Se jes, ekzist'as vertikal'a mov'iĝ'em'o. Se ne, ĉi tiu est'as tavol'ec'a soci'o, kaj horizontal'a mov'iĝ'o est'as la nur'a ebl'o.

– Ekzempl'e iĝ'i la ĉef'a sklav'o kaj pied'bat'i ĉiu'j'n ali'a'j'n sklav'o'j'n?

Li kap'jes'is.

– Vi kompren'as, Jim. Ni ĉes'os est'i sklav'o'j, tuj kiam mi'a'j stud'o'j est'os montr'int'a'j, kiel tio ebl'as. Sed unu'e ni bezon'as iom da ripoz'o. Vi observ'as, ke la ali'a'j nun dorm'as sur la pajl'o en la mal'antaŭ'o de ĉi tiu mis'odor'a konstru'aĵ'o. Mi propon'as, ke ni al'iĝ'u al ili.

– Konsent'it'e…

– Vi, ven'u ĉi tie'n.

Parol'is Tars Tuk'as. Kaj kompren'ebl'e li cel'is mi'n. Mi hav'is antaŭ'sent'o'n, ke la tag'o est'os tre long'a.

Mi almenaŭ vid'is pli da vid'ind'aĵ'o'j. Ni tra'ir'is la kort'o'n, scen'ej'o'n de mi'a'j triumf'o'j, kaj supr'e'n laŭ ŝton'a ŝtup'ar'o. Ĉi tie est'is arm'it'a gard'ist'o kaj en'e ankoraŭ du, kuŝ'aĉ'ant'a'j sur lign'a benk'o. Ankaŭ iom pli da luks'o. Teks'it'a'j mat'o'j sur plank'o, seĝ'o'j kaj tabl'o'j, kelk'a'j mal'bon'a'j portret'o'j sur la mur'o'j, kelk'a'j kun proksim'um'a simil'ec'o al ĉifalo Dökkid. Oni puŝ'is mi'n ĝis grand'a ĉambr'o kun fenestr'o'j, kiu'j el'rigard'is super la ekster'a mur'o. Mi pov'is vid'i kamp'o'j'n kaj arb'o'j'n kaj mal'mult'e krom tio. Ĉifalo Dökkid ĉe'est'is, kun'e kun grup'et'o da vir'o'j, kaj ĉiu'j trink'is el metal'a'j tas'o'j. Ili est'is bon'e vest'it'a'j, se mult'kolor'a'j led'a'j pantalon'o'j kaj ond'eg'ant'a'j ĉemiz'o'j kaj long'a'j glav'o'j est'as vi'a ide'o pri bon'e vest'it'a. Ĉifalo Dökkid gest'e al'vok'is mi'n.

– Vi, ven'u ĉi tie'n, ke ni pov'u vi'n rigard'i.

La ali'a'j turn'iĝ'is kun interes'o kaj rigard'is al mi kvazaŭ al aŭkci'at'a brut'o.

– Kaj li efektiv'e fal'ig'is la ali'a'n sen uz'i la pugn'o'j'n, ĉu? – dir'is unu. – Li est'as tiom mal'fort'a kaj sen'muskol'a, por ne menci'i mal'bel'a.

Est'as temp'o'j, kiam oni mal'ferm'u la buŝ'o'n nur por en'met'i manĝ'aĵ'o'j'n. Ĉi tiu ver'ŝajn'e est'is tia temp'o. Sed mi est'is lac'a, mal'kontent'eg'a pri mi'a sort'o kaj ĝeneral'e en aĉ'a humor'o. Io romp'iĝ'is.

– Ne tiom mal'fort'a, sen'muskol'a aŭ mal'bel'a kiom vi, bastard'o de pork'o.

Tio ja al'tir'is li'a'n atent'o'n. Li hurl'is pro ek'koler'o, punc'ruĝ'iĝ'is, el'tir'is long'a'n ŝtal'a'n glav'o'n kaj kur'eg'is al mi.

Mi hav'is mal'mult'a'n temp'o'n por pens'i, mal'pli por ag'i. Unu el la ali'a'j dand'o'j star'is apud'e kun si'a metal'a tas'eg'o mal'firm'e ten'at'a. Mi kapt'is ĝi'n de li, turn'iĝ'is kaj ĵet'is ĝi'a'n en'hav'o'n en la vizaĝ'o'n de la atak'ant'o.

La plej grand'a part'o mal'traf'is, sed sufiĉ'a part'o gut'is sub'e'n sur li'a'j'n vest'aĵ'o'j'n por eĉ pli furioz'ig'i li'n. Li sabr'is sub'e'n per si'a glav'o, kaj mi kapt'is la bat'o'n per la tas'o, de'flank'ig'ant'e ĝi'n, las'ant'e la tas'o'n glit'i supr'e'n laŭ la kling'o ĝis li'a'j fingr'o'j, sam'temp'e kapt'ant'e kaj tord'ant'e li'a'n glav'a'n brak'o'n.

Li bel'e hurl'is, kaj la glav'o bru'fal'is al la plank'o. Post tio li est'is flank'en'turn'it'a, bel'e el'met'it'a por fin'o'far'a pied'bat'o al la dors'o.

Krom tio, ke ĝust'e en tiu moment'o iu stumbl'ig'is mi'n de mal'antaŭ'e, kaj mi rul'fal'is stern'it'a. 

Ĉapitr'o 21

Ili konsider'is tio'n tre amuz'a, ĉar ili'a rid'ad'o est'is ĉio, kio'n mi aŭd'is. Kiam mi pen'is kapt'i la glav'o'n, unu el ili pied'bat'is ĝi'n for. La situaci'o ne est'is agrabl'a. Mi ne pov'is batal'i kontraŭ ĉiu'j. Mi dev'is fuĝ'i.

Est'is tro mal'fru'e. Du el ili fal'ig'is mi'n de mal'antaŭ'e, kaj ali'a pied'bat'is mi'a'n flank'o'n. Antaŭ ol mi pov'is ek'star'i, mi'a glav'o'sving'ant'a kontraŭ'ul'o est'is super mi, genu'is sur mi'a brust'o kaj el'tir'is mal'bel'eg'a'n ponard'o'n kun ond'o'lini'a kling'o.

– Kio est'as tio, ĉifalo Dökkid? – li vok'is, ten'ant'e mi'a'n menton'o'n per si'a liber'a man'o kaj la ponard'o'n proksim'e al mi'a gorĝ'o.

– Ekster'mond'ul'o, – dir'is ĉifalo Dökkid. – Oni ĵet'is li'n el la kosm'o'ŝip'o.

– Ĉu ĝi hav'as i'a'n valor'o'n?

– Mi ne sci'as, – dir'is ĉifalo Dökkid, sub'e'n'rigard'ant'e al mi pens'em'e. – Ebl'e. Sed ĝi'a'j ekster'mond'a'j ruz'aĵ'o'j ne plaĉ'as al mi. Ili ne taŭg'as ĉi tie. Mort'ig'u ĝi'n; tiam la afer'o est'os fin'it'a.

Mi ne mov'iĝ'is dum tiu interes'a inter'parol'o, ĉar ĝi'a rezult'o evident'e interes'is mi'n. Mi mov'iĝ'is nun.

La kling'o'sving'ant'o kri'is, kiam mi turn'is li'a'n brak'o'n – esper'ebl'e romp'ant'e ĝi'n – kaj kapt'is la ponard'o'n, dum li'a'j fingr'o'j mal'ferm'iĝ'is. Mi ten'is li'n, dum mi ek'star'is, kaj post'e mi puŝ'is li'n en la grup'o'n de li'a'j kun'ul'o'j. Ili est'is ankaŭ mal'antaŭ mi, sed ili retro'paŝ'is, kiam mi mov'is la ponard'o'n en cirkl'o ĉirkaŭ mi. Mi ek'kur'is post la etend'it'a ponard'o, antaŭ ol ili pov'is ating'i si'a'j'n arm'il'o'j'n. Mi kur'is por sav'i mi'a'n viv'o'n.

Mi kon'is nur unu direkt'o'n: re'e'n, mal'supr'e'n laŭ la ŝtup'ar'o. Sur'voj'e mi puŝ'iĝ'is kontraŭ Tars Tuk'as, kiu'n mi pas'ant'e ig'is sen'konsci'a.

Grumbl'o'j kaj koler'a'j kri'o'j aŭd'iĝ'is mal'antaŭ mi, sed mi ne mal'ŝpar'is eĉ moment'o'n por rigard'i tie'n. Mal'supr'e'n laŭ la ŝtup'ar'o, tri ŝtup'o'j'n sam'temp'e, al la gard'ist'o'j ĉe la en'ir'ej'o. Ili ankoraŭ est'is ek'star'ant'a'j, kiam mi plug'is inter ili'n, kaj ni ĉiu'j fal'is. Mi bat'is mi'a'n genu'o'n sub la menton'o'n de unu el ili, dum ni fal'is, kaj pren'is li'a'n paf'il'o'n. La ali'a pen'is cel'i si'a'n paf'il'o'n al mi, kiam mi bat'is la flank'o'n de li'a kap'o per tiu, kiu'n mi ten'is.

La kur'ant'a'j pied'o'j est'is tuj mal'antaŭ mi, kiam mi rapid'is tra la pord'o, rekt'e al la surpriz'it'a gard'ist'o. Li el'tir'is si'a'n glav'o'n, sed est'is sen'konsci'a, antaŭ ol li pov'us uz'i ĝi'n. Mi las'is fal'i la ponard'o'n, pren'is la pli efik'a'n glav'o'n, kaj plu'kur'is. La pord'eg'o, tra kiu ni est'is en'ir'int'a'j, est'is antaŭ mi, vast'e mal'ferm'a.

Kaj bon'e gard'it'a de arm'it'a'j vir'o'j, kiu'j jam lev'is si'a'j'n paf'il'o'j'n. Mi ŝanĝ'is la direkt'o'n al la sklav'loĝ'ej'o, kiam ili ek'paf'is. Mi ne sci'as, kio'n ili traf'is, sed mi ankoraŭ viv'is, kiam mi kur'is trans la angul'o'n.

Unu tranĉ'il'o, unu paf'il'o, unu tre lac'a Jim diGriz. Kiu ne kuraĝ'is halt'i aŭ eĉ mal'rapid'iĝ'i. La ekster'a mur'o est'is antaŭ mi – kun skafald'o kaj ŝtup'et'ar'o apog'it'a kontraŭ ĝi, kie mason'ist'o'j far'is ripar'o'j'n. Mi kri'is kaj sving'is mi'a'j'n arm'il'o'j'n, kaj la labor'ist'o'j fuĝ'is en ĉiu'j direkt'o'j. Mi supr'e'n'grimp'is kiel ebl'e plej rapid'e, rimark'ant'e, ke kugl'o'j traf'is la mur'o'n ĉie ĉirkaŭ mi, kaj ŝton'pec'o'j dis'flug'is.

Kiam mi est'is sur la mur'o, anhel'ant'e, mi unu'a'foj'e risk'is rigard'o'n mal'antaŭ'e'n.

Kaj tuj mi fal'ig'is mi'n, ĉar la mult'a'j paf'ist'o'j sub'e paf'is salv'o'n, kiu divid'is la aer'o'n tuj super mi'a kap'o. Ĉifalo Dökkid kaj li'a kort'eg'o las'is la persekut'ad'o'n al la gard'ist'o'j kaj star'is mal'antaŭ ili, mal'ben'ant'e kaj sving'ant'e si'a'j'n arm'il'o'j'n. Tre impon'e. Mi re'tir'is mi'a'n kap'o'n, kiam ili paf'is de'nov'e.

Ali'a'j gard'ist'o'j supr'e'n'grimp'is la mur'o'n kaj mov'iĝ'is al mi. Tio ver'e iom lim'ig'is mi'a'n elekt'o'n. Mi rigard'is trans la ekster'o de la mur'o al la brun'a surfac'o de la akv'o en la fos'aĵ'o. Kia elekt'o!

– Jim, vi dev'as lern'i far'i i'o'n pri vi'a tro'a parol'em'o, – mi dir'is, fort'e en'spir'is, kaj salt'is.

Mi en'plaŭd'is la akv'o'n kaj en'kot'iĝ'is. La akv'o ating'is nur mi'a'n kol'o'n, kaj mi est'is en'ig'it'a en la mol'a'n ŝlim'o'n, kiu est'is brems'int'a mi'n. Mi barakt'is kontraŭ ĝi, el'tir'ant'e unu pied'o'n, post'e la ali'a'n; mi barakt'is kontraŭ ĝi'a glu'ec'a kares'em'o, dum mi vad'is al la for'a bord'o. Mi ankoraŭ ne pov'is vid'i mi'a'j'n persekut'ant'o'j'n, sed ili cert'e est'is tuj mal'antaŭ mi. Mi pov'is nur plu'mov'iĝ'i. Mi supr'e'n'ramp'is sur la herb'a'n bord'o'n, firm'e ten'ant'e la pred'it'a'j'n arm'il'o'j'n, kaj ating'is ŝancel'iĝ'ant'e la protekt'o'n de la arb'o'j. Kaj ankoraŭ ne est'is sign'o de la arm'it'a'j gard'ist'o'j. Ili dev'is est'i trans la pont'o kaj sur mi'a ŝpur'o nun. Mi ne pov'is kred'i je mi'a bon'ŝanc'o.

Ĝis mi fal'is, kri'ant'e pro dolor'o. Dolor'o ne'kred'ebl'a, kiu for'ig'is vid'o'n, aŭd'o'n, sent'ad'o'n.

Kiam ĝi fin'iĝ'is, mi viŝ'is la larm'o'j'n de turment'o el mi'a'j okul'o'j. La dolor'katen'o – mi est'is tut'e forges'int'a pri ĝi. Tars Tuk'as est'is re'konsci'iĝ'int'a kaj prem'is la ŝalt'il'o'n. Kio'n li est'is dir'int'a? Post sufiĉ'e long'a temp'o ĝi blok'as ĉiu'j'n nerv'o'j'n kaj mort'ig'as. Mi pri'palp'is mi'a'j'n ŝu'o'j'n kaj la dirk'o'n kaŝ'it'a'n tie, kiam la dolor'o re'ven'is.

Kiam ĝi fin'iĝ'is ĉi-foj'e, mi est'is preskaŭ tro mal'fort'a por mov'i mi'a'j'n fingr'o'j'n. Dum mi um'is per la dirk'o, mi kompren'is, ke ili est'as sad'ist'o'j, kaj mi est'u dank'a pro tio. Dum ili prem'is la ŝalt'il'o'n, mi est'is kvazaŭ mort'a. Sed iu, sen'dub'e ĉifalo Dökkid, vol'is, ke mi sufer'u kaj sam'temp'e sci'u, ke ne est'as el'ir'o. La ŝlos'il'o est'is en la serur'o, kiam la dolor'o de'nov'e kapt'is mi'n.

Kiam ĝi fin'iĝ'is, mi kuŝ'is sur mi'a flank'o; la dirk'o est'is fal'int'a el mi'a'j fingr'o'j, kaj mi ne pov'is mov'iĝ'i.

Sed mi dev'is mov'iĝ'i. Pli'a tia turment'o signif'us mi'a'n fin'o'n. Mi kuŝ'us en la arb'ar'o ĝis mi'a mort'o. Mi'a'j fingr'o'j trem'e mov'iĝ'is. La dirk'o al'proksim'iĝ'is al la et'a tru'o en la serur'o, en'iĝ'is, turn'iĝ'is mal'fort'e…

Daŭr'is long'e, ĝis la ruĝ'a nebul'o mal'aper'is el mi'a vid'o, kaj la turment'o for'las'is mi'a'n korp'o'n. Mi ne pov'is mov'iĝ'i kaj sent'is, ke mi neniam re'fort'iĝ'os. Mi dev'is palpebr'um'i la larm'o'j'n for, kiam mi pov'is vid'i. Vid'i la plej bel'a'n vid'aĵ'o'n en la mond'o.

La mal'ferm'it'a'n dolor'katen'o'n sur la ŝim'a'j foli'o'j.

Nur la fid'o de mi'a kapt'int'o je la mort'ig'a efik'o de la dolor'ig'il'o sav'is mi'a'n viv'o'n. La serĉ'ant'o'j ne rapid'is; mi aŭd'is ili'n inter'parol'i, dum ili al'proksim'iĝ'is tra la arb'ar'o.

– … ie ĉi tie. Kial ili ne simpl'e rezign'as pri li?

– Rezign'i pri bon'a kling'o kaj paf'il'o? Neniam! Kaj ĉifalo Dökkid vol'as pend'ig'i la kadavr'o'n en la kort'o, ĝis ĝi putr'iĝ'os. Mi neniam vid'is li'n tiom koler'a.

La viv'o mal'rapid'e re'ven'is al mi'a paraliz'it'a korp'o. Mi for'las'is la best'voj'o'n, kiu'n mi est'is sekv'int'a, kaj tir'is mi'n en la protekt'o'n de la arbust'o'j, re'star'ig'ant'e la herb'o'n mal'antaŭ mi. Apenaŭ ĝust'a'temp'e.

– Rigard'u – ĉi tie li el'ir'is el la akv'o, kaj sekv'is tiu'n voj'o'n.

Pez'a'j paŝ'o'j al'proksim'iĝ'is kaj preter'ir'is. Mi ten'is mi'a'j'n arm'il'o'j'n kaj far'is la nur'a'n ebl'a'n afer'o'n: Mi kuŝ'is trankvil'e kaj atend'is la re'ven'o'n de mi'a'j fort'o'j.

Mi dev'as konfes'i, ke tio est'is iom mal'alt'a punkt'o en mi'a viv'o. Sol'a, sen amik'o'j, ankoraŭ sufer'ant'a je dolor'o'j, el'uz'it'a, pel'it'a de arm'it'a'j vir'o'j avid'a'j mort'ig'i mi'n, soif'a… Est'is impon'a list'o. Pli-mal'pli la nur'a afer'o ne okaz'int'a ĝis nun est'is pluv'o.

Ek'pluv'is.

Est'as alt'a'j kaj mal'alt'a'j punkt'o'j de emoci'o, kiu'j'n ne ebl'as super'i. Oni pov'as am'i iu'n tiom, ke ne ebl'as am'i pli. Mi kred'as. Mank'as ja al mi person'a spert'o pri tio. Sed mi hav'is abund'e da spert'o pri la mal'alt'aĵ'o'j. Kie mi est'is nun. Mi ne pov'is pli fal'i, aŭ pli deprim'iĝ'i. La pluv'o kaŭz'is tio'n. Mi komenc'is sub'rid'i – kaj prem'is mi'a'n man'o'n sur la buŝ'o'n por ne laŭt'e ek'rid'i. La rid'ad'o mal'fort'iĝ'is, dum mi'a koler'o pli'grand'iĝ'is. Tiel oni ne trakt'as insid'a'n Rust'imun'a'n Ŝtal'rat'o'n! Kiu'n nun minac'is rust'o.

Mi mov'is mi'a'j'n krur'o'j'n kaj dev'is sub'prem'i ĝem'o'n. La dolor'o ankoraŭ ĉe'est'is, sed la koler'o mal'pli'ig'is ĝi'n. Mi pren'is la paf'il'o'n kaj puŝ'is la glav'o'n en la ter'o'n. Post'e mi supr'e'n'tir'is mi'n kapt'ant'e branĉ'o'n per la liber'a man'o. Mi re'pren'is la glav'o'n kaj star'is tie, ŝancel'iĝ'ant'e. Sed mi ne fal'is. Ĝis fin'fin'e mi pov'is for'mov'iĝ'i, unu paŝ'o'n post ali'a, for de la serĉ'ant'o'j kaj de la krim'a organiz'o de ĉifalo Dökkid.

La arb'ar'o etend'iĝ'is sufiĉ'e vast'e, kaj mi sekv'is best'voj'et'o'j'n dum ne'mezur'ebl'e long'a temp'o. La serĉ'ant'o'j est'is mal'proksim'e mal'antaŭ mi, pri tio mi cert'is. Do kiam la arb'ar'o mal'dens'iĝ'is kaj fin'iĝ'is, mi apog'is mi'n al arb'o por re'gajn'i la spir'o'n kaj rigard'i plug'it'a'n kamp'o'n. Est'is temp'o por re'ven'i al hom'a'j rest'ad'ej'o'j. Kie est'as plug'il'o'j, tie est'as plug'ist'o'j. Ne pov'is est'i mal'facil'e trov'i ili'n. Kiam mi re'akir'is sufiĉ'a'n fort'o'n, mi ek'ir'is laŭ la rand'o de la kamp'o, pret'a re'en'ir'i la arb'ar'o'n ĉe la vid'o de arm'it'a'j vir'o'j. Mi ĝoj'is, ke mi vid'is bien'dom'o'n unu'e. Ĝi est'is mal'alt'a, kovr'it'a per pajl'o, kaj sen'fenestr'a, almenaŭ ĉe tiu flank'o. Ĝi hav'is kamen'o'n, el kiu lev'iĝ'is mal'dens'a fum'o. En tia mild'a klimat'o ne neces'as hejt'i, do dev'is est'i kuir'fajr'o. Manĝ'aĵ'o!

Ĉe la pens'o pri manĝ'aĵ'o mi'a neglekt'it'a stomak'o komenc'is grumbl'i kaj plend'i. Mi sent'is sam'e. Manĝ'aĵ'o kaj trink'aĵ'o grav'is. Kaj kie oni pov'us pli facil'e trov'i ili'n ol en ĉi tiu izol'it'a bien'o? La demand'o est'is la respond'o. Mi stumbl'is tra la sulk'o'j al la mal'antaŭ'o de la dom'o kaj ir'is laŭ ĝi'a flank'o ĝis la antaŭ'o. Neni'u hom'o. Sed est'is voĉ'o'j de intern'e, rid'ad'o – kaj la odor'o de kuir'ad'o. Mi rapid'is antaŭ'e'n, laŭ la mur'o kaj tra la pord'o.

– Salut'o'n! Rigard'u, kiu ven'as vesper'manĝ'i kun vi!

Est'is ses'o da ili ĉirkaŭ la bros'pur'ig'it'a lign'a tabl'o. Jun'ul'o'j kaj mal'jun'ul'o'j, dik'ul'o'j kaj mal'dik'ul'o'j. Ĉiu'j kun la sam'a mien'o: mir'eg'o. Eĉ la beb'o ĉes'is plor'i kaj imit'is la plen'kresk'ul'o'j'n. Grizkapulo romp'is la silent'o'n, ek'star'ant'e tiom hast'e, ke li'a tri'krur'a seĝ'o renvers'iĝ'is.

– Bon'ven'o'n, vi'a moŝt'o, bon'ven'o'n! – Li tir'et'is si'a'n frunt'bukl'o'n, dum li klin'is si'n antaŭ mi por montr'i si'a'n dank'em'o'n pro mi'a ĉe'est'o. – Kiel ni pov'as help'i vi'n, estim'at'a moŝt'o?

– Se vi hav'as iom por manĝ'i…

– Ven'u! Sid'iĝ'u! Manĝ'u! Ni'a manĝ'aĵ'o est'as modest'a, sed ni volont'e divid'as ĝi'n. Jen!

Li re'star'ig'is si'a'n seĝ'o'n kaj invit'is mi'n sid'iĝ'i sur ĝi. La ali'a'j rapid'e for'las'is la tabl'o'n por ne ĝen'i mi'n. Aŭ ili hav'is bon'eg'a'j'n kon'o'j'n pri hom'o'j kaj rimark'is, kiom grandioz'a ul'o mi est'as, aŭ ili est'is vid'int'a'j la glav'o'n kaj la paf'il'o'n. Oni plen'ig'is lign'a'n teler'o'n el la pot'o pend'ig'it'a super la fajr'o kaj met'is ĝi'n antaŭ mi. La viv'o ĉi tie est'is iom'et'e pli luks'a ol en la sklav'ej'o'j, ĉar oni don'is al mi ankaŭ lign'a'n kuler'o'n. Mi ek'manĝ'is kun grand'a plezur'o. Est'is miks'aĵ'o de legom'o'j, kompren'ebl'e ĝarden'freŝ'a'j, kun kelk'a'j pec'o'j da viand'o, kaj ĝi gust'is bon'eg'e. Krom'e est'is mal'varm'a akv'o en argil'a tas'o, kaj mi ne pov'us dezir'i pli. Dum mi ŝov'is ĉio'n en mi'a'n vizaĝ'o'n, mi rimark'is la mal'laŭt'a'n flustr'ad'o'n de la kamp'ar'an'o'j kolekt'iĝ'int'a'j en la for'a angul'o de la ĉambr'o. Mi dub'is, ĉu ili plan'is i'a'n per'fort'o'n. Tamen mi rigard'is ili'n per unu okul'o, kaj mi'a man'o rest'is proksim'e al la glav'o, kiu kuŝ'is sur la tabl'o.

Kiam mi fin'is kaj laŭt'e rukt'is – ili murmur'is plezur'e ĉe tiu gust'um'a laŭd'o – la mal'jun'ul'o el'iĝ'is el la grup'o kaj pied'ŝov'iĝ'is antaŭ'e'n. Li puŝ'is antaŭ si hirt'kap'a'n jun'ul'o'n, kiu ŝajn'is hav'i mi'a'n aĝ'o'n.

– Estim'at'a moŝt'o, ĉu mi rajt'as parol'i kun vi? – Mi man'sign'is konsent'o'n kaj de'nov'e rukt'is. Li rid'et'is ĉe tio kaj kap'jes'is. – Ha, vi est'as afabl'a kaj flat'as la kuir'ist'o'n. Ĉar evident'e vi est'as hom'o prudent'a kaj sprit'a, inteligent'a kaj bel'aspekt'a, krom fam'a milit'ist'o, permes'u al mi diskut'i afer'et'o'n kun vi.

Mi de'nov'e kap'jes'is; kiu flat'as al ĉiu, plaĉ'as al ĉiu.

– Tiu ĉi est'as mi'a tri'a fil'o, Drenel. Li est'as fort'a kaj serv'o'pret'a, kaj bon'a labor'ist'o. Sed ni'a bien'o est'as mal'grand'a; est'as mult'a'j plen'ig'end'a'j buŝ'o'j, kaj ni dev'as don'i du'on'o'n de ni'a'j produkt'o'j al la tiom grandioz'a ĉifalo Dökkid por ni'a protekt'o.

Li dir'is tio'n kun mal'alt'a kap'o, sed en li'a voĉ'o est'is kaj humil'ec'o kaj mal'am'o. Mi supoz'is, ke la sol'a afer'o, kontraŭ kiu ĉifalo Dökkid protekt'is ili'n, est'is ĉifalo Dökkid. Li puŝ'is Drenel antaŭ'e'n kaj pinĉ'is li'a'n brak'muskol'o'n.

– Kiel rok'o, sinjor'o, li est'as tre fort'a. Li'a ambici'o ĉiam est'is far'iĝ'i lu'soldat'o, kiel vi'a moŝt'o. Milit'a vir'o, arm'it'a kaj sekur'a, kiu vend'as si'a'j'n serv'o'j'n al la nobel'ar'o. Nobl'a profesi'o. Kaj profesi'o, kiu permes'us al li gajn'i kelk'a'j'n groŝ'o'j'n por si'a famili'o.

– Mi ne okup'iĝ'as pri rekrut'ad'o.

– Evident'e, estim'at'a moŝt'o! Se li far'iĝ'us lanc'o'port'ist'o por ĉifalo Dökkid, est'us neni'a pag'o aŭ glor'o, nur fru'a mort'o.

– Cert'e, – mi konsent'is, kvankam mi aŭd'is tio'n la unu'a'n foj'o'n. La pens'o'j de la mal'jun'ul'o iom vag'ad'is, kio est'is util'a por mi, ĉar tiel mi lern'is i'o'n pri la viv'o sur Spukavatem. Ĝi tut'e ne ŝajn'is plaĉ'a. Mi trink'is pli da akv'o kaj prov'is el'ig'i pli'a'n rukt'o'n por kontent'ig'i la kuir'ist'o'n, sed ne sukces'is. La mal'jun'ul'o ankoraŭ parol'is.

– Ĉiu batal'ist'o, kiel vi, dev'as hav'i varlet'o'n, kiu serv'as li'n. Ĉu mi rajt'as demand'i – ni serĉ'is ekster'e, kaj el'trov'is, ke vi est'as sol'a – kio okaz'is al vi'a varlet'o?

– Mort'ig'it'a en batal'o, – mi improviz'is. Li rigard'is sen'kompren'e, kaj mi ek'kompren'is, ke varlet'o'j kutim'e ne batal'as. – Kiam la mal'amik'o invad'is ni'a'n tend'ar'o'n. – Tio est'is pli bon'a; li kap'jes'is konsent'e. – Kompren'ebl'e mi mort'ig'is la fi'ul'o'n, kiu murd'is kompat'ind'a'n Odorulon. Sed tia est'as la milit'o. Krud'a afer'o.

La tut'a aŭskult'ant'ar'o murmur'is kompren'em'e, do ŝajn'e mi ne far'is tro grand'a'n erar'o'n ĝis nun. Mi don'is sign'o'n al la jun'ul'o.

– Antaŭ'e'n, Drenel, parol'u mem. Kiom vi aĝ'as?

– Mi est'os kvar je la ven'ont'a Verm'fest'a Tag'o.

Mi ne vol'is sci'i detal'o'j'n pri tiu naŭz'a fest'o. Li cert'e est'is grand'a por si'a aĝ'o. Aŭ la jar'o de ĉi tiu planed'o est'is tre long'a. Mi kap'jes'is kaj plu'parol'is:

– Bon'a aĝ'o por varlet'o. Dir'u, ĉu vi kon'as la varlet'a'j'n dev'o'j'n? – Est'us pli bon'e, se li sci'us, ĉar mi cert'e ne est'is spert'ul'o. Li kap'jes'is entuziasm'e ĉe mi'a demand'o.

– Mi sci'as, sinjor'o. Mal'jun'a Veadulo est'is milit'ist'o, kaj rakont'is al mi pri tio mult'foj'e. Polur'i glav'o'n kaj paf'il'o'n, pren'i la manĝ'aĵ'o'n el la fajr'o, plen'ig'i la akv'o'botel'o'n, mort'ig'i pedik'o'j'n per ŝton'o…

– Bon'e, mi vid'as, ke vi sci'as ĉio'n, ĝis la last'a naŭz'a detal'o. Rekompenc'e por vi'a'j serv'o'j, vi vol'as, ke mi instru'u al vi la milit'a'n profesi'o'n. – Li kap'jes'is rapid'e. Est'is silent'o en la grand'a ĉambr'o, kiam mi pri'pens'is mi'a'n decid'o'n.

– Bon'e, ni far'u tio'n.

Laŭt'a ĝoj'kri'o ven'is el sub la dens'a har'ar'o, kaj la mal'jun'a patr'o al'port'is kruĉ'o'n, en kiu dev'is est'i hejm'far'it'a bier'o. Mi'a situaci'o pli'bon'iĝ'is, nur iom'et'e, sed cert'e pli'bon'iĝ'is. 

Ĉapitr'o 22

La tag'a labor'o ŝajn'e ĉes'is pro la anonc'o de la nov'a okup'o de Drenel. La hejm'far'it'a drink'o est'is ja aĉ'aĵ'o, sed evident'e en'hav'is sufiĉ'a'n kvant'o'n da alkohol'o. Kio ŝajn'is bon'a ide'o tiu'temp'e. Mi trink'is sufiĉ'e por esting'i la dolor'o'n, sed mi moder'ig'is mi'n antaŭ ol fal'i sur la plank'o'n kun la ceter'a'j. Mi atend'is, ĝis la pa'ĉj'o jam est'is sur'voj'e al komplet'a alkohol'a esting'iĝ'o, antaŭ ol mi li'n el'pump'is por inform'o'j.

– De mal'proksim'e mi vojaĝ'is kaj rest'as ne'sci'a pri la lok'a situaci'o, – mi rakont'is al li. – Tamen oni dir'is al mi, ke tiu lok'a tiran'et'o, ĉifalo Dökkid, ja est'as iom krud'a, ĉu?

– Krud'a! – li grunt'is, kaj post'e bru'suĉ'is pli da farb'o'dilu'il'o. – Venen'a'j serpent'o'j tim'plen'e for'kur'as, kiam li proksim'iĝ'as, kaj oni ja sci'as, ke la fiks'a rigard'o de li'a'j okul'o'j mort'ig'as infan'o'j'n.

Est'is pli da tia'j rakont'o'j, sed mi ne plu atent'is. Mi atend'is tro long'e dum la drink'ad'o por el'ig'i el li i'a'n raci'a'n inform'o'n. Mi serĉ'is Drenel'on kaj trov'is li'n ek'drink'ant'a pot'eg'o'n de la hejm'far'it'aĵ'o. Mi pren'is ĝi'n el li'a'j man'o'j, kaj li'n sku'is, ĝis li atent'is.

– Ni ir'u. Ni for'ir'as nun.

– For'ir'as?.. – Li palpebr'um'is rapid'e kaj pen'is en'fokus'ig'i la okul'o'j'n je mi. Kun mal'mult'e da sukces'o.

– Ni. Ir'u. For. Marŝ'ad'o

– Ho, marŝ'ad'o. Mi trov'as mi'a'n kovr'il'o'n. – Li ek'star'is ŝancel'e, post'e li re'palpebr'um'ad'is. – Kie est'as vi'a kovr'il'o, por ke mi port'u ĝi'n?

– Pren'it'a de la mal'amik'o, kun'e kun ĉio ali'a, kio'n mi posed'is, krom mi'a glav'o kaj mi'a paf'il'o, kiu'j neniam for'ir'as de mi'a flank'o, dum mi ankoraŭ hav'as spir'o'n en mi'a korp'o.

– Spir'o'n en korp'o… Prav'e. Mi trov'as kovr'il'o'n. Trov'as por vi kovr'il'o'n.

Li serĉ'ad'is en la mal'antaŭ'o de la ĉambr'o kaj re'ven'is kun du lanug'a'j kovr'il'o'j, malgraŭ mult'a'j protest'kri'o'j famili'a'j pri la vintr'a mal'varm'eg'o. Kapital'aĵ'o'j ne est'as facil'e akir'ebl'a'j por la kamp'ar'an'o'j. Pli-mal'pli baldaŭ mi dev'os akir'i iom da groŝ'o'j por Drenel.

Li re'aper'is sur'ŝultr'ig'ant'e la kovr'il'o'j'n, kun'e kun led'a sak'et'o, dik'a baston'o en la man'o – kaj kruel'a tranĉ'il'o en lign'a ing'o ĉe la tali'o. Mi atend'is ekster'e por evit'i la tradici'a'n larm'plen'a'n adiaŭ'ad'o'n. Li fin'e el'ven'is, ŝajn'e iom'et'e mal'pli ebri'a, kaj star'is ŝancel'iĝ'ant'e ĉe mi'a flank'o.

– Antaŭ'e'n, mastr'o.

– Vi konduk'u mi'n. Mi dezir'as vizit'i la fortik'aĵ'o'n de ĉifalo Dökkid.

– Ne! Ĉu pov'as est'i, ke vi batal'as por li?

– Tio est'as la plej last'a afer'o, kiu'n mi iam far'us. Fakt'e mi batal'us kontraŭ li por unu lign'a groŝ'o. La ver'o est'as, ke la ĉifalo en'karcer'ig'is tie amik'o'n de mi. Mi vol'as send'i al li mesaĝ'o'n.

– Est'as danĝer'eg'e eĉ proksim'iĝ'i al li'a fortik'aĵ'o.

– Mi cert'as pri tio, sed mi est'as sen'tim'a. Kaj mi dev'as kontakt'i mi'a'n kamarad'o'n. Vi konduk'u – kaj tra la arb'ar'o, se tio ne mult'e ĝen'as vi'n. Mi dezir'as, ke mi'n vid'u nek ĉifalo Dökkid nek li'a'j ul'o'j.

Evident'e tio valid'is ankaŭ por Drenel. Li pli mal'ebri'iĝ'is, konduk'ant'e mi'n laŭ obskur'a'j kaj kaŝ'it'a'j voj'o'j al la ali'a flank'o de la arb'ar'o. Mi zorg'e observ'is la ŝose'o'n, kiu konduk'is al la lev'pont'o, ĝis la en'ir'ej'o de la fortik'aĵ'o.

– Pli proksim'e'n, kaj oni vid'os ni'n, – li flustr'is. Mi rigard'is la mal'fru'a'n post'tag'mez'a'n sun'o'n kaj kap'jes'is.

– Est'is ja plen'a tag'o. Ni rest'os ĉi tie en la arb'ar'o kaj ek'mov'iĝ'os morgaŭ maten'e.

– Ne mov'iĝ'o. Est'os mort'o! – Li'a'j dent'o'j klak'is, kvankam la post'tag'mez'o est'is varm'a. Li rapid'is, konduk'ant'e for en la arb'ar'o'n, ĝis herb'a valet'o, kie flu'is river'et'o. Li el'tir'is argil'a'n tas'o'n el si'a sak'o, plen'ig'is ĝi'n per akv'o, kaj al'port'is ĝi'n al mi. Mi glut'is bru'e kaj konstat'is, ke hav'i varlet'o'n ja ne est'as mal'bon'a ide'o. Post kiam li fin'is si'a'j'n task'o'j'n, li etend'is la kovr'il'o'j'n sur la herb'o'n kaj tuj ek'dorm'is sur la si'a. Mi sid'iĝ'is dors'e al arb'o, kaj unu'a'foj'e hav'is okaz'o'n ekzamen'i la paf'il'o'n, kiu'n mi ŝtel'is.

Ĝi est'is elegant'a kaj nov'a, kaj tut'e ne konform'a al ĉi tiu kaduk'a planed'o. Kompren'ebl'e – ĝi dev'is ven'i el la kruptia ŝip'o. La Kurier'o dir'is, ke ili ver'ŝajn'e kontraband'as arm'il'o'j'n. Kaj mi ten'is unu en la man'o'j. Mi rigard'is ĝi'n pli detal'e.

Est'is nek fabrik'mark'o, nek seri'a numer'o – nek iu ajn ali'a ident'ig'aĵ'o, pri kie oni fabrik'is ĝi'n. Kaj sufiĉ'e evident'is kial. Se la agent'o'j de La Lig'o sukces'us akir'i unu el ĉi tiu'j, est'us ne'ebl'e spur'i ĝi'n ĝis ĝi'a est'iĝ'planed'o. La paf'il'o est'is mal'grand'a, inter la grand'ec'o de pistol'o kaj de fusil'o. Mi ja pretend'as iom da kon'o pri arm'il'et'o'j – mi est'is honor'a membr'o de la Paf'klub'o kaj Rost'fest'a Societ'o de Perl'a Pord'eg'o pro tio, ke mi est'is sufiĉ'e bon'a paf'ist'o kaj help'is ili'n gajn'i turnir'o'j'n – sed mi neniam antaŭ'e vid'is i'o'n tia'n. Mi en'rigard'is la faŭk'o'n. Ĝi hav'is kalibr'o'n de ĉirkaŭ 0,30, kaj ne'ordinar'e ĝi est'is glat-alez'a. Est'is mal'ferm'a'j, ŝtal'a'j cel'il'o'j, el'las'il'o kun sekur'buton'o, unu pli'a lev'il'o sur la kolb'o. Mi aktiv'ig'is ĝi'n, kaj la paf'il'o dis'apart'iĝ'is en du part'o'j'n, kaj plen'man'o da kartoĉ'o'j fal'is sur la ter'o'n. Mi rigard'is unu detal'e kaj ek'kompren'is kiel funkci'as la paf'il'o.

– Ord'em'e. Nek kanel'o'j nek el'star'aĵ'o'j, do ne neces'as gard'i la tub'o'n pur'a. Anstataŭ rotaci'i, la kugl'o hav'as al'et'o'j'n por ten'i si'n en rekt'a trajektori'o. Kaj, aĥ, por far'i pli grand'a'n tru'aĉ'o'n en la traf'it'o. Kaj ne est'is kartoĉ'ing'o'j – ĉi tio est'as solid'a pel'ant'aĵ'o. For'pren'as ĉiu'j'n zorg'o'j'n pri la el'ig'ad'o de la latun'aĵ'o'j. – Mi en'rigard'et'is la ŝarg'uj'o'n. – Efik'a kaj idiot'imun'a. Puŝ'u la kartoĉ'o'j'n en la retro'ŝov'it'a'n kolb'o'n. Kiam plen'a, met'u unu pli'a'n en la kulas'o'n. Ferm'u kaj ŝlos'u. Mal'grand'a sun'ekran'o ĉi tie por ŝarg'i la bateri'o'n. Tir'u la el'las'il'o'n, kaj punkt'o en la kulas'o varm'eg'iĝ'as kaj ek'brul'ig'as la ŝarg'aĵ'o'n. La ekspansi'ant'a gas'o el'paf'as la kugl'o'n – dum part'o de la gas'o de'turn'iĝ'as por ŝov'i la sekv'a'n kugl'o'n en la kulas'o'n. Fortik'a, preskaŭ idiot'imun'a, mal'mult'e'kost'e fabrik'it'a. Kaj mort'ig'a.

Deprim'it'a kaj lac'a, mi met'is la paf'il'o'n apud mi, las'is la glav'o'n tuj apud'e, kuŝ'iĝ'is sur la kovr'il'o'n kaj sekv'is la bon'a'n ekzempl'o'n de Drenel.

Ĉe tag'iĝ'o ni est'is jam sat'dorm'int'a'j kaj iom post'ebri'a'j. Drenel al'port'is akv'o'n al mi, post'e don'is al mi stri'o'n de io, kio simil'is fum'aĵ'it'a'n led'o'n. Li pren'is unu por si mem kaj ek'maĉ'is diligent'e. Maten'manĝ'o en la lit'o – la plej bon'a! Mi mord'is mi'a'n pec'o'n kaj preskaŭ romp'is dent'o'n. Ĝi ne nur simil'is fum'aĵ'it'a'n led'o'n, sed ankaŭ gust'is preciz'e sam'e.

Kiam la lev'pont'o mal'ferm'iĝ'is por la tag'o, ni kuŝ'ad'is en dens'ej'o super ĝi, kiel ebl'e plej proksim'e. Est'is la plej proksim'a ŝirm'ej'o, kiu'n ni pov'is trov'i, ĉar pro mem'evident'a'j kial'o'j oni for'ig'is ĉiu'j'n arb'o'j'n kaj arbed'o'j'n ĉirkaŭ la al'ir'ej'o'j al la pord'eg'o. Ne est'is tiel proksim'e, kiel al mi plaĉ'us, sed dev'is sufiĉ'i. Est'is tamen tro proksim'e por Drenel, ĉar mi pov'is sent'i li'n trem'i apud mi. La unu'a afer'o, kiu el'ir'is tra la pord'eg'o, est'is mal'grand'a grup'o de arm'it'a'j hom'o'j, sekv'at'a'j de kvar sklav'o'j tren'ant'a'j ĉar'o'n.

– Kio okaz'as? – mi demand'is.

– Impost'kolekt'o. Akir'i si'a'n part'o'n de la rikolt'o'j.

– Ni jam vid'as tiu'j'n, kiu'j el'ir'as – sed ĉu iu'j el la bien'ul'o'j iam en'ir'as?

– Frenez'o kaj mort'o! Neniam!

– Ĉu oni vend'as al ili nutr'aĵ'o'n?

– De ni ili for'pren'as ĉio'n, kio'n ili vol'as.

– Ĉu vi vend'as al ili brul'lign'o'n?

– Ili ŝtel'as, kio'n ili bezon'as.

Ili hav'as iom unu'flank'a'n ekonomi'o'n, mi melankoli'e pens'is. Sed mi dev'is el'pens'i i'o'n; mi ne pov'is las'i La Kurier'o'n kiel sklav'o'n en tiu morn'ej'o. Mi'a'n pens'ad'o'n inter'romp'is tumult'o intern'e de la pord'eg'o. Post'e, kvazaŭ mi'a'j pens'o'j real'iĝ'us, ek'el'ir'is figur'o el la pord'eg'o, ter'e'n'frap'ant'e la gard'ist'o'n tie, kaj antaŭ'e'n for'kur'ad'is.

La Kurier'o!

Rapid'e kur'ant'a. Sed tuj mal'antaŭ li sekv'is la post'kur'ant'a'j gard'ist'o'j.

– Pren'u tio'n kaj sekv'u mi'n! – mi ek'kri'is, puŝ'ant'e la ten'il'o'n de la glav'o en la man'o'n de Drenel. Post'e mi ek'is laŭ la dekliv'o kiel ebl'e plej rapid'e, ek'kri'ant'e por al'tir'i ili'a'n atent'o'n. Ili mal'atent'is mi'n, ĝis mi paf'is super ili'a'j kap'o'j.

La afer'o'j eg'e konfuz'iĝ'is post tio. La gard'ist'o'j mal'rapid'is; unu eĉ teren'fal'is kaj lev'is la man'o'j'n super la kap'o'n. La Kurier'o daŭr'e for'kur'is – sed unu el li'a'j post'kur'ant'o'j est'is tuj mal'antaŭ li, sving'ant'e long'a'n lanc'o'n. Frap'ant'e La Kurier'o'n en la dors'o, fal'ig'ant'e li'n ter'e'n. Mi re'paf'is kur'ant'e, super'salt'is La Kurier'o'n kaj fal'ig'is la lanc'ist'o'n per la kolb'o de mi'a paf'il'o.

– Supr'e'n la dekliv'o'n! – mi el'kri'is, kiam mi vid'is, ke La Kurier'o lukt'ad'is por star'iĝ'i, kun sang'o ĉie sur la dors'o. Mi paf'is ankoraŭ du'foj'e, post'e turn'iĝ'is por help'i li'n. Kaj mi vid'is, ke Drenel ja ten'ad'is la glav'o'n, sed ankoraŭ kuŝ'is sur la mont'et'o.

– Ven'u ĉi tie'n kaj help'u li'n, aŭ mi mem mort'ig'os vi'n! – mi kri'eg'is, turn'iĝ'ant'e kaj paf'ant'e de'nov'e. Mi traf'is neniu'n, sed mi ja cert'ig'is, ke ili'a'j kap'o'j rest'is sub'e. La Kurier'o stumbl'ad'is for, kaj Drenel, ĉerp'int'e el ia profund'a font'o – aŭ tim'ant'e, ke mi ja mort'ig'us li'n – ven'is por ni'n help'i. La paf'o'j nun fajf'is preter ni, do mi turn'iĝ'is kaj re'paf'is al ili.

Ni ating'is la supr'o'n de la mal'alt'a mont'et'o kaj trans'pas'is ĝi'n, cel'ant'e la relativ'a'n sekur'ec'o'n de la arb'ar'o. Drenel kaj mi du'on'port'is la grand'a'n figur'o'n de La Kurier'o, dum li stumbl'ad'is kaj ŝancel'iĝ'is. Mi rapid'e – kaj kuraĝ'ig'e – rigard'is li'a'n dors'o'n. Est'is tie mal'profund'a tranĉ'vund'o – neni'o tro grav'a. Ni'a'j post'kur'ant'o'j ankoraŭ ne est'is vid'ebl'a'j, kiam ni tra'frak'as'is la arbed'o'j'n kaj ven'is al la sekur'ec'o de la arb'o'j.

– Drenel – konduk'u ni'n for de ĉi tie. Oni ne kapt'u ni'n nun!

Est'is sufiĉ'e surpriz'e, ke oni ne jam kapt'is ni'n. La bien'a knab'o cert'e est'is lud'int'a inter ĉi tiu'j arb'o'j si'a'n tut'a'n jun'a'n viv'o'n, ĉar li kon'is ĉiu'n spur'o'n kaj voj'et'o'n. Sed est'is pen'ig'a labor'o. Ni daŭr'e stumbl'is, kaj post'e barakt'e grimp'is krut'a'n herb'a'n dekliv'o'n, mez'e de kiu est'is kelk'a'j fav'ec'a'j arbed'o'j. Drenel flank'e'n'tir'is la arbed'o'j'n, mal'kaŝ'ant'e la en'ir'ej'o'n al mal'profund'a kavern'o.

– Mi iam ĉas'is pelt'ul'o'n ĉi tie'n. Neni'u plu kon'as ĝi'n.

La en'ir'ej'o est'is mal'alt'a, kaj est'is pen'e tra'tir'i La Kurier'o'n. Sed intern'e la kavern'o pli'larĝ'iĝ'is, kaj est'is pli ol sufiĉ'e da spac'o por sid'iĝ'i, sed ne sufiĉ'e por star'i. Mi pren'is unu el la kovr'il'o'j kaj etend'is ĝi'n, kaj post'e rul'is La Kurier'o'n sur ĝi'n, tiel ke li kuŝ'is sur si'a flank'o. Li ĝem'is. Li'a vizaĝ'o est'is mal'pur'eg'a kaj kontuz'it'a. Ne est'is facil'a temp'o por li. Tiam li mi'n rigard'is kaj rid'et'is.

– Dank'o'n, knab'o. Mi sci'is, ke vi est'os tie.

– Ĉu ver'e? Tio est'as pli ol tio, kio'n mi sci'is.

– Sen'senc'aĵ'o. Sed bon'vol'u rapid'i, la…

Li tord'iĝ'is kaj ĝem'is, kaj li'a korp'o ark'iĝ'is supr'e'n pro ne'toler'ebl'a dolor'o. La dolor'katen'o – mi tut'e forges'is pri ĝi! Kaj ĝi ricev'ad'is daŭr'a'n signal'o'n, cert'a'n mort'o'n.

Kiu tro pel'as, nur mal'akcel'as. Do mi reg'is mi'a'n angor'o'n kaj mal'rapid'e de'met'is mi'a'n dekstr'a'n ŝu'o'n, mal'ferm'is la fak'et'o'n, kaj pren'is la dirk'o'n firm'e en la fingr'o'j. Mi klin'iĝ'is, en'met'is ĝi'n – kaj la katen'o ek'mal'ferm'iĝ'is. Dolor'eg'o lanc'is tra mi'a man'o, sen'sent'ig'ant'e ĝi'n, dum mi flank'e'n'tir'is la aĉ'aĵ'o'n.

La Kurier'o est'is sen'konsci'a kaj pez'e spirant'a. Est'is plu neni'o, kio'n mi pov'is far'i krom sid'i kaj atend'i.

– Vi'a glav'o, – dir'is Drenel, prezent'ant'e ĝi'n al mi.

– Vi pri'zorg'u ĝi'n dum moment'o. Ĉu vi sent'as vi'n kapabl'a?

Li mal'lev'is la okul'o'j'n kaj re'e ek'trem'is.

– Mi dezir'as est'i batal'ist'o, sed mi tiom tim'is. Mi ne pov'is mov'iĝ'i por help'i vi'n.

– Sed vi tamen mov'iĝ'is – fin'fin'e. Memor'u tio'n. Ne est'as hom'o viv'ant'a, kiu ne tim'is iam aŭ tiam. Nur kuraĝ'ul'o pov'as sent'i tim'o'n kaj tamen ir'i antaŭ'e'n.

– Nobl'a pens'o, jun'ul'o, – dir'is la profund'a voĉ'o. – Kaj pens'o, kiu'n vi ĉiam memor'u.

La Kurier'o re'konsci'iĝ'is, kaj rid'et'is pal'a'n rid'et'o'n.

– Nu, Jim, kiel mi dir'is, antaŭ ol ili funkci'ig'is si'a'n maŝin'et'o'n, mi est'is cert'a, ke vi est'os ĉi tie hodiaŭ maten'e. Vi est'is liber'a – kaj mi sci'is, ke vi ne las'us mi'n sol'a en tiu malic'ej'o. Ek'est'is grand'eg'a alarm'o, kiam vi eskap'is, kun mult'e da “tie'n kaj re'e'n”, ĝis oni ferm'is la pord'eg'o'n por la nokt'o. Est'is evident'e, ke vi ne pov'is ven'i tiam. Sed ĉe tag'iĝ'o la pord'eg'o mal'ferm'iĝ'os, kaj mi ne hav'is eĉ et'a'n dub'o'n, ke vi est'os apud'e, pen'ant'e el'trov'i kiel ating'i mi'n. Simpl'a logik'o. Do mi pli'simpl'ig'is la ekvaci'o'n ven'ant'e al vi.

– Tre simpl'e! Vi preskaŭ vi'n mort'ig'is.

– Sed mi ne mort'is. Kaj ni ambaŭ est'as for de ili. Kaj mi vid'as ankaŭ, ke vi sukces'is rekrut'i alianc'an'o'n. Bon'a labor'o por unu tag'o. Nun la plej grav'a demand'o: Kio'n ni far'u nun?

Kio'n, do? 

Ĉapitr'o 23

– Nu, kio'n ni far'u nun? La respond'o est'as klar'a, – mi dir'is. – Ni rest'u ĉi tie, ĝis la tumult'o fin'iĝ'os. Tio okaz'os sufiĉ'e baldaŭ, ĉar mort'int'a sklav'o ne hav'as grand'a'n vend'o'valor'o'n.

– Tamen mi sent'as mi'n eg'e san'a.

– Vi forges'is, ke la dolor'katen'o mort'ig'as, kiam ĝi est'as uz'at'a sen paŭz'o. Do, kiam la voj'o est'os liber'a, ni ir'os al la plej proksim'a dom'o kaj fleg'os vi'a'n vund'o'n.

– Ĝi est'as sang'a, sed ja ne pli ol skrap'vund'et'o.

– Seps'ec'o kaj infekt'ad'o. Ni fleg'os la vund'o'n unu'e. – Mi turn'is mi'n al Drenel. – Ĉu vi kon'as bien'ul'o'n, kiu loĝ'as proksim'e de ĉi tie?

– Ne, sed la vidv'in'o Pom'arb'o est'as apenaŭ trans la mont'et'o, mal'antaŭ la mort'a arb'o, tra la fin'o de la marĉ'o…

– Bon'eg'e. Vi montr'u al ni la voj'o'n; ne rakont'u ĝi'n. – Mi re'turn'is mi'n al La Kurier'o. – Kaj post la fleg'ad'o de vi'a dors'o, kio'n?

– Post tio, Jim, ni rekrut'iĝ'os. Ĉar vi nun jam est'as lu'soldat'o, tio est'as la ĝust'a mov'o. Arme'o kutim'e baz'iĝ'as en fortik'aĵ'o, kaj en tiu fortik'aĵ'o est'as ŝlos'it'a ĉambr'o, kie oni gard'as la groŝ'o'j'n. Dum vi praktik'os vi'a'n milit'a'n profesi'o'n, mi, kiel oni dir'as, okul'um'os la ej'o'n. Por progres'ig'i tiu'n nobl'a'n afer'o'n ni'a'n, mi pens'as pri specif'a arme'o por vi. Tiu de ĉifalo De'mont'e.

– Ne ĉifalo De'mont'e, – Drenel plor'kri'is tir'ant'e si'a'n har'ar'o'n ambaŭ'man'e. – Li est'as sen'lim'e demon'a, li manĝ'as infan'et'o'n por maten'manĝ'o ĉiu'tag'e, li'a tut'a mebl'ar'o est'as kovr'it'a per hom'a haŭt'o, li trink'as el la krani'o de si'a unu'a edz'in'o…

– Sufiĉ'as, – La Kurier'o ordon'is, kaj Drenel ek'silent'is. – Kompren'ebl'e li ne hav'as bon'a'n fam'o'n ĉi tie en la ĉifalujo de Dökkid. Ĉar li est'as la ĝis'ost'a mal'amik'o de ĉifalo Dökkid kaj konstant'e milit'as kontraŭ li. Mi est'as cert'a, ke tiu ne est'as pli mal'bon'a – aŭ pli bon'a – ol iu ajn ali'a ĉifalo. Sed li hav'as avantaĝ'o'n: Li est'as la mal'amik'o de ni'a mal'amik'o.

– Do esper'ebl'e ni'a amik'o. Bon'e. Mi ŝuld'as al onkl'o Dökkid, kaj mi antaŭ'ĝoj'as re'pag'i al li.

– Ne est'u venĝ'em'a, Jim. Tio mal'klar'ig'as la vid'o'n kaj mal'help'os vi'a'n karier'o'n. Kiu nun est'u pri groŝ'o'j, ne pri venĝ'ad'o.

Mi kap'jes'is.

– Kompren'ebl'e. Tamen, dum vi plan'as la ŝtel'ad'o'n, neni'o mal'help'as mi'n iom'et'e venĝ'i mi'n.

Mi pov'is vid'i, ke li mal'aprob'is mi'a'j'n emoci'o'j'n, sed mi ne kapabl'is ating'i li'a'n olimp'ec'a'n flegm'o'n. Tip'a mal'fort'o de jun'ul'o, ebl'e. Mi ŝanĝ'is la tem'o'n.

– Post kiam ni mal'plen'ig'os la trezor'uj'o'n, kio'n?

– Ni mal'kovr'os, kiel la planed'an'o'j kontakt'as la ekster'planed'a'j'n kontraband'ist'o'j'n, la kruptianojn. Cel'ant'e ni'a'n for'ir'o'n el ĉi tiu mal'modern'a kaj mort'ig'a mond'o kiel ebl'e plej rapid'e. Por tio, ni ebl'e dev'os religi'iĝ'i. – Li sub'rid'is ĉe mi'a ŝok'it'a mien'o. – Kiel vi, mi'a knab'o, mi est'as Scienc'a Hom'ar'an'o kaj ne sent'as la bezon'o'n de super'natur'aĵ'o. Tamen ĉi tie en Spukavatem ĉiu ekzist'ant'a teknologi'o ŝajn'as est'i en la man'o'j de orden'o nom'it'a la Nigr'a'j Monaĥ'o'j…

– Aĥ ne, for'ten'u vi'n! – Drenel plor'kri'is; li cert'e est'is font'o de mal'bon'a'j nov'aĵ'o'j. – Ili kon'as Aĵ'o'j'n, Kiu'j Frenez'ig'as Hom'o'j'n. El ili'a'j meti'ej'o'j ven'as ĉi'a'j ne'natur'aĵ'o'j. Maŝin'o'j, kiu'j kri'as kaj grunt'as, kiu'j parol'as tra la ĉiel'o, ankaŭ la dolor'katen'o'j. Evit'u ili'n, Mastr'o, mi pet'eg'as!

– Tio, kio'n vi'a jun'a amik'o ĵus dir'is, est'as prav'a, – dir'is La Kurier'o. – Min'us la tim'o de ne'kon'at'aĵ'o'j, kompren'ebl'e. Per iu procez'o, kiu ne grav'as nun, ĉiu teknologi'o sur ĉi tiu mond'o koncentr'iĝ'is en la man'o'j'n de tiu orden'o, la Nigr'a'j Monaĥ'o'j. Mi tut'e ne sci'as, kia est'as ili'a religi'a lig'o – se ili hav'as – sed ili proviz'as kaj ripar'as la maŝin'o'j'n, kiu'j'n vi vid'is. Tio don'as al ili cert'a'n protekt'o'n, ĉar, se iu ĉifalo atak'us ili'n, la ali'a'j tuj defend'us ili'n por protekt'i si'a'n al'ir'o'n al la metal'a'j frukt'o'j de la teknologi'o. Ebl'e ĉe ili ni dev'os trov'i ni'a'n sav'ad'o'n kaj el'ir'o'n.

– Mi sub'ten'as la propon'o'n, kaj ĝi est'as aprob'it'a per aklam'o. Rekrut'iĝ'i; akir'i tiom da groŝ'o'j, kiom ni pov'as; kontakt'i la kontraband'ist'o'j'n; kaj aĉet'i ni'a'n for'vojaĝ'o'n.

Drenel gap'is ĉe la long'a'j vort'o'j, iom'et'e saliv'um'ant'e. Li evident'e ne sekv'is mult'e de ni'a diskut'ad'o. Ag'ad'o est'is ja li'a stil'o. Silent'e li for'ir'is por skolt'i, kaj eĉ pli ŝtel'e re'ven'is. Neni'u est'is ĉirkaŭ ni; ni'a voj'o est'is liber'a. La Kurier'o pov'is marŝ'i nun, kun iom da help'o ni'a, kaj la dom'o de la vidv'in'o ne est'is tro for. Eĉ malgraŭ la trankvil'ig'a'j vort'o'j de Drenel, ŝi trem'ad'is pro tim'o, kiam ŝi en'las'is ni'n en si'a'n dom'aĉ'o'n.

– Paf'il'o'j kaj glav'o'j. Murd'o kaj mort'o. Mi est'as kondamn'it'a, pere'ont'a.

Malgraŭ si'a'j grumbl'o'j, interpunkci'at'a'j de la suĉ'o'bru'o de ŝi'a'j sen'dent'a'j gingiv'o'j, ŝi sekv'is mi'a'j'n instrukci'o'j'n kaj met'is pot'o'n da akv'o super la fajr'o. Mi ŝir'is tol'bend'o'n el mi'a kovr'il'o, bol'pur'ig'is ĝi'n, kaj lav'is per ĝi la vund'o'n de La Kurier'o. Ĝi est'is long'a sed mal'profund'a. La vidv'in'o'n mi persvad'is, ke ŝi donac'u porci'o'n de si'a hejm'brand'o; La Kurier'o trem'is, sed ne kri'is, kiam mi verŝ'is ĝi'n en la mal'ferm'a'n vund'o'n. Esperant'e, ke la alkohol'en'hav'o est'as sufiĉ'e grand'a por est'i kontraŭ'seps'a. Mi uz'is pli'a'n bol'ig'it'a'n tol'aĵ'o'n kiel bandaĝ'o'n, kaj tio est'is ĉio, kio'n mi pov'is far'i.

– Bon'eg'e, Jim, bon'eg'e, – li dir'is, zorg'e re'met'ant'e si'a'n tranĉ'it'a'n jak'o'n sur la ŝultr'o'j'n. – Vi'a'j jar'o'j kun la JunNuloj est'is frukt'o'don'a'j. Ni nun dank'u la bon'a'n vidv'in'o'n kaj for'ir'u, ĉar evident'as, ke ŝi mal'trankvil'as pro ni'a ĉe'est'o.

Kaj tio'n ni far'is, promen'ant'e laŭ la ne'kaŝ'it'a, sulk'it'a voj'o, mal'proksim'ig'ant'e ni'n de ĉifalo Dökkid per ĉiu paŝ'o. Drenel est'is bon'a proviz'ant'o, de'voj'iĝ'ant'e en frukt'o'ĝarden'o'j'n por frukt'o'j, aŭ el'fos'ant'e manĝ'ebl'a'j'n tuber'o'j'n en la kamp'o'j, kiu'j'n ni preter'pas'is, eĉ sub la naz'o de ili'a'j ĝust'a'j posed'ant'o'j. Kiu'j nur salut'e tuŝ'is si'a'j'n antaŭ'bukl'o'j'n ĉe la vid'o de mi'a'j arm'il'o'j. Est'as mal'plaĉ'a mond'o tiu, kiu respekt'as nur fort'ul'o'j'n. Unu'a'foj'e mi komenc'is ŝat'i la pli bon'a'j'n kvalit'o'j'n de la mond'o'j de La Lig'o.

Est'is mal'fru'e post'tag'mez'e, kiam la mur'o'j de la fortik'aĵ'o ek'aper'is antaŭ ni. Ĉi tiu est'is iom pli bon'stil'a ol tiu de Dökkid; almenaŭ ĝi aspekt'is tiel en la distanc'o, ĉar ĝi est'is sur insul'o en lag'o. Dig'voj'o kaj lev'pont'o lig'is ĝi'n al la ĉef'ter'o. Drenel tim'trem'ad'is de'nov'e kaj tre ĝoj'e akcept'is rest'i ĉe la bord'o kun La Kurier'o, dum mi al'front'is la danĝer'o'j'n de la fortik'aĵ'o. Mi paŝ'is soldat'e laŭ la ŝton'a dig'voj'o, kaj marŝ'is trans la pont'o'n. La du gard'ist'o'j rigard'is mi'n kun mal'kaŝ'a suspekt'em'o.

– Bon'a'n vesper'o'n, frat'o'j, – mi el'parol'is gaj'e, paf'il'o ĉe la ŝultr'o, glav'o en'man'e, ventr'o en'e kaj brust'o antaŭ'e. – Ĉu tio est'as la ej'o de ĉifalo De'mont'e, kiu fam'as tra la long'o kaj larĝ'o de la land'o pro si'a ĉarm'o kaj la fort'o de si'a brak'o?

– Kiu vol'as sci'i?

– Mi mem. Arm'it'a kaj fort'a soldat'o, kiu dezir'as rekrut'iĝ'i en li'a'n nobl'a'n serv'o'n.

– Vi'a elekt'o, frat'o, vi'a elekt'o, – li dir'is kun evident'a mal'ĝoj'o. – Tra la pord'eg'o, trans la kort'o'n, tri'a pord'o dekstr'e, demand'u pri Söl Seranek. – Li klin'is si'n kaj flustr'is:

– Kontraŭ tri groŝ'o'j mi don'os konsil'o'n.

– Akcept'it'e.

– Pag'u do.

– Baldaŭ. Mi est'as iom'et'e sen'mon'a nun.

– Sen'dub'e, se vi dezir'as dung'iĝ'i ĉi tie. Bon'e, kvin, post kvin tag'o'j. – Mi kap'jes'is. – Li propon'os tre mal'mult'e, sed ne akcept'u mal'pli ol du groŝ'o'j'n tag'e.

– Dank'o'n pro la kredit'o. Mi re'vid'os vi'n.

Mi parad'e'n'ir'is tra la pord'eg'o kaj trov'is la ĝust'a'n pord'o'n. Ĝi est'is mal'ferm'it'a, por en'las'i la last'a'n tag'lum'o'n, kaj gras'a ul'o kun kalv'a kap'o skrib'aĉ'is sur paper'o'j'n. Li al'rigard'is mi'n, kiam mi'a ombr'o fal'is sur la tabl'o'n.

– For! – li kri'is, grat'ant'e si'a'n kap'o'n tiom fort'e, ke nub'o da har'skvam'et'o'j ŝveb'is bril'e en la sun'radi'o. – Mi jam dir'is al ĉiu'j: neni'u groŝ'o antaŭ post'morgaŭ.

– Mi ankoraŭ ne rekrut'iĝ'is kaj ne al'iĝ'os, se vi pag'as la soldat'o'j'n tiel.

– Pardon'u, ne'kon'at'o; sun'o en mi'a'j okul'o'j. En'ir'u, en'ir'u. Rekrut'o, ĉu? Cert'e. Paf'il'o kaj glav'o; kaj munici'o, ĉu?

– Iom.

– Bon'eg'e. – Li'a'j man'o'j bru'is, kiam li sek'lav'ad'is ili'n. – Manĝ'aĵ'o por vi kaj vi'a varlet'o, kaj unu groŝ'o tag'e.

– Du groŝ'o'j tag'e, kaj anstataŭ'ig'o de la uz'it'a munici'o.

Li grimac'is kaj lev'is la ŝultr'o'j'n. Li skrib'is sur paper'o'n kaj puŝ'is ĝi'n al mi.

– Unu'jar'a kontrakt'o, salajr'o re'trakt'ebl'a je la fin'o de la jar'o. Kvankam vi ne pov'as leg'i kaj skrib'i, mi esper'as, ke vi kapabl'as met'i vi'a'n analfabet'a'n X-on ĉi tie.

– Mi kapabl'as leg'i tiel bon'e, ke mi pov'as vid'i, ke vi skrib'is kvar jar'o'j'n, kio'n mi korekt'os, antaŭ ol mi sub'skrib'os. – Tio'n mi far'is, skrib'ant'e la nom'o'n de la juĝ'ist'o Niks'o'n sur la lini'o, cert'a, ke ni for'ir'os long'e antaŭ la fin'o de mi'a kontrakt'o. – Mi ven'ig'os mi'a'n varlet'o'n, kiu atend'as ekster'e kun mi'a mal'jun'a patr'o.

– Neni'a krom'manĝ'aĵ'o por mal'riĉ'a'j parenc'o'j, – li kri'aĉ'is afabl'e. – Vi divid'u vi'a'n.

– Konsent'it'e, – mi dir'is. – Vi est'as tiel bon'kor'a.

Mi re'ir'is al la pord'eg'o kaj gest'is al mi'a'j kun'ul'o'j ven'i.

– Vi ŝuld'as al mi, – dir'is la gard'ist'o.

– Kaj mi pag'os, kiam tiu skrofol'a buf'o pag'os mi'n.

Li grunt'jes'is.

– Se vi opini'as li'n mal'bon'a, atend'u ĝis vi renkont'os ĉifalon De'mont'e. Mi ne rest'us en ĉi tiu mal'sek'a lok'aĉ'o, se ne est'us la rab'krom'pag'o.

Ili al'ven'is mal'rapid'e; La Kurier'o du'on'tir'is la ne'vol'a'n Drenel.

– Rab'krom'pag'o? Ĉu baldaŭ?

– Tuj post la batal'o. Ni for'marŝ'os morgaŭ.

– Ĉu kontraŭ ĉifalo Dökkid?

– Ne tiom bon'ŝanc'e. Oni dir'as, ke li hav'as amas'o'n da juvel'o'j kaj or'groŝ'o'j kaj pli. Est'us agrabl'e ricev'i part'o'n de tiu rab'aĵ'o. Sed ne nun. Oni nur dir'is al ni, ke ni ir'os nord'e'n. Dev'as est'i ŝtel'atak'o; ver'ŝajn'e kontraŭ iu amik'o, kaj oni ne dezir'as, ke la inform'o publik'iĝ'u. Bon'a ide'o. Surpriz'u ili'n kun mal'ferm'it'a lev'pont'o, kaj jen jam du'on'o de la batal'o.

Mi pri'pens'is tiu'n er'o'n de milit'a saĝ'o, dum mi konduk'is mi'a'n et'a'n grup'o'n en la montr'it'a direkt'o. La soldat'a loĝ'ej'o, kvankam ne taŭg'a por turist'a broŝur'o, est'is sen'dub'e pli alt'grad'a ol la sklav'a loĝ'ej'o. Lign'a'j lit'ej'o'j kun pajl'a'j matrac'o'j por la soldat'o'j, pajl'o sub la lit'o por la varlet'o'j. Mi dev'os aranĝ'i i'o'n por La Kurier'o, sed mi est'is cert'a, ke iom da ŝmir'mon'o pri'zorg'os la afer'o'n. Ni sid'is sur la lit'o, dum Drenel serĉ'is la kuir'ej'o'n.

– Kiel fart'as la dors'o? – mi demand'is.

– Dolor'e, sed nur et'a ĝen'o. Mi ripoz'os iom'et'e, kaj post'e komenc'os esplor'i…

– Morgaŭ maten'e sufiĉ'os. Ni tra'pas'is kelk'a'j'n long'a'j'n tag'o'j'n.

– Konsent'it'e. Kaj jen vi'a varlet'o kun la manĝ'aĵ'o!

Est'is varm'a ragu'o kun pec'o'j de sen'nom'a bird'o en ĝi. Dev'is est'i bird'o; ankoraŭ rest'is plum'o'j. Ni divid'is la ragu'o'n en tri egal'a'j'n porci'o'j'n kaj vor'is ĝi'n. La freŝ'a aer'o kaj la marŝ'ad'o ja help'is la apetit'o'n. Ni hav'is ankaŭ iom da acid'a vin'o, kiu'n nek La Kurier'o nek mi pov'is toler'i. Sed ja Drenel, kiu bru'e el'trink'is ĝi'n, rul'iĝ'is sub la lit'o'n kaj komenc'is ronk'i laŭt'eg'e.

– Mi ĉirkaŭ'ir'os kaj esplor'os, – mi dir'is. – Ripoz'u sur la lit'o ĝis mi re'ven'os…

Sen'agord'a trumpet'ad'o inter'romp'is mi'n. Mi serĉ'rigard'is kaj vid'is la fi'a'n muzik'ant'o'n star'ant'a'n ĉe la en'ir'ej'o. Li el'las'is ankoraŭ unu mal'muzik'a'n blov'o'n. Mi est'is pret'a kapt'i li'n je la gorĝ'o, se li prov'us ankoraŭ'foj'e, sed li flank'e'n'paŝ'is kaj riverenc'is. Mal'dik'a ul'o en blu'a uniform'o star'is en li'a lok'o. Ĉiu'j soldat'o'j, kiu'j rigard'is, klin'is la kap'o'n aŭ sving'is arm'il'o'n salut'e, do mi imit'is ili'n. Ne pov'is est'i iu ali'a ol ĉifalo De'mont'e mem.

Li est'is mal'gras'a ĝis la grad'o de kav'ventr'ec'o. Li hav'is mal'bon'a'n cirkul'ad'o'n, aŭ est'is natur'e blu'haŭt'a. Li'a'j et'a'j ruĝ'a'j okul'o'j rigard'is el kav'a'j blu'a'j ing'o'j, dum li fingr'um'is blu'a'n makzel'o'n per lazur'a'j fingr'o'j. Li ĉirkaŭ'rigard'is suspekt'em'e, kaj ek'parol'is; malgraŭ li'a mal'gras'ec'o, li'a voĉ'o hav'is profund'a'n fort'o'n.

– Vir'o'j mi'a'j, mi hav'as bon'a'j'n nov'aĵ'o'j'n por vi. Pret'ig'u vi'n kaj vi'a'j'n arm'il'o'j'n, ĉar ni for'marŝ'as je nokt'o'mez'o. Tio est'os rapid'marŝ'o por ating'i la arb'ar'o'n Pineta antaŭ la tag'iĝ'o. Nur soldat'o'j, kaj ni ir'os sen pak'aĵ'o'j. Vi'a'j varlet'o'j rest'os ĉi tie por pri'zorg'i vi'a'j'n posed'aĵ'o'j'n. Ni rest'os tie dum la tag'o, kaj plu'ir'os morgaŭ vesper'e. Ni renkont'os ni'a'j'n alianc'an'o'j'n dum la nokt'o, kaj kun'e atak'os la mal'amik'o'n ĉe la tag'iĝ'o.

– Demand'o, ĉifalo! – dir'is unu el la vir'o'j. Li est'is griz'har'a kaj cikatr'a, evident'e veteran'o de mult'a'j batal'o'j. – Kontraŭ kiu ni ir'as?

– Oni dir'os al vi antaŭ la atak'o. Ni venk'os nur per surpriz'o.

Est'is flustr'ad'o ĉiu'flank'e, dum la veteran'o demand'is plu:

– Ni'a mal'amik'o mister'as. Almenaŭ dir'u al ni, kiu'j est'as ni'a'j alianc'an'o'j.

Al ĉifalo De'mont'e ne plaĉ'is la demand'o. Li grat'is si'a'n menton'o'n kaj um'is per la ten'il'o de si'a glav'o, dum la aŭskult'ant'ar'o atend'is. Li evident'e bezon'is ni'a'n liber'vol'a'n help'o'n; tial li fin'e parol'is:

– Ĝoj'ig'os vi'n sci'i, ke ni hav'as eg'e potenc'a'j'n kaj decid'o'plen'a'j'n alianc'an'o'j'n. Ili ankaŭ hav'as milit'maŝin'o'j'n por breĉ'i la plej fortik'a'j'n mur'o'j'n. Kun ili'a help'o, ni pov'as kapt'i iu'n ajn fortik'aĵ'o'n, venk'i iu'n ajn arme'o'n. Ni est'as bon'ŝanc'a'j serv'i ĉe ili'a flank'o. – Li kun'prem'is la lip'o'j'n, hezit'ant'e sed sci'ant'e, ke li dev'as daŭr'ig'i.

– Ni'a venk'o est'as cert'a, ĉar ni'a'j alianc'an'o'j est'as neni'u ali'a ol… la orden'o de la Nigr'a'j Monaĥ'o'j.

Sekv'is long'a moment'o de ŝok'a silent'o, sekv'it'a de koler'kri'ad'o. La signif'o'n de tio mi ne kompren'is, krom ke ĝi tut'e ne ŝajn'is bon'a. 

Ĉapitr'o 24

Fin'parol'int'e, ĉifalo De'mont'e tuj el'ir'is, kaj la pord'o bat'ferm'iĝ'is post li. Est'is vok'o'j kaj koler'a'j kri'o'j de ĉie – sed unu hom'o blek'is pli laŭt'e ol ĉiu'j ali'a'j. Est'is la cikatr'ul'o. Li grimp'is sur tabl'o'n kaj kri'eg'ant'e mal'laŭt'ig'is ĉiu'j'n.

– Ĉiu'j tie ĉi kon'as mi'n, kon'as Mal'jun'a'n Tosüker. Mi jam for'tranĉ'is kap'o'j'n, kiam plej mult'a'j el vi ankoraŭ ne sci'pov'is uz'i pis'pot'o'n. Mi do parol'os, kaj vi aŭskult'os, kaj post'e ankaŭ vi hav'os la okaz'o'n parol'i. Ĉu tio mal'plaĉ'as al iu?

Li pugn'ig'is unu man'eg'o'n kaj etend'is ĝi'n, post'e turn'is si'n cirkl'e kun sovaĝ'a mien'o. Est'is kelk'a'j koler'a'j murmur'o'j, sed neni'u sufiĉ'e laŭt'a por indik'i mal'konsent'o'n.

– Bon'e. Aŭskult'u do. Mi kon'as tiu'j'n nigr'a'vest'a'j'n aĉ'ul'o'j'n de'long'e, kaj mi ne fid'as ili'n. Ili pens'as nur pri si mem. Se ili vol'as, ke ni batal'u por ili, tio montr'as nur, ke est'as grand'a'j problem'o'j, kaj ili prefer'as, ke ni mort'u anstataŭ ili. Mi ne ŝat'as tio'n.

– Nek mi ŝat'as tio'n, – vok'is ali'a vir'o. – Sed kia'n elekt'o'n ni hav'as?

– Neni'a'n, – Tosüker konsent'is koler'e. – Kaj tio'n mi vol'is dir'i nun. Mi opini'as, ke ni est'as en dilem'o. – Li el'tir'is si'a'n glav'o'n kaj sku'is ĝi'n al ili. – Ĉiu'j arm'il'o'j, kiu'j'n ni hav'as, krom la nov'a'j paf'il'o'j, ven'as de la Nigr'a'j Monaĥ'o'j. Sen ili'a proviz'o ni hav'us neni'o'n per kio batal'i, kaj sen batal'il'o est'us neni'o far'end'a por ni, kaj ni dev'us mal'sat'mort'i aŭ re'ir'i al la kamp'o'j. Kaj tio ne taŭg'as por mi. Kaj ĝi ne taŭg'u ankaŭ por vi. Ĉar ni ĉiu'j batal'as kun'e – aŭ neni'u batal'as. Kaj se ni batal'as, kaj iu el vi prov'as for'ŝtel'i si'n antaŭ la komenc'o, tiu trov'os mi'a'n glav'o'n pik'it'a tra si'a hepat'o.

Li sku'is la bril'a'n glav'o'n antaŭ ili, kiu'j rigard'is silent'e.

– Traf'a argument'o, – flustr'is La Kurier'o. – Ne'riproĉ'ebl'a logik'o. Domaĝ'e, ke li mal'ŝpar'as ĝi'n por tiu mal'nobl'a afer'o. Vi kaj vi'a'j kun'ul'o'j pov'as nur konsent'i.

La Kurier'o prav'is. Est'is pli da vok'o'j kaj kverel'o'j, sed fin'e ili dev'is akcept'i la plan'o'j'n. Ili batal'os ĉe la flank'o de la Nigr'a'j Monaĥ'o'j. Neni'u el ili, inkluziv'e de mi, est'is feliĉ'a pri la ide'o. Laŭ mi ili pov'us daŭr'ig'i la kverel'o'j'n ĝis nokt'o'mez'o, sed mi est'is lac'a, kaj kelk'a'j hor'o'j da dorm'o pov'us util'i al mi. La Kurier'o for'ir'is por akir'i inform'o'j'n, kaj mi en'volv'is mi'n sur la lit'et'o kaj komenc'is mal'trankvil'a'n dorm'o'n.

La kri'at'a'j ordon'o'j vek'is mi'n, kaj mi sent'is mi'n pli lac'a, ol kiam mi ek'dorm'is. Neni'u ŝajn'is feliĉ'a pri la nokt'o'mez'a marŝ'ad'o, aŭ pri ni'a'j kun'batal'ont'o'j, kaj est'is mal'gaj'a'j vizaĝ'o'j kaj mult'a'j sakr'aĵ'o'j. Eĉ kelk'a'j, kiu'j'n mi ne est'is aŭd'int'a antaŭ'e, ver'e bon'a'j, kiu'j'n mi not'is por est'ont'a uz'o. Mi ir'is al la primitiv'a neces'ej'o kaj ĵet'is mal'varm'a'n akv'o'n al mi'a vizaĝ'o, kio ŝajn'is help'i. Kiam mi re'ven'is, La Kurier'o sid'is sur la lit'et'o. Li ek'star'is kaj etend'is si'a'n grand'a'n man'o'n.

– Vi dev'as zorg'i pri vi mem, Jim. Ĉi tio est'as krud'a kaj mort'ig'a mond'o, kaj ĉiu'j man'o'j est'as kontraŭ vi.

– Tiel mi prefer'as viv'i – do ne mal'trankvil'iĝ'u.

– Tamen mi est'as mal'trankvil'a. – Li eg'e suspir'is. – Mi ja mal'estim'as superstiĉ'o'n, astr'olog'o'j'n, man'interpret'ist'o'j'n kaj simil'e; vi do pov'as kompren'i, kial mi sent'as abomen'o'n kontraŭ mi mem pro la deprim'o, kiu posed'as mi'n. Sed mi vid'as nur mal'lum'o'n kaj abism'o'n en la est'ont'ec'o. Ni est'as kun'ul'o'j dum tiom mal'long'a temp'o, ke mi ne vol'as, ke ĝi jam fin'iĝ'u. Tamen, mi bedaŭr'as, mi antaŭ'sent'as danĝer'o'n kaj mal'esper'o'n.

– Pro kompren'ebl'a'j kial'o'j! – mi kri'is, prov'ant'e parol'i entuziasm'e. – Oni for'tir'is vi'n el la sekur'ec'o de vi'a kvazaŭ'emerit'ec'o, arest'is vi'n, liber'ig'is, fuĝ'ig'is, kaŝ'is, diet'ig'is vi'n, de'nov'e fuĝ'ig'is, akcept'is vi'a'n ŝmir'mon'o'n kaj tromp'is, bat'is, sklav'ig'is kaj vund'is vi'n – kaj vi mir'as, ke vi est'as deprim'it'a!?

Tio aper'ig'is mal'fort'a'n rid'et'o'n sur li'a'j lip'o'j, kaj li de'nov'e prem'is mi'a'n man'o'n.

– Vi prav'as, Jim, kompren'ebl'e. Venen'o en la sang'o, deprim'o en la cerb'o. Atent'u pri vi'a dors'o kaj re'ven'u sekur'e. Ĝis tiam mi el'trov'os, kiel sen'ig'i la ĉifalon je kelk'a'j groŝ'o'j.

Oni pov'is vid'i li'a'n aĝ'o'n – la unu'a'n foj'o'n de post ni'a unu'a renkont'iĝ'o. For'ir'ant'e mi vid'is, kiel li mal'fort'e ek'kuŝ'is sur la lit'o'n. Li dev'os sent'i si'n pli bon'e ĉe mi'a re'ven'o. Drenel al'port'os manĝ'aĵ'o'j'n kaj zorg'os pri li. Mi dev'is koncentr'iĝ'i pri plu'viv'ad'o kaj re'ven'o.

Est'is ted'a kaj lac'ig'a marŝ'ad'o. La tag'o est'is varm'a, kaj sam'e la nokt'o. Ni ir'is pied'ŝov'e, kovr'it'a'j de ŝvit'gut'o'j, kaj bat'is al la insekt'o'j, kiu'j rapid'is el la mal'lum'o por atak'i ni'n. La mal'bon'a voj'o stumbl'ig'is mi'n, kaj polv'o en'ir'is mi'a'n naz'o'n. Ni marŝ'is plu kaj plu, sekv'ant'e la klak'ant'a'n kaj sibl'ant'a'n vetur'il'o'n, kiu gvid'is ni'a'n koŝmar'a'n parad'o'n. Unu el la vapor'vetur'il'o'j tir'is la milit'vagon'o'n de ĉifalo De'mont'e, en kiu li vetur'is relativ'e komfort'e. Li'a'j trup'estr'o'j akompan'is li'n en'e, sen'dub'e alkohol'um'ant'e kaj ĝeneral'e ĝu'ant'e. Ni marŝ'is plu, kaj la mal'ben'o'j el ni'a'j vic'o'j konstant'e mal'pli'fort'iĝ'is.

Kiam ni fin'e ating'is la ŝirm'a'n arb'ar'o'n Pineta, ni est'is lac'a'j kaj ribel'em'a'j. Mi far'is kiel la ali'a'j kaj las'is mi'n fal'i sur la stern'aĵ'o'n el dolĉ'e odor'ant'a'j pingl'o'j sub la arb'o'j, ĝem'ant'e kun aprob'o. Kaj kun admir'o por la pli fortik'a'j milit'ist'o'j, ĉef'e Mal'jun'a Tosüker, kiu'j insist'is pri si'a'j porci'o'j de acid'a vin'o antaŭ ol en'lit'iĝ'i. Mi ferm'is la okul'o'j'n, ĝem'is de'nov'e, kaj ek'dorm'is.

Ni rest'is tie la tut'a'n tag'o'n, feliĉ'a'j pro la ripoz'o. Ĉirkaŭ tag'mez'o oni avar'e dis'don'is manĝ'porci'o'j'n el la vagon'o. Varm'a'n, mal'freŝ'a'n akv'o'n por akv'um'i la ŝton'ec'a'j'n pec'o'j'n de io, kio pov'is est'i pan'o. Post tio mi sukces'is dorm'i iom pli, ĝis ni de'nov'e en'vic'iĝ'is ĉe la krepusk'o, kaj la nokt'a marŝ'ad'o plu'daŭr'is.

Post kelk'a'j hor'o'j ni ating'is voj'kruc'iĝ'o'n kaj turn'is ni'n dekstr'e'n. Tio kaŭz'is murmur'o'n en la vic'o'j, unu'e de tiu'j, kiu'j bon'e kon'is la region'o'n.

– Kio'n ili dir'as? – mi demand'is al la vir'o, kiu marŝ'is apud mi, ĝis nun silent'e.

– Ĉifalo Dinobel. Li'n ni cel'as. Ne pov'us est'i iu ali'a. Ne est'as ali'a kastel'o en tiu direkt'o je distanc'o de unu aŭ du tag'o'j.

– Ĉu vi sci'as i'o'n pri li?

Li grunt'is kaj silent'iĝ'is, sed vir'o mal'antaŭ li ek'parol'is:

– Mi serv'is sub li antaŭ long'e. Jam tiam li est'is mal'jun'ul'o. Ĉifalo kiel ĉiu'j ali'a'j.

Post'e mi lac'eg'e met'ad'is unu pied'o'n antaŭ la ali'a'n. Dev'is ekzist'i pli bon'a'j manier'o'j por viv'ten'i si'n. Tio cert'e est'os mi'a unu'a kaj last'a milit'ir'o. Ĉe ni'a re'ven'o, mi kaj La Kurier'o pri'rab'os la trezor'ej'o'n kaj fuĝ'os kun tiom da groŝ'o'j, kiom ni pov'os port'i. Bel'eg'a pens'o. Mi preskaŭ kolizi'is kun la vir'o antaŭ mi kaj halt'is apenaŭ ĝust'a'temp'e. Ni star'is tie, kie la voj'o est'is proksim'a al la arb'ar'o. Antaŭ la mal'lum'o de la arb'o'j est'is eĉ pli mal'lum'a'j ombr'o'j. Mi pen'is vid'i, kio ili est'is, kiam unu el la oficir'o'j ven'is mal'antaŭ'e'n.

– Mi bezon'as kelk'a'j'n volont'ul'o'j'n, – li flustr'is. – Vi, vi, vi, vi.

Li tuŝ'is mi'a'n brak'o'n, kaj mi est'is unu el la volont'ul'o'j. Ni est'is ĉirkaŭ du'dek, kiu'j'n oni tir'is el la vic'o'j kaj ir'ig'is antaŭ'e'n al la arb'ar'o. La nebul'o est'is mal'aper'int'a, kaj la lum'o de la stel'o'j sufiĉ'is por vid'i, ke la nigr'a'j aĵ'o'j est'is iu'spec'a'j rad'hav'a'j maŝin'o'j. Mi pov'is aŭd'i la sibl'o'n de fuĝ'ant'a vapor'o. Mal'hel'a figur'o paŝ'is antaŭ'e'n kaj halt'ig'is ni'n.

– Aŭskult'u, mi dir'os al vi kio'n far'i, – li dir'is.

Dum li parol'is, metal'a pord'o mal'ferm'iĝ'is en la maŝin'o plej proksim'a al ni. Lum'o trem'bril'is, kiam oni ŝov'is lign'o'n en la fajr'ej'o'n. En la trem'a lum'o mi pov'is klar'e vid'i la parol'int'o'n. Li port'is nigr'a'n rob'o'n; kapuĉ'o kovr'is li'a'n kap'o'n kaj kaŝ'is li'a'n vizaĝ'o'n. Li montr'is al la maŝin'o.

– Vi dev'as puŝ'i tio'n tra la arb'ar'o – en komplet'a silent'o. Mi ŝov'os mi'a'n tranĉ'il'o'n inter la rip'o'j'n de iu ajn, kiu far'os bru'o'n. Oni pret'ig'is voj'o'n dum la tag'o, kaj ĝi est'as facil'e sekv'ebl'a. Pren'u la kabl'o'j'n kaj ag'u kiel dir'it'e!

Ali'a'j mal'hel'rob'a'j figur'o'j don'is al ni la kabl'o'j'n kaj puŝ'is ni'n en vic'o'j'n. Ĉe la flustr'it'a signal'o ni ek'tir'is.

La aĵ'o rul'iĝ'is sufiĉ'e facil'e, kaj ni tir'is je konstant'a rapid'o. Est'is pli'a'j flustr'at'a'j ordon'o'j por gvid'i ni'n. Kaj ni halt'is, kiam ni ating'is la rand'o'n de la arb'ar'o. Tiam ni las'is la kabl'o'j'n fal'i kaj tir'is kaj puŝ'is la aĵ'o'n ŝvit'ant'e, ĝis la gvid'ist'o'j est'is kontent'a'j. Est'is mult'e da flustr'a inter'konsult'ad'o pri direkt'o kaj ating'o'kapabl'o, kaj mi mir'is pri kio okaz'as. Oni est'is forges'int'a ni'n dum moment'o, do mi ir'is kiel ebl'e plej mal'laŭt'e preter la maŝin'o kaj rigard'is tra la arbust'aĵ'o al la trans'a scen'o.

Tre interes'e. Dekliv'a gren'kamp'o etend'iĝ'is ĝis fortik'aĵ'o, kies mal'hel'a'j tur'o'j est'is klar'e vid'ebl'a'j en la stel'lum'o. Est'is spegul'at'a bril'o ĉirkaŭ ĝi'a sub'o, kie la akv'o en la fos'aĵ'o protekt'is ĝi'n kontraŭ atak'o'j.

Mi rest'is tie, ĝis la krepusk'o griz'ig'is la ĉiel'o'n, post'e re'ir'is por observ'i la objekt'o'n de ni'a labor'o. En la kresk'ant'a lum'o ĝi'a form'o iĝ'is pli klar'a, sed mi tamen ankoraŭ ne hav'is eĉ et'a'n ide'o'n, kio ĝi est'as. Fajr'o kaj vapor'o – mi nun pov'is klar'e vid'i blank'a'n vapor'stri'o'n. Kaj ia long'a trab'o ĉe la supr'o. Unu el la nigr'a'j figur'o'j nun funkci'ig'is la reg'il'o'j'n. La vapor'o sibl'is pli laŭt'e, kiam la long'a brak'o mal'lev'iĝ'is, ĝis la fin'o ating'is la ter'o'n. Mi rigard'is la grand'a'n metal'a'n uj'o'n tie – kaj oni rekompenc'is mi'a'n sci'vol'em'o'n elekt'ant'e mi'n por help'i mov'i grand'eg'a'n ŝton'o'n en ĝi'n. Du el ni rul'is ĝi'n el proksim'a stak'o, sed ni dev'is pen'i kvar'op'e por lev'i ĝi'n en la uj'o'n. Pli da enigm'o'j. Mi re'ir'is al la ali'a'j, kiam ĉifalo De'mont'e aper'is kun la grand'a rob'ul'o ĉe si'a flank'o.

– Ĉu ĝi funkci'os, Frat'o Furaval? – De'mont'e demand'is. – Mi ne sci'as i'o'n ajn pri tia'j il'o'j.

– Sed mi ja sci'as, ĉifalo, vi vid'os. Kiam la lev'pont'o est'os mal'lev'it'a, mi'a maŝin'o detru'os ĝi'n, frakas'os ĝi'n.

– Ĝi far'u ĝust'e tio'n! Tiu'j mur'o'j est'as alt'a'j – kaj tia'j est'os ni'a'j perd'o'j, se ni dev'os atak'i la fortik'aĵ'o'n sen pov'i en'ir'i tra la pord'o.

Frat'o Furaval turn'is si'a'n dors'o'n al li kaj don'is rapid'a'j'n ordon'o'j'n al la stir'ist'o'j de la maŝin'o. Oni en'ŝov'is pli da lign'o, kaj la sibl'ad'o pli'laŭt'iĝ'is. Est'is tut'e tag'hel'e nun. La kamp'o antaŭ ni est'is sen'hom'a, la scen'o pac'a. Sed mal'antaŭ ni en la arb'ar'o kaŝ'is si'n la mal'grand'a arme'o kaj la milit'maŝin'o'j. Est'is evident'e, ke la batal'o komenc'iĝ'os, kiam la lev'pont'o est'os mal'lev'it'a kaj detru'it'a.

Oni ordon'is al ni ek'kuŝ'i, por kaŝ'i ni'n en la kresk'ant'a tag'lum'o. Jam est'is tag'o – la sun'o est'is super la horizont'o – sed ankoraŭ neni'o okaz'is. Mi kaŭr'is apud la maŝin'o, proksim'e al la kapuĉ'it'a stir'ist'o.

– Ĝi ne mal'lev'iĝ'as! – Frat'o Furaval subit'e kri'is. – Ĝi ĉiam est'as mal'lev'it'a je ĉi tiu hor'o. Io ne est'as en ord'o.

– Ĉu ili sci'as, ke ni est'as ĉi tie? – dir'is ĉifalo De'mont'e.

– Jes! – son'eg'is ne'kred'ebl'e laŭt'a voĉ'o el la arb'o'j super ni. – Ni sci'as, ke vi est'as ĉi tie. Vi'a atak'o mal'sukces'os, kaj vi ĉiu'j pere'os! Prepar'u vi'n al cert'a mort'o!

Ĉapitr'o 25

La laŭt'eg'a voĉ'o est'is tut'e ne'atend'it'a, ŝok'ant'a en la silent'o de la arb'ar'o. Mi ek'salt'is pro surpriz'o, kaj mi ne est'is la sol'a. La monaĥ'o ĉe la reg'il'o'j de la maŝin'o eĉ pli surpriz'iĝ'is. Li'a man'o tir'is la ŝalt'il'o'n, kaj est'is eg'a sibl'a bru'o. La long'a brak'o super la aparat'o draŝ'is ĉiel'e'n, puŝ'at'e de pli dik'a mal'long'a trab'o proksim'a al la ĉarnir'it'a fin'o. La brak'o supr'e'n'ir'is en alt'a ark'o kaj bru'e frap'eg'is kontraŭ kaŝ'it'a bufr'o, kio sku'is kaj ŝancel'is la tut'a'n maŝin'o'n. La brak'o ja halt'is, sed la ŝton'o en la uj'o ĉe la fin'o de la brak'o plu'ir'is alt'e'n en la aer'o'n, supr'e'n en grand'a ark'o. Mi hast'is antaŭ'e'n por vid'i ĝi'n plaŭd'i en la ĉirkaŭ'fos'aĵ'o'n tuj antaŭ la ferm'it'a lev'pont'o. Bon'a paf'o! Se la pont'o est'us mal'lev'it'a sur la fos'aĵ'o, ĝi cert'e est'us detru'it'a.

Ĉie ĉirkaŭ mi subit'e ĉio svarm'is. Frat'o Furaval for'puŝ'is la monaĥ'o'n de la reg'il'o'j kaj pied'bat'is li'n furioz'e muĝ'ant'e. Kun la glav'o'j el'ing'it'a'j, soldat'o'j kur'eg'is ĉi'e'n kaj re'e'n; kelk'a'j paf'is alt'e'n al la arb'o'j. Ĉifalo De'mont'e kri'eg'is ordon'o'j'n, kiu'j'n neni'u aŭskult'is. Mi, kun la dors'o kontraŭ arb'o, ten'is mi'a'n pistol'o'n pret'a por la atend'at'a atak'o.

Ĝi neniam ven'is. Sed la laŭt'ig'it'a voĉ'o tondr'is de'nov'e:

– Re'turn'u vi'n. Re'ir'u tie'n, de kie vi ven'is, kaj vi est'os indulg'it'a'j. Mi al'parol'as vi'n, ĉifalo De'mont'e; oni tromp'as vi'n. Vi'n uz'as la Nigr'a'j Monaĥ'o'j. Vi est'os sen'cel'e detru'it'a. Re'ir'u al vi'a kastel'o, ĉar nur la mort'o atend'as vi'n ĉi tie.

– Tie, mi vid'as ĝi'n! – kri'is Frat'o Furaval, montr'ant'e supr'e'n en la arb'o'j'n. Li turn'iĝ'is kaj vid'is mi'n, ek'kapt'is mi'a'n brak'o'n dolor'ig'e kaj montr'is de'nov'e. – Tie, sur tiu branĉ'o, la aparat'o de l' diabl'o. Detru'u ĝi'n!

Kial ne? Mi vid'is ĝi'n nun, eĉ re'kon'is, kio ĝi est'as. La laŭt'parol'il'o. La pistol'o krak'is kaj frap'is fort'e mi'a'n ŝultr'o'n. Mi re'e paf'is, kaj la parol'il'o eksplod'is; plast'a'j kaj metal'a'j er'o'j fal'is ter'e'n.

– Nur'a maŝin'o, – kri'is Frat'o Furaval, pied'bat'ant'e la fragment'o'j'n. – Ek'atak'u! Send'u la soldat'o'j'n antaŭ'e'n! Mi'a'j mort'o'ĵet'il'o'j apog'os vi'n. Ili dis'bat'os la mur'o'j'n por vi.

La ĉifalo ne hav'is elekt'o'n. Li mord'is si'a'n lip'o'n kaj ven'ig'is la klarion'ist'o'n. Tri latun'a'j ton'o'j son'is kaj re'son'is de ali'a'j klarion'ist'o'j mal'antaŭ kaj ambaŭ'flank'e de ni. Kiam la unu'a'j el li'a'j trup'o'j ŝpruc'is el inter la arb'o'j, li el'ing'is si'a'n glav'o'n kaj ordon'is, ke ni sekv'u li'n. Mal'volont'e mi trot'is antaŭ'e'n.

Oni ne nom'u tio'n fulm'a atak'o. Pli ĝust'e oni nom'us ĝi'n promen'ad'o. Ni antaŭ'e'n'ir'is tra la kamp'o kaj post'e atend'is laŭ'ordon'e, ĝis la mort'o'ĵet'il'o'j trov'iĝ'is en pozici'o. Vapor'ĉar'o'j tir'is ili'n antaŭ'e'n, kaj oni komenc'is paf'i. Rok'o'j sibl'is super ni'a'j kap'o'j kaj aŭ frap'is la mur'o'j'n aŭ mal'aper'is en la fortik'aĵ'o'n.

– Antaŭ'e'n! – kri'is la ĉifalo, kaj sving'is la glav'o'n, dum la respond'a paf'ad'o komenc'iĝ'is.

La arĝent'a'j sfer'o'j supr'e'n'ir'is alt'e'n el mal'antaŭ la mur'o'j, ark'e ĝis super ni, kaj fal'is.

Ili frap'is la ter'o'n kaj dis'romp'iĝ'is. Unu traf'is proksim'e kaj mi vid'is, ke ĝi est'is mal'dik'a uj'o plen'a de flu'aĵ'o, kiu fum'is kaj vapor'iĝ'is en la aer'o. Venen'o! Mi ek'salt'is for de ĝi, kur'is, streb'is ne spir'i. Sed la aĵ'o'j eksplod'is ĉie ĉirkaŭ ni, la aer'o est'is dens'a pro haladz'o. Mi kur'is, mi'a'j pulm'o'j dolor'is kaj mi dev'is spir'i, mi ne pov'is mi'n de'ten'i.

Dum la spir'o en'ir'is mi'a'j'n pulm'o'j'n, mi fal'is, kaj fal'is ankaŭ mal'lum'o sur mi'n. 

Mi kuŝ'is sur mi'a dors'o, tio'n mi sci'is, sed mal'mult'o'n ali'a'n pro la kap'dolor'o, kiu tut'e posed'is mi'n. Se mi eĉ ek'mov'et'is la kap'o'n, ĝi prem'is kiel fajr'a rimen'o mi'a'j'n tempi'o'j'n. Kiam mi prov'e mal'ferm'is okul'o'n, ruĝ'a fulm'o traf'is mi'n tra la okul'glob'o. Mi grunt'is kaj aŭd'is la grunt'o'n eĥ'at'a de ĉiu flank'o. Ĉi tiu kap'dolor'o est'is la ĉampion'o, la kap'dolor'o plej planed'grand'a iam, antaŭ kiu ĉiu ali'a kap'dolor'o pal'is. Mi konsider'is antaŭ'a'j'n kap'dolor'o'j'n, kiu'j'n mi kon'is, kaj rikan'is al ili'a sen'efik'ec'o. Karton'a'j kap'dolor'o'j. Ĉi tiu est'is la aŭtentik'a afer'o. Iu grunt'is apud'e, kaj mi kaj mult'a'j ali'a'j grunt'is en simpati'o.

Iom post iom la dolor'o for'flu'is sufiĉ'e, por ke mi prov'e mal'ferm'u unu okul'o'n, kaj post'e la ali'a'n. La blu'a ĉiel'o supr'e est'is klar'a; la vent'o susur'ig'is la gren'o'n, sur kiu mi kuŝ'is. Hezit'em'e mi lev'is mi'n sur kubut'o kaj ĉirkaŭ'rigard'is la traf'it'a'n arme'o'n.

Dis'stern'it'a'j korp'o'j dis'ŝut'it'a'j sur la kamp'o. Kelk'a'j nun sid'iĝ'is, ten'ant'e la kap'o'j'n per la man'o'j, dum unu-du pli fort'a'j, aŭ pli stult'a'j, mal'firm'e ek'star'is. Proksim'e kuŝ'is la arĝent'a'j romp'it'a'j pec'o'j de unu el la atak'int'a'j ĵet'arm'il'o'j, nun sufiĉ'e sen'danĝer'aspekt'a kun la gas'o dis'iĝ'int'a. Mi'a kap'o puls'is, tamen mi ignor'is ĝi'n. Ni est'is viv'a'j. La gas'o ne mort'ig'is ni'n; evident'e oni kre'is ĝi'n nur por sen'konsci'ig'i ni'n. Potenc'a afer'o. Mi rigard'is mi'a'n ombr'o'n, ankoraŭ ne vol'ant'e risk'i rigard'o'n al la sun'o, kaj vid'is, kiom mal'long'a ĝi est'is. Preskaŭ tag'mez'o. Ni dorm'is dum hor'o'j.

Do kial ni ne mort'is? Kial la soldat'o'j de ĉifalo Dinobel ne salt'is sur ni'n kaj ne tranĉ'is ni'a'j'n gorĝ'o'j'n? Aŭ almenaŭ ne pren'is ni'a'j'n arm'il'o'j'n? Mi'a pistol'o est'is apud mi. Mi kontrol'is, ke ĝi ankoraŭ est'is ŝarg'it'a. Mister'o'j, mister'o'j. Mi ek'salt'is surpriz'it'a – tuj bedaŭr'ant'e, ĉar la kap'o puls'is – kiam raŭk'a kri'o aŭd'iĝ'is. Mi sukces'is sid'iĝ'i kaj turn'iĝ'i por rigard'i.

Interes'e. Tem'is pri Frat'o Furaval mem, kiu ankoraŭ kri'is kaj mal'ben'is ŝir'ant'e man'plen'o'j'n da har'o'j de si'a kap'o. Tio est'is plej strang'a. Cert'e mi neniam vid'is i'o'n tia'n antaŭ'e. Mi hezit'e ek'star'is por rigard'i tio'n, kio tiel ĉagren'is li'n. Jen ja, mi kompren'is li'a'j'n sent'o'j'n.

Li star'is apud unu el si'a'j mort'o'ĵet'il'o'j, al kiu mem oni ĵet'is iom da mort'o. Ĝi est'is krev'int'a, eksplod'int'a en konfuz'o'n de tord'it'a'j tub'o'j kaj romp'it'a metal'o. La long'a brak'o est'is net'e tranĉ'it'a en tri pec'o'j'n, kaj eĉ la rad'o'j dis'ig'it'a'j de la korp'o. Rest'is nur amas'o da ne'ripar'ebl'a rub'o. Frat'o Furaval for'kur'is, ankoraŭ raŭk'e kri'ant'e, post'las'ant'e har'tuf'et'o'j'n, kiu'j ŝveb'is en la vent'o.

Ven'is pli da kri'o'j kaj ĝem'o'j el la ceter'a'j monaĥ'o'j, kiam Frat'o Furaval re'ven'is ŝancel'iĝ'e direkt'e al ĉifalo De'mont'e, kiu ĵus star'iĝ'is.

– Detru'it'a'j – ĉiu'j! – kri'eg'is la Nigr'a Monaĥ'o, dum la ĉifalo firm'e ŝirm'is la orel'o'j'n per la man'o'j. – La labor'o de jar'o'j perd'it'a, detru'it'a, romp'it'a. Ĉiu'j mi'a'j mort'o'ĵet'il'o'j, la vapor'a mur'romp'il'o – ruin'ig'it'a'j. Li kulp'as – ĉifalo Dinobel. Ven'ig'u vi'a'j'n vir'o'j'n, atak'u la fortik'aĵ'o'n, detru'u li'n pro tiu monstr'a krim'o li'a.

La ĉifalo turn'is si'a'n rigard'o'n al la fortik'aĵ'o. Ĝi aspekt'is de'nov'e kiel ĉe la tag'iĝ'o: kviet'a kaj sen'perturb'a, kun la lev'pont'o ankoraŭ ferm'it'a, kvazaŭ neni'o est'us okaz'int'a antaŭ'e tiu'n tag'o'n. De'mont'e turn'is si'n al Frat'o Furaval kun mal'varm'a kaj streĉ'it'a vizaĝ'o.

– Ne. Mi ne konduk'os mi'a'j'n vir'o'j'n kontraŭ tiu'j mur'o'j. Tio est'us mem'mort'ig'o, kaj mem'mort'ig'o ne est'is ni'a inter'konsent'o. Tem'as pri vi'a disput'o, ne mi'a. Mi konsent'is help'i vi'n kapt'i la fortik'aĵ'o'n. Vi dev'is help'i la en'ir'o'n per vi'a'j maŝin'o'j. Post'e mi atak'us. Tiu inter'konsent'o jam fin'iĝ'is.

– Vi ne rajt'as mal'ten'i vi'a'n vort'o'n…

– Cert'e. Romp'u la mur'o'j'n, kaj mi atak'os. Tio'n vi promes'is. Nun far'u ĝi'n.

Frat'o Furaval ruĝ'iĝ'is pro koler'o, minac'is per la pugn'o'j, klin'is si'n antaŭ'e'n. La ĉifalo ne mov'iĝ'is, sed el'ing'ig'is si'a'n glav'o'n kaj ten'is ĝi'n pret'a.

– Vid'u, – li dir'is. – Mi ankoraŭ est'as arm'it'a. Ĉiu'j mi'a'j vir'o'j est'as arm'it'a'j. Tio est'as mesaĝ'o, kiu'n mi klar'e kompren'as. La vir'o'j de Dinobel pov'is pren'i ni'a'j'n arm'il'o'j'n kaj tranĉ'i ni'a'j'n gorĝ'o'j'n, dum ni kuŝ'is ĉi tie. Ili ne far'is tio'n. Ili ne milit'as kontraŭ mi. Do, mi ne milit'as kontraŭ ili. Vi batal'u ili'n; tem'as pri vi'a batal'o. – Li pied'bat'et'is la klarion'ist'o'n kuŝ'ant'a'n apud li. – Klarion'u kun'ven'o'n.

Ni sen'bedaŭr'e for'las'is la Nigr'a'j'n Monaĥ'o'j'n esplor'ant'a'j'n en la kamp'o la romp'aĵ'o'j'n rest'ant'a'j'n de ili'a'j maŝin'o'j kaj plan'o'j. Sci'o pri la okaz'aĵ'o'j rapid'e dis'vast'iĝ'is inter la trup'o'j, kaj rid'et'o'j anstataŭ'is dolor'a'j'n grimac'o'j'n, dum kap'dolor'o'j mal'aper'is anstataŭ'at'e de sen'pez'iĝ'o. Ne est'os batal'o, nek viktim'o'j. La Nigr'a'j Monaĥ'o'j komenc'is la afer'o'n, kaj oni fin'is ĝi'n por ili. Mi'a rid'et'o apart'e larĝ'is, ĉar mi hav'is bon'a'j'n nov'aĵ'o'j'n por La Kurier'o.

Mi jam sci'is, kiel ni for'las'os la mal'al'log'a'n planed'o'n Spukavatem.

Klar'vid'e post la ag'o, mi nun pov'is kompren'i tio'n, kio okaz'is la antaŭ'a'n nokt'o'n. La al'proksim'iĝ'o'n de ni'a soldat'ar'o en la mal'lum'o oni zorg'e observ'is. Per ia alt'nivel'a teknologi'o. La kaŝ'it'a'j observ'ant'o'j cert'e vid'is ankaŭ la voj'o'n konstru'it'a'n por la mort'o'ĵet'il'o'j, kaj kompren'is ĝi'a'n signif'o'n. La laŭt'parol'il'o'n ili met'is en arb'o'n ĝust'e super la lok'o kaj post'e ŝalt'is ĝi'n per radi'o. La gas'o, kiu fal'ig'is ni'n, est'is mal'simpl'a kaj liver'it'a preciz'eg'e. Ĉio ĉi mult'e super'is la teknologi'o'n de ĉi tiu kaduk'a planed'o. Tio las'is nur unu ebl'o'n.

En la fortik'aĵ'o de ĉifalo Dinobel est'is ekster'mond'ul'o'j. Ili est'is tie grand'nombr'e kaj intenc'is far'i i'o'n. Kaj kio ajn ĝi est'is, ĝi koler'ig'is la Nigr'a'j'n Monaĥ'o'j'n tiom, ke ili plan'is ĉi tiu'n atak'o'n. Kiu re'turn'is si'n kontraŭ ili. Bon'e. La mal'amik'o de mi'a mal'amik'o, de'nov'e. La Monaĥ'o'j reg'is la mal'mult'a'n teknologi'o'n ekzist'ant'a'n en Spukavatem, kaj laŭ tio, kio'n mi vid'is, la teknologi'o'n akapar'is la milit'ist'o'j. Mi romp'is al mi la cerb'o'n memor'ant'e tiu'j'n long'a'j'n kun'sid'o'j'n kun La Kurier'o pri glob'politik'o kaj ekonomi'o. Mi komenc'is vid'i lum'et'o'n sur ni'a problem'o, kiam aŭd'iĝ'is sovaĝ'a'j kri'o'j el la antaŭ'a'j vic'o'j.

Mi puŝ'is mi'n antaŭ'e'n kun la ali'a'j por vid'i la lac'eg'a'n mesaĝ'ist'o'n dis'stern'iĝ'int'a'n sur la herb'o apud la voj'o. Ĉifalo De'mont'e turn'is si'n for de li, koler'e sku'ant'a la pugn'o'j'n ĉiel'e'n.

– Atak'i la kastel'o'n mal'antaŭ mi! Tiu verm'id'o Dökkid, ja li! Ek, ni ir'u, rapid'marŝ'o. Re'e'n!

Est'is marŝ'o, kiu'n mi ne vol'as ripet'i. Ni ripoz'is, nur kiam lac'eg'o fal'ig'is ni'n ter'e'n. Tiam mi trink'is iom da akv'o, ŝancel'e re'star'iĝ'is, kaj plu ir'is. Ne neces'is bat'i aŭ instig'i ni'n, ĉar nun tem'is pri la afer'o'j de ĉiu el ni. La famili'o de la ĉifalo, li'a'j mond'a'j posed'aĵ'o'j – ĉio est'is en la kastel'o. Gard'it'e de minimum'a soldat'ar'o. Ni ĉiu'j est'is tiel koncern'it'a'j kiel li, ĉar ankaŭ la mal'mult'o, kio'n ni posed'is, est'is tie gard'it'e de la varlet'o'j. Drenel, kiu'n mi apenaŭ kon'is, kaj pri kiu mi tamen sent'is respond'ec'o'n. Kaj La Kurier'o. Se oni kapt'is la fortik'aĵ'o'n, kio okaz'is al li? Neni'o – li est'is mal'jun'ul'o sen'danĝer'a, neniel ili'a mal'amik'o.

Tamen mi sci'is, ke tio est'is mensog'o, eĉ kiam mi pen'is mem konvink'i mi'n pri ĝi'a valid'o. Li est'is eskap'int'a sklav'o, kaj mi sci'is, kio'n oni far'as al eskap'int'a'j sklav'o'j en Spukavatem.

Pli da akv'o, iom da manĝ'aĵ'o ĉe la sun'sub'ir'o, kaj antaŭ'e'n tra la nokt'o. Ĉe la tag'iĝ'o mi pov'is vid'i ni'a'n arme'o'n pen'ant'a en ŝir'it'a kolumn'o, dum la pli fort'a'j vir'o'j si'n pel'is antaŭ'e'n. Mi est'is jun'a, kapabl'a kaj ĉagren'it'a, kaj en la unu'a vic'o. Mi halt'is por ripoz'i, re'gajn'i la spir'o'n. Antaŭ'e ĉe la voj'o, mi vid'is du vir'o'j'n el'salt'i el la vepr'ej'o kaj mal'aper'i trans mont'et'o'n.

– Tie! – mi kri'is. – Spion'o'j. Oni vid'is ni'n. – La ĉifalo salt'is el la milit'vagon'o kaj kur'is apud mi'n. Mi fingr'o'montr'is. – Du vir'o'j. Kaŝ'it'a'j tie. Ili kur'is al la kastel'o.

Li grinc'ig'is la dent'o'j'n kun sen'pov'a koler'o.

– Ni ne pov'as ating'i ili'n, ne en ni'a stat'o. Dökkid est'os avert'it'a; li eskap'os.

Li rigard'is mal'antaŭ'e'n al si'a'j pen'ant'a'j trup'o'j kaj per signal'o ven'ig'is si'a'j'n oficir'o'j'n.

– Vi, Bark'us, rest'u ĉi tie kaj ripoz'ig'u ili'n; post'e formaci'iĝ'u kaj sekv'u mi'n. Mi plu'ir'as kun ĉiu ebl'a kapabl'a vir'o. Ili pov'as laŭ'vic'e vetur'i en la milit'vagon'o. Ni hast'u antaŭ'e'n.

Mi grimp'is sur la tegment'o'n de la ek'ir'ant'a vetur'il'o. Vir'o'j kur'is apud'e, si'n ten'is ĉe ĝi, las'is ĝi'n tir'i ili'n. La vapor'ĉar'o fajf'spir'is kaj blov'is fum'o'n en grand'a'j kvant'o'j, tint'ant'e mont'o'supr'e'n kaj post'e mal'supr'e'n.

Jen la tur'o'j de la fortik'aĵ'o mal'proksim'e, el'ig'ant'a'j fum'o'n. Kiam ni klak'ant'e turn'iĝ'is trans la sekv'ant'a'n kurb'o'n, ni trov'is vic'o'n da vir'o'j tra la voj'o, kun la arm'il'o'j cel'ant'a'j ni'n, kaj paf'ant'a'j.

Ni ne mal'akcel'is. La vapor'fajf'il'o akr'eg'e kri'is, kaj ni kri'is respond'e, pel'it'e de ni'a koler'o. La mal'amik'o for'kur'is. Tem'is nur pri de'ten'ant'a trup'er'o. Ni vid'is, ke ili kun'iĝ'is kun la ceter'o de la atak'ant'o'j, kiu'j nun for'flu'is de la lag'o. Kiam ni ating'is la dig'voj'o'n, ĝi est'is mal'plen'a de viv'o. Trans ĝi est'is la romp'it'a pord'o de la kastel'o, super kiu fum'o mal'rapid'e lev'iĝ'is. Mi trov'iĝ'is tuj mal'antaŭ la ĉifalo, kiam ni stumbl'is antaŭ'e'n. Long'a'j tabul'o'j ankoraŭ pont'is super la breĉ'o antaŭ la dis'split'it'a kaj romp'it'a lev'pont'o, du'on'lev'it'a kaj pend'ant'a de si'a'j ĉen'o'j. Soldat'o si'n trud'is el inter la romp'it'a'j fragment'o'j kaj lev'is si'a'n glav'o'n en lac'a salut'o.

– Ni for'ten'is ili'n, ĉifalo, – li dir'is, kaj re'fal'is kontraŭ la split'it'a lign'o. – Ili en'ir'is la kort'o'n, sed ni de'ten'is ili'n ĉe la tur'o. Ili paf'is kontraŭ la ekster'a pord'o, kiam ili for'ir'is.

– La dam'o De'mont'e, la infan'o'j?..

– Ĉiu'j sekur'a'j. La trezor'o ne'tuŝ'it'a.

Sed la soldat'ej'o trov'iĝ'is ekster'e en la kort'o, ne en la tur'o. Mi mi'n trud'is antaŭ'e'n kun la ali'a'j, kiu'j kompren'is tio'n, grimp'ant'e tra la ruin'ig'it'a pord'o. Est'is kadavr'o'j tie, mult'a'j. Ne'arm'it'a'j varlet'o'j dis'hak'it'a'j en la atak'o. La defend'int'o'j el'ir'is la tur'o'n nun. Drenel trov'iĝ'is inter ili, kaj ven'is mal'rapid'e. Li'a'j vest'o'j est'is sur'ŝpruc'ig'it'a'j de sang'o, sam'e kiel li'a hak'il'o, sed li aspekt'is sen'vund'a.

Tiam mi rigard'is li'a'n vizaĝ'o'n kaj vid'is mal'ĝoj'o'n tie. Ne neces'is, ke li parol'u; mi sci'is. La vort'o'j el'ven'is.

– Mi bedaŭr'as. Mi ne pov'is halt'ig'i ili'n. Li mort'is, la mal'jun'ul'o. Mort'is. 

Ĉapitr'o 26

Li kuŝ'is sur la lit'o kun la okul'o'j ferm'it'a'j, kvazaŭ li dorm'us. Sed tiel sen'mov'e, neniam. Drenel est'is stern'int'a mi'a'n kovr'il'o'n sur li'n, ĝis li'a menton'o, komb'int'a li'a'n har'ar'o'n, kaj lav'int'a li'a'n vizaĝ'o'n.

– Mi ne kapabl'is mov'i li'n, kiam la atak'o okaz'is, – Drenel dir'is. – Li est'is tro pez'a, tro mal'san'a. La vund'o sur li'a dors'o est'is mal'bon'a, nigr'a; la haŭt'o varm'a. Li dir'is, ke mi las'u li'n, ke li jam est'as mort'a ĉiu'okaz'e. Li dir'is, ke se ili ne murd'os li'n, la 'fektado far'os. Ne neces'is, ke ili ponard'u li'n, tamen…

Mi'a amik'o kaj instru'ist'o. Murd'it'a de tiu'j best'o'j. Li valor'is pli ol la tut'a popol'aĉ'o de tiu tut'a mond'o. Drenel pren'is mi'a'n brak'o'n kaj mi for'puŝ'is li'n, koler'e. Li hav'is mal'grand'a'n pak'aĵ'o'n.

– Mi ŝtel'is la paper'o'n por li, – li dir'is. – Li vol'is skrib'i al vi. Mi ŝtel'is ĝi'n.

Neni'o plu'dir'end'a. Mi mal'pak'is ĝi'n, kaj skulpt'it'a lign'a ŝlos'il'o fal'is plank'e'n. Mi kapt'is ĝi'n, kaj al'rigard'is la paper'o'n. Sur ĝi est'is plan'o de la fortik'aĵ'o, kun sag'o montr'ant'a ĉambr'o'n zorg'e mark'it'a'n “Trezor'ĉambr'o”. Sub'e, mesaĝ'o, kiu'n mi leg'is, mal'grand'e kaj klar'e skrib'it'a:

Mi iom mal'san'iĝ'is, do mi ebl'e ne pov'os don'i ĉi tio'n al vi person'e. Far'u metal'a'n kopi'o'n de la ŝlos'il'o; ĝi mal'ŝlos'as la trezor'ĉambr'o'n. Bon'a'n ŝanc'o'n, Jim; est'is plezur'o kon'i vi'n. Est'u bon'a rat'o.

Li'a sub'skrib'o est'is zorg'e skrib'it'a mal'supr'e. Mi leg'is la nom'o'n, kaj re'leg'is ĝi'n. Ne est'is “La Kurier'o”, nek iu ali'a krom'nom'o, kiu'n li iam uz'is. Li las'is al mi la hered'aĵ'o'n de si'a fid'o, sci'ant'e, ke mi ver'ŝajn'e est'as la sol'a person'o en la univers'o, kiu ŝat'os la konfidenc'o'n: li'a ver'a nom'o.

Mi el'ir'is kaj sid'iĝ'is sub la sun'o, subit'e tre lac'a. Drenel al'port'is tas'o'n da akv'o. Mi ne est'is konsci'ant'a, kiom mi soif'is; mi el'trink'is ĝi'n kaj re'send'is li'n por al'port'i pli.

Jen ĝi est'is: la fin'o. Li sent'is la al'proksim'iĝ'ant'a'n mal'lum'o'n, tamen li zorg'is pri mi. Pens'is pri mi, kiam est'is fakt'e li'a mort'o, kiu al'ŝveb'is.

Kio nun? Kio'n mi far'u do? Lac'o, dolor'o, kulp'o'sent'o – ĉio super'ŝut'is mi'n. Ne konsci'ant'e pri tio, mi ek'dorm'is sid'ant'e sub la sun'o, fal'ant'e flank'e'n. Kiam mi vek'iĝ'is, est'is mal'fru'e post'tag'mez'e. Drenel est'is ŝtop'int'a si'a'n kovr'il'o'n sub mi'a'n kap'o'n, kaj nun sid'is apud mi.

Neni'o pli est'is dir'end'a. Ni met'is la korp'o'n de La Kurier'o sur ĉar'et'o'n kaj vetur'ig'is ĝi'n laŭ la dig'voj'o al la bord'o. Ni ne est'is sol'a'j far'ant'e tiel. Mal'grand'a mont'et'o apud'is la voj'o'n, herb'a dekliv'o kun arb'o'j supr'e, kun agrabl'a vid'aĵ'o trans la akv'o al la fortik'aĵ'o. Ni en'tomb'ig'is li'n tie, kompakt'ig'is la ter'o'n, kaj met'is neni'a'n mark'ŝton'o'n. Ne sur tiu naŭz'a mond'o. Ĝi hav'is li'a'n korp'o'n; tio sufiĉ'is. Iu ajn monument'o, kiu'n mi star'ig'us, est'us lum'jar'o'j'n for. Mi pri'zorg'os ĝi'n en pli taŭg'a temp'o.

– Nu, Drenel, ni nun pri'trakt'u ĉifalon Dökkid kaj li'a'j'n bandit'o'j'n. Mi'a bon'a amik'o ne kred'is je venĝ'o, do ankaŭ mi ne pov'as. Do ni nom'u tio'n simpl'a just'ec'o. Tiu'j'n krim'ul'o'j'n neces'as korekt'i. Sed kiel ni far'u?

– Mi pov'os help'i, Mastr'o. Mi kapabl'as batal'i nun. Mi tim'is, post'e mi koler'iĝ'is, kaj mi uz'is la hak'il'o'n. Mi pret'as far'iĝ'i batal'ant'o kiel vi.

Mi kap'ne'is al li. Mi pens'is pli klar'e nun.

– Tio ne est'as task'o por kamp'ar'an'o kun est'ont'ec'o. Sed vi ĉiam memor'u, ke vi al'front'is vi'a'n tim'o'n kaj venk'is. Tio help'os vi'n dum la tut'a viv'o. Sed Jim diGriz pag'as si'a'j'n ŝuld'o'j'n, do vi re'ir'os al la bien'o. Kiom da groŝ'o'j kost'as bien'o?

Li gap'is ĉe tio, kaj tra'serĉ'is si'a'n memor'o'n.

– Mi neniam aĉet'is bien'o'n.

– Mi cert'as pri tio. Tamen iu kon'at'o sen'dub'e iam far'is.

– Mal'jun'a Kvitik re'ven'is el la milit'o'j kaj pag'is al la vidv'in'o Roslaer du'cent dek du groŝ'o'j'n por ŝi'a part'o de la bien'o.

– Bon'e. En'kalkul'ant'e inflaci'o'n, kvin'cent dev'os sufiĉ'i. Sekv'u mi'n, knab'o, kaj vi baldaŭ sekv'os plug'il'o'n. Nu, ir'u do al la kuir'ej'o kaj pak'u manĝ'aĵ'o'n, dum mi ek'ig'as la unu'a'n part'o'n de la plan'o.

Simil'is al ŝak'lud'o, kiu'n oni lud'as en si'a kap'o. Mi pov'is sufiĉ'e klar'e vid'i la ek'mov'o'j'n. Se oni lud'as ĝust'e, la mez'o kaj fin'o de la lud'o konduk'os al nepr'a venk'o. Mi far'is la unu'a'n mov'o'n.

Ĉifalo De'mont'e sid'is sen'energi'e sur si'a tron'o, ruĝ'okul'a kaj lac'a kiel ni ceter'a'j, kun botel'o de vin'o en la man'o. Mi puŝ'is mi'n tra la ofic'ist'ar'o kaj star'is antaŭ li. Li kun'tir'is la brov'o'j'n kaj sving'et'is la man'o'j'n.

– For, soldat'o, for! Vi ricev'os vi'a'n krom'pag'o'n. Vi ag'is bon'e hodiaŭ, mi vid'is tio'n. Tamen, las'u ni'n; mi dev'as plan'i.

– Tial mi star'as ĉi tie, ĉifalo. Por dir'i al vi, kiel vi venk'u ĉifalon Dökkid. Mi est'is li'a dung'it'o, kaj mi kon'as li'a'j'n sekret'o'j'n.

– Parol'u!

– Privat'e. For'send'u la ali'a'j'n.

Li pri'pens'is dum moment'o, kaj man'gest'is. Ili for'ir'is grumbl'ant'e, kaj li trink'et'is si'a'n vin'o'n, ĝis la pord'o bru'ferm'iĝ'is.

– Kio'n vi sci'as, – li ordon'is. – Rapid'u parol'i, ĉar mi humor'aĉ'as.

– Sam'e kiel ni ĉiu'j. Tio, kio'n mi dezir'is dir'i al vi privat'e, ne koncern'as Dökkid, ankoraŭ ne. Vi atak'os, mi cert'as pri tio. Sed por cert'ig'i la sukces'o'n, mi uz'os la help'o'n de ĉifalo Dinobel kaj li'a sekret'o ĉe ni'a flank'o. Ĉu la atak'o ne fart'us pli bon'e, se ili ĉiu'j dorm'os, kiam ni supr'e'n'ir'os la mur'o'n?

– Dinobel ne sci'as pli pri tiu'j afer'o'j ol mi mem, do ne mensog'u. Li est'as fal'em'a mal'jun'ul'o kripl'a en la lit'o jam de unu jar'o.

– Mi sci'as tio'n, – mi konvink'e mensog'is. – Tem'as pri tiu'j, kiu'j uz'as li'a'n kastel'o'n por si'a'j afer'o'j, kiu'j instig'as la Nigr'a'j'n Monaĥ'o'j'n al milit'o kontraŭ ili; tiu'j help'os vi'n.

Li rekt'iĝ'is ĉe tiu'j vort'o'j, kaj fajr'er'o de li'a antaŭ'a komplot'em'o bril'is en li'a'j okul'o'j.

– Ir'u al ili, do. Promes'u al ili part'o'n de la pred'o. Kaj vi mem part'o'pren'os en ĝi, se vi sukces'os. Ir'u je mi'a nom'o kaj promes'u tio'n, kio'n vi vol'as. Antaŭ la monat'fin'o la kap'o de Dökkid turn'rost'iĝ'os super mi'a fajr'o, li'a korp'o est'os dis'ŝir'it'a de ruĝ'varm'eg'a'j pik'il'o'j, kaj…

Est'is pli da tia, sed mi ne tre interes'iĝ'is. Tio est'is peon'mov'o en la lud'o'komenc'o. Mi nun dev'is antaŭ'e'n'met'i fort'a'n pec'o'n en la atak'o'n. Mi riverenc'is el'ir'ant'e, las'ant'e li'n grumbl'i sur la tron'o, ĉirkaŭ'ŝpruc'ig'i la vin'o'n per brak'sving'o'j. Tiu'j ul'o'j ja tre facil'e koler'as.

Drenel est'is pak'int'a ni'a'j'n mal'mult'a'j'n posed'aĵ'o'j'n, kaj ni tuj for'ir'is. Mi gvid'is, ĝis ni est'is sufiĉ'e for de la fortik'aĵ'o, kaj tiam de'turn'iĝ'is al river'et'o, kiu flu'is proksim'e. Ĉe ties bord'o est'is herb'ej'o, kaj mi montr'is al ĝi.

– Ni atend'os ĉi tie ĝis morgaŭ. Mi dev'as plan'i, kaj ni bezon'as ripoz'o'n. Mi intenc'as est'i klar'mens'a, kiam mi frap'os sur la pord'o de la mal'jun'a Dinobel.

Post nokt'a ripoz'o, kiu freŝ'ig'is mi'a'n cerb'o'n, ĉio far'iĝ'is tut'e klar'a.

– Drenel, – mi dir'is, – tio dev'os est'i unu'hom'a ag'ad'o. Mi ne sci'as, kiel ili akcept'os mi'n, kaj mi ebl'e est'os sufiĉ'e okup'it'a zorg'ant'e pri mi mem por ne dev'i zorg'i pri vi. Re'ir'u do al la kastel'o kaj atend'u mi'n.

Ja ne est'is pord'o, sur kiu oni pov'us frap'i, nur du pez'e arm'it'a'j gard'ist'o'j ĉe la en'ir'ej'o. Mi al'ven'is tra la kamp'o, preter la amas'o de difekt'it'a maŝin'ar'o jam ek'rust'ant'a, kaj trans'ir'is la lev'pont'o'n. Mi halt'is, antaŭ ol mi al'ir'is la gard'ist'o'j'n, kaj zorg'e ten'is la paf'il'o'n direkt'it'e al la ter'o.

– Mi hav'as mesaĝ'o'n por la reg'ant'o ĉi tie.

– Re'turn'u vi'n kaj for'marŝ'u, ek! – dir'is la pli alt'a gard'ist'o, cel'ant'e si'a'n paf'il'o'n al mi. – Ĉifalo Dinobel akcept'as neniu'n.

– Ne la ĉifalon mi cel'as, – mi dir'is, rigard'ant'e trans li al la kort'o. Alt'a hom'o kun krud'a'j vest'o'j pas'is. Sed sub la ĉifon'a'j pantalonorloj mi vid'is la ek'bril'o'n de plast'o'ŝtal'a'j bot'o'j.

– Mi dezir'as al la ĉifalo bon'a'n san'o'n, – mi laŭt'is. – Mi esper'as ja, ke li konsult'as bon'a'n geriatri'ist'o'n, kaj ke li pren'as regul'e si'a'j'n sinaps'o'stimul'a'j'n tablojd'o'j'n.

La gard'ist'o grumbl'is pro surpriz'o ĉe tio, sed mi'a'j vort'o'j ne est'is por li'a instru'o. La vir'o, kiu'n mi rigard'is en la kort'o, halt'is subit'e, sen'mov'a. Kaj mal'rapid'e turn'is si'n. Mi vid'is inteligent'a'j'n blu'a'j'n okul'o'j'n en long'a vizaĝ'o. Kiu'j rigard'is mi'n en silent'o. Jen li al'ven'is kaj parol'is kun la gard'ist'o, tamen ankoraŭ rigard'ant'e mi'n.

– Pri kio est'as tiu mal'ord'o?

– Neni'o, vi'a moŝt'o. Mi nur re'send'as tiu'n ĉi sur li'a voj'o.

– En'las'u li'n. Mi dezir'as pri'demand'i li'n.

La cel'it'a paf'il'o al'ĉiel'iĝ'is salut'e, kaj mi paŝ'is tra la en'ir'ej'o. Kiam ni ating'is ekster aŭd'distanc'o de la en'ir'ej'o, la alt'a vir'o turn'is si'n al mi tra'rigard'ant'e mi'n kun mal'kaŝ'a sci'vol'em'o.

– Sekv'u mi'n, – li dir'is. – Mi dezir'as parol'i kun vi privat'e. – Li ne plu parol'is, ĝis ni est'is en la ĉef'tur'o, en ĉambr'o kun ferm'it'a pord'o.

– Kiu vi est'as? – li demand'is.

– Nu, mi ĵus vol'is demand'i la sam'o'n al vi. Ĉu La Lig'o sci'as, kio'n vi far'as ĉi tie?

– Kompren'ebl'e! Ĉi tio est'as laŭ'leĝ'a… – Li halt'is kaj rid'et'is. – Almenaŭ tio pruv'as, ke vi est'as ekster'planed'a. Neni'u kapabl'as cerb'um'i tiel rapid'e ĉi tie, aŭ sci'as tio'n, kio'n vi sci'as. Nu, sid'iĝ'u kaj dir'u, kiu vi est'as. Post'e mi decid'os, kiom mi pov'as dir'i al vi pri ni'a labor'o.

– Sufiĉ'e just'e, – mi dir'is, ek'sid'ant'e kaj met'ant'e mi'a'n paf'il'o'n sur la plank'o'n. – Mi est'as Jim. Mi est'is ŝip'an'o en kruptia karg'o'ŝip'o, ĝis mi ek'hav'is mal'facil'aĵ'o'j'n kun la kapitan'o. Li las'is mi'n sur ĉi tiu planed'o. Jen la tut'a afer'o.

Li pren'is kajer'o'n kaj komenc'is skrib'i.

– Vi'a nom'o est'as Jim. Vi'a famili'a nom'o est'as… – Mi silent'is. Li mal'rid'is. – Bon'e. Ni forges'u tio'n dum moment'o. Kio est'as la nom'o de la kapitan'o?

– Mi opini'as, ke mi gard'os tiu'n inform'o'n ĝis post'e – post kiam vi dir'os al mi, kiu vi est'as.

Li re'puŝ'is la kajer'o'n kaj re'apog'is si'n en la seĝ'o.

– Ne sufiĉ'as. Sen vi'a ident'ec'o mi pov'as dir'i al vi neni'o'n. De kie en Kruptio vi ven'as? Kiu est'as la ĉef'urb'o de vi'a planed'o, la nom'o de la prezid'ant'o de ĝi'a Tut'mond'a Konsil'ant'ar'o?

– Pas'is long'a temp'o. Mi forges'is.

– Vi mensog'as. Vi ne est'as pli kruptiano ol mi. Ĝis mi sci'os pli…

– Kio'n vi bezon'as preciz'e? Mi est'as civit'an'o de La Lig'o, ne iu el la aĉ'a'j ĉi-tie'a'j indiĝen'o'j. Mi rigard'as 3D-on, manĝ'as ĉe MakPorko – filialo sur ĉiu kon'at'a mond'o, 42 miliard'o'j jam vend'it'a'j – mi stud'is molekul'a'n elektron'ik'o'n, kaj gajn'is nigr'a'n zon'o'n por ĵud'o. Ĉu tio kontent'ig'as vi'n?

– Ebl'e. Sed vi dir'is, ke vi est'is post'las'it'a sur ĉi tiu planed'o de kruptia karg'o'ŝip'o, kio ne pov'as est'i ver'a. Ĉia ne'aprob'it'a kontakt'o kun Spukavatem est'as mal'permes'it'a.

– Mi'a kontakt'o est'is ne'aprob'it'a. La ŝip'o kontraband'is paf'il'o'j'n kiel ĉi tiu.

Tio ja kapt'is li'a'n atent'o'n. Li re'pren'is la kajer'o'n.

– La nom'o de la kapitan'o est'as…

Mi kap'ne'is silent'e.

– Vi hav'os tiu'n inform'o'n, kiam vi aranĝ'os mi'a'n for'ir'o'n de ĉi tiu planed'o. Vi kapabl'as far'i tio'n, ĉar vi jam preskaŭ agnosk'is, ke vi est'as ĉi tie kun la aprob'o de La Lig'o. Ni do negoc'u. Vi aranĝ'os mi'a'n bilet'o'n – mi hav'as mult'e da arĝent'a'j groŝ'o'j por pag'i. – Almenaŭ mi hav'os, kio est'as la sam'a afer'o. – Vi ankaŭ help'os mi'n en lok'a afer'o. Tiam mi dir'os al vi la nom'o'n de la kapitan'o.

Tio ne plaĉ'is al li. Li pens'ad'is, kaj pen'is liber'iĝ'i de mi'a fiŝ'hok'o, sed li ne pov'is.

– Dum vi pri'pens'as la afer'o'n, – mi dir'is, – kial ne dir'i al mi, kiu vi est'as, kaj kio'n vi far'as ĉi tie.

– Promes'u, ke vi ne rivel'os ni'a'n ident'ec'o'n al la lok'ul'o'j. Ni'a ĉe'est'o est'as bon'e kon'at'a ekster'planed'e, sed ni pov'os sukces'i ĉi tie, nur se ni'a ag'ad'o rest'os sekret'a.

– Mi promes'as, mi promes'as. Mi ŝuld'as neni'o'n al iu ajn lok'ul'o.

Li kun'met'is la pint'o'j'n de la fingr'o'j kaj apog'is si'n mal'antaŭ'e'n, kvazaŭ komenc'ant'e preleg'o'n. Mi diven'is ĝust'e, kiel li'a'j unu'a'j vort'o'j montr'is:

– Mi est'as profesor'o Amuz de la Universitat'o de Kubut, kie mi hav'as la katedr'o'n pri aplik'at'a soci'o'ekonomi'o. Mi estr'as mi'a'n fakultat'o'n kaj eĉ dev'as dir'i, ke mi fond'is la fakultat'o'n, ĉar aplik'at'a soci'o'ekonomi'o est'as sufiĉ'e nov'a fak'o, id'o – kompren'ebl'e – de teori'a soci'o'ekonomi'o…

Mi palpebr'um'is rapid'e por mal'ebl'ig'i al mi'a'j okul'o'j vitr'iĝ'i, kaj dev'ig'is mi'n aŭskult'ad'i. Ĝust'e instru'ist'o'j kiel tiu Amuz instig'is mi'n for'kur'i de la lern'ej'o.

– … dum jar'o'j de korespond'ad'o kaj labor'ad'o, por sukces'i efektiv'ig'i ni'a'n plej fort'a'n dezir'o'n: praktik'a aplik'ad'o de ni'a'j teori'o'j. Pri'trakt'i la burokrat'o'j'n de La Lig'o est'is plej mal'facil'e, pro ĝi'a politik'o kontraŭ en'miks'iĝ'o. Fin'fin'e ili konvink'iĝ'is, ke kun la ĝust'a'j regul'o'j oni permes'u al ni funkci'ig'i prov'projekt'o'n ĉi tie sur Spukavatem. Ali'vort'e, kiel iu krud'e sprit'is, ni cert'e ne pov'os pli'mal'bon'ig'i la stat'o'n. Ni'a afer'o rest'as ĉe la teknologi'a nivel'o de la planed'o, tiel ke ĝi est'os mem'sub'ten'a, kiam ni for'ir'os.

– Kio'n do vi prov'as far'i? – mi demand'is.

Li palpebr'um'ad'is.

– Tio est'as mem'evident'a. Mi parol'ad'is ja nur pri tio.

– Vi pri'parol'is la teori'o'n, profesor'o. Ĉu vi bon'vol'os preciz'ig'i, kio'n vi esper'as efektiv'ig'i.

– Se vi insist'as do, ne'fak'vort'e, ni prov'as neniom mal'pli ol ŝanĝ'i la esenc'o'n mem de la soci'o. Ni intenc'as pel'i ĉi tiu'n planed'o'n, eĉ se ĝi barakt'os, el la mal'lum'a epok'o. Post la Dis'fal'o, Spukavatem fal'is en sufiĉ'e naŭz'a'n feŭd'ism'o'n. Milit'ĉef'ism'o'n, fakt'e. Normal'e, feŭd'a soci'o eg'e util'as, dum dis'fal'a period'o. Ĝi daŭr'ig'as ĝeneral'a'n reg'ist'ar'a'n kadr'o'n, dum la unu'op'a'j distrikt'o'j protekt'as kaj pri'zorg'as si'n mem.

– Mi ne vid'is mult'e da pri'zorg'ad'o kaj protekt'ad'o.

– Ĝust'e. Tial la milit'ĉef'o'j dev'as mal'aper'i.

– Mi help'os mort'paf'i kelk'a'j'n.

– Per'fort'o ne est'as ni'a manier'o! Krom est'i mal'plaĉ'a, ĝi est'as mal'permes'it'a al la lig'an'o'j. Ni cel'as la est'iĝ'o'n de reg'ist'ar'o sen'de'pend'a de la ĉifaloj. Por tio ni spron'as la ek'est'o'n de meti'ist'a klas'o. Tio pli'ig'os la mon'cirkul'ad'o'n kaj mal'aper'ig'os sen'mon'a'j'n inter'ŝanĝ'o'j'n. Kun pli da mon'o, la reg'ist'ar'o kapabl'os star'ig'i impost'o'j'n por publik'a'j serv'o'j. Por fort'ig'i tio'n, juĝ'ist'ar'o dev'os aper'i. Tio pli'vigl'ig'os komunik'ad'o'n, centr'ig'ad'o'n, kaj la kresk'o'n de komun'a'j ide'o'j.

Tio ŝajn'is bon'eg'a – kvankam ne tre plaĉ'is la impost'o'j kaj la juĝ'ist'ar'o. Tamen io ajn est'us pli bon'a ol la ĉifaloj.

– Tio son'as teori'e bon'a, – mi dir'is, – sed kiel vi efektiv'ig'as ĝi'n?

– Proviz'ant'e pli bon'a'j'n serv'o'j'n je mal'pli alt'a'j prez'o'j. Tial la Nigr'a'j Monaĥ'o'j prov'is atak'i ni'n. Ili est'as ne pli religi'a'j ol mi'a ĉapel'o; la orden'o est'as nur fasad'o por ili'a teknologi'a monopol'o. Ni frakas'as tiu'n monopol'o'n, kaj ili ne ŝat'as tio'n.

– Bon'eg'e. Vi'a plan'o ŝajn'as taŭg'a, kaj mi dezir'as al vi la plej bon'a'n sukces'o'n. Tamen, mi dev'as far'i kelk'a'j'n afer'o'j'n antaŭ ol mi for'las'os ĉi tiu'n dren'put'o'n. Por help'i vi'n en vi'a task'o frakas'i la teknologi'a'n monopol'o'n, mi dezir'as aĉet'i iom da vi'a dorm'o'gas'o.

– Ne'ebl'e. Fakt'e, ne ebl'as al mi help'i vi'n iel ajn. Kaj ankaŭ vi ne for'ir'os de ĉi tie. Mi signal'is la gard'ist'o'j'n. Vi est'os gard'at'a ĝis la al'ven'o de la ven'ont'a lig'ŝip'o. Vi sci'as tro mult'e pri ni'a afer'o, por ke ni las'u vi'n liber'a. 

Ĉapitr'o 27

Dum tiu ne'akcept'ebl'a inform'o ankoraŭ filtr'iĝ'is en mi'a'n mens'o'n, mi'a korp'o ek'ag'is kaj salt'is trans li'a'n skrib'tabl'o'n. Li ne est'u forges'int'a tio'n pri la nigr'a zon'o. Mi'a'j dik'fingr'o'j puŝ'is profund'e'n en li'a'n haŭt'o'n, kaj li kolaps'is. Eĉ antaŭ ol li'a kap'o ek'frap'is la tabl'o'n, mi salt'is al la pord'o. Kaj apenaŭ ĝust'a'temp'e – ĝust'e kiam mi ŝov'is la rigl'il'o'n en la ing'o'n, la ans'o super ĝi ek'mov'iĝ'is.

– Nun, Jim, rapid'u, – mi admon'is mi'n, – antaŭ ol ĝeneral'a alarm'o ek'est'os. Sed unu'e mi rigard'u, kia'j'n util'aĵ'o'j'n posed'as tiu insid'a kler'ul'o.

Est'is akt'o'j, dokument'o'j kaj libr'o'j sur la tabl'o sed neni'o, kio pov'is help'i al mi. Mi ter'e'n ĵet'is amas'o'n da aĵ'o'j, dum mal'antaŭ mi oni komenc'is bat'i la pord'o'n. Ne rest'is mult'e da temp'o. Est'is la vic'o de la profesor'o. Mi ŝirm'al'ferm'is li'a'n mantel'o'n kaj tra'serĉ'is li'a'j'n poŝ'o'j'n. Tie eĉ mal'pli da interes'aĵ'o'j, escept'e de ŝlos'il'ar'o. Mi en'poŝ'ig'is ĝi'n; ĝi sufiĉ'u kiel rab'aĵ'o. Mi pren'is la paf'il'o'n kaj salt'eg'is al la fenestr'o; sam'temp'e io pez'a frap'eg'is la pord'o'n kaj trem'ig'is ĝi'n. Mi est'is du etaĝ'o'j'n alt'e; la kort'o est'is pavim'it'a per fi'aspekt'a'j rond'a'j ŝton'o'j. Salt'ant'e mi pov'us romp'i mi'a'j'n krur'o'j'n. Mi klin'iĝ'is ekster'e'n kaj dank'is la du'a'rang'a'j'n spukavatemajn mason'ist'o'j'n. Grand'a'j breĉ'o'j osced'is inter la ŝton'o'j de la ekster'a mur'o. Krak'e la pord'o dis'split'iĝ'is, kiam mi grimp'is tra la fenestr'o, ŝov'is la paf'il'o'n mal'antaŭ'e en mi'a'n zon'o'n kaj komenc'is grimp'i mal'supr'e'n.

Ne est'is tro mal'facil'e. La last'a'n part'o'n mi de'salt'is, rul'iĝ'is sur mi'a ŝultr'o, dolor'ig'e prem'ant'e la paf'il'o'n en mi'a'n spin'o'n, re'pren'is ĝi'n, kaj stumbl'is mal'antaŭ la angul'o'n de la konstru'aĵ'o, antaŭ ol iu aper'is en la fenestr'o. Mi est'is liber'a!

Aŭ ĉu? Tuj'a mal'esper'o kapt'is mi'n. Liber'a mez'e en mal'amik'a kastel'o, kie ĉiu'j est'is kontraŭ mi. Grandioz'a liber'ec'o!

– Jes, liber'a! – Mi kun'prem'is fanfaron'e la dent'o'j'n, rekt'ig'is la ŝultr'o'j'n kaj met'is fier'a'n elan'o'n en mi'a'j'n paŝ'o'j'n. – Liber'a, kiel pov'as est'i nur Rust'imun'a Ŝtal'rat'o! Daŭr'ig'u, Jim – serĉ'u, ĉu vi pov'as trov'i kelk'a'j'n serur'o'j'n por la ŝlos'il'o'j en vi'a poŝ'o!

La plej bon'a'j'n konsil'o'j'n mi ĉiam ricev'as de mi mem. Mi marŝ'is tra portal'o konduk'ant'a en la grand'a'n kort'o'n. Kelk'a'j arm'it'o'j vag'ant'a'j tie tut'e ignor'is mi'n. Sed tio ne pov'os daŭr'i. Ĉe alarm'o ili tuj post'kur'os mi'n kiel hund'o'j lepor'o'n. Fiks'e rigard'ant'e antaŭ'e'n, mi ir'is al la kolos'a konstru'aĵ'o ĉe la ali'a flank'o. En ĝi'a front'mur'o est'is nur grand'a pord'o kun ali'a mal'pli grand'a tuj apud ĝi. Proksim'iĝ'ant'e mi vid'is, ke ambaŭ est'is protekt'at'a'j per tre modern'a'j serur'o'j. Tre inform'don'e. Interes'eg'is mi'n, kio'n oni en'ŝlos'is tie ĉi. Neces'is nur trov'i la ĝust'a'n ŝlos'il'o'n.

Prov'ant'e aspekt'i kiel rajt'ig'it'o, mi halt'is antaŭ la mal'pli grand'a pord'o kaj kompar'is la ŝlos'il'o'j'n. Est'is ĉirkaŭ du'dek. Sed la serur'o est'is de la mark'o Bolger, kiel tuj vid'is mi'a spert'a okul'o, do mi serĉ'is la kon'at'a'n romb'a'n form'o'n.

– He, vi, kio'n vi um'as tie?

Grand'ul'o, mal'pur'a, ne'raz'it'a, ruĝ'okul'a. Krom'e li hav'is en la zon'o long'a'n ponard'o'n, kies ten'il'o'n li fingr'um'is.

– Mi mal'ŝlos'as tiu'n pord'o'n, evident'e, – mi respond'is. – Ĉu vi 'stas la ul'o, kiu'n oni send'is por help'i mi'n? Jen, ten'u!

Mi don'is al li mi'a'n paf'il'o'n. Tio don'is al mi kelk'a'j'n liber'a'j'n sekund'o'j'n, dum kiu'j li sen'kompren'e gap'is al la arm'il'o. Tiel mi hav'is okaz'o'n ŝov'i ŝlos'il'o'n en la serur'o'n. Sed ne ebl'is turn'i ĝi'n.

– Neni'u send'is mi'n, – li dir'is kaj rigard'is la paf'il'o'n, kio distr'is li'n dum pli'a'j sekund'o'j. Mi ja apenaŭ pov'is plan'i fi'aĵ'o'j'n, se mi tiel simpl'e don'is al li mi'a'n sol'a'n arm'il'o'n, ĉu? Mi pov'is preskaŭ vid'i li'n pens'ad'i, mal'rapid'e, mov'ant'e la lip'o'j'n. Mi inter'romp'is la ramp'a'n flu'o'n de li'a'j pens'o'j.

– Do, est'ant'e jam tie ĉi, vi pov'as help'i mi'n…

Ha, la sekv'a ŝlos'il'o est'is la ĝust'a kaj glat'e turn'ebl'a. La pord'o mal'ferm'iĝ'is, kaj mi sam'e glat'e turn'is mi'n, preciz'eg'e frap'ant'e per la fingr'o'j. Mi kapt'is la paf'il'o'n, dum li glit'is ter'e'n.

– He, vi tie, halt'u!

Mi mal'atent'is la mal'afabl'a'n komand'o'n, ĉar mi hav'is neni'a'n dezir'o'n kon'at'iĝ'i kun la vok'ant'o. Anstataŭ'e mi rapid'is tra la pord'o kaj ĵet'ferm'is ĝi'n mal'antaŭ mi. Turn'is mi'n, rigard'is ĉirkaŭ'e'n kaj sent'is atak'o'n de mal'esper'o. Est'is van'e. Mi trov'iĝ'is en gigant'a hal'o, apenaŭ lum'ig'at'a per alt'a'j mur'fend'o'j. Remiz'o por la vapor'ĉar'o'j! Kvin tia'j est'is ord'e vic'ig'it'a'j unu apud ali'a.

Est'us bel'e fuĝ'i en tia maŝin'o, ver'e bel'eg'e. Mi jam vid'is, kiel ili funkci'is. Unu'e neces'is ek'brul'ig'i la fajr'o'n, post'e al'met'i lign'o'n ĝis ating'o de sufiĉ'a vapor'prem'o. Tiu procez'o daŭr'is kutim'e almenaŭ unu hor'o'n. Eĉ se mi sen'ĝen'e pov'us far'i ĉio'n ĉi, mi post'e dev'us mal'ferm'i la pord'o'n kaj kun paŝ'a rapid'ec'o klak'ad'i al liber'ec'o. Neni'a ŝanc'o!

Aŭ ĉu tamen est'is ŝanc'o? Kun la okul'o'j adapt'iĝ'int'a'j al la krepusk'a lum'o, mi rimark'is, ke mi ne front'is la spec'o'n de vapor'ĉar'o kutim'a'n por tiu ĉi mond'o – kun lign'a'j rad'o'j kaj fer'a'j rad'bend'o'j. Tiu'j maŝin'o'j posed'is mol'a'j'n pneŭmatik'o'j'n! Ĉu pli'bon'ig'it'a teknologi'o? Ĉu ebl'e tem'is pri ekster'planed'a teknologi'o kamufl'it'a kiel antikv'a rub'aĵ'o?

Mi rapid'is al la plej proksim'a de la grand'a'j vetur'il'o'j kaj grimp'is sur la ŝofor'a'n seĝ'o'n. Antaŭ mi etend'iĝ'is la kutim'a'j pez'a'j reg'il'o'j kaj rad'o'j – sed, ne'vid'ebl'e de mal'supr'e, est'is rembur'it'a ŝofor'a seĝ'o kaj la tut'e normal'a'j instrument'o'j por ter'aŭt'o. Ili jam pli bon'e plaĉ'is al mi!

Mi ŝov'is la paf'il'o'n sub la seĝ'o'n kaj ek'sid'is. Est'is sekur'ec'rimen'o – prudent'aĵ'o, sed ne por nun. Mi flank'e'n'met'is ĝi'n, klin'iĝ'is antaŭ'e'n kaj esplor'is la instrument'o'j'n. Motor'ŝalt'il'o, rapid'um'ŝanĝ'il'o, rapid'o'mezur'il'o – krom kelk'a'j indik'il'o'j kaj buton'o'j ne'kon'at'a'j de mi. Frap'eg'o al la pord'o konvink'is mi'n prokrast'i pli detal'a'n esplor'ad'o'n. Mi etend'is la man'o'n kaj ŝalt'is la motor'o'n. Neni'o okaz'is.

Aŭ, pli preciz'e, okaz'is io tut'e ne'atend'it'a. Re'ag'is ne la motor'o, sed mal'laŭt'a knab'in'a voĉ'o, kiu flustr'is en mi'a'n orel'o'n:

– Ne prov'u start'ig'i la ĉar'o'n sen la sekur'ec'rimen'o.

– Sekur'ec'rimen'o, jes ja, dank'o'n. – Mi klik'ferm'is la buk'o'n kaj du'a'n foj'o'n funkci'ig'is la ŝalt'il'o'n.

– La motor'o est'as ŝalt'ebl'a, nur kiam la rapid'um'ŝanĝ'il'o est'as en la neŭtral'a pozici'o.

La bat'ad'o ĉe la pord'o pli'laŭt'iĝ'is. Sakr'ant'e mi mov'is la rapid'um'ŝanĝ'il'o'n kaj prov'is en la krepusk'a lum'o trov'i la ĝust'a'n pozici'o'n. La pord'o bru'eg'is kaj split'iĝ'is. Sukces'o! Nun de'nov'e la ŝalt'il'o'n.

La motor'o ek'funkci'is. Mi met'is la rapid'um'ŝanĝ'il'o'n al la antaŭ'e'n'ir'a pozici'o – kaj la voĉ'o parol'is:

– Bon'vol'u ne prov'i vetur'i kun streĉ'it'a man'brems'o.

Mi sakr'is nun pli laŭt'e; la mal'grand'a pord'o frakas'iĝ'is kaj fal'eg'is ter'e'n, pistonoj ek'mov'iĝ'is, kaj vapor'o ek'sibl'is ĉirkaŭ mi. Iu muĝ'is komand'o'n, kaj la vir'o'j ĉe la pord'o ek'mov'iĝ'is al mi.

La ĉar'o ek'trem'is kaj mov'iĝ'is antaŭ'e'n.

Mult'e pli bon'e! Kun si'a'j ŝtal'a'j plat'o'j kaj imit'it'a'j maŝin'er'o'j la aĵ'o dev'is pez'eg'i. Ekzist'is simpl'a metod'o por kontrol'i tio'n. Mi sur'plank'ig'is la akcel'il'o'n, turn'is la stir'il'o'n – kaj direkt'is la kolos'a'n maŝin'o'n rekt'e al la grand'a pord'o.

Funkci'is bril'e. La vapor'o muĝ'is kaj ŝpruc'is, kiam mi akcel'is. Kun surd'ig'a krak'eg'o traf'ant'e preciz'e la mez'o'n de la pord'o. Sed mi'a nobl'a rajd'best'o ne eĉ iom'et'e mal'rapid'iĝ'is. Lign'o krak'is, grinc'is kaj protest'e romp'iĝ'is kaj dis'for'flug'is ĉiu'direkt'e, dum mi puŝ'vetur'is tra nub'o da dis'iĝ'ant'a'j trab'o'j. Mi apenaŭ pov'is rimark'i for'kur'ant'a'j'n figur'o'j'n, antaŭ ol mi mem dev'is ek'kaŭr'i, por ne est'i sen'kap'ig'it'a de tabul'o. Ĝi skrap'is kaj knar'is kaj for'fal'is. Mi rekt'ig'is mi'n kaj ĝoj'e rid'et'is.

Kia bel'eg'a spektakl'o! Ĉiu'flank'e la soldat'o'j kur'is por ŝirm'i si'n. Mi turn'is la stir'il'o'n kaj vetur'is mal'vast'a'n cirkl'o'n, serĉ'ant'e la el'ir'ej'o'n. Kugl'o frap'is kontraŭ la ŝtal'a kiras'o kaj for'zum'is. Jen la pord'eg'o – rekt'e antaŭ mi. De'nov'e mi plen'e akcel'is kaj fin'e tir'is la ŝnur'o'n de la fajf'il'o. Ĝi kriĉ'is, kaj vapor'o ŝpruc'is, kaj mi'a vetur'il'o pli'rapid'iĝ'is.

Apenaŭ ĝust'a'temp'e. Iu konserv'is si'a'n aplomb'o'n kaj prov'is lev'i la lev'pont'o'n. Du vir'o'j jam met'is la krank'o'n en la mal'konven'a'n vinĉ'o'n kaj fervor'e turn'is ĝi'n; klak'e la ĉen'o'j streĉ'iĝ'is. Kun kriĉ'ant'a fajf'il'o mi cel'is la mez'o'n de la pord'eg'o, kaj pli kaj pli da kugl'o'j frap'is la ŝtal'o'n ĉirkaŭ mi. Mi klinkaŭris, ne de'pren'ant'e la pied'o'n de la akcel'il'o. Mi hav'os nur unu ŝanc'o'n.

La lev'pont'o mal'rapid'e kaj konstant'e supr'e'n'iĝ'is, bar'ant'e mi'a'n eskap'o'voj'o'n, ad'e pli'vast'iĝ'ant'e antaŭ mi; jam ĝi star'is oblikv'e dek, du'dek, tri'dek grad'o'j'n. Mi ne sukces'os.

Ni traf'is ĝi'n per ek'sku'o, kiu ĵet'us mi'n el la ĉar'o, se ne ten'us mi'n la rimen'o. Dank'o'n, voĉ'o! La antaŭ'a'j rad'o'j supr'e'n'rul'iĝ'is sur la pont'o, pli kaj pli alt'e'n, ĝis la antaŭ'o de la vetur'il'o cel'is ĉiel'e'n. Se tiel daŭr'us, ni renvers'iĝ'us sur'dors'e'n.

Tiu'n risk'o'n mi dev'is akcept'i. La transmisi'il'o knar'is, mi'a plezur'ĉar'o pranc'is kaj muĝ'is – kaj tiam mi ek'aŭd'is grinc'ad'o'n kaj romp'krak'o'n.

Kaj ĉio fal'is antaŭ'e'n. La ĉen'o'j de la lev'pont'o ne pov'is ten'i la grand'eg'a'n pez'o'n de mi'a vetur'il'o, kaj ili ŝir'iĝ'is. La antaŭ'o fal'is, kaj ni traf'is kun preskaŭ sen'konsci'ig'a sku'o. Sed mi'a pied'o rest'is firm'e sur la akcel'il'o, kaj la rad'o'j ankoraŭ turn'iĝ'is. La vetur'il'o paf'iĝ'is antaŭ'e'n – rekt'e al la akv'o. Mi turn'is la stir'il'o'n kaj re'direkt'is ĝi'n, paf'rapid'is trans la pont'o'n kaj sur la ŝose'o'n. Pli kaj pli rapid'e, supr'e'n sur la mont'et'o'n kaj mal'antaŭ la kurb'iĝ'o'n – tiam mal'rapid'iĝ'ant'e, antaŭ ol la profund'a'j spur'sulk'o'j pov'us de'voj'ig'i mi'n. La eskap'o sukces'is!

– Jim, – mi admon'is mi'n anhel'ant'e, – tio'n vi klopod'u evit'i, se en'tut'e ebl'as.

Mi rigard'is mal'antaŭ'e'n, sed neni'u sekv'is mi'n. Sed baldaŭ persekut'ant'o'j aper'os, se ne marŝ'e, do en iu el la ali'a'j fals'a'j vapor'ĉar'o'j. Mi de'nov'e sur'plank'ig'is la akcel'il'o'n kaj firm'e ferm'is la buŝ'o'n por ne risk'i ek'mord'o'n kaj dent'o'split'iĝ'o'n pro la mal'glat'aĵ'o'j en la ŝose'o.

Long'a supr'e'n'ir'o for'pren'is rapid'ec'o'n. Kvankam mi plen'e akcel'is, ni mov'iĝ'is nur ramp'e, pro la transmisi'il'o kaj la grand'a pez'o. Mi uz'is la okaz'o'n por kontrol'i la ŝarg'o'stat'o'n – bateri'o'j plen'a'j! Kaj neces'is tiel, ĉar mi ne hav'is ebl'o'n re'ŝarg'i. Tra la klak'ad'o kaj muĝ'ad'o mi aŭd'is delikat'a'n, mal'proksim'a'n fajf'ad'o'n kaj ĵet'is rapid'a'n rigard'o'n trans mi'a'n ŝultr'o'n. Jen ili! Du pli'a'j vetur'il'o'j sekv'is mi'n.

Kompren'ebl'e ili ne hav'is ŝanc'o'n ating'i mi'n. For de la strat'o la pez'eg'a'j ĉar'o'j dev'us en'kot'iĝ'i ĝis sen'util'o – kaj al la kastel'o de De'mont'e konduk'is nur unu voj'o. Sur ĝi mi vetur'is kaj hav'is la ĝust'a'n direkt'o'n, kaj sukces'os konserv'i mi'a'n antaŭ'ec'o'n ĝis la cel'o.

Sed est'is unu problem'o: Se mi tie'n gvid'os mi'a'j'n persekut'ant'o'j'n, ili sci'os, kiu ŝtel'is ili'a'n ĉar'o'n kaj atak'os per si'a'j gas'bomb'o'j. Tio nepr'e ne okaz'u. Mi retro'rigard'is kaj vid'is, ke la distanc'o mal'grand'iĝ'is – sed ĝi stabil'iĝ'is, kiam la sekv'ant'o'j ating'is la dekliv'o'n. Mi vetur'is trans la supr'o'n, kaj la rapid'ec'o kresk'is – sam'e kiel la sku'o'j. Mi pov'is nur esper'i, ke la maŝin'o taŭg'is por tia sku'ad'o. Tiam aper'is antaŭ mi la voj'kruc'iĝ'o, kun kelk'a'j kamp'ar'an'o'j last'moment'e salt'ant'a'j al sekur'ec'o. Por ir'i al ĉifalo De'mont'e neces'is turn'iĝ'i mal'dekstr'e'n. Mi sibl'is rekt'e tra la kruc'iĝ'o. Tiu'n strat'o'n mi ne kon'is, do mi pov'is nur vetur'i kaj esper'i.

Mi far'u i'o'n – kaj baldaŭ! Eĉ se mi pov'is ten'i la distanc'o'n dum la tut'a tag'o, iam la bateri'o'j el'ĉerp'iĝ'os kaj fin'os mi'a'n prezent'ad'o'n. Pens'u, Jim! Spron'u vi'a'j'n mal'nov'a'j'n cerb'o'ĉel'o'j'n!

Mal'antaŭ la sekv'a kurb'iĝ'o montr'iĝ'is la sav'o. Krud'a kamp'a voj'o konduk'is flank'e'n tra kamp'o'j al river'et'o. Kaj, kiel ĉiu'j bon'a'j ide'o'j, tiu ĉi star'is plen'matur'a en mi'a cerb'o, komplet'a ĝis'detal'e.

Sen'hezit'e mi turn'is la stir'il'o'n kaj rul'iĝ'is mal'supr'e'n sur la herb'ej'o'n. Mi vetur'is mal'pli kaj mal'pli rapid'e kaj sent'is, ke la rad'o'j pli kaj pli profund'iĝ'is en la mol'a'n ter'o'n. Se mi nun en'marĉ'iĝ'os, est'os fin'o. Aŭ almenaŭ est'os fin'o de mi'a reg'ad'o de tiu vetur'il'aĉ'o, kiu'n mi prefer'us konserv'i dum ankoraŭ iom da temp'o. Daŭr'ig'u, Jim, sed prudent'e!

Kiel ebl'e plej mal'rapid'e, per la plej mal'alt'a rapid'um'o, mi bor'is antaŭ'e'n, ĝis la antaŭ'a'j rad'o'j ating'is la river'et'o'n. Jam ili mol'e kaj spong'ec'e profund'iĝ'is en la marĉ'o'n, kiam mi halt'is kaj mal'rapid'e retro'ir'is. Rigard'ant'e trans'ŝultr'e'n, mi rest'is sur mi'a'j spur'o'j. Retro'ir'e mi vetur'is el la kamp'o, ĝis mi re'ating'is la ŝose'o'n. Dum mi ŝanĝ'is la direkt'o'n, mi permes'is al mi rigard'et'o'n al mi'a verk'o. Perfekt'a! La spur'o'j konduk'is rekt'e al la akv'o kaj en ĝi'n.

Jam ne tre mal'proksim'e mal'antaŭ mi son'is vapor'a fajf'il'o. Mi puŝ'eg'is la akcel'il'o'n kaj vetur'is plej rapid'e trans la kurb'iĝ'o'n, ĝis la arb'o'j kaŝ'is mi'n. Halt'is, mal'ŝalt'is, streĉ'is la brems'o'n kaj salt'is ter'e'n.

Jen nun la danĝer'a part'o. Neces'is konvink'i mi'a'j'n persekut'ant'o'j'n sekv'i la spur'o'j'n. Se ili ne kred'us mi'n, apenaŭ rest'us al mi ŝanc'o eskap'i. Mi dev'is risk'i.

Kur'ant'e mi de'pren'is mi'a'n jak'o'n, ek'stumbl'is, kiam mi liber'ig'is mi'n el la manik'o'j, kaj fin'e invers'ig'is ĝi'n. Mi met'is la vest'aĵ'o'n ĉirkaŭ mi'a'j'n ŝultr'o'j'n, antaŭ'e nod'is la manik'o'j'n kaj supr'e'n'fald'is la pantalon'o'n. Ne est'is grandioz'a mask'ad'o, sed dev'is sufiĉ'i. Esper'ebl'e la ŝofor'o'j ne hav'is okaz'o'n rigard'i mi'n detal'e – aŭ eĉ iel ajn.

Tiel mi fin'fin'e star'is ĉe la lok'o, kie mi est'is de'vetur'int'a de la strat'o, kaj hav'is ankoraŭ sufiĉ'e da temp'o por ŝmir'i iom da polv'o sur mi'a'n vizaĝ'o'n, kiam la unu'a fals'a vapor'ĉar'o metal'klak'e ven'is ĉirkaŭ la voj'kurb'iĝ'o.

La motor'o mal'rapid'iĝ'is, kiam mi paŝ'is sur la strat'o'n kaj montr'is al la herb'ej'o.

– Tie'n li vetur'is! – mi vok'is.

La ŝofor'o kaj la soldat'o'j rigard'is la kamp'o'n kaj la spur'o'j'n. La vetur'il'o mal'rapid'iĝ'is kaj halt'is.

– Rekt'e ŝpruc'um'is tra la akv'o kaj plu'vetur'is trans'e. Ĉu amik'o de vi?

Ven'is la decid'a moment'o. Ĝi long'iĝ'is ne'el'ten'ebl'e, dum la du'a vetur'il'o al'proksim'iĝ'is kaj sam'e halt'is. Kio okaz'os, se oni mi'n pri'demand'os – aŭ nur iom preciz'e rigard'os? Mi vol'is for'kur'i – sed tio perfid'us ĉio'n.

– Sekv'u li'n! – iu vok'is, kaj la ŝofor'o turn'is la stir'il'o'n kaj de'voj'iĝ'is sur la kamp'o'n.

Mi for'glit'is inter la arb'o'j'n kaj kun interes'o observ'is la plu'a'n evolu'o'n. Est'is bel'eg'e! Mi est'is fier'a, ho jes. Mi ne hont'as konfes'i tio'n. Pentr'ist'o, kiu kre'is majstr'aĵ'o'n, sci'as tio'n kaj ne prov'as bagatel'ig'i ĝi'a'n grav'ec'o'n per fals'a modest'ec'o.

Tio est'is majstr'aĵ'o. La unu'a ĉar'o klak'ad'is salt'e kaj ŝancel'iĝ'e tra la kamp'o kaj kun laŭt'a plaŭd'o ating'is la akv'o'n. Ĝi vetur'is tiom rapid'e, ke ankaŭ la mal'antaŭ'a'j rad'o'j ating'is la akv'o'n, antaŭ ol la vetur'il'o halt'is. Kaj mal'rapid'e profund'iĝ'is en la mol'a'n marĉ'o'n. Ĝi glit'is ĝis la nab'o'j, antaŭ ol ĝi halt'is.

Jen ek'est'is mult'e da kri'ad'o kaj blasfem'ad'o – kaj por perfekt'ig'i ĉio'n, iu pren'is ĉen'o'n kaj lig'is la du vetur'il'o'j'n. Grandioz'e! La du'a vetur'il'o per van'e turn'iĝ'ant'a'j rad'o'j ŝpruc'ig'is kot'o'n, ĝis ankaŭ ĝi est'is en'kot'iĝ'int'a. Mi aplaŭd'is ŝat'e kaj promen'is re'e'n al mi'a vetur'il'o.

Mi dev'us ne far'i tio'n, mi sci'as. Sed ekzist'as moment'o'j, en kiu'j oni ne pov'as ne glor'i si'n. Mi ek'sid'is, fiks'is la rimen'o'n, start'ig'is la motor'o'n, si'n'gard'e mov'is la ĉar'o'n tie'n kaj re'e'n, ĝis ĝi est'is re'turn'it'a. Fin'e mi re'vetur'is akcel'ant'e laŭ la strat'o.

Kaj ĉe la dis'branĉ'ej'o de la voj'et'o mi abrupt'e ek'son'ig'is la fajf'il'o'n. Ĝi kri'eg'is, kaj ĉiu kap'o turn'iĝ'is en mi'a'n direkt'o'n, ĉiu'j vizaĝ'o'j gap'is al mi. Mi sving'is la man'o'n kaj rid'et'is. Tiam la arb'o'j blok'is la vid'o'n, kaj la ĉarm'a spektakl'o mal'aper'is. 

Ĉapitr'o 28

Est'is venk'a vetur'ad'o. Mi rid'is laŭt'e, kant'is, kaj son'ig'is la fajf'il'o'n. Kiam tiu unu'a entuziasm'o kviet'iĝ'is, mi mov'is mi'a'n reĝ'in'o'n sur mi'a mens'a ŝak'tabul'o kaj pri'pens'is la okaz'ont'aĵ'o'j'n. La sibl'ad'o de la vapor'o kaj la bru'ad'o de la maŝin'ar'o est'is mal'atent'ig'a'j, do mi serĉ'is inter la reg'il'o'j, ĝis mi trov'is la ŝalt'il'o'n, kiu reg'is la son-artifik'aĵ'o'j'n. La vapor'o'n oni bol'ig'is nur por ili, kaj la bru'o'j est'is simpl'a'j registr'aĵ'o'j. Mi mal'ŝalt'is ili'n kaj plu'vetur'ad'is en pac'o al la kastel'o de ĉifalo De'mont'e. Est'is mal'fru'e post'tag'mez'e, kiam mi ating'is ĝi'n, kaj tiam mi'a'j plan'o'j est'is pret'a'j.

Kiam mi vetur'is laŭ la last'a voj'turn'iĝ'o kaj sur'ir'is la dig'voj'o'n, mi de'nov'e hav'is ĉiu'j'n son-artifik'aĵ'o'j'n re'ŝalt'it'a'j. Mi mal'rapid'is al la gard'ist'o'j. Ili est'is lev'int'a'j la part'e ripar'it'a'n pont'o'n, long'e antaŭ ol mi ating'is ĝi'n, kaj rigard'ad'is mi'n suspekt'em'e, kiam mi halt'is antaŭ la fos'aĵ'o.

– Ne paf'u. Amik'o! – mi ek'kri'is. – An'o de vi'a arme'o kaj intim'a kun'labor'ant'o de ĉifalo De'mont'e. Ven'ig'u li'n tuj, ĉar mi est'as cert'a, ke li dezir'os vid'i si'a'n nov'a'n vapor'ĉar'o'n.

Tio'n li ja dezir'is. Kaj tuj post kiam oni mal'lev'is la pont'o'n, li marŝ'is trans ĝi'n kaj al'rigard'is mi'n.

– Kie vi akir'is tio'n? – li demand'is.

– Mi ŝtel'is ĝi'n. En'ir'u kaj mi montr'os al vi kelk'a'j'n interes'a'j'n afer'o'j'n.

– Kie est'as la dorm'o'gas'o? – li demand'is grimp'ant'e la ŝtup'o'j'n.

– Mi ne klopod'is pri ĝi. Kun tiu ĉar'o mi el'pens'is pli bon'a'n kaj pli sekur'a'n plan'o'n. Ĉi tio ne est'as ordinar'a vapor'ĉar'o, kiel mi esper'as, ke vi jam rimark'is. Ĝi est'as nov'a kaj pli'bon'ig'it'a model'o kun kelk'a'j interes'a'j al'don'o'j, kiu'j kapt'os vi'a'n atent'o'n…

– Idiot'o! Pri kio vi parol'as? – Li ŝov'is si'a'n glav'o'n en ties ing'o el kaj en. Kia mal'pacienc'o.

– Mi montr'os, Vi'a Ĉifala Moŝt'o, ĉar unu ag'o parol'as pli laŭt'e ol mil vort'o'j. Mi ankaŭ sugest'as, ke vi sid'iĝ'u tie kaj lig'u tiu'n rimen'o'n ĉirkaŭ vi kiel mi far'is. Tiu el'montr'ad'o, mi garanti'as, impon'os al vi.

Eĉ se ne jam impon'it'a, li est'is almenaŭ sci'vol'em'a. Li lig'is la rimen'o'j'n kaj mi retro'vetur'is la long'o'n de la dig'voj'o ĝis la bord'o. Mal'rapid'e ir'ant'e kun ĉiu'j kutim'a'j muĝ'o'j kaj bat'o'bru'o'j. Mi halt'ig'is la aŭt'o'n kaj turn'is mi'n al li.

– Kiu'n rapid'o'n tiu aĵ'o hav'as? Kiom rapid'e vi kutim'as vetur'i?

– Rapid'o'n? Kiom rapid'a ĝi est'as? Ĝi est'as bon'a tir'il'o kaj ir'as pli hast'e ol la mi'a.

– Vi ankoraŭ vid'is neni'o'n, Ĉifalo. Unu'e, rimark'u ĉi tio'n.

Mi mal'ŝalt'is la son-artifik'aĵ'o'j'n kaj la vapor'o'n, kaj li kap'jes'is kompren'int'e.

– Vi kviet'ig'is la fajr'o'n, kaj ĝi star'as kaj ne mov'iĝ'as.

– Tut'e kontraŭ'e. Mi simpl'e silent'ig'is ĝi'n, tiel ke neni'u pov'as aŭd'i ni'n al'proksim'iĝ'i. Ĝi est'as pret'a ek'vetur'i, kaj tio'n ĝi ja far'os. Post kiam vi respond'os al jen'a demand'o: Se ĉi tiu ĉar'o aparten'us al mal'amik'o, kaj ĝi aper'us ĉi tie, ĉu vi'a'j soldat'o'j hav'us sufiĉ'e da temp'o por lev'i la pont'o'n, antaŭ ol mi ating'os ĝi'n?

Li snuf'is mok'e.

– Kia idiot'o vi opini'as mi'n per tia'j demand'o'j? Antaŭ ol ĉar'o pov'us ramp'i al la lev'pont'o, oni pov'us lev'i kaj mal'lev'i ĝi'n plur'foj'e.

– Ĉu ver'e? Rigard'u do kaj vid'u, kio'n tiu ĉi bub'o kapabl'as far'i.

Mi plen'puŝ'is la akcel'il'o'n, kaj la maŝin'o paf'rapid'is antaŭ'e'n en preskaŭ perfekt'a silent'o. Zum'is la motor'o, susur'is la pneŭmatik'o'j sur la glat'a ŝton'o. Pli kaj pli rapid'e al la pord'eg'o, kiu kresk'is antaŭ ni kun tim'ig'a rapid'o. La gard'ist'o'j, kiu'j star'is antaŭ ĝi, flank'e'n'plonĝ'is en la preciz'a moment'o, kiam ni traf'is kun krak'bru'o la krud'a'j'n tabul'o'j'n de la ripar'it'a lign'a lev'pont'o, salt'et'is aer'e'n, kaj lul'vetur'is tra la pord'eg'o.

Kaj halt'is trem'ant'e en la fortik'aĵ'o. La ĉifalo sid'is kun rond'a'j okul'o'j, anhel'ant'e, kaj barakt'is si'a'n glav'o'n liber'a.

– Murd'ist'o! Vi'a prov'o mort'ig'i mi'n mal'sukces'is…

– Ĉifalo, aŭskult'u, tem'is pri montr'ad'o. Pri kiel mi kapabl'os en'konduk'i vi'n kaj vi'a'j'n soldat'o'j'n tra la pord'eg'o de la fortik'aĵ'o de ĉifalo Dökkid. Tra la mal'ferm'it'a pord'eg'o en la kort'o'n, kie vi pov'os mort'ig'i, rab'i, murd'i, tortur'i, kripl'ig'i, ruin'ig'i…

Tio kapt'is li'a'n atent'o'n. La glav'o re'glit'is en si'a'n ing'o'n, kaj li'a'j okul'o'j mal'fokus'iĝ'is, dum li imag'is la mir'ind'aĵ'o'j'n, kiu'j'n mi ĵus al'vok'is por li.

– Jes, – li dir'is, rapid'e palpebr'um'ant'e kaj re'ven'ant'e al la nun'o. – Jen vi hav'as interes'a'n ide'o'n, soldat'o, kaj mi aŭd'u pli pri ĝi. Kun botel'o da vin'o, ĉar tiu vetur'ad'o est'is io, kio'n mi neniam spert'is antaŭ'e.

– Mi obe'as. Sed unu'e mi kaŝ'u tiu'n ĉar'o'n, por ke ĝi ne est'u observ'ebl'a. La atak'o sukces'os, nur se est'os plen'a surpriz'o.

– Vi prav'as pri tio. Met'u ĝi'n en la remiz'o'n, kaj mi deĵor'ig'os gard'ist'o'j'n tie.

La vin'o, kiu'n li don'is al mi, est'is mult'e pli bon'a ol la acid'aĵ'o don'at'a al la soldat'o'j, kaj mi trink'et'is ĝi'n kun plezur'o. Sed ne tro mult'e, ĉar mi bezon'is klar'a'n kap'o'n, ke la afer'o progres'u laŭ'plan'e. Mi dev'is trov'i argument'o'j'n, kiu'j est'u kompren'ebl'a'j por li, por konvink'i li'n ek'ag'i tuj. Ĉar, se ni ne rapid'us, la profesor'o Amuz al'ven'us super ni'n kun si'a'j gas'bomb'o'j. Mi est'is cert'a, ke li est'is eg'e mal'kontent'a pri mi'a ŝtel'ad'o de li'a kaleŝ'o. Kaj ne est'is mult'a'j fortik'aĵ'o'j en la najbar'aĵ'o, kie ĝi pov'is est'i kaŝ'it'a. Est'is moment'o por ag'i. Mi antaŭ'e'n'puŝ'is tur'o'n laŭ mens'a vic'o kaj ek'parol'is:

– La fortik'aĵ'o de la fi'a ĉifalo Dökkid est'as ne pli ol kvin'hor'a'n marŝ'ad'o'n for de ĉi tie, ĉu ne?

– Kvin hor'o'j'n, kvar hor'o'j'n rapid'marŝ'e.

– Bon'e. Nu, pri'pens'u tio'n. Li atak'is vi'n, kiam vi est'is for kun la plej'part'o de vi'a arme'o. Li'a'j soldat'o'j grav'e difekt'is la lev'pont'o'n kaj la struktur'o'n de la fortik'aĵ'o mem. Antaŭ ol vi risk'os ir'i al atak'o, vi dev'os ripar'ig'i la lev'pont'o'n, dung'i pli'a'j'n soldat'o'j'n eĉ. Tiel ke, kiam vi komenc'os vi'a'n nov'a'n kampanj'o'n, neni'u pov'os profit'i de vi'a for'est'o. Ĉu ĝust'e?

Li glut'is si'a'n vin'o'n kaj brul'rigard'is mi'n super si'a glas'o.

– Jes, diabl'e kaj damn'u vi'a'n kap'o'n, mi supoz'as, ke jes. Prudent'a, mi'a'j oficir'o'j ĉiam konsil'as est'i prudent'a, kiam mi vol'as sen'kap'ig'i tiu'n ul'o'n, el'ŝir'i li'a'j'n intest'o'j'n, sen'haŭt'ig'i li'n viv'a'n…

– Kaj vi pov'os, jes ja; bel'a'j afer'o'j embusk'as en vi'a est'ont'ec'o. Kaj kontraŭ'e al vi'a'j konsil'ant'o'j, mi ne rekomend'as prudent'o'n. Mi opini'as, ke tiu diabl'o kun hom'a aspekt'o est'u atak'it'a, kaj tuj!

Tio sen'dub'e plaĉ'is al li, kaj mi pov'is vid'i, ke li atent'is mi'n zorg'e, dum mi klar'ig'is mi'a'n plan'o'n:

– Las'u la fortik'aĵ'o'n kia ĝi est'as, kaj pren'u ĉiu'j'n vi'a'j'n soldat'o'j'n. Se ĉio ir'os glat'e, vi'a'j trup'o'j re'ven'os, antaŭ ol iu ajn sci'os, ke ni for'ir'is. Ni ek'marŝ'u je nokt'o'mez'o, silent'a'j kiel venĝ'em'a'j fantom'o'j, por est'i kaŝ'it'a'j ĉe tag'iĝ'o plej proksim'e al la fortik'aĵ'o de ĉifalo Dökkid. Mi kon'as la ĝust'a'n lok'o'n. Kiam la lev'pont'o mal'ferm'iĝ'os ĉe la sun'lev'iĝ'o, mi uz'os vi'a'n nov'a'n maŝin'o'n por cert'ig'i, ke ĝi rest'os mal'lev'it'a. Vi'a'j soldat'o'j atak'os, pren'os la fortik'aĵ'o'n per surpriz'o, kaj la tag'o est'os venk'a. Tuj kiam vi kapt'os ĝi'n, vi pov'os re'send'i fort'a'n arme'o'n ĉi tie'n.

– Pov'os okaz'i tiel. Sed kiel vi plan'as mal'ebl'ig'i, ke ili lev'u la pont'o'n?

Kiam mi dir'is al li, kruel'a rid'et'o aper'is sur li'a vizaĝ'o, kaj li ek'kri'is pro ĝoj'o.

– Far'u! – li kri'is. – Kaj mi riĉ'ig'os vi'n por la viv'o. Per la groŝ'o'j de Dökkid, kompren'ebl'e, post kiam mi rab'os li'a'n trezor'o'n.

– Vi est'as ĝentil'ec'o mem al vi'a humil'a serv'ant'o. Ĉu mi pov'as do sugest'i, ke ĉiu'j en la fortik'aĵ'o ripoz'u, ĉar tiu est'os long'a nokt'o?

– Jes, est'os far'it'e. Mi ordon'os tiel.

Post tio, mi for'ir'is. Krom mi'a normal'a zorg'o pri la lac'a'j korp'o'j de mi'a'j kamarad'o'j, mi hav'is ali'a'j'n kial'o'j'n por dezir'i, ke ili ĉiu'j en'lit'iĝ'u. Mi mem hav'is kelk'a'j'n grav'a'j'n task'o'j'n far'ot'a'j'n, antaŭ ol mi pov'os ripoz'i.

– Il'o'j'n, – mi dir'is al Drenel, kiam mi sukces'is vek'i li'n. – Fajl'il'o'j'n, martel'o'j'n, afer'o'j'n tia'j'n. Kie mi pov'as trov'i ili'n ĉi tie?

Li puŝ'is fingr'o'n profund'e'n en si'a'n implik'it'a'n har'ar'o'n kaj grat'eg'is pri'pens'ant'e. Mi mal'obe'is urĝ'o'n etend'i la man'o'n kaj sku'i li'n, kaj atend'is anstataŭ'e, ĝis li'a'j mal'rapid'a'j pens'o'j fin'iĝ'os. Ebl'as, ke la grat'ad'o sur li'a krani'o help'is la funkci'ad'o'n de li'a'j limak'ec'a'j sinaps'o'j. Est'is plej bon'e ne en'trud'i mi'n en el'prov'it'a'n procez'o'n. Fin'e, li parol'is:

– Mi ne hav'as il'o'j'n.

– Mi sci'as, kar'a knab'o. – Mi pov'is aŭd'i mi'a'j'n grinc'ant'a'j'n dent'o'j'n, kaj mi dev'ig'is mi'n kviet'iĝ'i. – Vi ne hav'as il'o'j'n, sed iu ĉi tie cert'e hav'as. Kiu tiu est'as?

– Forĝ'ist'o. – Li dir'is fier'e. – La forĝ'ist'o ĉiam hav'as il'o'j'n.

– Bon'a knab'o. Nu, bon'vol'u gvid'i mi'n al tiu forĝ'ist'o.

La koncern'a hom'o est'is fulg'o'kovr'it'a kaj hirt'a kaj mal'bon'humor'a, kun acid'a vin'o fort'e en si'a spir'o.

– For, nan'o. Neni'u tuŝ'as la il'o'j'n de Grunel, neni'u.

Nan'o! Ne est'is neces'e ŝajn'ig'i la rikan'o'n kaj grumbl'o'n:

– Aŭskult'u, vi mal'pur'a pec'o de gras'o, tiu'j est'as la il'o'j de la ĉifalo, ne de vi. Kaj la ĉifalo send'is mi'n por pren'i ili'n. Nu, ĉu mi pren'as ili'n, aŭ ĉu mi'a varlet'o ir'as por ven'ig'i la ĉifalon ĉi tie'n? Nu?

Li ferm'is la pugn'o'j'n kaj grunt'is, sed hezit'is. Kiel ĉiu'j ali'a'j, li est'is vid'int'a mi'n vetur'ig'i la ĉifalon en la fortik'aĵ'o'n kaj sci'is, ke mi est'as li'a konfidenc'ul'o. Li ne pov'is risk'i koler'ig'i si'a'n mastr'o'n. Li komenc'is klin'i si'n kaj riverenc'i.

– Cert'e, Mastr'o, Grunel kon'as si'a'n lok'o'n. Il'o'j'n, ja, il'o'j'n. Ĉi tie, kio'n ajn vi vol'as.

Mi ir'is preter li'a ŝvit'a korp'o al la aĉ'a el'montr'o de primitiv'a'j il'o'j. Mizer'e. Mi tra'serĉ'is la ar'o'n, ĝis mi trov'is fajl'il'o'n, martel'o'n, kaj krud'a'n metal'tond'il'o'n, kiu'j dev'os sufiĉ'i. Mi puŝ'is ili'n al Drenel.

– Pren'u tiu'j'n. Kaj vi, Grunel, pov'os ramp'i al la remiz'o morgaŭ kaj re'pren'i ili'n.

Drenel sekv'is mi'n, kaj gap'is al la vapor'ĉar'o.

– Ferm'u vi'a'n buŝ'o'n, antaŭ ol vi kapt'os muŝ'o'n, – mi dir'is al li pren'ant'e la il'o'j'n. – Nu, mi bezon'os fort'a'n sak'o'n aŭ simil'e, tiom grand'a'n. Serĉ'u kaj al'port'u ĝi'n ĉi tie'n. Post'e, en'lit'iĝ'u, ĉar vi ne dorm'os mult'e ĉi tiu'n nokt'o'n.

Per taŭg'a'j il'o'j mi pov'us far'i la labor'o'n en et'a moment'o. Tamen, mi opini'is, ke ĉi tie la mezur'o'j ne est'as tro preciz'a'j, kaj se mi sekv'os la model'o'n, tio sufiĉ'os. La metal'a kovr'il'o ĉe la ŝofor'a seĝ'o hav'is proksim'um'e la dik'o'n de la lign'a ŝlos'il'o. Mi tranĉ'is kaj fajl'is kaj tond'is pec'o'n laŭ la ŝablon'o. Ĝi sufiĉ'u.

Drenel kaj esper'ebl'e ĉiu'j ali'a'j nun dorm'is, kaj pov'is komenc'iĝ'i la operaci'o Grand'a Groŝ'o. Kun ŝlos'il'o en'poŝ'e, sak'o ĉe mi'a zon'o, silent'a kiel ombr'o – mi esper'is – mi ir'is en la profund'o'j'n de la fortik'aĵ'o. Mi est'is parker'ig'int'a la map'o'n de La Kurier'o, kaj li'a spirit'o dev'is gard'i mi'n, ĉar mi trov'is la trezor'ej'o'n ne'vid'it'e. Mi met'is la ŝlos'il'o'n en la serur'o'n, kruc'is la fingr'o'j'n de la ali'a man'o, kaj turn'is.

Kun metal'a kri'o, ĝi mal'ferm'iĝ'is. Mi'a kor'o far'is si'a'n kutim'a'n bat'o-en-la-brust'o-rutin'o'n, dum mi star'is sen'mov'e. La bru'o cert'e est'is aŭd'it'a.

Tamen ne. La pord'o bru'et'is, kiam mi mal'ferm'is ĝi'n, kaj mi est'is en la kel'o kaj zorg'e re'ferm'is ĝi'n mal'antaŭ mi.

Bel'eg'e. Grand'a'j, barit'a'j fenestr'o'j en'las'is sufiĉ'e da lum'o, por ke mi pov'u vid'i la grand'a'j'n kest'o'j'n ĉe la for'a mur'o. Mi est'is far'int'a mi'a'n financ'a'n esplor'o'n bon'e, rigard'ant'e la groŝ'o'j'n de fanfaron'ul'o, do mi bon'e sci'is, kio'n mi serĉ'u.

La unu'a kest'o est'is plen'a je bronz'a'j groŝ'o'j; mi'a'j fingr'o'j pov'is disting'i ili'a'n dik'a'n form'o'n en la mal'lum'o. Laŭ logik'a progresi'o, mi trov'is arĝent'a'j'n groŝ'o'j'n en la sekv'ant'a kest'o kaj du'on'plen'ig'is mi'a'n sak'o'n per ili. Tio'n far'ant'e, mi ek'vid'is mal'grand'a'n kest'o'n mal'antaŭ ĉi tiu. Mi rid'et'is en la mal'lum'o, serĉ'ant'e en ĝi kaj tuŝ'ant'e la angul'a'j'n form'o'j'n. Or'a'j groŝ'o'j, kaj mult'a'j. Tio est'os sukces'a afer'o, fin'fin'e. Mi ĉes'is ŝovel'i ili'n, nur kiam la sak'o far'iĝ'is tro pez'a. Oni gard'u si'n kontraŭ tro'a akir'em'o. Kun tiu admon'o al mi mem, mi met'is la sak'o'n sur mi'a'n ŝultr'o'n kaj el'ir'is, kiel mi est'is en'ir'ant'a.

Est'is gard'ist'o'j en la kort'o, sed ili ne vid'is mi'n, kiam mi en'ŝtel'is en la remiz'o'n. Mi ŝalt'is la instrument'lum'o'j'n en la aŭt'o, kiu'j don'is sufiĉ'e da lum'o, por ke mi pov'u vid'i. Mi mal'ferm'is la ŝrank'et'o'n kaj met'is la sak'o'n en ĝi'n. Ferm'int'e ĝi'n, fort'a sent'o de trankvil'o ŝveb'is tra mi. En mi'a mens'o mi puŝ'is ali'a'n tur'o'n apud la unu'a'n. La ŝak'lud'o ir'is laŭ'plan'e, kaj la mat'o est'is klar'e vid'ebl'a antaŭ'e.

– Nun, Jim, – mi konsil'is, – kuŝ'ig'u vi'a'n kap'o'n kaj dorm'u iom'et'e. Morgaŭ est'os tre'eg'e plen'a tag'o. 

Ĉapitr'o 29

Mi grumbl'is kaj man'sving'is kaj rul'iĝ'is sed la ĝen'o daŭr'is. Fin'fin'e mi mal'ferm'is mi'a'j'n mal'pur'a'j'n okul'o'j'n kaj grunt'is al Drenel, kiu sku'ad'is mi'a'n ŝultr'o'n.

– Ne bat'u, Mastr'o. Mi nur far'as, kiel vi dir'is. Est'as nun la temp'o por vek'iĝ'i, ĉar la soldat'o'j jam kolekt'iĝ'as en la kort'o.

Mi grumbl'is i'o'n sen'senc'a'n, kaj tio far'iĝ'is tus'ad'o. Ĝust'e tiam, tas'o aper'is antaŭ mi, kaj mi el'trink'is la freŝ'a'n akv'o'n, kaj re'fal'is sur la lit'o'n. Ne unu'a'foj'e mi ŝat'is la varlet'a'n sistem'o'n. Tamen, mi est'is lac'a, sen'fort'a, el'uz'it'a. Eĉ la rezist'o'fort'o'j de jun'ec'o pov'as el'ĉerp'iĝ'i en tia'j kondiĉ'o'j. Mi sku'is la kap'o'n rapid'e kaj ek'sid'is apog'ant'e mi'n sur la kubut'o'j, koler'a kontraŭ mi mem pro tiu mal'long'a moment'o mem'kompat'em'a.

– Ir'u, bon'a Drenel, – mi ordon'is, – kaj trov'u manĝ'aĵ'o'n por nutr'i mi'a'j'n mal'sat'a'j'n ĉel'o'j'n. Kaj ankaŭ drink'aĵ'o'n, ĉar ŝajn'as, ke la sol'a stimul'il'o trov'ebl'a ĉi tie est'as alkohol'aĵ'o.

En la kort'o mi plaŭd'ig'is mal'varm'a'n akv'o'n al mi'a vizaĝ'o, anhel'ant'e kaj ŝpruc'ig'ant'e. Kiam mi sek'ig'is la vizaĝ'o'n, mi vid'is en la klar'a stel'lum'o la vic'o'j'n de soldat'o'j, al kiu'j oni komenc'is dis'don'i munici'o'j'n. La grand'a aventur'o baldaŭ komenc'iĝ'os. Drenel atend'is, kiam mi re'ven'is. Mi sid'iĝ'is sur la lit'o kaj ek'manĝ'is mi'a'n aĉ'a'n maten'manĝ'o'n el frit'it'a'j fekzeoloj, for'lav'it'a'j per iom da tiu korod'a vin'o. Mi parol'is inter la naŭz'a'j buŝ'plen'o'j, ĉar ĉi tiam est'os la last'a privat'a moment'o inter mi kaj mi'a varlet'o.

– Drenel, vi'a soldat'a karier'o ek'fin'iĝ'as.

– Ne mort'ig'u mi'n, Mastr'o!

– Soldat'a karier'o, stult'ul'o, ne vi'a viv'o. Ĉi tiu nokt'o est'as la last'a de vi'a serv'o, kaj maten'e vi hejm'e'n'ir'os kun vi'a pag'o. Kie vi'a pa'ĉj'o kaŝ'as si'a'n mon'o'n?

– Ni est'as tro mal'riĉ'a'j por hav'i groŝ'o'j'n.

– Ja, cert'e. Tamen, se li hav'us, kie'n li met'us ili'n?

Tio est'is mal'facil'a pri'pens'aĵ'o, kaj li medit'is pri ĝi, dum mi maĉ'is kaj glut'is. Li fin'e ek'parol'is:

– En'ter'ig'u ĝi'n sub la fajr'ej'o'n! Mi memor'as, kiam li far'is tiel unu foj'o'n. Ĉiu'j ja en'ter'ig'as si'a'n mon'o'n sub la fajr'ej'o'n; tiel ĝi ne est'as trov'ebl'a.

– Bon'eg'e. Tiel ĝi cert'e est'as trov'ebl'a. Vi dev'os el'pens'i i'o'n pli bon'a'n por vi'a trezor'o.

– Drenel ne hav'as trezor'o'n.

– Drenel hav'os antaŭ la sun'lev'iĝ'o; mi fin'pag'os vi'n. Jen: ir'u hejm'e'n kaj elekt'u du arb'o'j'n proksim'e; streĉ'u ŝnur'o'n inter ili; el'fos'u tru'o'n preciz'e ĉe la mez'o de la ŝnur'o; en'ter'ig'u la mon'o'n tie, kie vi re'trov'os ĝi'n, kiam vi bezon'os ĝi'n. Kaj pren'u nur kelk'a'j'n mon'er'o'j'n ĉiu'n foj'o'n. Ĉu vi kompren'as?

Li kap'jes'is entuziasm'e.

– Du arb'o'j; mez'e. Mi neniam aŭd'is i'o'n tia'n!

– Ter'trem'ig'a ide'o, mi sci'as, – mi ve'spir'is. Ja est'is mult'o, pri kio li neniam aŭd'is. – Ni ir'u. Mi dezir'as, ke vi est'u la fajr'ist'o sur mi'a fajr'o'ĉar'o.

Mi ek'star'is ŝancel'iĝ'e kaj konduk'is li'n al la remiz'o. Nun, kiam la soldat'o'j est'is pret'a'j, la oficir'o'j fin'e ek'aper'is, osced'ant'e kaj si'n grat'ant'e, kun la ĉifalo antaŭ ili. Mi ne hav'is mult'e da temp'o. Drenel en'ir'is la aŭt'o'n post mi, kaj blek'is tim'em'e, kiam mi ŝalt'is la instrument'lum'o'j'n.

– Diabl'a lum'o! Spirit'a'j radi'o'j! Cert'a mort'o'sign'o!

Li manten'is si'a'n brust'o'n kaj aspekt'is pret'a mort'i, ĝis mi fort'e sku'is li'n.

– Bateri'o'j, – mi kri'is. – Donac'o de la scienc'o, mal'permes'it'a al ĉi tiu stult'a mond'o. Nu, ĉes'u trem'ad'i kaj mal'ferm'u vi'a'n sak'o'n.

Ĉiu'j mort'o'pens'o'j mal'aper'is, kaj li'a'j okul'o'j el'star'is kiel bol'ig'it'a'j ov'o'j, dum mi en'ŝov'is arĝent'a'j'n kaj or'a'j'n groŝ'o'j'n en li'a'n led'a'n sak'o'n. Tio est'is trezor'o, kiu ŝanĝ'os li'a'n tut'a'n viv'o'n pli'bon'ig'e, do mi far'is almenaŭ unu bon'a'n ag'o'n dum mi'a rest'ad'o tie.

– Kio'n vi far'as tie?

Est'is ĉifalo De'mont'e, kiu fiks'rigard'is de'sub'e.

– Nur fajr'ig'as la motor'o'j'n, Vi'a Moŝt'o.

– For'pel'u la varlet'o'n; mi en'ir'as.

Mi man'send'is la mir'eg'ant'a'n Drenel al la mal'antaŭ'o de la ĉar'o, kaj la ĉifalo en'ven'is.

– Vi honor'as mi'n per vi'a ĉe'est'o, Ĉifalo.

– Jes, diabl'e. Mi vetur'as, dum la soldat'o'j marŝ'as. Nu, ir'ig'u tiu'n aĵ'o'n.

La voj'esplor'ist'o'j jam est'is for, kiam ni bru'vetur'is trans la lev'pont'o'n kaj sur la dig'voj'o'n. La ĉef'a soldat'ar'o marŝ'is mal'antaŭ ni, kun vid'ebl'a avid'o en la paŝ'manier'o malgraŭ la fru'a hor'o. Ili ĉiu'j perd'is valor'aĵ'o'j'n aŭ posed'aĵ'o'j'n – ja, eĉ varlet'o'j'n – dum la atak'o. Ili ĉiu'j est'is avid'a'j je venĝ'o kaj rab'o.

– Ĉifalon Dökkid oni kapt'u viv'a, – dir'is ĉifalo De'mont'e subit'e. Mi komenc'is respond'i, sed tuj kompren'is, ke li parol'is al si mem. – Lig'it'a kaj sen'help'a, port'it'a al la kastel'o. Unu'e, iom da sen'haŭt'ig'ad'o, nur sufiĉ'e da haŭt'o por far'i ĉapel'bend'o'n. Kaj post'e blind'ig'ad'o. Ne – ne tuj. Li dev'os vid'i, kio okaz'as al li.

Li daŭr'ig'is tiel, sed mi mal'aŭskult'is. Mi hav'is mi'a'j'n pens'o'j'n kaj eĉ bedaŭr'o'j'n. Kiam La Kurier'o mort'is, mi'a koler'o dron'ig'is la klar'a'n konsider'ad'o'n, kiu'n mi dev'is far'i. Jam ĉiu'j pretekst'o'j mal'aper'is. Mi part'o'pren'is en tiu aventur'o nur pro venĝ'em'o. Kaj mi eĉ ne pov'is pretend'i, ke mi far'is tio'n je la memor'o de La Kurier'o, ĉar li est'is ĝis'ost'e kontraŭ tia per'fort'ad'o. Sed jam est'is tro mal'fru'e por re'tir'iĝ'i; la atak'o jam komenc'iĝ'is, kaj ni est'is sur'voj'e.

– Halt'ig'u la aĵ'o'n! – la ĉifalo ordon'is subit'e, kaj mi ek'brems'is.

Nebul'a grup'o de hom'o'j atend'is sur la voj'o antaŭ ni. Ni'a'j esplor'ist'o'j. La ĉifalo mal'supr'e'n'iĝ'is ter'e'n, kaj mi klin'is mi'n por observ'i la okaz'aĵ'o'j'n. Ili puŝ'is vir'o'n, kies brak'o'j est'is lig'it'a'j mal'antaŭ li.

– Kio okaz'is? – demand'is la ĉifalo.

– Ni trov'is li'n observ'ant'a la voj'o'n, Vi'a Moŝt'o. Kapt'is li'n, antaŭ ol li pov'us fuĝ'i.

– Kiu li est'as?

– Soldat'o, nom'it'a Palik. Mi kon'as li'n, serv'is kun li dum la sud'a kampanj'o.

La ĉifalo ir'is al la kapt'it'o kaj met'is si'a'n vizaĝ'o'n ĉe li'a.

– Mi hav'as vi'n, Palik. Kapt'it'a'n kaj lig'it'a'n.

– Jes ja.

– Ĉu vi est'as dung'it'o de ĉifalo Dökkid?

– Jes, mi est'as en li'a serv'o. Mi akcept'is li'a'n groŝ'o'n.

– Vi jam el'spez'is ĝi'n por vin'o antaŭ long'e. Ĉu vi akcept'as serv'i mi'n kaj pren'i mi'a'n groŝ'o'n?

– Jes.

– Liber'ig'u li'n. Bark'us, arĝent'a'n groŝ'o'n al tiu vir'o.

Tiu'j lu'soldat'o'j batal'as bon'e, sed ili ankaŭ facil'e ŝanĝ'as flank'o'n. Kial ne? Ili ne hav'as person'a'j'n invest'aĵ'o'j'n en la kverel'o'j inter la ĉifaloj. Post kiam Palik akcept'is la mon'er'o'n, oni re'don'is al li li'a'j'n arm'il'o'j'n.

– Parol'u, Palik, – ordon'is la ĉifalo. – Vi est'as nun mi'a lojal'a serv'ant'o, kiu akcept'is mi'a'n groŝ'o'n. Sed vi antaŭ'e serv'is ĉifalon Dökkid. Pri'skrib'u li'a'j'n plan'o'j'n.

– Jes. Tio ne est'as sekret'o. Li sci'as, ke vi'a arme'o est'as ne'tuŝ'it'a, kaj ke vi ven'os al li, tuj kiam vi pov'os. Kelk'a'j el ni est'is send'it'a'j por observ'i la voj'o'j'n, sed li ne opini'as, ke vi al'marŝ'os baldaŭ. Li rest'as ebri'a; tio est'as sign'o, ke li ne antaŭ'vid'as batal'o'n.

– Mi met'os glav'o'n tra li'a ventr'o, el'ig'os kaj la vin'o'n kaj li'a'j'n trip'o'j'n! – La ĉifalo pen'e ĉes'ig'is si'a'n rev'o'n kaj re'ven'ig'is si'n al la nun'o. – Kaj kio pri la soldat'o'j? Ĉu ili batal'os?

– Jes; ili est'as ĵus pag'it'a'j. Sed ili am'as li'n ne'mult'e, kaj ŝanĝ'os flank'o'n tuj, kiam mal'venk'o evident'iĝ'os.

– Pli kaj pli bon'e. Ir'u kun la soldat'o'j; esplor'ist'o'j antaŭ'e'n; ek'ig'u la maŝin'o'n.

Tiu last'a est'is por mi, kiam li re'grimp'is en si'a'n seĝ'o'n. Mi ŝalt'is la aparat'o'n, kaj la ir'ad'o re'komenc'iĝ'is. Ne plu est'is inter'romp'o'j, kaj ni plu'ir'is, kun ripoz'o'j ĉiu'hor'e, al la fortik'aĵ'o de la mal'amik'o. Est'is ankoraŭ long'e antaŭ la sun'lev'iĝ'o, kiam ni ating'is la esplor'ist'o'j'n atend'ant'a'j'n sur la voj'o. Tio est'is la lok'o, kiu'n mi elekt'is. La fortik'aĵ'o de ĉifalo Dökkid est'is post la sekv'a voj'turn'iĝ'o.

– Mi posten'ig'os vi'a'j'n observ'ant'o'j'n nun, – dir'is la ĉifalo.

– Bon'e. Mi'a varlet'o montr'os al ili la ĝust'a'n lok'o'n, kie ili kaŝ'u si'n je vid'distanc'o de la pord'eg'o. – Mi atend'is, ĝis li est'is ekster aŭd'distanc'o, antaŭ ol mi flustr'is al Drenel mi'a'n instrukci'o'n.

– Pren'u vi'a'n sak'o'n kaj ĉio'n, kio'n vi posed'as, ĉar vi ne re'ven'os ĉi tie'n.

– Mi ne kompren'as, Mastr'o…

– Vi kompren'os, se vi ferm'os la faŭk'o'n kaj aŭskult'os anstataŭ parol'i. Konduk'u la soldat'o'j'n al la arbed'ar'o, kie ni kaŝ'is ni'n, kiam ni pret'ig'is ni'n por la sav'ad'o de La Kurier'o. Ĉu vi memor'as la lok'o'n?

– Est'as post la brul'int'a arb'o, trans la heĝ'o'n kaj…

– Bon'eg'e, bon'eg'e. Sed mi ne bezon'as la pri'skrib'o'n. Gvid'u la soldat'o'j'n, kiel mi dir'is, montr'u al ili, kie ili kaŝ'u si'n, kaj kuŝ'u apud ili. Tuj post tag'iĝ'o, far'iĝ'os tre tre ag'o'plen'e. Je tiu moment'o, vi far'os neni'o'n, ĉu vi kompren'as? Dir'u neni'o'n; nur kap'jes'u.

Li tio'n far'is.

– Bon'e. Vi rest'u tie, ĝis ĉiu'j for'kur'os. Tuj kiam ili est'os for, kaj neni'u rigard'os vi'n, for'ir'u. Ir'u en la arb'ar'o'n kaj re'ir'u hejm'e'n, kaj rest'u kaŝ'it'a, ĝis la mal'kviet'o fin'iĝ'os. Tiam, kalkul'u vi'a'n trezor'o'n kaj viv'u feliĉ'e por ĉiam.

– Do, mi ne plu est'os vi'a varlet'o?

– Ĝust'e. Liber'ig'it'a de vi'a serv'o kun honor'o.

Li sur'genu'iĝ'is kaj pren'is mi'a'n man'o'n, sed antaŭ ol li pov'is dir'i i'o'n ajn, mi tuŝ'is per mi'a fingr'o li'a'j'n lip'o'j'n.

– Vi est'is bon'a varlet'o. Nun est'u bon'a civil'ul'o. Ek!

Mi rigard'is li'n for'ir'i, ĝis la mal'lum'o glut'is li'n. Stult'a, sed lojal'a. Kaj la sol'a amik'o, kiu'n mi hav'is sur tiu kaduk'a planed'o. La sol'a, kiu'n mi dezir'is hav'i, post kiam La Kurier'o…

Tiu'n mort'ec'a'n pens'ekskurs'o'n ĉes'ig'is la ĉifalo, kiu re'grimp'is al si'a seĝ'o. Li'n sekv'is soldat'o'j, ĝis la tegment'o de la ĉar'o est'is plen'plen'a je ili. La ĉifalo rigard'is al la ĉiel'o.

– Jen la unu'a lum'o. Baldaŭ tag'iĝ'os. Kaj komenc'iĝ'os la afer'o.

Post tio, mi pov'is nur atend'i. La streĉ'it'ec'o est'is tiel dens'a en la aer'o, ke est'is mal'facil'e spir'i. Nebul'a'j vizaĝ'o'j komenc'is vid'iĝ'i en la mal'lum'o, ĉiu kun la sam'a serioz'a mien'o.

Mi koncentr'is mi'n sur la okaz'ont'aĵ'o'j mal'antaŭ la voj'turn'iĝ'o, memor'ant'e kiel est'is, kiam Drenel kaj mi kuŝ'is tie. Rigard'ant'e kaj atend'ant'e. La ŝlos'it'a pord'eg'o de la fortik'aĵ'o, la lev'it'a pont'o, ĉio klar'iĝ'ant'a, kiam la sun'o lev'iĝ'is. Fum'o el la kuir'fajr'o'j supr'e'n'ŝveb'is mal'antaŭ la dik'a'j mur'o'j. Post'e, la vek'iĝ'o de la soldat'o'j, la anstataŭ'ig'o de la gard'ist'o'j. Fin'fin'e, la pord'eg'o mal'ŝlos'iĝ'is, la pont'o mal'lev'iĝ'is. Kaj post'e? Ĉu ili rest'os ĉe la sam'a rutin'o? Se ne, ni'a arme'o baldaŭ est'os mal'kovr'it'a…

– Jen la signal'o! – dir'is la ĉifalo, akr'e bat'ant'e si'a'n kubut'o'n en mi'a'j'n rip'o'j'n. Ne neces'is. Mi vid'is la soldat'o'n man'sving'i, tuj kiam li aper'is. Mi'a pied'o jam puŝ'is la akcel'il'o'n, kaj ni ek'rapid'is. Preter la turn'iĝ'o, sku'ant'e kaj ŝancel'vetur'ant'e en la voj'sulk'o'j, kaj rekt'e antaŭ'e'n al la en'ir'ej'o de la fortik'aĵ'o.

La gard'ist'o'j ek'rigard'is kaj gap'is al ni'a rapid'a al'ven'o. La sklav'o'j puŝ'ant'a'j la ĉar'et'o'n gap'is sam'e, sen'mov'a'j.

Kaj la kri'ad'o komenc'iĝ'is. La lev'pont'o bru'is, kiam oni pen'is lev'i ĝi'n, sed la ĉar'et'o kaj la sklav'o'j est'is ankoraŭ sur ĝi. Oni barakt'is kaj kri'is ordon'o'j'n, kaj ĉiu sekund'o mal'ŝpar'it'a de ili permes'is al mi pli proksim'iĝ'i. Ili fin'e komenc'is tir'i la ĉar'et'o'n mal'antaŭ'e'n tra la pord'eg'o, sed est'is tro mal'fru'e.

Ni est'is ĉe ili. Ni'a'j antaŭ'a'j rad'o'j ek'tuŝ'is la lev'pont'o'n, kaj ni salt'is en la aer'o'n, re'fal'ant'e kun dis'split'ig'a krak'eg'o. Mi ek'star'is sur la brems'o'n, kiam ni karambol'is kun la ĉar'et'o. Sklav'o'j kaj gard'ist'o'j plonĝ'is en la fos'aĵ'o'n por eskap'i detru'ad'o'n, dum ni glit'is kun ne'turn'ant'a'j rad'o'j en la buŝ'o'n de la pord'eg'o.

– Por ĉifalo De'mont'e, por groŝ'o'j, kaj por Di'o! – la ĉifalo kri'is salt'ant'e al atak'o.

La ali'a'j salt'is kun li, marŝ'ant'e sur mi'a dors'o, dum mi kaŭr'is, sur la lev'pont'o'n kaj tra la pord'eg'o.

Est'is kri'o'j kaj kri'eg'o'j; paf'il'o'j bru'is. Mal'antaŭ mi, voĉ'muĝ'ad'o ven'is el la ceter'a'j atak'ant'o'j. Mi pov'is vid'i la ĉifalon kaj li'a'j'n soldat'o'j'n batal'i en'e de la pord'eg'o; la mekanism'o de la lev'pont'o jam est'is for'kapt'it'a de la soldat'o'j, kiu'j est'is pen'int'a'j lev'i ĝi'n. Ĝi'n lev'i est'is, kompren'ebl'e, ne'ebl'e pro la grand'a pez'o de la ĉar'o. Tio est'is la bel'ec'o kaj simpl'ec'o de mi'a plan'o. Post kiam mi al'ven'is, la lev'pont'o dev'is rest'i mal'lev'it'a. Nur nun mi ek'vetur'is antaŭ'e'n, por liber'ig'i la voj'o'n al la pord'eg'o por la rest'o de la arme'o.

La batal'o por la fortik'aĵ'o de ĉifalo Dökkid jam komenc'iĝ'is. 

Ĉapitr'o 30

Jen surpriz'atak'o, kiu ver'e est'is surpriz'o. Ni'a invad'ant'a arme'o sur la lev'pont'o torent'is en la kort'o'n, dum la soldat'o'j de ĉifalo Dökkid ankoraŭ el'iĝ'is el si'a'j barak'o'j. La gard'ist'o'j sur la mur'o'j batal'is brav'e, sed est'is tro mal'mult'a'j.

Por kresk'ig'i la konfuz'o'n mi ŝalt'is la son-artifik'aĵ'o'j'n de la vapor'ĉar'o kaj tir'eg'is la fajf'il'a'n ŝnur'o'n, impet'ant'e al la defend'ant'o'j, kiu'j klopod'is aranĝ'i si'n antaŭ ni. Iu'j paf'is al mi, sed la plej mult'a'j soldat'o'j plonĝ'is flank'e'n kaj for'kur'is. Akr'e fajf'ant'e mi vetur'is tie'n kaj re'e'n kaj vid'is, ke la batal'o evolu'as bon'eg'e.

La defend'ant'o'j sur la mur'o'j kapitulac'is lev'ant'e la man'o'j'n. Super'nombr'it'a'j ek'de la komenc'o kaj kun mal'mult'a'j motiv'o'j por batal'i por la ĉifalo, kiel oni dir'is al ni, ili dezir'eg'is plu'viv'i. Proksim'e al la intern'a pord'o grup'o da oficir'o'j montr'is pli da energi'o kaj fervor'e rezist'is. Sed unu post la ali'a ili est'is mort'ig'it'a'j aŭ bat'e sub'met'it'a'j. Du el ili klopod'is rifuĝ'i en la dom'o'n, sed oni ferm'is la pez'a'n pord'o'n antaŭ ili'a'j naz'o'j.

– Al'port'u torĉ'o'j'n! – vok'is ĉifalo De'mont'e. – Ni fum-el'ig'os la kanajl'o'j'n!

La batal'o fin'iĝ'is tiel rapid'e, kiel ĝi komenc'iĝ'is. Pord'eg'o, mur'o'j kaj kort'o jam est'is en ni'a'j man'o'j. Plur'a'j kadavr'o'j atest'is la intens'ec'o'n de la mal'long'a batal'o. Sklav'o'j tim'trem'e kaŭr'is ĉe la mur'o; soldat'o'j kapitulac'int'a'j est'is for'konduk'at'a'j. La defend'ant'o'j plu'ten'is nur la centr'a'n konstru'aĵ'o'n. Ĉifalo De'mont'e sci'is kio'n far'i. Li sving'is brul'ant'a'n torĉ'o'n super'kap'e kaj ek'kri'is:

– Aŭskult'u, Dökkid, gras'ventr'a buf'o – jen vi'a fin'o! El'ven'u, verm'o, kaj batal'u kiel vir'o, aŭ mi brul'el'ig'os vi'n! Kaj brul'ig'os ĉiu'n vir'o'n, vir'in'o'n, infan'o'n, hund'o'n, rat'o'n, kolomb'o'n, kiu rest'as tie kun vi! El'ven'u kaj batal'u, aĉ'a fi'best'o – aŭ rest'u kaj rost'iĝ'u viv'ant'e!

Oni paf'is en'e, kaj kugl'o tint'e re'salt'is antaŭ la pied'o'j de la ĉifalo. Li sving'is la sang'a'n glav'o'n, kaj li'a'j trup'o'j paf'is surd'ig'a'n salv'o'n. Kugl'o'j hajl'is kontraŭ la mur'o'j, plaŭd'e en'iĝ'is en la ferm'it'a'n pord'o'n, tra fenestr'o'j sibl'is en'e'n. Kiam la paf'ad'o ĉes'is, intern'e son'is laŭt'a ve'kri'ad'o.

– Nur unu avert'o! – vok'is ĉifalo De'mont'e. – Mi ne milit'as kontraŭ vir'in'o'j aŭ bon'a'j soldat'o'j kapitulac'int'a'j. De'met'u la arm'il'o'j'n, kaj vi est'os liber'a'j. Rezist'u, kaj vi brul'os viv'ant'a'j. Mi vol'as nur unu el vi – Dökkid, la pork'ul'o'n! Ĉu vi aŭd'is, Dökkid – aĉ'ul'o, pork'o, verm'o…

Kaj tiel plu, dum li verv'iĝ'is pri si'a tem'o. La torĉ'o krak'is kaj fum'is, kaj el la konstru'aĵ'o son'is obtuz'a'j kri'ad'o kaj trot'ad'o.

Moment'o'n post tio la pord'o mal'ferm'iĝ'is, kaj ĉifalo Dökkid rul'iĝ'is mal'supr'e'n laŭ la pord'a ŝtup'ar'o. Li est'is nud'pied'a kaj nur du'on'e vest'it'a – sed li ten'is si'a'n glav'o'n.

Ek'vid'ant'e si'a'n mal'amik'o'n ĉifalo De'mont'e perd'is la last'a'n iom'o'n de aplomb'o. Li hurl'is furioz'e kaj ek'impet'is. Dökkid ek'star'is kaj defend'e lev'is la kling'o'n; li'a vizaĝ'o est'is sang'a.

Est'is spekt'ind'a spektakl'o, kiu'n ĉiu'j spekt'is. Dum la batal'o de la du estr'o'j oni far'is ne'deklar'it'a'n milit'paŭz'o'n. La soldat'o'j mal'lev'is la arm'il'o'j'n, kaj vizaĝ'o'j aper'is ĉe ĉiu'j fenestr'o'j super ili. Mi el'ir'is el la ĉar'o kaj ek'star'is sur ĝi'a kapot'o, kie mi pov'is bon'e vid'i la batal'ant'o'j'n.

Ili est'is kongru'a par'o, laŭ si'a koler'o kiel laŭ si'a batal'kapabl'o. La glav'o de De'mont'e frap'eg'is la lev'it'a'n kling'o'n de Dökkid. Li lert'e evit'is kaj re'bat'is, sed De'mont'e jam paŝ'is mal'antaŭ'e'n. Post tio ŝtal'o frap'is ŝtal'o'n, inter'romp'at'e de grunt'a'j mal'ben'o'j.

Tie'n kaj re'e'n sur la pavim'o ili ir'is, kling'um'ant'e kvazaŭ ili'a'j viv'o'j de'pend'us de tio. Kaj tiel ja est'is. La sabr'ad'o est'is iom primitiv'a, bat'o kaj for'bat'o, sed ĝi cert'e est'is vigl'a. Kri'o ek'son'is, kiam De'mont'e ĉerp'is la unu'a'n sang'o'n per tranĉ'vund'o en la flank'o de Dökkid, kiu rapid'e ruĝ'ig'is la ĉemiz'o'n.

Tio aŭgur'is la fin'o'n. De'mont'e est'is pli fort'a kaj koler'a, venk'ebri'a. Se Dökkid est'is drink'int'a tiom, kiom dir'it'e, li batal'is ne nur kontraŭ la mal'amik'o, sed ankaŭ kontraŭ post'drink'a kap'dolor'o. De'mont'e pli kaj pli impet'is al li, bat'is sen'kompat'e, ne'rezist'ebl'e pel'is si'a'n kontraŭ'ul'o'n tra la kort'o. Ĝis tiu star'is dors-al-mur'e kaj ne plu pov'is ced'i. De'mont'e dis'bat'is li'a'n defend'o'n, per la glav'a ten'il'o frap'is li'a'n menton'o'n – kaj sen'arm'ig'is ĉifalon Dökkid per furioz'a kling'o'sving'o.

Ĉi'a'n ajn pens'o'n pri sad'ism'a'j tortur'o'j for'ig'is la tajd'o de li'a koler'o. Li re'tir'is la kling'o'n – kaj sving'sabr'is.

Ne est'is agrabl'a spektakl'o, kiam la akr'a ŝtal'o dis'ŝir'is la gorĝ'o'n de Dökkid. Mi naŭz'e for'turn'iĝ'is. Ĝust'e kiam mal'hel'iĝ'is la sun'o.

Supr'e'n'rigard'is unu hom'o, post'e du'a – kaj aŭd'iĝ'is ek'kri'o. Ankaŭ mi lev'is la rigard'o'n. Sed mal'kiel la ali'a'j mi sci'is preciz'e, kio'n mi rigard'is.

La gigant'a'n bril'ant'a'n form'o'n de inter'stel'ul'o de klas'o D, ekip'it'a per atmosfer'a mal'gravit'o. Mas'eg'a'n ŝip'o'n ŝveb'ant'a'n kiel plum'o super la kort'o. Flos'ant'e super ni'a'j kap'o'j, silent'e minac'ant'a'n.

Mi turn'is mi'n kaj salt'is al la reg'il'o'j de la ĉar'o. Ne est'is temp'o por fuĝ'i, nek lok'o. Mi fingr'um'is la ŝrank'et'o'n, kiam la unu'a'j arĝent'a'j glob'o'j ek'fal'is de la ŝip'o. Mi ĵet'is terur'it'a'n rigard'o'n al ili – kaj profund'e en'spir'is kaj ten'is la aer'o'n en la pulm'o'j, dum mi hast'e mal'ferm'is la ŝrank'et'o'n kaj en'met'is la brak'o'n. Kapt'int'e la led'a'n sak'o'n mi re'sid'iĝ'is sur la ŝofor'a seĝ'o.

Ĉiu'flank'e glob'o'j frap'is la ter'o'n, krev'is kaj el'ig'is si'a'n gas'o'n. Mi met'is la sak'o'n sur mi'a'n sin'o'n, ĝust'e kiam la unu'a'j soldat'o'j fal'is ter'e'n. Mi'a'j fingr'o'j palp'is la sekur'ec'rimen'o'n, tir'e pli'long'ig'is ĝi'n – jen ankaŭ ĉifalo De'mont'e ŝancel'iĝ'is kaj fal'is sur si'a'n mort'a'n mal'amik'o'n.

Mi sent'is pik'o'n en la naz'o, kiam mi ferm'is la rimen'o'n super la led'a sak'et'o, fiks'ant'e ĝi'n al mi'a korp'o. Kaj pli mi ne pov'is far'i.

Mi'a'j pulm'o'j ek'dolor'is, kiam mi far'is last'a'n, long'a'n rigard'o'n tra la kort'o. Mi hav'is la fort'a'n sent'o'n, ke tio est'os ankaŭ mi'a last'a impres'o de agrabl'a Spukavatem.

– Adiaŭ! Ĝis neniam! – mi kri'eg'is al la nun sen'mov'a'j figur'o'j, eksplod'e las'ant'e la spir'o'n el la pulm'o'j. Kaj mi en'spir'is… 

Mi est'is konsci'a, tio'n mi sci'is; mi sent'is i'o'n mol'a'n sub la dors'o, kaj lum'o bril'eg'is mal'antaŭ mi'a'j ferm'it'a'j palpebr'o'j. Mi tim'is mal'ferm'i ili'n – memor'ant'e la drast'a'n kap'dolor'o'n post mi'a last'a gas'ad'o. Mi ek'ŝrump'is pro la pens'o kaj mov'is la kap'o'n.

Kaj sent'is neni'o'n. La prov'o kuraĝ'ig'is mi'n, kaj si'n'gard'e mi lev'is unu palpebr'o'n. Ankoraŭ neni'o. Mi palpebr'um'is al la fort'a lum'o, sed ne sent'is dolor'o'n, neni'a'n.

– Ali'a gas'o, mult'a'n dank'o'n! – mi dir'is al neni'u kaj tut'e mal'ferm'is la okul'o'j'n.

Mal'grand'a ĉambr'o, kurb'a'j metal'a'j vand'o'j, mal'larĝ'a lit'o sub mi. Eĉ se mi'a last'a rigard'o ne est'us al la ŝveb'ant'a inter'stel'ul'o, mi diven'us. Oni est'is pren'int'a mi'n ŝip'e'n. Sed kie est'is mi'a'j groŝ'o'j? Hast'e mi ĉirkaŭ'rigard'is, sed ili cert'e ne est'is vid'ebl'a'j. La rapid'a kap'mov'o vertiĝ'ig'is mi'n, kaj mi re'fal'is sur la lit'o'n, laŭt'e ĝem'ant'e pro mem'kompat'o.

– Trink'u tio'n! Ĝi for'ig'os la post'efik'o'n de la gas'o.

Mi re'mal'ferm'is la okul'o'j'n kaj rigard'is la grand'a'n vir'o'n ĵus ferm'int'a'n la pord'o'n mal'antaŭ si. Li sur'hav'is i'a'n uniform'o'n, kun mult'a'j or'a'j buton'o'j kaj ruband'o'j – tiu'j afer'o'j tiom am'at'a'j en ĉiu ajn arme'o. Li prezent'is al mi plast'a'n glas'o'n, kiu'n mi pren'is zorg'e kaj flar'is.

– Ni hav'is sufiĉ'e da temp'o por venen'i aŭ mort'ig'i vi'n, dum vi est'is sen'konsci'a, – li dir'is. Valid'a argument'o. Mi glut'is la amar'a'n likv'aĵ'o'n kaj tuj sent'is mi'n pli bon'e.

– Vi ŝtel'is mi'a'n mon'o'n, – mi dir'is, kiam li est'is ek'parol'ont'a.

– Vi'a mon'o est'as sekur'a…

– Ĝi est'os sekur'a nur en mi'a'j man'o'j. Kiel ĝi est'is, kiam vi trov'is mi'n: lig'it'a al mi'a korp'o. Kiu ajn pren'is ĝi'n est'as ŝtel'ist'o.

– Ne parol'u pri ŝtel'ad'o! – li abrupt'is. – Ver'ŝajn'e vi mem ŝtel'is ĝi'n.

– Pruv'u tio'n! Mi asert'as, ke mi pen'e labor'is por tiu mon'o, kaj mi ne intenc'as permes'i, ke iu ŝtel'u ĝi'n por la pensi'fondus'o de la vidv'in'o'j de kosm'o'milit'o'j…

– Tio sufiĉ'as. Mi ne ven'is por parol'i pri vi'a'j mizer'a'j groŝ'o'j. Tiu'j est'os en'pag'it'a'j por vi al kont'o en la Galaksi'a Bank'o…

– Je kiu kurz'o? Kaj je kiu interez'o?

Li klar'e indign'is nun.

– Tio sufiĉ'as. Vi hav'as grand'a'j'n problem'o'j'n – kaj vi dev'as klar'ig'i mult'o'n. Profesor'o Amuz dir'as, ke vi'a nom'o est'as Jim. Kio est'as vi'a plen'a nom'o, kaj de kie vi ven'as?

– Mi'a nom'o est'as Jimĉjo Niks'o'n, kaj mi ven'as el Kruptio.

– Ni ating'os neni'o'n, se vi daŭr'e mensog'os. Vi'a nom'o est'as Jim diGriz, kaj vi est'as eskap'int'a kondamn'it'o el Paradiz'et'o.

Nu, kiel vi pov'as imag'i, mi iom palpebr'um'is pro mir'o ĉe tiu inform'o. Kiu ajn tiu ul'o est'is, li hav'is serioz'a'n spion'ret'o'n. Mi vid'is, ke mi ne plu lud'is kontraŭ la amator'a team'o de la profesor'o'j. Oni est'is vok'int'a la profesi'ul'o'j'n. Kaj li ĵet'is al mi flank'e'n'ir'a'n pilk'o'n por surpriz'i mi'n, konstern'i mi'n, ig'i mi'n kraĉ'i ĉio'n. Sed mi ne funkci'is tiel. Mi mens'e ŝanĝ'is la rapid'um'o'n, ek'sid'is en la lit'o por front'i li'n okul-al-okul'e kaj trankvil'e parol'is:

– Oni ne prezent'is vi'n al mi.

La indign'o est'is for, kaj li est'is trankvil'a kiel mi. Li turn'is si'n kaj prem'is buton'o'n sur la mur'o, kiu dis'fald'is metal'a'n seĝ'o'n. Li ek'sid'is sur ĝi kaj kruc'is la krur'o'j'n.

– Kapitan'o Varod de la Lig'a Ŝip'arme'o. Special'ist'o pri planed'a'j post'pur'ig'ad'o'j. Ĉu vi pret'as respond'i al demand'o'j?

– Jes – se vi don'os al mi respond'o'n por respond'o. Kie ni est'as?

– Ĉirkaŭ dek tri lum'jar'o'j'n for de Spukavatem, kio sen'dub'e ĝoj'ig'os vi'n.

– Jes.

– Mi'a vic'o. Kiel vi ven'is al tiu planed'o?

– En kruptia karg'o'ŝip'o, kiu kontraband'is arm'il'o'j'n al la nun for'pas'int'a ĉifalo Dökkid.

Tio ja kapt'is li'a'n atent'o'n. Li avid'e klin'iĝ'is antaŭ'e'n, dum li parol'is:

– Kiu est'is la kapitan'o de tiu karg'o'ŝip'o?

– Ne est'as vi'a vic'o. Kio'n vi far'os pri mi?

– Vi est'as eskap'int'a mal'liber'ul'o kaj est'os send'it'a al Paradiz'et'o por fin'i vi'a'n mal'liber'ej'a'n pun'o'n.

– Ĉu ver'e? – Mi rid'et'is mal'sincer'e. – Nun mi volont'eg'e respond'os vi'a'n demand'o'n – sed mi komplet'e forges'is la nom'o'n de la kapitan'o. Ĉu vi bon'vol'us tortur'i mi'n?

– Ne ŝerc'u, Jim. Vi est'as profund'e en problem'o'j. Kun'labor'u, kaj mi far'os por vi kio'n mi pov'os.

– Bon'e. Mi memor'os la nom'o'n, kaj vi sur'ter'ig'os mi'n sur neŭtral'a planed'o, kaj ni est'os kvit'a'j.

– Tio est'as ne'ebl'a. Akt'o'j ekzist'as, kaj mi est'as serv'ant'o de la leĝ'o. Mi dev'as re'port'i vi'n al Paradiz'et'o.

– Dank'o'n. Mi ĵus ek'sufer'is definitiv'a'n amnezi'o'n. Antaŭ ol for'ir'i, ĉu vi rakont'os al mi, kio okaz'os al Spukavatem?

Li klin'iĝ'is mal'antaŭ'e'n en la seĝ'o, sen montr'i intenc'o'n for'ir'i.

– Unu'e est'os la ĉes'ig'o de la katastrof'a inter'ven'o de Amuz. La Inter'galaksi'a Asoci'o pri Aplik'at'a Soci'o'ekonomik'o dev'ig'is ni'n al la afer'o. Ili sukces'is amas'ig'i sufiĉ'e da mon'o por efektiv'ig'i kelk'a'j'n el si'a'j teori'o'j. Plur'a'j planed'o'j financ'is ili'n, kaj est'is pli facil'e las'i ili'n rid'ind'ig'i si'n mem ol klopod'i halt'ig'i ili'n.

– Kaj ĉu tio'n ili far'is nun?

– Komplet'e. Ĉiu'j est'is for'port'it'a'j kaj ĝoj'is for'ir'i. Unu afer'o est'as hav'i politik'a'j'n kaj ekonomik'a'j'n teori'o'j'n. Sed aplik'i ili'n al la krud'a real'ec'o pov'as est'i ŝok'ant'a spert'o. Oni jam far'is tio'n antaŭ'e, ĉiam kun sam'e katastrof'a'j rezult'o'j. Ni ne plu kon'as la detal'o'j'n – ili perd'iĝ'is en la nebul'o de la pas'int'ec'o – sed iam est'is frenez'a doktrin'o, nom'it'a monism'o, kiu laŭ'dir'e detru'is tut'a'j'n kultur'o'j'n, komplet'a'j'n planed'o'j'n. Nun pli'a eksperiment'o fiask'is, do la fak'ul'o'j ek'ag'os nun, kiel ili prefer'e dev'us far'i ek'de la komenc'o.

– Ĉu invad'o?

– Vi spekt'is tro da 3D. Milit'o est'as mal'permes'it'a, kaj vi nepr'e dev'us ne sugest'i tio'n. Ni hav'as hom'o'j'n, kiu'j labor'os en'e de la ekzist'ant'a soci'o de Spukavatem. Probabl'e kun tiu ĉifalo De'mont'e, ĉar li ĵus du'obl'ig'is si'a'n regn'o'n. Oni help'os kaj instig'os li'n far'iĝ'i pli potenc'a, aneks'i pli kaj pli da teritori'o.

– Kaj mort'ig'i pli kaj pli da hom'o'j!

– Ne, pri tio ni zorg'os. Baldaŭ li ne plu kapabl'os reg'i sen help'o, kaj ni'a'j burokrat'o'j pret'os help'i li'n. Centr'ig'it'a reg'ist'ar'o…

– Kresk'o de juĝ'ist'ar'o, impost'o'j, mi kon'as la predik'o'n. Vi son'as ĝust'e kiel Amuz.

– Ne tut'e. Ni'a'j teknik'o'j est'as prov'it'a'j – kaj ili funkci'as. En'e de unu generaci'o, maksimum'e du, Spukavatem est'os akcept'it'a en la famili'o'n de la civiliz'it'a'j planed'o'j.

– Gratul'o'j'n. Nun bon'vol'u for'ir'i, por ke mi pov'u rev'aĉ'i pri mi'a est'ont'a mal'liber'ec'o.

– Kaj ĉu vi ankoraŭ ne dir'os al mi la nom'o'n de la kontraband'ist'o? Li pov'us daŭr'ig'i si'a'n kontraband'ad'o'n – kaj vi est'us respond'ec'a pri pli'a'j mort'o'j.

Jes, mi est'us. Ĉu mi est'is respond'ec'a ankaŭ pri la mort'int'o'j en la kastel'a kort'o? La atak'o est'is mi'a ide'o. Sed De'mont'e est'us atak'int'a ĉiu'okaz'e, kaj eĉ pli da hom'o'j est'us mort'int'a'j. Ne est'is facil'e akcept'i respond'ec'o'n. Kapitan'o Varod ŝajn'is leg'i mi'a'j'n pens'o'j'n.

– Ĉu vi sent'as respond'ec'em'o'n? – li demand'is.

Bon'a demand'o. Li est'is ruz'ul'o.

– Jes, mi sent'as ĝi'n. Mi kred'as je la viv'o kaj la sankt'ec'o de la viv'o, kaj mi ne kred'as je mort'ig'o. Ĉiu el ni hav'as nur unu ŝanc'o'n viv'i, kaj mi ne vol'as respond'ec'i pri la mal'long'ig'o de la viv'o de ali'a'j. Mi opini'as, ke mi far'is kelk'a'j'n erar'o'j'n, kaj mi esper'as, ke mi lern'is per ili. La nom'o de la kontraband'ist'o est'as kapitan'o Ga…

– Gart, – li dir'is. – Ni li'n kon'as kaj observ'as. Li far'is si'a'n last'a'n vojaĝ'o'n.

Mi'a'j pens'o'j rapid'iĝ'is.

– Do kial demand'i mi'n, se vi jam sci'is?

– Por vi, Jim, neni'u ali'a. Mi dir'is al vi, ke ni'a task'o est'as re'ĝust'ig'ad'o. Vi far'is grav'a'n decid'o'n, kaj mi opini'as, ke vi est'os pli bon'a individu'o pro ĝi. Bon'a'n ŝanc'o'n est'ont'ec'e. – Li ek'star'is por for'ir'i.

– Mult'a'n dank'o'n. Mi memor'os vi'a'j'n vort'o'j'n, dum mi romp'os rok'o'j'n en ŝton'min'ej'o.

Li star'is en la mal'ferm'it'a pord'o kaj rid'et'is al mi.

– Mi okup'iĝ'as pri just'ec'o grand'skal'e. Kaj, ver'e, mi ne kred'as je prizon'o'j kaj mal'liber'ig'o pro mal'sukces'a bank'atak'o. Vi est'as destin'it'a al pli bon'a'j afer'o'j ol tio. Pro tio mi re'send'as vi'n al mal'liber'ej'o. Vi est'os trans'met'it'a al ali'a ŝip'o, kies al'ven'o'n vi atend'os en karcer'o sur ali'a planed'o.

Li el'ir'is, post'e re'turn'iĝ'is dum nur'a moment'o.

– Konsider'ant'e tio'n, kio'n vi rakont'is al mi, mi forges'as, ke vi ankoraŭ hav'as dirk'o'n en la pland'um'o de vi'a ŝu'o.

Kaj li est'is for. Mi rigard'is al la ferm'it'a pord'o kaj subit'e ek'rid'eg'is. Malgraŭ ĉio ĝi est'os bon'a univers'o, plen'a de bon'a'j afer'o'j al'propr'ig'ot'a'j en manier'o ebl'a nur al tiu, kiu sci'as si'a'n meti'o'n. Kaj mi sci'is la mi'a'n!

– Dank'o'n, Kurier'o, dank'o'n pro ĉio. Vi far'is, gvid'is mi'n kaj instru'is mi'n. Pro vi – Rust'imun'a Ŝtal'rat'o nask'iĝ'is!

---

Post'parol'o de la traduk'int'o'j

En ali'lingv'a'j el'don'o'j vi pov'us trov'i ĉi tie inform'o'j'n pri Esperant'o. Vi cert'e rimark'is, ke Esperant'o lud'as rol'o'n en tiu ĉi verk'o. Por mult'a'j leg'ant'o'j en ali'a'j lingv'o'j, ĝi est'as la unu'a kontakt'o kun ni'a lingv'o, kaj tio est'is unu el ni'a'j kial'o'j por traduk'i ĝi'n.

Harry Harrison est'as mem esperant'ist'o jam de la 1940aj jar'o'j. Li oft'e hav'is okaz'o'j'n por uz'i la lingv'o'n dum si'a vag'ad'o tra la mond'o. Loĝ'int'e dum monat'o'j aŭ jar'o'j en 6 divers'a'j land'o'j kaj vizit'int'e almenaŭ 60 ali'a'j'n, li sent'as si'n inter'naci'ist'o, kaj li'a'j vojaĝ'o'j riĉ'ig'is li'a'j'n verk'o'j'n.

Iom ekster'ordinar'a est'as la histori'o de ni'a traduk'o. La traduk'int'o'j neniam person'e renkont'iĝ'is. Ni loĝ'as en mal'sam'a'j kontinent'o'j, kaj lig'as ni'n la komput'il'a ret'o. Per'e de tiu ret'o ni inter'ŝanĝ'is traduk'o'j'n kaj pri'diskut'is ili'n. Fin'fin'e la tekst'o ven'is sur disked'o al la el'don'ist'o.

Unu afer'o, kiu'n ni dev'is mult'e diskut'i, est'is la trakt'ad'o de la nom'o'j en la rakont'o. Preskaŭ ĉiu'j nom'o'j en la original'o hav'as i'a'n signif'o'n por la leg'ant'o, do neces'is iel adapt'i ili'n, por ke ili hav'u simil'a'n signif'o'n por la leg'ant'o en Esperant'o. Preskaŭ la sol'a nom'o, kiu konserv'is si'a'n skrib'a'n form'o'n en la traduk'o, est'as tiu de la ĉef'rol'ant'o Jim diGriz; ni tamen imag'as, ke leg'ant'o de la Esperant'a traduk'o prononc'os la liter'o'j'n kun ili'a'j Esperant'a'j valor'o'j. La uz'ad'o de volapuk'a'j nom'o'j por mult'a'j rol'ant'o'j sur la planed'o Spukavatem (Spiovente en la original'o) est'as nov'aĵ'o en la Esperant'a traduk'o, ĉar Volapuk'o tut'e ne rol'as en la original'o.

Ebl'e est'as interes'e menci'i la afer'o'j'n, kiu'j'n ne ebl'is rekt'e traduk'i. Unu kaŭz'is la nom'o de la du'a ĉef'rol'ant'o, La Kurier'o. En la angl'a original'o tem'as pri la sam'a ŝak'pec'o, sed la angl'a vort'o hav'as du'a'n senc'o'n episkop'o anstataŭ la du'a senc'o poŝt'port'ist'o de la Esperant'a nom'o. Tio neces'ig'is et'a'n adapt'o'n en ĉapitr'o 5, kie Jim unu'a'foj'e aŭd'as pri La Kurier'o kaj mis'kompren'as li'a'n nom'o'n.

Tamen la fraz'o'j, kiu'j plej dev'ig'is ni'n de'flank'iĝ'i de rekt'a traduk'o, est'is – iom ironi'e – fraz'o'j, kiu'j aper'is en Esperant'o en la original'o! En ĉapitr'o 17, dum leg'ant'o de la Esperant'a traduk'o nur leg'as, ke La Kurier'o kaj la kosm'ul'o parol'as lingv'o'n ne'kompren'at'a'n de Jim, ne'esperant'ist'a naci'lingv'a leg'ant'o pov'as rekt'e spert'i tia'n ne'kompren'o'n traf'ant'e la cit'it'a'j'n fraz'o'j'n “Vi est'as mal'fru'a!”, “Ver'e – sed mi hav'as la mon'o'n” kaj “En'ir'u, rapid'e!”

Traduk'ad'o de roman'o far'e de komitat'o ja hav'as si'a'j'n problem'o'j'n, special'e rilat'e la unu'ec'ig'o'n de nom'o'j kaj termin'o'j, kaj ver'ŝajn'e ĝi tut'e ne ebl'us sen la rapid'a kaj konven'a komunik'ad'o, kiu'n proviz'as la komput'il'a ret'o. (Ni'a korespond'ad'o pri la traduk'o ampleks'as milion'o'j'n da sign'o'j kaj est'as pli grand'a ol la tekst'o mem.) Tamen post mult'foj'a reciprok'a revizi'ad'o – kaj long'a diskut'ad'o pri la plej tikl'a'j punkt'o'j – ni pov'as est'i kontent'a'j pri la kvalit'o de la rezult'o, special'e ĉar ni'a revizi'ant'o ne dev'is mult'o'n ŝanĝ'i en la tekst'o, kiu'n ni trans'don'is al li.

Ni ĉiu'j kontribu'is divers'grad'e kaj divers'manier'e al ĉi tiu komun'a traduk'o, do ni'a'j nom'o'j aper'as sub'e en alfabet'a ord'o.

La traduk'int'o'j:

Reinhard Fössmeier
Edmund Grimley Evans
Rob Helm
Konrad Hinsen
Pierre Jelenc
Jorge Llambías
Kevin Schoedel
Mark Weddell

Mult'a'n dank'o'n al ni'a revizi'int'o:

Kalle Kniivilä

Ie en la komput'il'a ret'o, la 14an de maj'o 1995.

---